Lesbók Morgunblaðsins - 29.12.1972, Blaðsíða 19

Hinn iðrandi
syndari
Framhald af bls. 7
Það g-erði ég líka. Geturðu þá
vísað i«ér á braut?“
I»á þagnaði röddin fyrir inn
an. Og eftir að syndarinn hafði
beðið litla stund, barði hann
að nýju.
Og önnur rödd heyrðist að
baki hurðinni, er mælti:
„Hver er þessi fnaður?
Hvernig lifði hann á jörðinni?“
Og rödd ákærandans svaraði
og taldi enn upp allar mis-
gjörðir syndarans og gat ekki
bent á eitt einasta góðverk.
Talaði þá röddin bak við
dyrnar:
„Vík á burt, syndarar eins
og þú geta ekki verið með oss
í Paradís.“
En syndarinn mælti:
„Herra! Ég heyri vel mál
þitt, þó að ekki sjái ég andlit
þitt og viti ekki hver þú ert.“
Og röddin svaraði:
„Ég er Davíð konungur,
spámaðurinn."
En syndarinn gafst ekki upp,
hann dró sig ekki til baka frá
dyrum himnaríkis, heldur
sagði:
„Davíð konungur, miskunna
þú mér. Minnstu veildeika
mannanna og gleym þvi ekld
hve miskunnsemi Guðs er mik-
il. Þú varst elskaður af Guði.
Hann hefur útvalið þig öllum
mönnum framar. Allt var þér
gefið: vald, frægð, auðæfi, —
þú áttir konur og börn. Þá
komstu frá húsþaki þinu auga
á konu, og syndin læddist inn
f sál. þina. I>ú rændir konu
Uria og lézt hann deyja fyrir
sverði Ammonita. — Varst þú
ekki riki maðurinn, sem tókst
frá fátæklingnum eina lambið,
sem hann átti og framseldir
hann til dauða. Eins fór fyrir
mér!
Minnstu þess einnig, hvernig
þú iðraðist syndar þinnar,
barðir þér á brjóst og sagðir:
„Ég hef syndgað, Herra, gegn
þér og iðrast misgjörðar minn-
ar.“ Hið sama gerði ég. Þú get-
ur ekki vísað mér frá.“
Og röddin fyrir innan þagn-
aði.
Eftir nokkra bið, barði synd
arinn enn að dyrum og baðst
inngöngu í himnaríki.
Og þriðja röddin lét til sín
heyra að baki hurðarinnar og
spurði:
- „Hvaða maður er þetta?
Hvernig eyddi hann æv-
inni?“
Og rödd ákærandans svaraði
og endurtók allt um misgjörð-
ir syndarans, og.hann gat ekki
fundið svo mikið sem eitt ein-
asta góðverk.
Og röddin innan frá talaði:
„Vík héðan á braut. Syndari
fær ekki gengið inn í himna-
ríki.“
En syndarinn mælti:
„Bödd þína heyri ég, en and
lit þitt sé ég ekki, og nafn þitt
er mér ókunnugt.“
Og svaraði þá röddin:
„Ég er Jóliannes guðspjalla-
maður, lærisveinninn sem
Jesús elskaði.“
Þá mælti syndarinn og rödd
iians varð full af gleði:
„Níi verður mér ekki fram-
ar vísað frá: Pétur og Davíð
munu hleypa mér inn, af þvi
kð þeir þekkja breyzk-
ieika mannsins, og af því að
þeir hafa reynt gæzku Guðs.
Og þú munt hleypa mér inn, af
því að kærleikurinn býr í þér.
Hef ég ekki lesið þessi orð í
guðspjalli þínu: „Sá sem ekki
hefur kærleikann, þekkir ekld
Guð, því að Guð er kærleikur-
inn.“ Og hefur þú ekki í elli
þinni beðið mennina: „Börnin
min, elskið hvert annað.“ Hví
skyldir þú þá standa gegn mér
og reka mig burt? Það getur
ekki átt sér stað, því að með
þvi afneitar þú öllu, sem þú
liefur kennt. Því verður þú að
elska mig, syndugan mann, og
hleypa mér inn í himnaríki.
Þá opnuðust dyr himinsins
og Jóhannes faðmaði hinn iðr-
andi syndara að sér og veitti
honum inngöngu í Guðs riki.
MARGT af ungu fólki nú á dögum er mótfallið þjóðernis-
tilfinninngu. Það vill, að allt mannkynið sé ein heild og
heimkynni þess Jörðin. Þetta er í sjálfu sér fögur og góð
hugsjón og ætti að stuðia að friðsamlegri sambúð i fram-
tíðinni. En má ekki álíta, að sá sem er góður og þjóð-
hollur þegn í sínu heimalandi sé ekki síður góður alheims-
þegn? Og mín skoðun er sú, að sú þjóð sé sterkari og
meiri, sem heldur við fornum siðum og venjum jafn-
framt því sem hún lærir gagnlega hluti af öðrum en hin,
sem apar í blindni eftir erlendum siðum og kastar öllum
sínum gömlu venjum fyrir borð, skammast sín jafnvel
fyrir þær.
Sé útvarp og sjónvarp hér á landi borið saman, finnst
mér útvarpið rækja þjóðernislegt hlútverk sitt mun betur.
Skemmst er að minnast fyrsta vetrardags sl. Ekki varð
á nokkum hátt merkt á sjónvarpinu, að þetta laugardags-
kvöld væri frábrugðið öðrum. Aftur á móti var útvarpið
með sinn venjulega sálmasöng og „hugleiðmgu við missera-
skiptin“, sem var með miklum ágætiun að þessu sinni í
höndum sr. Bjarna á Mosfelli. Og ég saknaði mjög að
geta ekki hlustað á háskólahátiðina (sem féll niður þennan
dag af óviðráðanlegum ástæðum) á meðan ég bakaði
fyrsta-vetrardagspönnukökurnar. Það er nefnilega siðvenja
á mínu heimili að baka pönnukökur þennan dag og hrædd
er ég um, að dætrum mínum þætti súrt í broti, ef það
brygðist.
Við húsmæðurnar höfum mikil tækifæri til að viðhalda
gömlum siðum og einnig að skapa nýjar siðvenjur eftir
okkar höfði og ég held, að með því gefum við börnum
okkar betri fótfestu í tímanum. Og ekki kæmi mér á óvart,
þó að þau flyttu þessar siðvenjur yfir til sinna bama.
Nú fer jólahátiðin í hönd og hvert tækifærið öðru betra
býðst tU þessara hluta. Fagur erlendur siður er nú að
verða allalgengur hér á landi, en það er að útbúa og kveikja
á aðventukransinum. Þarna býst ágætt tækifæri til að lýsa
upp skammdegið og einnig með því að kveikja dag hvern
á dagatalskertinu frá 1 des. og til jóla.
En eins og við tökum upp góða og skemmtilega erlenda
jólasiði mæli ég með, að allir landsmenn taki upp laufa-
brauðsgerð fyrir jólin, jafnt þótt þeir séu ekki Stór-Þing-
eyingar eða aðrir Norðlendingar. Þegar ég var lítil, held
ég, að ég hafi hlakkað jafnmikið til laufabrauðsdagsins
og jólanna sjálfra. Og raunar voru þetba margir laufa-
brauðsdagar, því að börnin fóru á milli húsa til að hjálpa
til að skera út. Og á eftir fékk öll bamahjörðin að borða
steikta afganga eins og hver gat í sig látið, en ihnandi
laufabrauðssterkjan rauk út um dyr og glugga út í stjömu-
bjarta skammdegisnóttina.
Já, gleðin við jólaundirbúninginn getur orðið mikil og
kappkosta skyldi að leyfa börnunum eins mikla þátttöku
í henni og mögulegt er. En svo rennur upp stóra stundin
og þá fyrst reynir á þolrifin í húsmóðurinni að skapa fasta
siði á heimilinu, þannig að jólin verði ekki bara þessi
eina friðsæla minúta kl. 6, annað verði bara ofát og gjafa-
græðgi. Hvemig væri að kveikja á öllum kertum í stof-
' imni og slökkva rafljósin, taka fram sálmabækurnar og
taka undir sálmasönginn í útvarpinu (ef ekki er farið í
kirkju), borða síðan hægt og rólega og ekki of mikið,
hjálpast að við uppþvottlnn, allt heimilisfólkið, ganga í
kringum jólatréð og syngja nokkra sálma og gömul jóla-
lög, áður en ráðizt er á jólabögglana, taka aðeins upp
einn í einu og dást að gjöfum hver annars, vefja umbúð-
unum snyrtilega saman jafnóðum og hvernig væri að
ganga út að glugganum og virða fyrir sér stjörnurnar (ef
heiðskirt er) áður en farið er að sofa á jólanótt?
Anna María Þórisdóttir.
Siðvenjur