Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1930, Blaðsíða 7

aðferð, fyr en eftir að séra Eggert Pálsson á Breiða-
bólsstað í Fljótshlíð fer að slétta túnið á Breiðabóls-
stað á þennan hátt (1904). Upprunalega mun hug-
myndin hafa verið, að ræktunaraðferð þessi kæmi í
stað þaksléttunnar við túnasléttun, en lítilli útbreiðslu
náði hún á þeim vettvangi. Aftur á móti hefur sjálf-
græðslan verið mjög mikið notuð síðasta aldarfjórð-
unginn við nýyrkju, þó skortur á áburði og nægilega
öflugum jarðvinsluáhöldum stæði henni fyrir þrifum
fyrst framan af. Hve einföld þessi aðferð var og að
aðaláherslan var lögð á varðveitslu hins innlenda gróð-
urs, jók vinsældir hennar, oft á kostnað sáðsléttuað-
ferðarinnar, sem þótti of margbrotin og áfallasöm.
Eftir að ræktunaraðferðirnar eru orðnar 3, sem notað-
ar eru, skiftist ræktunarlandið þannig á milli þeirra:
Þaksléttan hefur einræði í túnunum, rótgræðslan nem-
ur land í frjóustu valllendismóunum og hálfdeigjunum,
þar sem mestur og þroskavænlegastur heilgrasagróður
var fyrir til að byggja á endurgræðsluna, en sáðsléttan
er flæmd út á gróðursnauðu holtin, melana og flagmó-
ana. Þessi lönd gáfu ekkert af sér og tapaðist því eng-
in uppskera eða afnot, þó ræktunin mishepnaðist. Sá
samanburður, er á þennan hátt fékst á notagildi þess-
ara þriggja aðferða, varð því ekki sem ábyggilegastur
og gat tæplega orðið sáðsléttunum í vil.
Eftir að kaupgjald hækkaði fyrir áhrif heimsstyrj-
aldarinnar, var það fyrirsjáanlegt, að þaksléttan, þrátt
fyrir langa reynslu og þau ítök, sem hún átti í hugum
margra, mundi fara hnignandi, og nú má svo heita, að
hún geti eigi lengur talist til nothæfra ræktunarað-
ferða. Á sama tíma virðist áhugi fyrir sáðgresisrækt
fara mjög þverrandi, og þeir, sem áður höfðu verið
trúaðir á gildi hennar, verða tvíbentir og hikandi.
Vafalaust liggja margar orsakir til þessa og skal ég