Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1930, Blaðsíða 49

99
5. Endurbætur og viöhald.
Á fyrsta ári eftir sáningu koma oft í Ijós gróður-
lausar skellur í sáðsléttunum. Orsakirnar geta verið
margar svo sem: ófullnægjandi framræsla, of miklir
þurkar, illgresi eða slæm sáning. úr þessu má bæta
með því að róta upp skellunum með garðhrífu, sá í þær
og valta síðan.
Fyrst'u árin er viðhald sáðsléttanna aðallega fólgið í
völtun á hverju vori, um það leyti sem klakinn er að
hverfa úr jarðveginum. Frostið í jörðinni (holklakinn)
lyftir oft gróðurteppi sáðsléttanna á stórum svæðum;
losnar þá um rætur jurtanna, svo þær ná eigi í vatn
úr jarðveginum, en skrælna og deyja, sé moldinni eigi
þrýst aftur saman, svo þær fái á ný rótfestu og geti
dregið til sin raka og næringu. Ennfremur hefur völt-
uriin þá þýðingu, að jafna yfirborð sléttanna.
Það er erfiðleikum bundið, að framkvæma völtunina
á heppilegum tíma. Þorni slétturnar til muna, áður en
valtað er, getur orðið um Seinan að bæta úr skemdum
holklakans, auk þess sem þá þarf miklu þyngri valta
heldur en ella, til að þrýsta niður ójöfnunum. Á hina
hliðina er hætt við, að hestarnir spori slétturnar, séu
þær valtaðar blautar. úr þessu mætti vafalaust bæta
með því að láta hestana ganga á þrúgum, sem algengt
er erlendis við mosarækt, en lítið munu hafa verið
reyndar hér. Annars er vafalaust réttara að valta
snemma, þó hestarnir spori slétturnar nokkuð, heldur
en að bíða lengi eftir því, að þær þorni. Sporin óprýða
í bili, en fyllast tiltölulega fljótt og valda engum var-
anlegum skemdum.
Áríðandi er að slá sáðgresið snemma, áður en það
fer til muna að setja ax, eða mynda blómstöngla; við
það þéttist gróðurinn, uppskeran verður ljúffengari og