Lesbók Morgunblaðsins - 29.12.1972, Síða 25

Börn með klof inn
hrygg og bóndi
sem lamaðist...
Dagur með Maríu Ragnarsdóttur, sjúkraþjálfara á endur-
hæfingardeild Landspítalans. Eftir Margréti R. Bjarnason
Farið og skyigtgmizt inn í
heim hversdagsins, sagði rit-
stjórinn — og fáið að fylgjast
einn dag með starfsmanni í ein
hverri atvinnugrein.
— Hvers vegna að velja
sjúkraþjálfara spyrja vafa-
laust einhverjir. Þannig
spurðu að minnsta kosti sjúkra
iþjiáitfaramir sjáffir á Land-
spítalanum, sem við heimsótt-
lumi og læknar endurhæfíngar-
deildarinnar — ekki svo að
skilja, að þeim þætti ekki til
þess fyllsta ástæða.
Kannski má segja, að sjúkra
hús sé heimur, sem of margir
fá tækifæri til að skyggnast
inn í og því hefði verið rétt
að leiða þau hjá sér í þetta
sinn. Þeir, sem þangað þurfa
að leita eru yfirleitt þeirri
stundu fegnastir, þegar þeir
geta farið þaðan brott. En —
fyrir því geta einmitt sjúkra-
þjálfarar tflýtt í mörgiuim
tilvikium, þeir geta greitt fyrir
bata sjúklingsins og hjálpað
honum til þess að fóta sig í
veröldinni á ný eftir langa og
stranga legu á sjúkrahúsum.
Val mitt á starfi sjúkraþjálf
arans átti þó væntanlega rót
að rekja til eigin sjúkrahúss-
legu fyrir um það bii fimmtán
árum, þegar ég fylgdist með
því er áttræðri . konu var
kennt að ganga á ný eftir að
beinbrot hafði haldið henni
rúmfastri um langt skeið. Mér
er jafnan minnisstæð gleði
gömlu konunnar yfir því að
finna fætur sína styrkjast dag
frá degi unz hún gat gengið
við staf. Síðan hefur mér fund-
izt starf sjúkraþjálfarans þakk
látt og eftirsóknarvert, — án
þess tækifæri gæfist til að
kynnast því betur þar til nú.
VINNUDAGUR HEFST
Þegar Maria Ragnarsdóttir,
sjúkraþjálfari á endurhæfing-
ardeild Landspítalans rís úr
rekkju klukkan hálfsjö til að
sinna börnunum sínum tveim-
ur og koma þeim í gæzlu áður
en hún mætir til vinnu klukk-
an átta, er ennþá mið nótt hjá
undirrituðum blaðamanni, sem
gjarnan vinnur fram á nætur
og sefur fram eftir á morgn-
ana. Enda þurfti þó nokkuð
átak til að komast fram úr dag-
inn, sem ákveðið hafði verið,
að við Valdís, ljósmyndari,
fylgdumst með starfsdegi
Mariu. Okkur tókst þó að mæta
tímanlega og tók fyrst á móti
okkur Ásta Claessen, yfir
sjúkráþjiálfari á deildinni.
Hún lét okkur fá vinnubún.
inga sjúkraþjálfara að fara í,
hvítan stutterma jakka og blá-
Steina litla finnst ákaflega gaman, þegar María veltir honum
fram og aftur á stóra boltanum. . . .
Frá fundi sjúkraþjálfara og lækna Endurhæfingardeildar Landspítalans; talið frá vinstri: Dr. Ásgeir Ellerfcsson, læknir, Hauk-
ur Þórðarson, yfirlæknir og sjúkraþjálfararnir Maria Ragnarsdóttir, Svanhildur Elentínusdóttir, Ella Bjarnarson og Ásta
Claessen, yfirsjúkraþjálfan.
ar síðbuxur — og þegar Maria
var einnig komin i sinn búning
var hafizt handa.
Frá endurhæfingardeildinni
í kjallaranum lá leiðin fyrst
upp á handlækningadeild. 1
lyftunni skýrði María fyrir
okkur, hvernig sjúkraþjálfar
arnir skiptu sér niður á deild- |
irnar.
— Þegar útlendingar hafa
verið við þjálfun, höfum við þó
orðið að taka sérstakt tillit til
þeirra, málsins vegna, segir
hún — og bætir við til skýr-
ingar, að mikill skortur sé á
sjúkraþjálfurum í landinu, svo
að útlendingar hafi stundum
verið fengnir til að hlaupa und
ir bagga — en skorturínn er
ekki bundinn við ísland eitt,
hvarvetna gera menn sér æ
betri grein fyrir mikilvægi
sjúkraþjálfunar. Hér getum við
aðeins sinnt brýnustu verkefn-
u,m og varla það.
Fyrsti sjúklingur Maríu
þennan morgun er miðaldra
maður, sem fengið hefur önd-
unartruflanir eftir uppskurð.
Hún hjálpar honum við að gera
ýmiss konar æfingar, sem
hann kveðst hafa einkar gott
af.
— Ef vel ætti að vera þyrfti
alltaf að láta fólk gera öndun-
aræfingar, áður en það gengst
undir uppskurð, segir María
— en við höfum lítið getað
sinnt fyrirbyggjandi þjálfun,
því að við erum svo fá.
Þegar húin ætlar að halda
áfram til næsta sjúklings, heyr
ir hún kunnugan óm manns-
radda innan úr stdfunni: —
Hér rekumst við greinilega á
stofugang, segir hún — og
hættir við að fara inn — við
skulum bregða okkur inn á
barnadeildina á meðan.
María gengur að litlu barna-
rúmi. Þar er tveggja mánaða
telpuhnokki, sem síkorin var
upp rétt eftir fæðingu vegna
einhverra annmarka á melting
arveginum. María bankar á
bak henni og brjóst og þarf
líka að soga upp úr henni slím
með sogpípu.
— Hún er lítið hrifin af
þessu, skinnið, en þetta er
nauðsynlegt; ef slim saifnast
fyrir, er hætt við, að barnið fái
lungnabólgu og jafnvel, að
lungun falli saman. Við höfum
fylgzt með henni alveg frá þvi
hún var skorin upp, sinnum
henni á vöktum.
VINNA GEGN
SKEKKJUNNI
Þá er komið að fjögurra
mánaða telpu, sem fæddist
með klofinn hrygg.
— Það hefiur orðið mikil breyt
ing á lífsmöguleikum barna,
sem fæðast þannig, segir María.
— Venjulega myndast eins kon
ar gúll þar utan á, sem hrygg-
urinn er klofinn og veldur
meiri háttar lömun. Fyrir
nokkrum áruim var ’farið að
skera þetta burt jafnskjótt og
barnið var fætt og var með
þvi komið í veg fyrir hluta af
lömuninni. Yfirleitt verður þó
L