Frjáls verslun - 01.11.1960, Blaðsíða 39

ínundi hún aldrei hætta að hlæja. Hún hló og hló.
Allur heimurxnn hlaut að heyra þennan hiátur.
Guð minn, aldi-ci het' ég heyrt annað eins. Add-
is . . . Addxsabe . . . úhú . . . disabeba . . . haha-
úhú . . .
Loksins dvínaði hláturinn en þó rak hún upp
einstakar rokur lengi á eftir.
— Ææ, þessi var góður . . . stundi hún loks og
dæsti. Svo reis hún á fætur og hélt enn um magann.
Hann stúð lútur og hélt enn á dósinni í hendinni,
liorfði á hvernig tíglótt munstrið í gólfteppinu fór
að hringsnúast, hægt í fyrstu en smámsaman jókst
hraðinn unz línur og litir runnu samaii í móðu fyrir
augunum á honum.
Hún lét hallast upp að dyrastafnum og keyrði
aftur höfuðið, hafði ekki enn sveipað aftur að sér
sloppnum en dæsti mikinn og var ekki búin að ná
sér eftir hláturinn.
Addisabeba, sagði hún, hvað svona hvolpum get-
ur dottið í hug. Og þú sem veizt ekki einu sinni
hvað kvenmaður er.
Dósin lagðist saman í greip lians og livít mykjan
spýttist út á milli fingranna. Hann tætti útúr sér
orðin og munstrið var hætt að hringsnúast, nú stóð
allt kyrrt og hann sá allt ljóslega í kringum sig.
Ég veit að minnsta kosti að þú ert ljótasti kven-
maður í heimi, sagði liann.
Hún hætti snögglega að dæsa, leit til hans með
opinn munninn. Hann leit á hana á móti, horfði
beint í augun á henni og fann hvað það gat verið
gott að þjást.
Ljótasti kvcxxinaður í öllum heimi, sagði hann
og orðin komu djúpt úr hálsinum á honum. Og þú
getur sjtilf rnakað þinni eigin drullu á skrokkinn
á þér.
Dósin skondraði eftir gólfinu, samanbeygluð úr
greipum hans. Hann reyndi að hrista klístrið af
höndunum á sér.
Það er naumast munnur á þér, nýfermdunx! sagði
húix loks, ertu vanur að haga þér svona í annarra
manna húsum?
Þú kallaðir á mig, sagði hann, þú baðst mig að
flytja fyrir þig einhvern skáp.
Ég átti við þig annað erindi, sagði hún og sveip-
aði íxxi fast að sér sloppnum köld á svip og horfði
á hann úr mikilli hæð.
Já, að láta mig maka á skrokkinn á þér.
Nei. Ég ætlaði að segja þér að ég kæri mig ekk-
ert unx að láta fólk glápa imxum gluggana lxjá nxér
allan liðlangan daginn. Ég vil fá að vera í friði í
nxínu eigiix húsi. Ég vil ekki hafa að fermingar-
drengir sem hafa ekki einu sinni hvolpavit, séu
að glápa xir sér augun þótt ég fari í sólbað út á
mínar eigin svalir.
Munstrið í gólfteppinu var aftur farið að hring-
snúast, undui’hægt og seinlega og drengnum fannst
slænxt að hafa nú ekkert milli haixdanna.
Það er lygi . . . það er Iygi, stanxaði hann, en í
þetta sinn konxu orðin ekki úr ncinu dýpi, þau
vöfðust í munni lians og vildu vai’la útfyrir var-
irnar.
Er það lygi? sagði hún og kveikti í sígarettu
og fór að reykja tignarlega úr hinu langa munn-
stykki. Ég hef vitni, góði nxinn. Ég hef fylgzt með
því hvernig þú liggur framá þakbrúnimxi þegar
ég er að klæða nxig á morgnana, gleypir allt nxeð
þessu andstyggilega augnaráði. Ég hef séð þig í
speglinunx, góði nxinn. Og líka þegar ég fer í sólbað.
Hvernig þú glápir á mig eins og belja. Það er and-
styggilegt. Það er einsog að liafa lús.
Hún þagnaði og horfði í gegnuixx reykinn hvernig
hann kiknaði í hnjáliðunum.
Ég . . . ég hef ekkei-t horft núna í þrjá daga,
sagði hann, þrjá daga.
Ég’ veit ekkert unx það, sagði hún, ég vil bara
ekki hafa svoixa. Og ef þú ekki hættir, þá læt ég
kærastann minn tala við húsbónda þinn, — eða
pabba þinn ,— eða barnaverixdarkonurixar.
Ég hef ekkert horft í þrjá daga, stamaði hann,
og þú ert ljótasti kvennxaður í lieinxi. Og Addis-
abeba er ljótasta nafn sem ég veit unx.
Hún gekk franx að dyrununx og opixaði þær, bcxxti
honum með þessu langa munnstykki sínu að gaixga
út.
Mundu það að ég vil ekki hafa neitt gláp. Og
þar að auki hcf ég aldrei séð eymdarlegri sjón en
þegar þú varst að reyna að brölta á fætur fraixx á
brúninni til að sjá betur. Einsog fótaveik belja.
Þú varst svo hræddur að ég er viss unx þú hefur
pissað í buxurnar. Og kondðér nú út.
llauði bíllinix renndi upp að hxxsinu í sömu svipan
og drengurinn gekk út á götuna. Hástökkvarinn
vatt sér fiixilega útúr bílnunx, hljóp léttstígur upp
að dyrum og greip handfylli sína í hárlubbamx á
drengnum og hló:
Heyrðu glókollur litli, ekki svona stúriixn í góða
veðrinu!
Svo klappaði hann á kollinn á lionum og var
þotinn upp tröppurnar. En drengurinn lukti lófann
utan um fullan brjóstsykurspoka.
fh'jáPs Ví:nzLtJN
39