Ársrit Kaupfjelags Þingeyinga - 01.01.1924, Side 37

39
Athugasemdir.
Þessar skýrslur um útflutning lifandi sauðfjár í K. Þ. árin
1923 og 1924 sýna raunar ótvírætt, hversu örvænt mál það er,
að flytja út héðan lifandi sauðfé til slátrunar i Bretlandi þegar
við komu pess þangað, meðan sauðfjáreigninni hér er háttað
eins og nú er, að hún er því nær ekkert annað en mylkar ær,
lömb og fáeinar veturgamlar gimbrar.
Þegar Slimon byrjaði að flytja héðan lifandi sauðfé, rétt eftir
1870, var sauðfé það, sem hann keypti hér, alið i Bretlandi í
2—6 mánuði, og stunduin alt að pvi árlangt, áður en pvi var
slátrað par. En samt keypti Slimon hér nauðugur nokkuð
annað en 2ja—3ja vetra sauði. Ær keypti hann ekki nema
hann væri neyddur til pess, til að fá skip sín full-hlaðin. Sama
regla gilti og á fyrstu útflutningsárum K. Þ. Féð var selt ensk-
um bændum, sem höfðu pað fyrir atvinnu, að ala sauðfé handa
sláturhúsunum, bæði petta íslenska fé og fé úr harðbalasveit-
um Skotlands og Englands. Og þessir inenn töldu pað altaf
neyðarúrræði að taka annað fé til eldis en sauði, og helst pá,
sem pyrftu litlu við sig að bæta.
En þegar Bretar, 1896, bönnuðu með lögum innflutning Iifandi
sauðfjár nema til slátrunar strax í sóttkví, og sölu beint til
sláturhúsanna, hertu kaupendurnir enn á kröfunum um teg-
undir og vænleik sauðfjárins, eins og vænta mátti. Var pá
fyrst talið, að varla gæti til mála komið að senda á slikan
inarkað annað en góða 2ja—4ra vetra sauði. Og pó seinna
slæddist enn nokkuð með af bestu geidum ám og veturgöml-
um sauðum, pá var pað altaf talið neyðarúrræði, og uitiboðs-
maður K. Þ. í Englandi hélt pví stöðugt fram, að pað borgaði
sig ekki af pví, að pað feldi fjárfarminn í heild i verði og spilti
áliti íslensks kjöts á markaðinum.
Nú er markaðurinn i Bretlandi að pessu leyti alveg óbreytt-
ur enn pann dag i dag, og getur pá hver maður, sem petta
veit eða vill vita pað og skilja, sjálfur séð, að pað er engin
von, að Bretar bjóði viðunandi verð í fjárfarma eins og þá,
sem peim hafa verið boðnir héðan nú, á hinum siðustu og