Lesbók Morgunblaðsins - 29.12.1972, Blaðsíða 8

Þegar hann steig út úr flug-
vélinni, var í honurn óvenjuleg
tilhlökkun. Það var engu líkara
en hann aetti stefnumót við konu,
sem hann hefði ekki séð í langan
tíma. Þó var því ekki þannig far-
ið. Hann var eingöngu að koma
til Akureyrar, fæðingarbæjar
síns, í stutta heimsókn. Löngun-
in til þess að fara norður, hafði
komið snögglega yfir hann, eigin
lega í miðju skrefi, þegar hann
var á gangi oní Lækjargötu.
Hann hafði verið eitthvað pirrað-
ur um morguninn, a'llt fór i taug-
arnar á fionum. Hvergi ihægt að
finna bílastæði, þetta að gá í póst
hólfið, stöðumælarnir, sebra-
brautirnar og umferðarljósin, sem
virtust vera haldin þeírri áráttu
að vera sífelit á rauðu. Mestri
skapraun olli honum þó kannski
þetta svonefnda stönduga fyrir-
tæki, sem hann var búinn að
koma sér upp, allt amstrið og svo
starfsfólkið, hver og einn að ota
sínum tota og reyna að vinna sig
í álit. Það minnti hann á klifur-
jurtir og hann klígjaði við öllu
því falsi og þeirri undirgefni, sem
honum var sýnd bara fyrir það
eitt, að ihánn var forstjórinn. Fyr
irtækið gaf honum að vísu mikla
peninga í aðra hönd, en samt var
það orðið ihonum til byrði, nán-
ast piága. Kannski fór það líka
svona í taugarnar á honum,
vegna þess að nú var hann skil-
inn við konuna og orðinn sunnu-
dagspabbi. Hann vissi ekki leng-
ur til hvers hann var að strita.
Börnin sá hann ekki nema endr-
um og sinnum og yngsta stelpan,
leit á hann eins og hann væri
póstmaður, sem ætti ekkert er-
indi lengra en að bréfalúgunni.
Já, það var út af öllu þessu, sem
hann hafði fengið iþá 'hugdettu að
fara norður og hann hafði undið
sér inná afgreiðslu Flugífélags ís-
lands og ikeypt sér farmiða.
Og nú var hann kominn þang-
að og hann var á leið utan af
flugvelli og það var I honum til-
hlökkun. Veðrið var gott og þeg-
ar hann var búinn að borga
leigubílinn, var hann ekkert að
flýta sér inná ihótel og panta her-
bergi, vildi heldur njóta þess að
ganga um og skoða bæinn. Hann
hafði engan farangur meðferðís,
ekkert nema svarta ferkant-
aða tösku. Margt var með sömu
ummerkjum í bænum og hér fyrr
meir, en margt hafði lika breytzt.
Þar sem áður höfðu staðið rislág-
ir kumbaldar, voru nú komin ný-
tízkuleg ihús. Þau voru vel byggð,
en samt var eins og einhver
hroki hefði hlaupið í blýant arki-
tektsins og einhvern veginn var
honum ekkert um þessi stóru,
hús gefið. Sannleikurinn var sá,
að hann vildi hafa bæinn eins og
hann mundi eftir honum daginn,
sem hann steig uppí rútubílinn
og fór suður ásamt móður sinni
og bróður. Það var um vorið eft-
ir að faðir hans lézt. Allur heim-
urinn má breytast og á raunar
að gera það, en um fæðingarbæ
manns gegnir öðru máli. Hann á
að standa i stað.
Þráinn gekk norður Hafnar-
stræti og hann átti enga ættingja
á Akureyri, svo_ ekki hékk yfir
honum kvöð skylduheimboða. Fað
ir hans hafði komið að vestan og
móðir hans að austan og þau
höfðu hitzt þarna á síldarplani
eins og gengur. Það var sumarið
áður en þróðír hans fæddist. Þrá-
inn sá mörg andlit, sem hann
kannaðist við en enginn gerði sig
líklegan til þess að Iheilsa hon- Á horninu við Hafnar-
um, svo hann lét eins og ekkert stræti var ísbúð. Þangað var stöð
væri. Sum hin yngri andlit fannst ugur straumur og út komu
honum hann l'íka þekkja, senni- krakkar með ís eða poppkorn.
lega lifamdi eftirmyndir pabba Það var ekki laust við, að Þrá-
eða mömmu. in langaði til þess að fá sér ís
Jú, margt hafði breytzt, en eitt líka, en honum fannst það ekki
var það sem Þráinn vissi að hefði viðeigandi, hann svona klæddur,
staðizt tímans tönn. Það var hús- fullorðinn maðurinn og með
ið sem hann hafði alizt upp í. þessa s'krifstofumannstösku.
Það var uppí Helgamagrastræti Framhjá honum gekk sjö eða átta
og honum var sagt, að nú byggi ára gamall snáði, Ifklega eitthvað
þar fólk vestan af Patreksfirði. á aldur við son hans. Þráinn iðr-
Hann ætlaði að fara og skoða aðist þess nú að hafa ver-
þetta hús, en ekki alveg strax, ið svona fljótur á sér uppí flug-
vildi treina sér það. vélina. Hann hefði átt að hafa
Hann gekk útá Ráðhústorgið smá fyrirvara á þessu ferðalagi
og fékk sér þar sæti á bekk. Það sínu, þá hefði hann getað tekið
var margt fólk á ferli. Maður að strákinn með sér. Þeir hefðu get-
kaupa blað I blaðsöluvagninum. að gengið saman þessar götur og
Krakkar að borða fs. Hvítflibba- Þráinn hefði getað keypt ís
menn á 'hvínandi þönum að látast handa þeim báðum. Það er ekk-
hafa í ýmsu að snúast. Konur með ert athugavert við það, þó að fuli-
innkaupatöskur eða pi-nkla, dálít- orðinn maður borði ís úti á götu,
ið guggnar þrátt fyrir allt sól- ef hann er með krakka með sér.
skinið. Og svo unga fólkið, tán- Og þeir hefðu getaö farið sam-
ingarnir . . . hneykslið. Sumir an niður á Torfunefsbryggju eða
voru í máluðum fötum, friðar- útá Oddeyrartanga og Þráinn
táknið á bakinu og ýmis orð hefði getað sýnt syni sínum, hvar
teiknuð á jakka eða kakíbuxurn- hann sat og dorgaði kannski afl-
ar, flest á útlenzku . . . LOVE an guðslangan daginn, þegar
. . . PEACE eða eitthvað þvium- hann var strákur. Ekkert jafnast
líkt. Einn var með hakakrossinn á við það að lifa sjá'lfan sig upp
í keðju framan á sér og ung, hálf aftur með einhverjum, sem manni
gelgjuleg stelpa gekk við hlið þykir vænt um. Það sem við sjá-
hans og hún var með grænmál- um einir, án þess að gefa öðrum
aðar neglur. Skrítið það, hugs- hlutdeild í því, hefur ekki nema
aði Þráinn og þau voru í göngu- hálft gildi.
lagi eins og þau væru að gefa Þráinn stóð nú upp af bekkn-
fullorðna fólkinu langt nef. um, ætlaði að liðka sig og hon-
SMÁSAGA
Eftir
• •
Orn H. Bjarnason