Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1953, Qupperneq 77

SEXTÁNDU OG SEYTJÁNDUALDAR BÆKUR
77
Hallde Vallde heidre med,
A haudre sudur Laada,
Best aff flestum Blydan tied.
Bioodest gledin Naada.
Ita gratulabundus assurgit
Haquinus Thorchillus Jsl.
Hákonar Þorkelssonar er ekki getið í innritunarskrá háskólans. Varla getur verið um annan rnann
að ræða en Hákon son Þorkels sýslumanns Guðmundssonar. Vatnsfjarðarannáll getur þess (Annálar
Bmf. III, 156), að siglt hafi 1671 „Magnús Sigurðsson frá Skútastöðum (sbr. nr. 13 hér á eftir) og
Hákon Þorkelsson til forlystingar“. Foreldrar Hákonar giftust 1647. Hákon dó 1680 (Smævir I, 562).
11. (6)a. Latínustef, 6 Ijóðlínur. Upphaf:
Iam tibi Corde pio multum venerande Magister,...
Gratulabundus ita posuit.
Biörno Benedicti. Isl:
Björn Benediktsson er skrásettur í háskólann í jan. 1669. Þetta mun sá hinn sami, er fór ntan 1671,
og hefur hann þá brugðið sér heim frá náminu, en þess geta Vatnsfjarðarannáll og Eyrarannáll, að það
sumar sigldi Björn Benediktsson frá Reynistað norður. Ilann var sonur Benedikts lögréttumanns
Björnssonar í Bólstaðarhlíð, en þess er getið, að Benedikt hélt um hríð Reynistaðarklaustur (hefur
það verið í umboði Árna lögmanns Oddssonar), og þar bjó hann um þessar mundir. Björn hvarf síðan
úr Höfn, og er talið, að hann hafi farið til Hollands og borið þar beinin (fsl. æviskrár I, 206). Bjarni
Jónsson (ísl. Hafnarstúdentar, bls. 38) telur Björn þann, er skrásettur var 1669, „sennilega" son Bene-
dikts Pálssonar á Möðruvöllum, en hitt virðist öruggt.
12. (6)ab. Kvæði á þýzku, 24 ljóðlínur. Upphaf:
So hat der Himmel uns den Freuden blick gegeben
Wann wir nach Hertzens Wunsk. Ansehen itzt erheben
Den, der da wahrlich ist des Vatterlandes Zier
Der aller Tugendt sich beflissen fiir vnd fur,...
Aus gebúhrender pflicht gesetzt
von seinem gehorsamsten diener
Gunder Gundersen.
Ekkcrt nafn er þessu líkt í innritunarskrá háskólans á þeim árum. Varla er efamál, að þetta sé Guð-
mundur Guðmundsson prests á IIjaltastöðum, sonar Jóns lærða Guðmundssonar. Um hann segir séra
Vigfús Jónsson í Hítardal í ævisögu Hallgríms Péturssonar (sjá: Merkir íslendingar II, 29—30):
Guðmundur, sonur síra Guðmundar Jóns-(lærða)sonar, skarpvitur gáfumaður og skáld gott, sem
lengi þénti hennar majest. Sophiæ Amaliæ, Frederic III. gl. m. drottningu, fyrst fyrir laqvai, hvar af
hann fékk það tilnafn hjá lönduni sínum, að hann var kallaður Guðmundur laqvai almennilega, og
varð síðan hennar fógeti á Langalandi allt til hennar dauða anno 1685 og bjó þar eftir í Ditmerchen
stutta stund og síðan í Glychstad í nágrenni við bróður konu sinnar, kgl. majest. proviant-forvalter
í Glychstad, var anno 1686 farinn að snúa þeim (þ. e. Passíusálmunum) í þýzka sálma, sem næst hann
kunni orðum og efni, sem hann sjálfur fortaldi mínum sál. föður í Glychstad þetta ár og sagði þeir væru
þar í miklu afhaldi. En hvört Guðmundur hefur enzt til að fullkomna þetta sitt uppbyrjaða verk og
hvað um það hefur liðið eftir það, er óvíst. — Líklegast, að það hafi með hönum liðið undir lok og ei til
þrykkingar komizt, þó að fullgjört hafi verið, því Guðmundur var þá kominn í fátækt og hefir ei haft
peninga til að kosta þeirra þrykkingu. Guðmundur lifði að sönnu 1688, en hvað lengur veit ég ei af að
segja.