Dagblaðið - 25.05.1979, Side 10

10
DAGBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 25. MAÍ 1979.
Útgefandi: Dagblaðið hf.
Framkvœmdastjórí: Svoinn R. Éyjólfsson. Ritstjórí: Jónas Krístjánsson.
Ritstjómarfulltrúi: Haqkur Kjolgason. Skrífstofustjórí rítstjómar Jóhannes Reykdal. Fréttastjóri: Ómar
Valdimarsson.
íþróttir Hallur Símonarson. Menning: Aðalsteinn IngóHsson. Aöstoðarfróttastjórí: Jónas Haraldsson.
Handrít: Ásgrímur Pálsson.
Blaðamenn: Anna Bjamason, Ásgeir Tómasson, Atli Steinarsson, Bragi Sigurðsson, Dóra Stefánsdótt-
ir, Gissur Sigurösson, Gunnlaugur A. Jónsson, Helgi Pótursson, Ólafur Geirsson, Siguröur Sverrisson.
Hönnun: Guðjón H. Pálsson.
Ljósmyndir. Ámi Páll Jóhannsson, Bjamleifur Bjamleifsson, Höröur Vilhjálmsson, Ragnar Th. Sigurðs-
son, Sveinn Þormóðsson.
Skrifstofustjóri: Ólafur Eyjótfsson. Gjaldkerí: Þráinn Þoríoifsson. Sölustjóri: Ingvar Sveinsson. Dreifing-
arstjórí: Már E.M. Halldórsson.
Ritstjóm Síðumúla 12. Afgreiðsla, áskríftadeild, auglýsingar og skrifstofur Þverholti 11.
Aðalsimi blaðsins er 27022 (10 línur). Áskríft 3000 kr. á mánuði innanlands. í lausasölu 150 kr. eintakið.
Setning <*g umbrot Dagblaðið hf., Síðumúla 12. Mynda- og piötugorð: Hilmir hf. Siðumúla 12. Prentun:
Árvakur hf. Skoifunni 10.
Ráðherrar berir að svindli
„Við förum bara eftir reglurium,” /Jj
væla ráðherrar, þegar þeir eru réttilega
sakaðir um að misnota aðstöðu sína í
lánakjörum til kaupa á bílum. Þessi
svör eru dæmigerð um siðblinduna, sem
einkennir ráðamenn þjóðfélagsins.
Það eru nefnilega ráðherrarnir
sjálfir, sem hafa sett leikreglurnar. Þeir krunka saman
níu um, að sanngjarnt sé, að hver ráðherra fái þriggja
milljón króna lán á 19% vöxtum til 10 ára. Enginn
óháður aðili fjallar um málið.
Vextir ráðherranna eru nú komnir upp í 22%. Samt
eru þeir ekki nema tveir þriðju hlutar þeirra vaxta, sem
venjulegir borgarar verða að greiða, geti þeir kríað sér
út lán. Og venjulegir borgarar fá í mesta lagi lán til
fjögurra ára.
Reglur þær, sem ráðherrarnir hafa sett sjálfum sér,
eru hreint svindl. Þær fjalla um fjárhagsleg fríðindi,
sem almennir borgarar njóta ekki. Ráðherrarnir hafa
því enga vörn í að segjast fara „eftir reglunum”.
Þegar Ólafur Ragnar Grímsson gagnrýndi þetta á
þingi á mánudaginn, varð Tómas Árnason fjármála-
ráðherra svo uppiskroppa með undanbrögð, að hann
fór að benda á aðra. Hann sagði, að allt ríkiskerfið
væri löðrandi í fríðindum.
Auðvitað er það rétt lýsing á forkastanlegu ástandi.
En Tómasi er ekki vörn í svindli á ýmsum stigum ríkis-
báknsins. Eftir höfðinu dansa limirnir. Siðvæðingin
verður að byrja að ofan. Og hennar hefur enn ekki
orðið vart í ríkisstjórninni.
Ekki er síður alvarlegt samsæri embættismanna um
að neita þjóðkjörnum fulltrúum um upplýsingar í
svindlmáli þessu. Fer þar fremstur í flokki ráðuneytis-
stjóri fjármála, sem virðist líta á ríkiskassann sem sitt
einkamál.
Blaðamenn eru ekki óvanir slíkum viðhorfum emb-
ættismanna, sem telja blaðamenn umboðslausa. En
skörin er farin að færast upp í bekkinn, þegar alþingi
er neitað um upplýsingarnar. En þannig er embættis-
mannaveldið orðið hér á landi.
Ólafur Ragnar Grímsson rauf þagnarbandalagið
með því að ráðast á alþingi beint að ráðherrunum og
neyða þá til útskýringa. Þeir gáfu að vísu loðin svör og
sumpart villandi. En alténd sýndu þeir nekt sína á sviði
siðgæðis.
Ef ráðherrar og embættismenn mega framvegis bú-
ast við slíkum gusum, er sennilegt, að þeir þori minna
að svindla.
Tveir hermangsflokkar
Hermangsflokkarnir tveir, sem standa að íslenzkum
aðalverktökum, tóku á mánudaginn saman höndum á
alþingi um að svæfa tillögu um rannsókn alþingis á
starfsemi verktaka á Keflavíkurflugvelli. Sú samstaða
segir meira en margar varnarræður.
Allir þingmenn Sjálfstæðisflokksins og Framsóknar-
flokksins í neðri deild stóðu sem einn maður að því að
vísa frá tillögu um rannsókn af hálfu alþingis, sem
þingnefnd hafði samþykkt fyrir sitt leyti.
Einokun íslenzkra aðalverktaka á framkvæmdum á
Keflavíkurflugvelli hefur sætt svo langvinnri gagnrýni,
án þess að stjórnvöld hafi gert neitt í málinu, að full
ástæða var til sérstakrar rannsóknar alþingis.
En samt er mikils virði fyrir þjóðina að átta sig á,
hversu sterkum tökum hermangið hefur náð á Sjálf-
stæðisflokknum og Framsóknarflokknum. Þegar pen-
ingar gæðinganna eru annars vegar, þá rýkur öll sið-
væðing út í veður og vind.
ALBANÍA:
Hafa opnað landið
eftir vinslitin
við Kfnverja
—enneru þeir þó fullir varúðar við heimsvaldasinna og önnur
óféti, bæði meðal vestrænna þjóða og kommúnista
íAustur-Evrópu
Verið getur að ríkisstjórn Albaníu
hafi í hyggju að opna landið að
nokkru fyrir umheiminum. Víst er þó
talið að þar verði alls hófs gætt og
ekki flanað að neinu. Á nokkrum
liðnum mánuðum hafa stjórnvöld
aukið útflutning og reynt að auka
samskiptin við nágrannaríkin ftalíu
og Grikkland. Vart hefur orðið við
nokkra viðleitni Albana til að koma á
samskiptum við fleiri ríki. Má þar
nefna Austurríki, Sviss, Frakkland
og Norðurlöndin.
Sagt er að ráðamenn í Albaníu telji
þessar þjóðir fýsilegri til samskipta
en heimsveldasinnana í Bandaríkjun-
....
um eða sósíalheimsveldissinnana í
Sovétrikjunum, svo ekki sé talað um
hina vondu endurskoðunarsinna í
Kína.
Þjóðarleiðtogi Albaníu, aðalritari
Kommúnistaflokksins, Enver
Hoxha, hefur jafnvel gefið í skyn að
jafnvel sé hægt að ræða við Vestur-
Þjóðverja. Þeir hafa þó hingað til
verið taldir með i flokki hinna verstu
skúrka og illmenna í augum
albanskra ráðamanna. Hafa engin
samskipti verið mUli ríkjanna siðan
Hoxha komst til valda við lok síðari
heimsstyrjaldar.
Albanir munu ekki hafa i hyggju
að auka neitt opinber samskipti sín
við nágranna sína, Júgóslava. Við-
skipti við þá hafa þó stöðugt aukizt á
síðustu árum og er áætlað að þau
aukist um sextíu af hundraði í ár
miðað við fyrra ár. Viðskiptasamn-
ingar hafa einnig verið gerðir á síð-
ustu mánuðum við önnur kommún-
istaríki sem njóta meiri náðar Hoxha.
Þar á meðal eru Kúba, Búlgaría,
Austur-Þýzkaland og Norður-Kórea.
Upp á síðkastið hefur landið einnig
opnazt nokkuð fyrir ferðamönnum.
í grein eftir fréttaritara Herald
Tribune í Júgóslavíu segir að ekki sé
rétt að gera ráð fyrir stórum breyting-
Mikið værí gaman
að hella niður mjólk
Erfitt er að gera svo að öllum liki.
Neytendasamtökin, nokkrir kratar
og aðrir telja það lævíslegt að
mjólkurfræðingar skuli vinna úr
þeirri mjólk sem berst til mjólkur-
samlaganna um þessar mundir. Það
er sameiginlegi með þeim, sem hafa
tjáð sig um þetta verkfall úr röðum
neytenda, að þeir vilja endilega að
bændur helli niður mjólkinni. Hvers
vegna leggur þetta fólk ekki til að
mjólkin sé gefin kúnum og sauðfénu
i þessum harðindum? Það hefði
verið nokkur skynsemi i því. Fóður-
gildi mjólkur er mikið og engri
skepnu hefur orðið meint af að
drekka mjólk.
Ég verð að viðurkenna að mér er
1—1
lífsins ómögulegt að skilja þessi við-
brögð gagnvart undanþágu mjólkur-
fræðinganna. Eru menn virkilega
sárir yfir því að bændur skuii ekki
vera neyddir til að hella niður mjólk?
Vilja Neytendasamtökin og smá-
kratar endilega sjá mjólk renna til
sjávar? Fyrir ári átti Alþýðuflokkur-
inn ágætan fulltrúa á Alþingi sem var
á móti því að verðmæti yrðu eyðilögð
og lagði til að mjólk yrði unnin í
mjólkurbúum þrátt fyrir að verkföll
gætu hamlað eðlilegri dreifingu
hennar til neytenda. Það var von að
kratar höfnuðu slíkum manni.
Bitnar ekki
á deiluaðilum
Gísli Jónsson prófessor, einn
stjórnarmeðlimur Neytendasamtak-
anna, álitur ,,að skárra sé að hella
mjóikinni niður strax heldur en að
vera að flytja hana og vinna á
kostnað neytenda”.
Ekki virðist Gísli hafa fylgzt með
umræðum að undanförnu um mál-
efni landbúnaðarins, enda ekki við
því að búast. Þar hefur þó margoft
komið fram að bændur munu bera
um helming af hallanum af útflutt-
um búfjárafurðum á þessu ári. Það
má því gera ráð fyrir að ríkissjóður
greiði ekki útflutningsbætur með
þeim mjólkurvörum sem nú er verið
að framleiða í mjólkurbúunum og
verða fluttar út. Það er þvi trulega
meira hagsmunamál bænda en neyt-
Á horni Ingólfsstrætis og Hverfis-
götu stendur ein af fallegustu bygg-
ingum Reykjavíkurborgar, Safn-
húsið. Þótt liðin séu um það bil sjötíu
ár frá því að byggingaframkvæmdir
hófust, er húsið enn i dag reisulegt,
útlits fagurt og ber tækni og
byggingarstíl aldamótaáranna fagurt
vitni. Jafnvel enn í dag má einnig
kalla bygginguna stórhýsi.
Þegar inn er litið, verður ekki sagt,
að glæsibragurinn sé jafnauðsær. Að
vísu eru lestrarstofurnar nothæfar
enn, en nokkuð drungalegar og varla
í takt við tímann eða ytra útiit
hússins.
Þegar á það er litið, að rétt 70 ár
eru liðin síðan smíði hússins lauk og
starfsemi bókasafnsins hófst í þvi —'
en það var vígt í marz 1909 — má
kannski teljast eðlilegt, að einhverra
iagfæringa sé þörf.