Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1930, Blaðsíða 6

54
fóðurjurtum. Fræ til tilraunanna var aðallega fengið
frá norðlægum löndum. Tilraunir þessar leiddu það í
ljós, að tegundirnar voru mjög misjafnar að þroska,
harðgjörfi og endingu. Sumar tegundirnar dóu út
strax á 1. og 2. ári, aðrar gengu til þurðar á nokkrum
árum, en nokkurar reyndust færar um að mynda þétt-
an og varanlegan gróður. Á grundvelli þessara athug-
ana voru svo fyrstu fræblandanirnar settar saman og
reyndar í gróðrarstöðvunum og hjá einstaklingum í
nágrenni þeirra. Reglulegar samanburðartilraunir, á
ræktunaraðferðum og mismunandi aðferðum við sáð-
gresisrækt, voru eigi gerðar svo teljandi sé. Að vísu
var samþykt á fundi um gróðrartilraunir, á Akureyri
1908 og á búnaðarmálafundi í Reykjavík 1912 að
framkvæma slíkar tilraunir, en úr því mun eigi hafa
orðið að neinu ráði, og hafa vafalaust takmörkuð fjár-
ráð og geta tilraunastarfseminnar valdið þar mestu
um. Af þessu leiddi það, að hér var, til að byrja með,
fylgt erlendum fyrirmyndum við gerð sáðsléttanna og
mikil áhersla lögð á langan undirbúning og ræktun
ýmsra skammærra jurta, hafra, byggs og rófna, þar
til upprunalega grasrótin var feygð að fullu. Þetta
gerði grasfræsáninguna kostnaðarsama og umstangs-
mikla og krafðist fjölþættari þekkingar á ræktunar-
málum heldur en þá var alment til að dreifa. Vankunn-
átta og skortur áhalda og æfðra plóghesta, stóð öllum
ræktunarframkvæmdum í vegi og þá ekki síst sáðslétt-
unum, sem útheimtu almenna getu í þessum efnum.
Sáðgresisi’æktin átti líka öfluga keppinauta í gömlu
þaksléttuaðferðinni og rótgræðslunni, sem byrjaði að
ryðja sér til rúms svo að segja samtímis sáðsléttunum.
Þrátt fyrir það, þótt rótgræðsla hafi verið reynd í
talsvert stórum stíl við Eyjafjörð og víðar um 1840-—
50, mun hún engri útbreiðslu hafa náð, sem ræktunar-