Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1915, Qupperneq 24

28
Ársrit Rxktunarfélags Norðurlands.
voru fluttir 2 hrútar frá Danmörku til Skagafjarðar. Voru
það kynblendingar af Oxfordshiredowns kyni.
Fyrir rúmum 50 árum voru flutt til Eyjafjarðar naut af
frumstofni rauða kúakynsins danska (Anglerkyni). Þessi
innfluttu dýr voru eitthvað notuð til undaneldis; en á-
hrif þeirra til kynbóta urðu lítil. Er það og eigi að furða,
því það hefur ávalt sýnt sig um allan heim, að slíkir
kynblendingar reynast sjaldan góðir til framtingunar.
2. í öðrum löndum.
Ef litið er á sögu búpeningsræktarinnar hjá hinum
Norðurlandaþjóðunum, frá því búpeningsrækt byrjaði og
fram að 1800, þá verður mjög svipað uppi á teningn-
um eins og hjá okkur. Bæði hjá Svíum, Norðmönnum
og Dönum var það siður alment að sveltifóðra dýrin.
Enda er t. d. talið að eyjahestarnir dönsku væru fyrir
100 árum síðan lítið stærri en íslenzkir hestar eru nú.
Gengu þeir og þá alment úti á vetrum, og urðu sjálfir,
að mestu, að sjá sér borgið.
Um kýrnar mátti það segja, að þær væri kvaldar á
vetrum, sem mest mátti. Oft fengu þær eigi annað fóður
en kornhálm, og lítið eitt af heyi. Voru þær alment skoð-
aðar sem nauðsynlegar áburðarvélar, sem aðeins væru
ómissandi til þess að framleiða áburð á akurinn. f*ótti
það eigi tiltökumál, þótt það þyrfti að reisa þær allarað
vordögum.
Sauðféð var sömuleiðis látið eiga sig og bjarga sér
að mestu leyti sjálft.
Skömmu eftir aldamótin 1800 fara þessar þjóðir að
vakna til meðvitundar um, að þessi meðferð á búpen-
ingnum borgi sig ekki, og umbótatilraunir byrja að ryðja
sér til rúms. Seinna mun jeg lauslega drepa á nokkuð
af þessum umbótum.