Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1971, Blaðsíða 38

urn rœktunarsambandanna einna, þar verða bœndurnir
sjálfir að vera að verki, helzt að jafnaði 2—3 í félagi um eign
slíkra verkfæra sem plóga og herfa og í samvinnu við að aka
mykju á völl á hraðvirkan hátt. En hér blæs ekki byrlega.
Hið algenga er að heyra bændur segja: Við höfum engan
tíma til að fást við plægingu og aðra jarðvinnslu. Þau störf
verða ræktunarsamböndin að leysa af hendi fyrir okkur. En
nú er svo komið að þessa hluti verða bændur að gera upp
við sig sjálfir. Er þeim nauðugur einn kostur að búa áfram
við enga eða léiega ræktun, þar sem kali og kröm er boðið
heim að verulegu leyti, til viðbótar þeim áföllum sem ekki
verða umflúin þótt vel sé búið, eða á ræktun túnanna sér
viðreisnar von, til jafns við það sem var fyrir 60—80 árum,
þegar bezt var borið undir þökurnar, svo ekki sé meira kraf-
ist og hærra reist, með alla tæknina í höndum og búvísindin
að bakhjarli.
Spurningin er: því má ekki reyna nýja og bætta ræktunar-
háttu? sem auðvelt er að koma auga á. Því hreyfir enginn
búnaðarmálaaðili legg né lið í því máli? Því ekki að reyna
plágræktun með þeim hætti sem rætt hefir verið um í þess-
um erindum?
Hver vill ríða á vaðið? Auðvelt væri að láta gera það á
einhverju ríkisbúinu: Vífilstöðum, Hvanneyri, Hólum, til-
raunabúunum í jarðrækt, þeim þeirra þar sem enn er búið
við búfé, Keldum, Gunnarsholti, í Laugardælum hjá Bún-
aðarsambandi Suðurlands, nógir eru staðirnir og búin. En
því miður er ég hræddur um að það verði bið á slíkri
reynsluræktun í þeim stíl, að bændur megi af því læra. Að
það verði bið á henni, af þeirri einföldu ástæðu, að þeir
aðilar sem þar eiga hlut að máli, allt frá landbúnaðarráðu-
neytinu, Búnaðarfélagi Íslands og Rannsóknastofnun ríkis-
ins og út til búnaðarsambandanna, um hendur Búnaðar-
þings, virðast ekki hafa neina trú né nokkurn áhuga á slíku,
né plógræktun yfirleitt. Sennilegt er að þessir aðilar muni
fremur hyggja „á hærra stig“ til lausnar vandamálum tún-
ræktarinnar, sem erfitt hlýtur að vera orðið að loka augun-
um fyrir, hin síðari ár.
40