Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1913, Blaðsíða 45
Arsrit Ræktunarfjelags Norðurlands.
49
og þó ræturnar væru eigi svo fáar, reyndust þær margar
veikar og skammæjar (ársfjelagar), en nú standa rætur
hans svo djúpt og svo víða og eru orðnar svo traustar
(æfifjélagar), að honum ætti að vera borgið hjeðan af, úr
því hann hefir afbörið öll fyrstu og hörðustu vorhretin.
En vjer skulum ekki horfa lengur á spölinn, sem far-
inn er, heldur beina sjón vorri fram á Ieið, fram eftir
framsóknarbrautinni óendanlegu og keppast við að ná
sem lengst áleiðis á næsta 10 ára áfanga.
Jeg sagði í upphafi þessa máls, að það hefðu verið
vorhugamenn sem stofnuðu fjelagið og í vormóði hefði
það verið vatni ausið. — Og þessi vormóður hefir ekki
rjenað þessi 10 ár, sem liðin eru síðan. Ef eg ætti að
dæma aðra eftir sjálfum mjer, finst mjer hann óðum vaxa.
Jeg vona, að vjer öll, engu síður nú en þá, óskum af heil-
um hug, að þjóð vor megi jafnan eiga vaxandi vori að
fagna, að í þjóðlífi voru verði sífeldur gróandi, sífeldur
vöxtur, sífeld framþróun. Að því á Ræktunarfjelagið að
vinna, hvað landbúnaðinn, jarðræktina sjerstaklega, snertir.
Pað á að leita að leiðum og vísa mönnum leið, vekja
menn og hvetja til framkvæmda og stöðugrar, þrautseigr-
ar framsóknar, svo hillingalandið fagra, sem vjer eygðum
við stofnun fjelagsins, nálgist óðfluga, verði að veruleik,
og vjer — þjóðin okkar öll — hafi það sem fyrst undir
fótum.
■——