Ársrit Kaupfjelags Þingeyinga - 01.01.1922, Blaðsíða 44

46

miður mun ekki að vænta svo náinnar samvinnu og sam-
ræmis meðal matsmannanna, enda fá þeir ekki við þetta
ráðið, þótt þeir vildu, vegna ófullkomins fyrirkomulags á
ullarmatinu. Flestir eða allir kaupmenn hafa ekkert inn-
mat á ull þeirri, sem þeir kaupa af einstaklingunum; þeir
meta hana sjálfir við móttökuna, og svo þegar ullarmats-
maður kemur til þess að meta stóra ullarbynga 61 sekkj-
unar, þá veit enginri, nema ef til vill kaupmaðurinn og
þjónar hans, frá hverjum góða ullin er og frá hverjum
hin illa, og þeir hirða ekki um, að gera það uppskátf,
því það mun vera býsna títt, að kaupmenn borga ekki
eigendum ullarinnar hana fyrst og fremst eftir gæðum
hennar og verkun, heldur eftir því, hver fengur þeim þykir
í viðskiffunum við manninn.
Pað er kunnugt, að einstöku gróðabændur (óvandaðir
nurlarar auðvitað) verka ull sína svo illa, að engin von er
til að þeir getí fengið hana tekna í kaupfélag, þar sem
matsmaður rannsakar og metur eftir réttum reglum ull hvers
einasta manns út af fyrir sig, nema máske sem lélegustu
úrgangsvöru. — Pessir bændur fara því með ull sína til
einhvers kaupmanns, sem ekkert innmat hefir, og þeir vita
að er á veiðum eftir viðskiftamönnum, sérstaklega kaupfé-
lagsmönnum. Feir vita, að slíkir kaupmenn eru ekki ætíð
sérlega hlutvandir, og að þeir hafa ósköp gaman af að
hlusta á ilt umtal um kaupfélögin og söguburð um vit-
lausar og heimskulegar athafnir þeirra og frámunalegt fjár-
hagsástand. Kaupmaðurinn launar svo bónda greiðann og
gleðina með því, að reikningsfæra alla ull hans sem fyrsta
flokks vöru, þótt hann viti, að ullarrnatsmaðurinn, þegar
hann kemur til skjalanna, ef hann þá kemst yfir eða hefir
aðstöðu til að flokka rétt allan ullarbyng kaupmannsins,
hlýtur að meta mikið af uliinni til 2. og 4. flokks.
Pessar aðfarir kaupmanna gera hið lögskipaða ullarmat
gagnslaust meira en til hálfs, og nema alveg í burtu þörf-
ustu og nauðsynlegustu áhrif þess, þau, að knýja trassana