Lesbók Morgunblaðsins - 23.12.1945, Blaðsíða 21

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
639
„En þegar jeg er ekki hjá þjer?“
„Þá er jeg með Katrínu og þá
langar mig heldur ekki heim!“
„Gæturðu hugsað jijer að ílend-
ast hjer í Eyjum?“
„Nei!“ svaraði hann ertnislega.
„Þegar jeg er búinn að fá mjer
konu, ])á fer jeg með hana heim
undir Eyjafjöll; því hvergi er eins
fallegt og ]>ar!“
Guðrún varð hugsi. Hún minnt-
ist þess að Katrín var líka ættuð
undan Eyjafjöllum og hafði verið
þar til tíu ára aldurs. Hún myndi
fús að fylgja Ormari þangað. En
lenginn, sem fæddur var í Eyjum,
gat unað lífi sínu annarsstaðar. Hún
andvarpaði þungan. Því henni var
])egar ljóst að hún myndi áldrei
geta elskað nokkurn annan mann
en Ormar frænda sinn. Svo hafði
Jþað jafnan verið með konur af
Hagaætt: Einum gáfu þær hjarta
sitt og fengju þær hann ekki, þá
var lifshamingja þeirra þrotin.
Þannig bar það til, að Guðrún í
Ilaga, hin stolta og styrka mær,
varð draumhneygð og þunglyhd er
hallaði að liausti. Ástin gerði hana
veiklynda. — Aftur á móti varð
Katrín æ hroshýrari og bjartari á
svip. Hún i’ar eins og sólargeisli,
sagði fólkið. — Það unni þeim háð-
um að fá ókunna piltinn; en aðeins
önnur þeirra gat fengið hann og
guð hjálpi þeirri sem missir, sagði
það. — Ormar var allra eftirlæti
og menn óskuðu þess að hann stað-
festi ráð sitt í Eyjum. En sá á kvöl-
ina sem á völina og honum virtist
ganga erfiðlega að taka ákvörðun.
Þá frjettist það alt í einu að Guð-
búp hefði orðið fyrir valinu. Heim-
ilisfólkið varð þess fyrst vart og
gladdist yfir því. Ilúsmóðirin unga
þafði verið eitthvað svo utan við
sig og sorgbitin undanfarið, en nú
Ijek hún við hvern sinn fingur. Það
unni henni gleðinnar og hugði
gott til að Ormar yrði húsbóndi á
Ilaga. — En það kendi líka sárt í
hrjósti pm Katrínu litlu. fallega,
góða barnið; þetta myndi verða
henni hörð reynsla. ,
Já, það v^rð henni hörð reynsla.
Brosið visnaði á vörum hennar og
hún varð döpur og niðurlút. Það
var eins og þegar Ijós er dregið
niður í lampa og aðeins týrir eftir
á skarinu, sagði fólkið.
En einmitt um þetta leyti bauð
prestkona ein undir Eyjafjöllum
henni til sín, í því skyni að hún
kendi dóttur hennar hannyrðir. —>
Boðinu var tekið með þökkum af
fósturföður hennar; sjálfri virtist
henni á sarna standa. Henni virtist
vera sama um alt.
öllUm á heimilinu fanst það dap-
urlegur dagur er hi'm bjóst af stað.
Það var sem hún gengi í svefni og
sæi engan mann, ekki einu sinni
Ormar. En þegar hún kvaddi Guð-
ríinu grjetu þær báðar, eins og
þetta væri hinsta kveðja þeirra.
Hún fór laust eftir hádegi. Það
var óskabyr til lands. — En allur
suðurhimininn var rauður sem blóð
og yfir jöklunum grúfðu svartir
skýjaklakkar.
Um kvöldið gekk Ormar einn
upp í hlíðina og sat þar langt fram
á nótt. Hann horfði inn til lands,
þar sem hár og hvítúr Eyjafjalla-
skallinn ljómaði í tunglskininu.
Um hvað var hann að hugsa? —•
Ef til vill frjettirnar uggvænlegu,
sem enn höfðu borist af strand-
böggum tyrkneskra sjóræning.ja á
Yesturlandinu Eða meyna björtu
og fögru, sem unni honum, en var
horfin á braut? — Ilann sagði það
engum. En dagana næstu á eftir
var honum bersýnilega brugðið. —
Iþótt hann reymdi að láta ■ eins og
ekkert væri, var öllum það ljóst.
Oft hætti hann vinnu sinni og virt-
ist gleyma stað og stund. Þá stóð
hann og horfði til lands eins og í
leiðslu .
Eina manneskjan, sem ekki fann
neina breytingu á háttum hans var
Guðrún. Hún var svo hamingjusöm
að hún gáði einskis annars. Að vísu
böfðu þau ekkert um það rætt, en
hún hjelt eins og aðrir, að hann
hefði valið. Upp á síðkastið hafði
nann verið eingöngu með henni, eu
sneitt hjá Katrínu. Og kossa hans
fjekk hún, Guðrún, nú ein. ITún
kendi sárt í brjósti um fóstursystur
sína og blygðaðist sín fyrir að geta
ekki tekið meiri þátt í harmi henn-
ar. En h.jarta hennar var svo fult
af hamingju, að henni var um megn
að leyna því. Ilún ljómaði af gleði.
Morgun einn voru þau bæði
snemma á fótum og hittust úti á
túni. Það var um sólaruppkomu.
(Hún nam staðar og brosti við hon-
um. Þau horfðust í augu. Ilenni
fannst að nú yrði hann að segja
orðin sem bundu örlög þeirra sam-
an að eilífu. Einmitt þarna í ]>ögn-
inni undir bláum hausthimninum,
vildi hún verða brúður hans. Líf
iþeirra átti að byrja eins og hinn
nýfæddi morgunn.
En hann var þögull og alvarlegur,
augu hans döpur og gleðisnauð. —
Hann var náfölur í framan og þeg-
ar hann leit af henni tók hann að
horfa í áttina til lands.
„Ormar!“ sagði hún óttaslegin.
„Ormar!“
„Já,“ ansaði hann í lágum hl.jóð-
Um. Ilann hjelt áfram að stara í
sömu átt.
Alt í einu var sem ískuldi færi
tim hana alla. Roðinn hvarf af vöng
um hennar og hún laut höfði. Þau
Stóðu þarna tvö í túni, en það var
kalt haust í kringum þau, eyði og
tóm. Hún sá fyrir sjer líf sitt, eins
og það hlaut að verða: óendanlega
löng og döpur ár, og hún vissi, að
aldrei framar gæti hún orðið glöð.
Sama dag skeði atburðurinn
hræðilegi, sem enn er talað um með
hryllingi í Eyjum.
Svört skip komu siglandi inn í
vörina og hópur ófrýnilegra, öskr-
andi ræningja stökk á land!