Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1930, Blaðsíða 32

3 atriði, sem koma til greina: 1) Tegundin. 2) Upp-
runinn. 3) Grómagnið.
1. Tegwndin. Reynslan hefur kent oss, að velja að-
eins tiltölulega fáar tegundir í fræblandanir vorar, en
þrátt fyrir það, eru þessar tegundir harla mismunandi.
hvað eiginleika og útlit áhrærir. Skal ég hér minnast
lítilsháttar á þær algengustu.
a. Háliöagras er stórvaxin, bráðþroska, fjölær gras-
tegund, vex vel í nokkuð rökum jarðvegi, en hefur
einnig hepnast hér mjög vel í þurlendisjarðvegi. Trénar
fljótt og gefur gisinn og rýran gróður, ef áburð skortir,
en er blaðrík og ágæt fóðurjurt, fái hún nóga og auð-
leysta næringu. Mjög harðger og varanleg.
b. Vallarfoxgras er stórvaxin jurt og að ýmsu leyti
lík þeirri fyrstnefndu, en þolir þó ekki vel raklendan
jarðveg. Vex best í leirblöndnum móajarðvegi, er ágæt
fóðurjurt, sem getur gefið góða uppskeru í nokkur ár,
en heldur sér sjaldan mjög lengi í fræsléttunum. Þó
eru dæmi til, að þessi tegund hefur haldið sér ágæt-
lega í sáðsléttum hér á landi í nær 20 ár.
c. Sveifgrös: Hásveifgras og vallarsveifgras eru
meðalstórvaxnar tegundir, sem mynda þétta rót og
vaxa dável í flestum jarðvegi. Þessar tegundir mynda
varanlegan sáðgróður og eru ágætar fóðurjurtir.
d. Vinglar: Hávingull, túnvingull og harðvingull
hafa ekki reynst varanlegar jurtir í sáðsléttum hér og
er orsökin sennilega sú, að erfitt er, minsta kosti hvað
þær tvær siðastnefndu áhrærir, að fá fræ af norrænum
uppruna. Hávingullinn er fremur stórvaxin jurt, en
hinar tvær fremur lágvaxnar. Þær tvær fyrnefndu eru
góðar fóðurjurtir. Túnvingullinn er ein af vorum al-
gengustu og bestu túnjurtum. Þýðing vingulfræs af er-
lendum uppruna er mjög vafasöm í fræblöndum vor-