Frjáls verslun - 01.08.1990, Blaðsíða 49

HAGSMUNAÁREKSTRAR
Meðal stærstu viðskiptavina Sil-
verado voru áðurnefndir félagar
Bush, Walters og Good. Bush þurfti,
eins og aðrir stjórnarmenn, að gera
grein fyrir hugsanlegum hagsmuna-
árekstrum vegna starfa sinna fyrir
sjóðinn. En Bush lýsti yfir, á til þess
gerðu eyðublaði í júní 1986 að ekki
væri um neina hagsmunaárekstra að
ræða í hans tilfelli. Þetta er helsta
tilefni ásakana Fjármálaráðuneytisins
nú, enda greiddi Bush þennan sama
mánuð atkvæði með því að sparisjóð-
urinn keypti hlut í húsnæði sem Wal-
ters átti. Nokkru síðar greiddi hann
atkvæði í stjóminni með því að Wal-
ters yrðu lánaðar 106 milljónir dala.
í nóvember sama ár beitti Bush sér
fyrir því að Good fengi 900 þúsund
dala lánsloforð frá Silverado. Hann
sat hjá við atkvæðagreiðslu stjórnar-
innar en Fjármálaráðuneytið segir
hann hafa gert „allt sem í hans valdi
stóð annað en að greiða atkvæði".
Bush hafði svo sem gilda ástæðu til
þess, enda voru þessir peningar ætl-
aðir til olíu- og jarðgasleitar í Argen-
tínu, sem þeir Good og Bush gerðu
tilboð í á þessum tíma í nafni JNB
Exploration Co. Aldrei kom til þess
að Good fengi lánið af því að JNB hlaut
ekki verkið í útboðinu.
Eins og til að bæta gráu ofan á svart
ákveður Silverado mánuði seinna að
falla frá lánum upp á 8 milljónir dala,
sem Good skuldaði þá sjóðnum, á
þeim forsendum að Good væri ekki
borgunarmaður fyrir þeim. Neil Bush
láðist að segja sparisjóðsstjóminni frá
því að skömmu áður hafði Good boð-
ist til að leggja þrjár milljónir dala til
viðbótar íJNB Exploration Co., gegn
auknum hlut í félaginu. Síðar í þessum
mánuði hófst umfangsmikil rannsókn
á bókhaldi og viðskiptaháttum Sil-
verado, sem endaði með því að sjóðn-
um var lokað skömmu eftir forseta-
kosningarnar 1988.
Neil Bush heldur því staðfastlega
fram að hann hafi ekki aðhafst neitt
rangt sem stjórnarmaður í Silverado.
Hann viðurkennir að vísu að 100 þús-
und dala lánið frá Good, sem hann
þurfti ekki að endurgreiða, hafi verið
ótrúleg kjarakaup eða „an incredibly
sweet deal“. Hann segist meira að
segja ætla að telja lánið fram sem
tekjur á skattframtali fyrir 1990. En
hagsmunaárekstra segir hann enga
hafa verið með í spilinu né heldur neitt
sem varði við lög og brjóti í bága við
eðlilega viðskiptahætti.
Bush hefur nú stofnað nýtt fyrir-
tæki og hefur boðið fjölmiðlum til við-
tals á skrifstofu sinni þar til að segja
sína hlið á málinu. Hann stendur hins
vegar einn í þeirri málsvöm. Fyrrum
félagar hans frá Denver eru horfnir til
annarra starfa en Neil Bush situr eftir
í flóðljósi fjölmiðlanna og reynir að
skýra málin frá sínum sjónarhóli. „í
fyrsta lagi, þá vissi ég ekki svo mikið
um peningastofnanir...“
SPARISJÓÐAHNEYKSLIÐ
BANDARÍSKT
STJÓRNMÁLALÍF TITRAR
Bandarískt stjórnmálalíf titr-
ar nú landshornanna á milli af
ótta við það gegn hverjum
bandarískir kjósendur ákveða
að beina reiði sinni vegna spari-
sjóðamálsins. A þetta mun fyrst
reyna í þingkosningum nú í
haust og svo aftur í forsetakosn-
ingum 1992. Það er mikið í húfi
fyrir báða flokka; sparisjóða-
málið gæti knésett Bush forseta
ef illa tekst til og gæti einnig
orðið til þess að demókratar
misstu þingmeirihluta sinn,
a.m.k. í öldungadeildinni.
Gallinn er hins vegar sá að hægt er
að ásaka báða flokkana jafnt fyrir mis-
tök og spillingu í þessu máli. Það var
Reagan-stjórnin og embættismenn
hennar sem stóðu að framkvæmd
lagabreytinga allan síðasta áratug, en
það voru demókratar í þinginu sem
samþykktu lögin og hafa gert sig seka
um ótrúlega þjónkun við sparisjóða-
eigendur.
AKKILESARHÆLIBUSH-
STJÓRNARINNAR
Svo virðist þó sem demókrötum sé
að takast að varpa ábyrgðinni af spari-
sjóðamálinu yfir á repúblikana og
Bush forseta. Þar ber hæst vandræði
Neil Bush, sonar forsetans, sem rak-
in eru í annarri grein hér í blaðinu.
Bush forseti hefur ekkert gert til að
bera hönd fyrir höfuð sonar síns, ann-
að en að segja sem faðir að hann sé
sannfærður um heiðarleika sonar
síns. Aðstoðarmenn hans í Hvíta hús-
inu segjast ekki vera ráðnir til að veija
mannorð Neil Bush, heldur til að
„vernda pólitískan afturenda forset-
ans,“ eins og einn þeirra orðaði það.
Afleiðingin er sú að Hvíta húsið hefur
ekkert beitt sér gegn tilraunum
demókrata til að varpa ábyrgðinni á
milljónatjóni yfir á flokk repúblikana.
Fjármunir, sem uppgjör sjóðanna
krefst, eru einnig hið alvarlegasta
innanríkisvandamál fyrir ríkisstjórn-
ina. Þessir peningar eru í raun ekki
til, því að forgangsverkefni síðustu
ára hefur verið að lækka fjárlagahalla
sem myndaðist í tíð Reagan-stjórnar-
innar og hefur reynst erfiður við-
fangs. Helsta loforð Bush í kosninga-
baráttunni 1988 var að hækka enga
skatta og hefur hann margendurtekið
það að loknum kosningum. Nú í sum-
ar dró hann þau orð hins vegar til baka