Lesbók Morgunblaðsins - 23.12.1945, Blaðsíða 5

LESBOK MORGUNBLAÐSINS
623
kvöld — en þó eigi skafheiðríku —
þegar jeg horfi svo á himininn og
skýin, sem læðast eitt og eitt um
bládjúpið endalausa, þó get jeg eigi
annað en orðið hrifinn, þá getur
'hjarta mitt glúpnað, því að þá sje
jeg (eða mjer sýnist) að lífið er und
urfagiírt. Þarna horfi jeg á mál-
Verk það, er tekur fram öllu því er
pensillinn sýnir, og allt af hreyfist
toályerkið, nýar og nýar myndir ber
fyrir augu mjer, alt til ]>ess að andi
minn geti breyst og orðið hærri og
betri. En hvað er þó alt þetta á
móts við myndir þæi*, er ber fyrir
augu mjer í ríki andanna! Hvað er
þetta á móts við hrygð og gleði,
hlátur og grátur, því að andinn er
efninu meiri. —
Leiðin til sælu er að þekkja sinn
eigin vanmátt.
/
Reykjavík, 1. des. 1808.
Jeg skal segja þjer eitt: Jeg het'
jnikið verið að hugsa uni það nú
langan tíma hvernig geti á því stað
ið að stundum virðist eins og dýr-
in. t. d. kettirnir, sje miklu sælli
en mennirnir, og þykist nú vera bú-
inn að finna ástæðuna. Kettirnir
hafa aðeins örfáar nautnir, en ]>ess-
um nautnum geta þeir oft og einatt
fullnægt. Maðurinn þar á móti hef-
ir margar, það er að segja, hann
hefir löngitn til þess að sjá, heyra
og skynja margt, sem honum gei'st
eigi kostur á. En fagnið og veriö'
glaðir, þið menn, sem þegar hafið
fengið augun opin fyrir mörgum
fögrum nautnum, þið, sem boenuið
af löngun til þess að gagnskoða
náttúrunnar dýrð og rannsaka
leyndardóma lífsins. Verið vissir
um að liinum megin, einhvern tíma
síðar, mun náttúran hafa gætt ykk-
ur skilningarvitum þeim, er þið get
ið greint þetta með, er mest liggur
ykkur nú á hjarta og þó að þá
komi nýar hvatir þá munuð þið þó
altaf verða sælli og sælli eftir því
sem þið getið orðið varir við um-
heiminn í fleiri myndum. En kett-
irnir eða hugsanalausir menn munu
eigi fá ný skilningarvit fyrstu hríð-
ina, því. að fyrsta skilyrðið íyrir
.því að geta fengið fullkomnun, er
að æskja hennar. Það hefir reynd-
ar ávalt óróa í för með sjer, en sá
órói er það meðal, er leiðir andann
að fullkominni sælu .... Þess
vegna segi jeg, fagnið og verið glað
ir, þið, sem sjáið hversu mikið ykk
ur vantar. Það er vegurinn til þess
að ])jer öðlist meiri sælu en þá, sem
þegar er fengin.
Vináttubönd ná heimsendanna
á milli.
Reykjavík, o. jan. 18!)!).
Engan furðar þótt eikin háa
af elli l)uguð til jarðar htiigi,
og þótt höfuðið hærugráa
hljótt og |)ögult að moldu sigi.
Hitt er meira, er á vordag
vænum *
veslings smáblóm í frosti kala,
]>egar nepjan frá svala sænum
svæfir gróðann a votum bala.
Já, vinur minn, það er eðlilegt
þótt maðurinn deyi á gamals aldri,
en hitt er þungskildara .... Engu
tið síður er víst, að vinirnir hafa
áhrif á malin og þau mikil, jafn-
vel eftir dauðann, því rjett eins og
stjarna sendir stjörnu geisla, þótt.
inikið djúp sje á milli þeirra, þann-
ig eru fornar minningar líkt eins
og geislar, er líða milli vinanna, og
jeins og hver st.jarna dregur aðra að
s.jer, þannig di'aga vinirnir ósjálf-
rátt hver anuan að sjer jafnvel ]>ótt,
jnikili fjarlægö eða gröfin sjált'
skilji. Þetta er sigur lífsins, áhrit'
nóttúrunnar. Því hvað væri lífið án
ljúfra vina. einungis tómleikur,
auðn og kvíði.
„Seinustu blómin fr j%, landinu
i ljúfa“.
lvaupmannahöfn, 5. sept. 189'J.
--------Þegar jeg ljet frá landi
á Djúpavogi var mjer undarlega
heitt um hjartaræturnar. Gufuvjel-
in stundi hægt og reglulega af erf-
iðinu, öldurnar gjálfruðu magn-
þrota á skipshliðinni. Það var næst
um rjómalogn og blessuð blíða sól-
in sendi hlýja geisla á heitar kinn-
ar mínar. Jeg helt á dálitlum blóm-
vendi í hendinni. Það voru blóm,
seni jeg hafði tínt á Djúpavogi, sein
ustu blómin frá landinu Ijúfa.-------
„Fjarlægðin gerir fjöllin blá“.
Kaupmannahöfri, 15. febr. 1900.
-----Nú skil jeg til fulls það
sem þú sagðir svo oft: „Fjarlægðin
fegrar“, og þegar þú sagðir að
aldrei hefði þjer þótt jafn vænt um
„gamla landið“ eius o'g þegar þú
varst fjærst ströndum ])ess. Jeg veit
svo ósköp vel, að :
Það er ekki til rieins að óska sjer
öflugra vængja, en þó geri jeg það
sjálfur.
Oftast í vökunni er hugur minn
hálfur
heima, þá finst mjer jeg vera sem
ál fur,
sitja við haíið og hlusta á þess
gjálfur.
og horí'a’ á það dansa við fætur
mjer.
Já, vinur minn, oft dreymir mig
heim, bæði í vöku og svefni, og
stundum dreymir mig ekki sem best,
alt er í eyði eftir eld og brand. —
Vináttan vekur menn til lífs.
Kaupmannahöfn, 7, apríl 1900.
— Já, vináttan, vinur minn, ]>að
er það besta. Hvaða sönn farsæld
væri í því fólgin að drotna yfir
köldum skríl, er enga hugsun griþi,
skildi enga tilfinningu; hvaða yndi
að vera auðugur og frægur, ef
enginn væri til þess að taka þátt í
gleðinni, enginn til þess að gera
glaðan^ með sjer. Lítil huggun væri
það að finna fagrar lausnir á lífs-