Lesbók Morgunblaðsins - 19.12.1989, Qupperneq 46

Suður hafsejrj an
Rarotonga
með fagurt mannlíf og ólýsanlega náttúrufegurð
Dansar á Rarotonga eru bæði fullir af trúarhita, en líka sterkri
samhneigð kynjanna.
Þórunn Árnadóttir fór hinum
megin á hnöttinn - hitti frænku
sína og íslenska stráka - fann
armbönd með lækningamátt og
heillaðist af Suðurhafseyjunni
Rarotonga. Sagt er að ef Suður-
hafseyjar heilla, skilji maður
þar eftir hluta af sér!
„Ég ætlaði aðeins að heim-
sækja frænku mína, sem er ekkja
og býr á Auckland á Nýja-Sjá-
landi,“ segir Þórunn. „Én við
breyttum ferðinni í hnattreisu! Við
Anna, dóttir mín, lögðum af stað
frá Frankfurt til Bangkok með
Singapore Airlines í apríl síðast-
liðnum. Bangkok er sögð vera
stærsta bílastæði í heimi og bílar
geta verið óskaplega lengi að
komast áfram. Én allir brosa í
umferðinni - nema útlendingar!
Tælensku hofin voru stórkostleg.
Listvefnaður og útskurður mjög
áhugaverður. Þjónusta öll til fyrir-
myndar og margar ferðir í boði -
en hræðilega heitt!
í Singapore er stærsta fríhöfn
í heimi og hvergi betra að versla.
Undarlegt að geta prúttað með
nýjasta myndbúnað og vélar. En
prúttið getur brugðist til beggja
vona! Rétt hjá vinsælustu „prútt-
versluninni", Lucky Plaza er
minni verslun með fast verð, sem
er yfirleitt ekki óhagstæðara en
það verð sem fæst í Lucky Plaza
- eftir mikið prútt!
Ég hef flakkað víða - sjóleiðis,
flugleiðis, með lest og alltaf verið
ferðaveik. Ég tek inn sjóveikispill-
ur og plástra mig á bak við eyr-
un, en ekkert hjálpar. Ég þurfti
að fara hinum megin á hnöttinn
til að læknast! Ég fer að ræða
um þessa „ólæknandi" ferðaveiki
við konu frá Ástralíu. „Þú hefur
ekki prófað armböndin?“ spyr
hún. Eg lít til himins og sé fyrir
mér voltakrossa og lífselexír! En
ég kaupi armböndin í apóteki í
Auckland. Þau verða að vera tvö
- sitt á hvorri hendi og liggja á
æðunum til að jafna blóðþrýsting.
Armböndin reyndust vel í næstu
sjóferð!
Tíminn og fjarlægðin hurfu,
þegar ég sat hjá móðursystur
minni í Auckland. Tilgangi ferðar-
innar var náð. íslendinganýlenda
er að byggjast upp í þessum fjar-
læga heimshluta. Ástralskar
stúlkur í fiskvinnu heima hafa
heii'.að til 'SÍn fallega íslenska
stráka. Auckland-eyja er mjög
falleg. En mér fannst skrítið að
sjá gamla eldgíga á útsýnis-
hæðum inni í miðri byggð, sem
Kynnt er undir elddansinum allan. daginn
4
Jólafasta
TVinidad
íslenskt yfirbragð Þórhalls leynir sér ekki innan um þeldökka
Trinidad-búa!
Stúlkurnar i klausturskólanum sungu og dilluðu sér fyrir framan
Islendinginn.
Áætlunarflug Pan American
nr. 373 frá Miami til Trinidad
15. desember 1988 gekk sam-
kvæmt áætlun og fimm mínútum
fyrir miðnætti snart hin undur-
þýða Boeing 727 flugvöllinn við
höfuðborgina Port of Spain.
Farþegarnir sem letilega nálg-
ast flugstöðvarbygginguna eru svo
dökkir á hörund að þeir greinast
varla í hlýrri og olíumettaðri næt-
urkyrrðinni, að einum undanskild-
um, sem reynist vera náfölur ís-
lendingur kominn að heimsækja
þarlendan bréfavin sem hann hafði
kynnst fyrir tilviljun á Akraborg-
inni fjórum árum áður.
Hér eru menn ekki að flýta sér
og það tekur rúma tvo tíma að
afferma vélina. Nú kemur í ijós
að ferðatöskurnar hafa opðið' eftir
á Barbados við millilendingu og
við tekur önnur þreytandi bið
vegna skýrslutöku. Þegar ég loks
kemst að vegabréfsskoðun tekur
ekki bétra við. Tollvörðurinn lítur
á íslenska vegabréfið og brýnir
skyndilega raust: „Þetta hlýtur að
ver^ eitthvert grín, það er ekki til
neitt land sem heitir „Iceland"
nema í einhveijum gömium jóla-
sveinabókum."
Eftir nokkra leit finnur hann
upplýsingar um eyjuna í norðri og
vísar mér fullur undrunar í gegn
og þá loks fæ ég greint hið bros-
milda og kolsvarta andlit vinar
míns, Wilfreds Johns, og Gloríu,
konu hans.
Þegar áfangastað er loks náð
tekur við mjúkt rúm og dauð-
þreyttur íslendingur steinsofnar.
Eftir stuttan og djúpan svefn vakn-
ar hann upp með andfælum. Hund-
ar gelta með miklum látum og úr
útvarpstækjum glymur hávær tón-
list með framandi og líflegu hljóm-
falli. Omeðvitað byija tærnar að
dilla sér í takt við „calypso“-tón-
listina og unaðsstraumur fer um
þreytta sál meðan hún þeytist með
ljóshraða inn í heim drauma. Trini-
dad býður „ísmanninn" velkominn.
Staðhættir á Trinidad
Trinidad (ásamt enn minni
systureyju, Tobago) er lítil eyja í
Karíbahafi og liggur hún aðeins
sjö mílur undan ströndum Venezú-
ela. íbúatala er eitthvað á aðra
milljón og eru flestir íbúar blakkir
á hörund eða af indverskum uppr-
una. Olía gegnir þar sama hlut-
verki í Jífsafkomunni og fiskur hjá
okkur íslendingum. Á Trinidad er
ekki mikið um efnisleg gæði okkar
Vesturlandabúa. Um einn fimmti
vinnufærra manna og kvenna er
atvinnulaus. Þeir eru samt að
mörgu leyti „ríkari“ en við í nægju-
semi og jákvæðari afstöðu til
lífsins. Á Trinidad er þannig veður-
far að hægt er að sofa nakinn
undir laki við galopinn glugga allt
árið án þess að húsin séu kæld eða
upphituð. Tölvuvæðing er mjög
takmörkuð og menn taka lífinu
með stökustu ró. Hið landlæga
„stress“ Vesturlandabúa víðs
fjarri.
Heimabær Wildfreds vinar míns
og fjölskyldu er lítill og liggur á
sunnanverðri eyjunni.
á
1988
Fyrsti dagur í Gasparillo
I stuttbuxum, sandölum, erma-
lausuin bol og myndavél hangandi
um hálsinn er hið framandi um-
hverfi skoðað og myndað.
Eitt það fyrsta sem ég festi á
filmu er sérkennilegur „söluturn"
sem reynist lítið annað en tvær
gamlap bárujárnsplötur fyrir þak
og tréborð undir. Þrír rosknir Ind-
veijar eru við afgreiðslu og benda
mér að koma nær.
Sæll „ísmaður", við fréttum af
komu þinni. Má ekki bjóða þér að
smakka heita indverska böku?
Það er ekki um annað að ræða
en að þiggja boðið-og ég fæ mér
stóran-brta alís óhræddur. Indveij-
arnir brosa stríðnislega þegar þeir
sjá svip minn um leið og allt
kryddgumsið situr fast i hálsinum.
Má kannski bjóða herranum
eitthvað að- drekka segir einn
þeirra um leið og hann hellir úr
stórri krukku í lítið glas. Ég álít
að þetta sé saklaust heimabrugg
og tek stóran gúlsopa í von um
að geta skolað kryddinu úr hálsin-
um en sviðinn eykst til allra muna.
Indveijarnir þrír hlæja sig mátt-
lausa þegar ég spyr furðu lostinn
hvaða görótti drykkur þetta hafi
verið og þeir útskýra fyrir mér að
þetta hafi verið mín fyrstu kynni
af 75% óblönduðu Puncheon Trini-
dad-rommi.
Einhvern veginn tókst mér að
klára úr glasinu en þegar þeir vilja
hella í það aftur úr krukkunni stóru
afþakka ég kurteislega og þakka
fyrir mig. Er ég held ferð minni
áfram heyri ég einn þeirra tauta
til skýringar fyrir hina: „Kannski
er hann lítið gefinn fyrir alkóhól."
Ég lít á úr mitt og sannfærist um
að klukkan er 10.30 að morgni að
staðartíma.
Fyrsta kaþólska messa
mín
Ég vissi að Wilfred og fjölskylda
eru kaþólsk en það kom mér á