Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1915, Blaðsíða 63

Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands. 69
til þess að túnræktin beri sig sjálf og vér þurfum að
auka ræktarstig túnanna. F*urfum að koma meðalræktinni
uppí 12—14 hesta af dagsl. og þá úrvalstúnunum í
16—20 hesta. Þegar vér aðgætum, hvað beztu blettir
góðtúnanna gefa af sér, og finnum hvers virði þeir eru
á móts við hálfræktaða útkjálka og harðbala, getum vér
varla gert oss ánægða með minna, né að svo stöddu
ætla það fara fram yfir hagnaðarleg takmörk. Þessu ætt-
um vér að ná tneð bættri áburðarmeðferð, gripavörslu
og ræktunarbótum á túnunum, en þá megum vér líka
búast við kröfu um áburð frá aðfengnu fóðri í svipuðu
hlutfalli og nú á sér stað.
Og hvað svo um samfeldu túnbreiðurnar hugsjóna-
mannanna. Meiru skifta góð tún en sérlega stór. Fyrst
um sinn höfum vér svo mikið að bæta innan garðs, að
útræktin gengur hægt. Nokkuð höfum vér þó afgangs
til að leggja í beztu blettina, ekki sízt ef vér frelsum
sauðataðið frá eldinum. Á grundvella bættra engja, auk-
ins skepnufjölda og velmegunar geta blettirnir fjölgað og
stækkað innan sæmilega rúmra takmarka, en þegar heiða-
og beitilönd hætta að bera búpeninginn, mun mörgum
bónda þykja þrengja fyrir dyrum, nema annars verði þá
úrkosta, en vér nú eigum við að búa.
Að endingu skal eg draga saman niðurstöðu mína
út af skýrslum þeim, er hér birtist útdráttur úr:
1. Að vér brennum nú að minsta kosti 2h — 3U alls
sauðataðs, bæði að þörfu og óþörfu.
2. Að eina ráðið til þess að sigrast algerlega á tað-
brenslunni, er almenn notkun rafmagns til Ijósa, hita og
suðu, að minsta kosti á þeim stöðum, sem viðunandi
mótaka er ekki fyrir hendi.
3. Að með núverandi áburðarhirðingu og notkun vanti
um 2/s hluta til þess, að búfé vort rækti það fóður, er
það þarfnast.
4. Að hirðing og meðferð áburðar sé nú talsvert
ábótavant, svo að vér með bættri áburðarhirðingu