Frjáls verslun - 01.03.1946, Side 16
fótanna, og voru þá miklar og erfiðar tilraunir
gerðar til að kenna honum að dansa a. m. k.
vals. Á þessum dansleik, eins og öllum öðrum,
sem haldnir voru í bænum á þessum árum, var
aðeins spilað undir á slaghörpu, en hljómsveit
með mörgum hljóðfærum þekktist ekki, því að
engir eða fáir kunnu að leika á önnur liljóð-
færi, að undanskildum gítar, en hann er sjald-
an notaður í hljómsveitir, nema þar sem um
eintóm strengjahljóðfæri er að ræða.
Þetta ball var auðvitað bæði með ballkortum
og ,,kotillon“, eða ballslaufum, og var í alla staði
með fínustu dansleikjum ársins. Þegar fram í
sótti, eða í kringum aldamótin, var hætt að halda
skólahátíðin;t í skólanum sjálfum, og þá var
dýrðin úti. Þegar eitt síðasta skólaballið var hald-
ið, árið 1903, vildi það slys til, að það kviknaði
í Glasgow-húsinu, og brann það til kaldra kola
um nóttina. Fóru flestir piltanna þá að hjálpa
til við björgunina, og voru það eftirminnileg
hátíðaspjöll. í það sinn var skólahátíðin ekki
haldin á afmælisdegi konungs, heldur einhvern-
tíma í marz, en hvort liún var þá haldin uppi
í skóla, nran ég ekki, en nær er mér að halda,
að hún liafi verið í Iðnó.
SJÓNLEIKIR.
Alltaf voru sjónleikir haldnir í bænunr, frá
því að ég fyrst man eftir mér, bæði í latínu-
skólanum og í bænunr sjálfum. Skólaleikir voru
leiknir af eintómum piltum, og voru þá oftast
þeir laglegustu valdir til að leika stúlkur. Hæfi-
leikar piltanna voru nrisjafnir, eins og gefur
að skilja. Ég man eftir tveinr piltum, sem þóttu
bera af öðrum á unglingsárurn mínum. Voru
það þeir Halldór Gunnlaugsson, sem síðar varð
læknir í Vestrrrannaeyjunr og er nú látinn, og
Jóhannes Jólrannesson, senr er enn á lífi í
Ameríku. Hann var fæddur og uppalinn hér
í Reykjavík. Einn maður lék hér tneð lengi
síðar, senr upphaflega hafði vakið athygli á sér
í latínuskólanum. Það var Sigurður Magnús-
son frá Flankastöðum. Hann var ágætur skop-
leikari. Þeir Halldór og Jóhannes voru næsta
ólíkir leikarar. Halldór var þurrskemmtinn en
Jóhannes ærslabelgur.
Mig langar til að segja frá kvöldskernmtun,
sem haldin var í ,,Kettinum“ skömtrru fyrir alda-
mót, eða einhverntíma um þær nrundir. Jóhann-
es mun hafa staðið fyrir henni, og var lrún að ein-
lrverju leyti til ágóða fyrir liann. Fyrst var leikið
64
Hátíðahöld á Lœkjartorgi.
smáleikrit, senr gerðist í veitingahúsi. Ekki man
ég nafn á því, en ég lreld að það lrafi verið í ein-
unr þætti. Jólrannes var aðalleikandinn. Hann
var veiungaþjónn. Maður einn, senr var ný-
kominn í bæinn og var dálítið málhaltur, var
einn leikandinn. Hann konr inn í „diplomat“-
frakka og rrreð pípuhatt og hárautt slifsi. Ekki
man ég til að klæðnaðurinn vekti neitt hneyksli,
en því var stillt þannig til, að fyrstu orðin, sem
hann átti að segja, voru orð, senr hann gat ekki
borið rétt franr, og byrjuðu áheyrendurnir þá
strax að skellilrlæja, og konrst hann ekki að
nreð nreira. Annar leikandi átti að vera fasta-
gestur, eða ,,stanrgestur“, eins og það var kall-
að. Hann átti að sitja lrálfan þáttinn við drykkju
og fara svo út og annar síðan setjast í hans sæti,
en þegar að því kom, þá neitaði hann að fara
nokkurt fet, og varð þjónninn þá að taka í
lrnakkadrambið á honunr og lrenda honunr út.
Stúlkuaunringi einn átti að ganga unr beina
þarna, og skil ég ekki annað en að lrún lrafi
verið eins og fallin í lrendur ræningja. Hún
gekk allt af í gegn rneð sama kjötlærið, en allt
af fór það nrinnkandi, því að Brynjólfur Kúld
borðaði alltaf af því fyrir utan. Jókst hláturinn
alltaf eftir því serrr lærið nrinnkaði. Jóhannesi
sjálfum var ekki skotaskuld úr því, að skila sínu
lrlutverki þannig að sæmilega færi. En skenrmt-
unin var ekki búin með þessu!
Að leiksýningunni lokinni mun fyrst lrafa
verið einsöngur. Mér er hann ekkert minnis-
stæður, því að hann hefur efalaust ekki verið
atlrugaverður. Ég geri ekki ráð fyrir að Valdi-
mar Steffensen hafi sungið, þó að ég þori ekki
að fullyrða það, en hann var einn bezti einsöngv-
ari í bænum á þeim tíma og lrafði einhver sæt-
ustu hljóð, sem ég lrefi heyrt í nokkrum karl-
FRJÁLS VERZLUN