Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1913, Blaðsíða 44

48
Ársrit Ræktunarfjelags Norðurlands.
og Hrútafjarðar taki höndum saman og vinni með einum
hug að því að bæta jarðirnar sínar, gjöra-^ær arðmeiri,
vinni með einum hug að því að bæta landið okkar og
gera það byggilegra. Petta vakir fyrir oss og vjer trúum
því statt og stöðugt, að þetta megi takast, ef menn
hætta að vinna eingöngu hver fyrir sig, hætta að ein-
blína á sinn eigin hag, hætta að láta sig engu skifta al-
menningsheill. Vjer trúum því, að samvinna og samúð
fjöldans sje máttugri og sigursælli en einstaklingarnir,
sem fara sinna ferða, hve voldugir sem þeir kunna að vera,
því enginn má við margnum, segir fornt islenzkt spak-
mæli. — í þessari trú vinnum við og með þessari trú
sigrum við.
Skal eg eigi fjölyrða frekar um þetta, en vísa til þess,
sem eg ritaði í Ársritið 1910 um þetta mál.
Jeg hefi nú lauslega litið yfir þetta 10 ára bernskuskeið
fjelagsins okkar og drepið á helztu atriðin í starfsemi
þess. f*ótti stjórninni sjálfsagt, að starfsemi fjelagsins
væri rækilega minst á þessu tíu ára afmæli þess og fól
okkur Jakóbi H. Líndal það starf á stjórnarfundi í vetur
sem leið. Hann gjörði stuttorðan útdrátt úr starfskýrsl-
um fjelagsins, mjer til flýtis og hægri verka, og aðalinn-
takið í því, sem eg hefi sagt um tilraunastarfsemina, er
að miklu leyti eftir útdrætti Líndals.
Jeg vona að öllum verði Ijóst af þessu stutta yfirliti,
að það er ekki ofmælt, sem eg sagði í byrjun þessa máls,
að fjelagið hafi talsverðu áorkað þetta 10 ára skeið, jafn-
framt því sem það hefir þroskast og eflst. F*essi nýgræð-
ingur, sem gægðist fyrst upp í dagsljósið vorið 1903, var
svo bráðþroska í fyrstu, að mörgum þótti nóg um, töldu
þetta óeðlilegan ofvöxt og spáðu ekki vel fyrir honum,
líktu honum við gorkúlurnar, sem þjóta upp og blása út
á einni nóttu, en eru að skömmum tíma liðnum orðnar
að rjúkandi kerlingareldi og foknar út í veður og vind.
Vitanlega var þessi veslings nýgræðingur rótlítill í fyrstu