Búnaðarsamband Austurlands - 01.01.1916, Qupperneq 51

53
aðinum, t. d. gildir þetta um verkun á kjöti og smjöri.
Fjöldinn af bændum, sem eru smáeignamenn, geta hreint
og beint ekki verkað þessar vörur hver fyrir sig svo í
lagi sé. Er því ekki annað ráð fyrir hendi en að slá sér
saman í félag til að koma þessu í betra horf.
Enginn mun neita því, að öll örfunar og upplýsingar-
starfsemi er óhugsandi í framkvæmdinni án félagsskapar.
Er óþarft að færa sérstök rök fyrir því.
Hér að framan hefir verið bent á nokkur dærni, tekin
af handahófi, er sýna, að bændur standa betur að vígi
í framfarabaráttunni, ef þeir taka höndutn saman, en
ef þeir vinna sinn i hvoru lagi. Og að þeir sem eru ver
settir í lífsbaráttunni eiga mjög erfitt uppdráttar án
samtaka. Ef við viðurkennum, að markið eigi að vera
sem heilbrigðast, hollast og farsælast lífi hvers ein-
staklings, þá verður ekki annað séð, en að búnaðarfélags-
skapurinn eigi fullkominn tilverurétt, og að framtíðar-
vonirnar urn framför í búnaði séu bundnar við það, að
hann þekki sína köllun á hverjum tíma, og sé henni trúr.
í annan stað hefir verið bent á, hverjar aðalstefnur
búnaðarfélagsskapurinn ætti að hafa, og á hvaða sviðum
aðalverkefni hann liggur. Hér verður ekki farið frekar
út í sum af þessurn atriðum, eða talað urn starfsemi ýmsra
þeirra félaga, er hafa sum af þessum verkefnum með
höndum, t. d. hross- og nautgriparæktunarfélög, srnjör-
bú, sláturfélög, eða jafnvel kaupfélög, sem öll starfa að
meira og minna leyti að þeim markmiðum, sem áður hafa
verið nefnd. Skal eg nú sérstaklega snúa máli mínu að
þeim félagsskap sem búnaðarfélög nefnast.
Eitt af því fyrsta, sem gert var hér á landi til að efla