Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1930, Blaðsíða 28

78
gerist, og mjög breytileg í hinum ýmsu héruðum lands-
ins. Landslag vort gerir það að verkum, að grunnvatn-
ið í mýrunum er oft undir þrýstingi. Vatn frá hærri
stöðum leitar að, en hið seiga og þétta mýrartorf held-
ur á móti. Þar sem svona hagar til, er nauðsynlegt að
gera framræsluna svo djúpa, að hún nái í þrýstivatnið.
Það ætti því altaf, ef dýpt jarðvegsins leyfir, að ræsa
djúpt, 125—150 cm. niður. Eg þef oft veitt því at-
hygli, þegar skurðir eru grafnir, að fyrst við 5. og 6.
skóflustunguna byrjar vatnið að streyma ört upp í
skurðinn. Með því að ræsa djúpt, getum vér komist af
með færri ræsi og náum frekar niður í jarðlög, sem
veita hreyfingu grunnvatnsins litla mótstöðu.
Framræslan ætti helst að vera nokkur ár á undan
jarðvinslunni, svo jarðvegurinn sé orðinn vel þur og
nokkuð fúinn, þegar byrjað er að brjóta landið; það
mundi gera jarðvinsluna auðveldari og stuðla að því,
að frjóefnaforði jarðvegsins kæmi hinum nýja gróðri
fljótt og vel að notum; en nú síðustu árin, hefur rækt-
unaráhuginn og vélavinnan gripið svo snögglega um
sig, að framræslunni hefur víða verið skotið á frest og
lönd, meira og minna blaut, verið brotin í stórum stíl.
Það ligur í augum uppi, að með slíku fyrirkomulagi
tapast, að miklu leyti, hin gagnlegu áhrif jarðvinsl-
unnar á molnun og efnaskifti jarðvegsins, auk þess,
sem þetta fyrirkomulag gerir bæði framræslu og jarð-
vinslu á ýmsan hátt örðugri og dýrari, en þörf er á.
Þegar landið er fullbúið undir ræktun, getum vér
valið um tvær leiðir: Annaðhvort að fullvinna landið
á einu ári og sá grasfræi strax, eða að teygja jarðvinsl-
una yfir tveggja eða fleiri ára tímabil. Það eru aðal-
lega tvö atriði, sem valda mestu um, hvor leiðin er
farin: 1) Hvort landið er svo stórþýft eða rætið, að
það verði eigi fullunnið undir sáningu á einu ári. 2)