Dagblaðið - 16.12.1977, Síða 11

DAGBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 16. DESEMBER 1977.
1
Þrátt fyrir þessa skoðun s'\t?ja
franskir ráðamenn að það sé
ekkert athugavert'við að selja
kjarnorkuver til annarra landa.
Þeir telja að það sé hægt að
leysa þetta vandamál með fúll-
kominni þróun kjarnorkuver-
anna, þannig að þau fullnýti
allt úranið svo að ekkert
plútonium safnist upp.
Carter Bandarikjaforseti er á
annarri skoðun en franskir
ráðamenn. Bandaríkjamenn
telja að ekki verði komið í veg
fyrir ef svo b'>ri undir að hægt
v'-rði að nota kjarnorkuv''rin í
ófriðsaml'>gum tilgangi.
Frakkar benda á að Banda-
ríkjamenn hafi nægilega mikið
af orkugjöfum, olíu, kolum
og úran, «r endist þeim um
ókomin ár. Aftur á móti eru
Frakkar fátækir af orkugjöfum
og hafa aðeins úranbirgðir til
25 ára. Vegna þessarar stað-
reyndar segir Pierre Corbet,
yfirmaður kjarnorkumála
Frakka, að ekki sé hægt að taka
aðra stefnu í þessum málum en
þá sem Frakkar hafi nú
ákveðið. Pierre Corbet ræður
yfir miklum mannafla og nú
eru um 30 þúsund manns sem
starfa að kjarnorkumálum í
Frakklandi.
ÞÚSUNDIR MÓTMÆLA
STEFNU STJÓRNVALDA
í KJARNORKUMÁLUM
Það eru ekki allir á eitt sáttir
með stefnu stjórnvalda i kjarn-
orkumálum. Síðastliðið sumar
-var efnt til mótmæla í Frakk-
landi gegn byggingu kjarnorku-
vera. Fólk víðs vegar að úr
Evrópu streymdi til Lyon, en
þar í grennd er kjarnorkuver,
Kjarnorkurannsóknastöð Frakka i La Cattarache.
eða í Malville. Um 50 þúsund
manns söfnuðust til Malville og
þar kom til blóðugra átaka.
Nokkrir létu lífið.
1 Malville er nú í byggingu
geysistórt kjarnorkuver og
hefur það verið nefnt „Super
Phenix“. Það á að verða tilbúið
árið 1982. Frakkar gera sér
vonir um að geta selt kunnáttu
þá sem þeir búa yfir og nota við
gerð „Super Phenix“ til ann-
arra landa, þegar þeir hafa lok-
ið byggingunni.
Náttúruverndarmenn hafa
margoft bent á þá hættu sem af
kjarnorkuverum stafar. en
þrátt fyrir mótmæli af ýmsu
tagi láta frönsk stjórnvöld þau
sem vind um eyrun þjóta og
halda fast við þá áætlun að
koma upp miklum kjarnorku-
verum.
vegna safnist ekki eins mikið
plútonium fyrir, en það efni er
notað í kjarnorkusprengjur og
kjarnavopn. Lögð er mikil
áherzla á að nota sem minnst af
úrani, vegna þess að þá muni
þekktar birgðir endast lengur.
Mikið hefur verið rætt og rit-
að um þá hættu sem fyrir hendi
er þegar miklar birgðir safnast
upp af plútonium. Carter for-
seti Bandaríkjanna og fjöldi
annarra þjóðhöfðingja hafa
látið í ljósi ugg um að þessar
birgðir verði notaðar í vopn.
FRAKKAR 0G BANDA-
RÍKJAMENN EKKI
SAMMÁLA UM STEFNU í
KJARNORKUMÁLUM
Frönsk stjórnvöld hafa lýst
því yfir að þau séu ekki hlynnt
því að sífellt fleiri ríki fái
kjarnorkuvopn til umráða.
Einhverjum kann að þykja
þetta skrýtið. En þetta er
hvorki skrýtið eða órökrétt.
Þetta er sú myndin af Þórði
gamla, sem sjaldnar blasir við.
Fyrir þetta fólk, sem trúir því
að það hafi öðlazt vísindalegan
sannleika á öllum vandamálum
samfélagsins, þá er fólk
aðeins spýtukallar í valdatafli,
en skiptir ekki máli að öðru
leyti. Ef fólkið fellst ekki alls
kostar á að láta fara þannig
með sig, þá skilur það ekki póli-
tík. Ef fólkið fellst ekki á að
lúta foringjum sem hafa vís-
indalegan skilning á samfélag-
inu og hafa eytt beztu árum ævi
sinnar í að berjast fyrir það, þá
er það vanþakklátt og heimskt.
Lýðréttindi er borgaralegur
lúxus, en ekki það sem máli
skiptir. Pólitík snýst nefnilega
um málefni og ekki menn.
Og Þórður gamli á sér mál-
gagn, Þjóðviljann, sem í um-
fjöllun um þjóðmál er ekki ann-
að en þröngsýnt og auvirðilegt
sóðablað, lygið og rætið. Ég vil
segja sögu til fulltingis svo
þungum orðum: 1 ágústmánuði
sl. sat ég á ritstjórastóli á Al-
þýðublaðinu. Einn dag birtist
þar heilsíðugrein eftir Eggert
G. Þorsteinsson, alþingismann.
Eggert drakk um skeið of mikið
brennivín, og eins og fjölmarg-
ir viljasterkir íslendingar fór
hann til Bandaríkjanna og fékk
fullan bata. Þessu hefur hann
sjálfur lýst á opinberum fundi
og tekur á þann hátt þátt í
einhverju virðingarverðasta
félagsstarfi aldarinnar. Við
hliðina á grein Eggerts kom í
föstum dálki blaðamanna
klausa um Freeport, fyrir minn
smekk heldur ósmekkleg og
óþörf, en kirfilega merkt ein-
um blaðamanni blaðsins.
Kjartan Ölafsson ritaði hálf-
síðugrein, þar sem hann tíund-
aði þetta og laug því kalt, að
höfundur þessa væri Vil-
mundur Gylfason og til þess
gert að koma höggi á Eggert
vegna íhöndfarandi prófkjörs.
Og það þótt klausan væri merkt
— og það flokksbundnum
komma og formanni Húsbygg-
ingasjóðs Þjóðviljans að auki!
Maður sem lýgur eins og Kjart-
an Ólafsson (greinin var merkt
honum) gerði þarna, er ekki
illa innrættur. Hann veit ekki
betur. Hann trúir á málstað
sinn, er þjóðfélagslegur sýkó-
pat. Þetta er Þórður gamli
mynstri, þessum þjóðfélags-
strúktúr upp á aðra. Þjóðfélags-
vísindi þessa fólks gera ekki
ráð fyrir því að einstaklingar
séu mismunandi eða hafi mis-
munandi þarfir. Það hatast við
innflutningsverzlun og talar
gjarnan um innfluttan óþarfa,
drasl, skran. Og hver er svo
innflutti óþarfinn, draslið og
skranið? Það er varningur sem
það sjálft vill ekki eða hefur
ekki þörf fyrir, og þá hefur
náunginn auðvitað ekkert með
það að gera. „Ef ég kemst af án
rafmagnsritvélar, þá hefur ná-
unginn ekkert að gera með
hana.“ En að náunganum sé
sjálfum treystandi til þess að
velja og hafna, það er af og frá.
Þarna er vísindalegt vitið.
Og Þórður gamli gengur
aftur í mörgum, mörgum mynd-
um.
STALÍN ER VÍST HÉR
Sá Stalin, sem gengur aftur á
síðum Þjóðviljans og í frysti-
kistuhugarfari þreyttra og
þröngsýnna komma og hálf-
komma, er ekki gamli Jósef
Stalin, sem myrti milljónir. Það
er einasta skugginn af honum,
hugarfar skylt hugarfari hans.
Afturgangan birtist í óum-
burðarlyndu fólki, sem trúir á
málstað sinn og vill þröngva
hugmyndum sínum og lífsstíl
upp á aðra, með góðu eða illu.
Afturgangan birtist í blaða-
mönnum sem skilja ekki mun-
inn á ritskoðun og ritstjórn og
sem ljúga kalt í nafni heilagrar
pólitískrar hugsjónar. Aftur-
gangan birtist í flokksforingj-
um, sem fyrirlíta aukin lýðrétt-
indi, fyrirlíta fólk, og vilja eins
og Mússólíni að allt sem máli
skiptir gerist innan flokksins
og ekkert utan hans.
Þessi afturganga er ótrúlega
rík í ótrúlega mörgum. En það
er rétt upp á síðkastið sem æ
fleirum er að verða ljóst að
þessir sjálfstimpluðu róttækl-
ingar eru iðulega engir róttækl-
ingar, hreyfing þeirra er
engum til góðs og málgagn
þeirra er upplýsingu og and-
legu heilbrigði til vanza. Þvert
á móti er þetta íhaldssamt og
þröngsýnt afl, hrætt fólk sem
óttast ekkert meir en þann
frjálslvnda gust, sem nú um
nokkurt skeið virðist hafa verið
að losna úr læðingi og blása um
samfélagið.
Þórður gamli járnsmiður
er ekki einasta lýsing á
einstaklingi. Hann er lýsing á
samtökum og hann er lýsing á
málgagni.
að sameinast um einn stjórnmálaílokk,
AlhýðiAanM^^Vinstrim^^ru ekki
aokks-
okks-
; svip
itisku
tjórn,
milli
Sjálf-
:sam-
:a af.
ithýst
telur

S jR.' ' * 1 Jn vera
jnBini að
jHBurinn
|h| ,V^\Íi BÍMstuafl
StrpS" Hér
jlmMgu að
K fleiri
V ”fyrir.
■’ ðlMÉ^P^tff\- "i3k 'instri
flokkur, sem flokkur íaunamanna. Svo er
vinstrimönnum sjálfum fyrir að þakka.
Þannig eru félög Aiþ>rðubandalagsmamia
**álSQgn sósinr
ve*k°mhre“£ma’
Þjóðviljinn, Vésteiryi og Staiín.
vorra tíma. Brjóstumkennan-
legur og ekki einu sinni hættu-
legur lengur.
INNFLUTTUR OÞARFI er einkenni !>essa fólks að eiga
íhaldssemin og þröngsýnin sér lifsmynstur og vilja allt
tekur á sig margar myndir. Það hvað af tekur troða jtessu lífs-