Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1965, Blaðsíða 94

94
ÆVIÁGRIP SIGIIVATS GRÍMSSONAR BORGFIRÐINGS
fékk í kaup á því ári, en barnið var þegar tekið af heiðurshjónum, sem þá bjuggu á
Þórólfsstöðum í Miðdölum, Þorsteini bónda Daðasyni og Katrínu Jónsdóttur, og ólu
þau það síðan upp meðgjafarlaust til fullorðins aldurs. Barnið var nefnt Margrét og
verður enn lítið við getið.
Vorið 1861 fór Sighvatur frá Leysingjastöðum vestur í Breiðafjarðareyjar. Ætlaði
hann þá að freista að verða sjálfs síns maður, því jafnan þráði hann það að vera
frjáls, og hneigðist hugur hans jafnan til hókarinnar, en sá sér engan veg færan að
komast áfram. Hann átti nú ekkert til nema aðeins skiptaföt til daglegrar brúkunar og
fáeinar hækur, gat skrifað sendibréf nokkurn veginn eftir því sem þá gjörðist með
alþýðu, hafði lært fingrarímið á tólfta árinu og kunni það ágætlega, skildi vel dönsku
(talaða), sem hann hafði vanizt á Akranesi á vorin, þegar lausakaupamenn komu þar
til verzlunar, og hafði auk þess oft komið í Reykjavík. Þar með hafði hann eignazt
nokkuð af Islendingasögum, Arbækurnar 1.—9. deild og Sturlungu alla og hafði lesið
allmikið af ýmsu. Þannig kom hann í Bjarneyjar um vorið, öllum ókunnugur, en fékk
þar skiprúm hjá Jóhannesi bónda Magnússyni. En þá var það, að Sighvatur var heð-
inn að fara í vist til Olafs bónda Teitssonar í Sviðnum og konu hans, Bjargar Eyjólfs-
dóttur dannebrogsmanns í Svefneyjum. Varð það, að Sighvatur fór þangað hið sama
vor (1861) og var þar heima allt árið. Þá var það á því sumri eitt sinn, að hann kom í
Flatey lil kirkju með Ólafi húshónda sínum, sem fylgdi honum til Gísla Konráðssonar,
eftir ósk Sighvats, því Sighvatur hafði heyrt eftir hann Andra rímur o. fl. Tók Gísli
honum þegar mjög vel, og tóku þeir hrátt tal saman, og féll mjög vel á með þeim. Urðu
þeir síðan hinir mestu vinir.
Vorið 1862 fór Sighvatur vistferlum úr Sviðnum til Jóhanns hreppstjóra í Flatey
Eyjólfssonar dannebrogsmanns í Svefneyjum og konu hans, Salbjargar Þorgeirsdóttur.
Þau hjón höfðu til ábýlis úr Flatey allri og þar með % parta úr Skálmarnessmúla
upp í Múlasveit, og varð vinnufólk þeirra að vera þannig á vist á háðum stöðum, í
Flatey og á Múla, eftir því sem heimilisþarfir og vinna útheimti. Þótti mörgum ærið
erfitt að verða bæði að vinna á landi og í eyjum, sem og var, því hinar miklu sjóferðir
eyjamanna og erfiðleikar að hera allt á sjálfum sér vóru einkis meðfæri nema hraustra
manna, þegar þar við hættist mikil vinna á erfiðri landjörð að auki. Hið fyrsta vor,
sem Sighvatur var í Flatey, íór hann til sjóróðra veslur á Látur, vestur fyrir Bjarg-
tanga og Látraröst, sem eru tólf vikur sjóar að vegalengd frá Flaley. Á þeirri leið var
hálur sá, er Sighvatur var á, nærri drukknaður í Látraröst og komst nauðuglega af
með snarræði og mikilli mannhjálp, þannig að mönnum varð bjargað, en áhöfn öll
skemmdist og tapaðist í brimi við landið. Þar um vorið orkti Sighvalur Formanna-
vísur, en um veturinn áður hafði hann orkt átta rímur af Skáld-Helga sögu eftir sögu,
sem Gísli Konráðsson hafði léð honum til afritunar. Um vorið í vertíðarlok fór Sig-
hvatur heim aftur og vann heima að heyverki, hæði í Flatey og á Múla, en veturinn
eftir var hann á Múla við vöðuselaveiði í nætur, með Jóhanni húsbónda sínum og
mönnum hans. Og var það nú 1. janúar 1863, að hann byrjaði að rita dagbók sína,
sem hann hélt síðan áfram. Það vor var hann heima á Múla við ýmisleg heimilisstörf,