Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1971, Side 4

sinni. Hér skiptir ekki miklu máli hvað áburðurinn kostar
og hvað það kostar að koma grasi á lóðina, þótt ekki hafi
allir gnótt fjár í höndum sem prýða kringum hús sín, víð-
áttan er víðast lítil, ekki talin í hekturum og því síður í tug-
um hektara eins og hjá túnbændum í sveitum landsins.
Það sem gerist þegar búfjáráburður er borinn undir þök-
ur, er einfaldlega það, að áburðinum er komið samvizku-
samlega niður í moldina, til hófiegrar dýptar. A engan hátt
hefir það verið eins vel og vandlega gert við ræktun á landi
hér, hvort heldur það eru spildur í túnum eða grasfiatir í
görðum. Ágæti vel gerðrar þaksléttu var fólgið í tvennu:
fullkominni notkun heppilegs áburðar og að hin gamla gras-
rót kom í stað grasfræs, sem fyrr á tíð þótti ekki vænlegt til
notkunar, það sem fáanlegt var. Og enn hafa þökurnar þá
yfirburði fram yfir grasfræ, þótt gott sé, til notkunar við að
koma upp grasflötum við hús, að þökurnar eru fyrri til að
bera gróður sem þoiir nokkurt hnjask og umferð.
II.
HORFIÐ FRÁ ÞAKSLÉTTUNNI
Bændur hurfu frá þaksléttunni, bæði sem aðferð við að
slétta þýfða túnjörð og sem ræktunaraðferð. Það var raunar
sjálfsagt, bæði vegna kostnaðar og þess að túnþýfið var senn
úr sögunni, en við tók nýræktun óræktaðs lands, móa, mýra,
holta og sanda þar sem engin þakslétta kom til greina. Þótt
stigin væru stór spor véltækni og afkasta við slíka ræktun,
glataðist sú ræktunarkunnátta og framkvæmd að nota bú-
fjáráburðinn á heppilegasta og fullkomnasta hátt, sem sé að
koma honum niður í jörðina svo vel sé. Auðvitað hafa bænd-
ur notað búfjáráburð í flögin, er þeir ræktuðu nýtt land
með þeim tæknitökum sem þeir hafa notfært sér í síauknum
mæli. Þeir hafa herfað áburðinn niður, sem svo er kallað,
en það er ekki nema hálf búfræði og hagur á móts við það
(i