Dagblaðið - 01.09.1981, Side 16

16
DAGBLAÐIÐ. ÞRIDJUDAGUR 1. SEPTEMBER 1981.
ar hana og framleiðir svo stórar ljós-
myndir af þessu í takmörkuðu
upplagi, eða þá að hann gerir aðeins
eina ljósmynd og selur sama verði og
málverk.”
— Nú var Vignir iðinn við að gera
leikmyndir á sínum tima. Fylgdist
hann með þróun í þeim múlum í New
York.
„Ég reyndi að sækja leikhús eins
og ég gat, en sá þó engin ósköp sem
ég var yfir mig hrifinn af. Hrifnastur
held ég að ég hafi verið af leikmynd-
um fyrir Fílamanninn og svo leikrit
sem nefnist Children of a lesser God
og fjallar um samskipti daufdumbrar
konu og unnusta hennar.”
— Hvað um nánustu framtíð?
,,Ég þarf bara að vinna af kappi,
bæði til að standa við mínar skuld-
bindingar varðandi safnarana sem
styðja við mig og safna í sýninguna
hér heima,” sagði Vignir að lokum,
hvarf svo eins og eldibrandur út
eftir Síðumúlanum.
-AI.
FÓLK
Áhrifagjamir listamenn
mega gæta sín í New York
— segir Vignir Jóhannsson, ungur fjöllistamaður á uppleið
Fann stóra trjávespu
Kínvetjamir
ekki blankir
Kínverska sendiráðið hefur nýlega
fest kaup á ættaróðali einu við
Fjólugötu, nálægt norska
sendiráðinu. Kínverjarnir munu
hafa greitt fyrir húsið hvorki meira
né minna en tvær og hálfa milljón
króna eða sem svarar tvö hundruð og
fimmtíu gömlum milljónum og —
allt á borðið.
Litla
kaffistofan
til sölu
Flestir kannast við hana Ólínu
sem rekið hefur Litlu kaffistofuna í
Svínahrauni um tuttugu ára skeið.
Ólína er nú orðin 73 ára en stendur
samt ennþá i rekstrinum frá morgni
til kvölds. Ávallt er þar að finna
nýbakaðar kökur enda á Ólína mjög
marga fasta viðskiptavini. Nú mun
hins vegar svo bera til að Ólína hefur
auglýst kaffistofu sína til sölu þar
sem hún treystir sér ekki til að standa
í rekstrinum lengur. Þess má geta að
Ólína hefur ekki bíl til umráða og
ekki hefur hún síma í Litlu
kaffistofunni, þannig að engum ætti
að þykja mikið þó hún vilji hvíla sig.
Hjón
í samninga-
þrasið
við nkið
Kennarasamband íslands hefur
ákveðið skipan samninganefndar
sinnar vegna væntanlegra kjara-
samninga við ríkisvaldið. í henni sitja
tuttugu manns og einum betur:
fimmtán karlar, sex konur. Meðal
annarra má sjá þar á blaði Hauk
Helgason, skólastjóra í Hafnarfirði,
og Kristínu H. Tryggvadóttur,
fræðslufulltrúa Bandalags ríkis og
bæja. Þau eru hjón. Ábyggilega státa
ekki margar samninganefndir á
vinnumarkaðnum af slíku!
Hrokafullur
starfsmaður
hins opinbera
Það er með eindæmum hve sumir
starfsmenn hins opinbera geta verið
hrokafullir í starfi. Blaðamaður DB
hringdi í gærmorgun í Ragnar Jóns-
son skrifstofustjóra Áfengis- og
tóbaksverzlunar ríkisins til að
spyrjast fyrir um hækkun á áfengi og
tóbaki. Blaðamaður hafði ekki fyrr
kynnt sig en Ragnar hreytti út úr sér
að hann væri að tala við annan og
síðan var tólið harkalega lagt á. Ekki
einu sinni erindinu hafði hann áhuga
á. Kannski sumum opinberum
embættismönnum veitti ekki af smá
kurteisisnámskeiði.
Síðastliðin ár hefur það verið mjög I
í tísku meðal ungra myndlistarmanna
að leita sér framhaldsmenntunar í
austurvegi, þ.e. á meginlandi
Evrópu. Þetta ástand er í aðalatrið-
um óbreytt, nema hvað nokkur ung
listamannsefni hafa skorið sig úr og
haldið í vesturveg, til Bandaríkjanna,
í leit að skólun.
Eitt þeirra er Vignir Jóhannsson
frá Akranesi, áður búfræðinemi, raf-
virki, leikmyndasmiður og úrvals-
nemandi úr Myndlista- og handíða-
skóla íslands. Hann hélt til náms í
Rhode Island School of Design í
samnefndu fylki árið 1979 og nú, á
því herrans ári 1981, hefur hann
lokið meistaraprófi í grafik, haldið
einkasýningu, slegið í gegn á skóla-
sýningu og komið sér upp tveimur
efnuðum bakhjörlum sem safna
myndum hans.
Þessir safnarar hafa gert Vigni
kleift að lifa sæmilegú lífi í Rhode
Island, sem er ekki ýkja langt frá
New York, og því hugsar hann sér
ekki til heimkomu i bráð. Hann var
nú samt á hraðferð hér um daginn,
m.a. til að verða sér úti um sýningar-
stað á vori komanda. Er nú áformað
að Vignir sýni í Listmunahúsinu við
Lækjargötu í mars eða apríi 1982. Er
ekki að efa að sú sýning verður
áhugaverð, ef marka má þau sýnis-
horn sem Vignir hafði í pússi sínu.
— DB náði í skottið á listamann-
inum fyrir stuttu og spurði hann fyrst
um skólavist lians í Bandaríkjunum.
,,Ég held ég hafi ve'ið ákaflega
heppinn að komast í þei nan skóla,”
svaraði Vignir . Ég sót'i nánast um
hann í blindm, eftir að kunningi
listaskólum Bandarikjanna. Þegar ég
fvrsi sólti um Rhode Island, þá var
min menntun i MHI t.d. mjög hátt
jnetin. ”
Og Vignir hefur ekki lokið máli
sínu.
„Ég er líka viss um það að ef
íslendingar gætu sett saman stóra
sýningu á myndlist yngri manna og
sent hana til Bandaríkjanna, mundu
hún slá menn þar alveg út af laginu.
Svo mikil er gróskan í íslenskri mynd-
list í dag, Fólk, sem ég talaði við,
vissi að vísu ekki mikið um íslenska
myndlist, það kannaðist kannski við
myndir Sigurðar Guðmundssonar, en
allt virtist það hafa heyrt að eitthvað
alveg sérstakt væri að gerast í mynd-
listum okkar litla lands. Við ættum
því að nota okkur þennan meðbyr.”
— Við spurðum Vigni um nábýlið
við New York.
„Það var mér ómetanlegt og ég
vonast til að finna mér vinnuaðstöðu
þar á næstunni. Þar er svo óhemju-
lega mikið að gerast, svo mikið að
áhrifagjarnir ungir listamenn mega
gæta sín. Ætli ég hafi ekki verið
hrifnastur af stóru Píkassó-sýning
unni, svo og ljósasýningu (Holo-
graphs) á Whitney-safninu. Annars
er ég veikur fyrir ýmiss konar
teikningum. Paul Wunderlich var
t.d. mikið umtalaður í slíkum
„kreðsum” í vetur.”
— Hvaða nýjungar varð hann
helst var við í myndlistum New York
borgar?
„Ætli það nýjasta sé ekki „photo
installation”,” svaraði Vignir. „Þá
setur listamaðurinn á svið einhverja
uppákomu í þrívíðu rými, ljósmynd-
Vignir Jóhannsson — „tslendingar mundu slá þá alveg út af laginu”.
Verk úr myndröð eftir Vigni sem öll gengur út á hunda og ýmiss konar hindranir.
(DB-myndir Gunnar Örn)
Albert Sigurðsson með trjávespuna i
krukkunni sinni. Ekki ætlaði hann
sér að eiga hana, heldur fara með
hana á Náttúrufræöistofnunina. Á
hinni myndinni sést vespan í
samanburði við frekar stóran sykur-
mola.
DB-myndir Bjarnleifur.
Hann Albert Sigurðsson, 12 ára
Keflvíkingur, kom hingað á ritstjórn
DB fyrir stuttu með stærðar trjá-
vespu sem hann sagðist hafa fundið í
nýbyggingu í Keflavík. Flugan var
svo stór að sykurmoli nánast hvarf
við hlið hennar.
„Ég hélt í fyrstu að þetta væri
hrossafluga. Ég ætlaði að veiða hana
og náði í rör sem var skammt frá og
veiddi hana í það. Síðan sá ég
auðvitað að þetta var ekki hrossa-
fluga heldur eitthvað annað sem ég
þekkti ekki. Þá varð ég eiginlega
svolítið smeykur við hana,” sagði
Albert.
„Til að athuga hvaða kvikindi
þetta væri fór ég í dýrabók og fann út
að þetta væri helzt stór trévespa, en
þær lifa aðallega í Mið-Ameríku,”
sagði Albert ennfremur.
Ekki er óalgengt að trjávespur
komi hingað til lands með timbri og
svo var augsýnilega i þetta skipti.
Vespan var lifandi í krukkunni hans
Alberts en ekki sagðist hann vilja eiga
hana. „Ætli ég fari ekki með hana á
Náttúrufræðistofnunina,” sagði
hann.
-ELA.
minn hafði mælt með honum.
Siðar kom það í ljós að hann er með
eftirsóttustu listaskólum í Bandaríkj-
unum. Þarna hafa listamenn á borð
við Warhol og Hockney komið við á
sínum ferli, sem nemendur eða
kennarar. Kennaraliðið var gott en
tækjabúnaður skólans hefði getað
verið betri.”
— Hvernig fór svo kennslan
fram?
„Maður var afskaplega mikið einn
á báti, látinn um að vinna sjálfstætt
að eigin hugmyndum,” sagði
Vignir. „Síðan bönkuðu kennarar
uppá hjá manni nokkrum sinnum í
mánuði, skoðuðu vinnubrögðin,
spurðu spurninga og komu með
ábendingar. Helsti gallinn við þá var
sá að þeir voru oft lengi að gera upp
hug sinn gagnvart því sem nemendur
voru að gera og þannig voru sumir
látnir komast upp með slæma vinnu í
nokkrun tima.”
— Hvaða augum lítur Vignir svo
á sinn gamla skóla, Myndlista- og
bandíðaskólann, eftir veruna i
amerískum lístaskóla? Hann er ekki í
vandræðum með svarið.
„Ég er alveg sannfærður um að
MHÍ stendur jafnfætis mörgum
ágætum ameriskum listaskólum og ef
tækjabúnaður skólans yrði bættur og
húsnæðisvandræði hans leyst, gæti
hann staðið uppi í hárinu á bestu