Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1915, Blaðsíða 62

68
Ársrit Raektunarfélags Norðurlands.
mig minnir, en þær hefi eg nú ekki við hendina. Er
hér bót í máli, að eins og fyr er getið, sýnir þetta að
eins ástandið eins og það er, en ekki eins og það gæti
verið, væri áburðarhirðing í bezta lagi, túnin öll varin ágangi
og sléttuð. Pess má líka gæta, að þetta er heldur meira
en viðhaldsáburður, því túnræktin er í framför. Enginn
hefir heldur ennþá rannsakað, hvílíkt efnatap verður á
áburðinum hér á landi, frá því hann kemur frá skepn-
unni, og þar til hann er kominn til fulls og alls níður í
rótina. Svo mikið mun það vera, að vel mætti halda
sæmilega frjórri jörð í 10 — 12 hesta rækt á dagsláttu
með áburðinum undan þeim skepnum, sém hún fóðrar,
ef allur áburðurinn kemur að notum. En því miður get-
um við ekki búizt við að komast svo langt í áburðar-
hirðingu alment, að minsta kosti ekki nú fyrst um sinn.
Pess vegna hætt við að sjálfsviðhaldsrækl verði fremur
léleg rækt, er framleiði hlutfallslega fáa hesta af dagsláttu
Vér getum varðveitt áburðinn allvel í flór og haughúsi,
en þegar útá tún er komið, er vandinn meiri. Verðmæt-
asta efninu, köfnunarefninu, standa þá allar leiðir opnar,
alt eftir veðráttufari og meðferð áburðarins. Sé nú sól-
skin og vindur á daginn en frost á nóttunni, liggja þær
ekki allar ofaní jörðina. þannig er veðrátta oft síðari
hluta maí og fram í júní, einkum í Austur-sýslunum.
Hér getur verið mikill vandi um val áburðartímans og
aðferða, og sitt átt við hvort vorið. Slóðabreiðslan, sem
nú er að verða almenn á sléttum túnum, er mikil fram-
för frá trogaustrinum gamla, þótt enn verði að nota hann
á þýfðu túnin. F*ó fara oftast mikil áburðarefni forgörð-
um á slóðadregnu túnunum, nema sérstaklega vilji vel
til. Hér er að líkindum tvent til úrlausnar. Annaðhvort
lagaráburður, eða þá að áburðinum sé komið ofaní gras-
svörðinn með róttækara verkfæri en slóða. Alt sem vér
gerum, til þess að bæta geymslu áburðarins og til þess
að bera á túnin á sem hagfeldastan hátt, bætir túnrækt
vora og fækkar þeim gripum, sem umfram þurfa að vera