Vísir - 05.04.1976, Qupperneq 2

Mánudagur 5. april 1976 VISIR
Eigum við að taka því
ef rússar bjóða okkur
herskip eða hraðbáta til
landhelgisgæslunnar?
ólafur Friöriksson: — Það eigum
við að gera alveg hikstalaust. Við
ættum ef okkur byðist slikt að fá
eins mörg og mögulegt væri og
heppilegt væri fyrir okkur.
V'aiur Steingrimsson, verkamað-
ur: —Já, það fyndist mér allt i
lagi að gera. Við ættum að taka
svona tvö eða þrjú. Ég vona að
rússar og sem flestir aðrir bjóði
okkur skip fyrir landhelgisgæsl-
una.
k
Askell Kannberg, útvarpsvirki:
— Auðvitað ættum við að gera
það. En þeir bjóða okkur örugg-
lega ekki. Það verður lika erfitt
fyrir vestrænar þjóðir að bjóða
okkur skip.
Kolbeinn Arason flugmaður: —
Það fyndist mér sjálfsagt að
gera. Ég vona bara að sem flestir
bjóði okkur skip til nota fyrir
landhelgisgæsluna.
Ingvar Kliasson: — Það fyndist
mér allt i lagi. Það er sjálfsagt að
taka þvi. Það er sama hvaðan
gott kemur, ekki veitir af.
Knútur Hákonarson, bifvéla-
virki: — Það væri sjálfsagt. Ég
held þó varla að til þess komi að
þeir bjóði okkur. Hef frekar trú að
við fáum tilboð um skip frá
bandarik jamönnum.
Nýr ófangi í starfi Styrktarfélags vangefinna:
Fyrsta
eðlilega
heimilið
fyrir von-
gefnar
stúlkur
Það var margt um manninn i vistlegum húsakynnum hcimilisins i Vogunum, við
opnunarathöfnina i fyrradag.
brautskróðar af stofnunum
„Þetta er fyrsta heimilið af
þessu tagi, sem komið er á fót
hér á landi, en ég vonast til, að
þau eigi eftir að vcrða mörg á
næstu árum,” sagði Gunnar
Þormar, tannlæknir, einn
s t jó rna r m ann a Styr k ta rfé la gs
vangefinna, cr Visir ra^idi við
hann um nýstárlegt heimili
lyrir vangefnar stúlkur, sem
tekið var i notkun um helgina.
Heimilið er i Vogahverfi i
Reykjavik og mun rúma sjö eöa
átta stúlkur, en tvær stúlkur á
þritugsaldri eru þegar fluttar
þar inn. Stúlkurnar voru áður á
Skálatúnsheimilinu i Mosfells-
sveit, og nutu þar endurhæfing-
ar og hafa nú náð nægilegum
þroska til þess að geta stundað
létta vinnu og hugsað um sig
sjálfar á heimili af þessu tagi.
Gunnar Þormar sagði, aö slik
heimili væru algeng erlendis og
hefðu gefist vel fyrir fólk, sem
fært væri um að búa utan stofn-
ana fyrir vangefna. Húsmóðir
yrði stúlkunum til aðstoðar i
sambandi við heimilisstörfin,
matseld og fleira og einnig yrði
á heimilinu i Vogahverfi aðstoð-
arstúlka starfandi á vegum
Styrktarfélags vangefinna.
Vangefið fólk, sem notið hefði
þjálfunar og endurhæfingar á
stofnunum sagði hann fært um
að stunda vinnu á vernduðum
vinnustöðum, og myndu stúlk-
urnar á nýja heimilinu vinna á
dvalarheimili vangefinna i
Bjarkarási, sem starfrækt væri
á vegum Styrktarfélags van-
gefinna.
Astæða er til að fagna þessum
áfanga i starfi styrktarfélags-
ins, þar sem þvi hefur nú tekist
að sýna, að með kennslu og
þjálfun á störfunum er hægt ,,að
þoka vangefnu fólki á braut til
venjulegs lifs”, eins og Magnús
Kristinsson, formaður félags-
ins, komst að orði við opnun
heimilisins i Vogahverfi i fyrra-
dag. — ÓR
—.... — >
Fyrstu tvær stúlkurnar,
sem búa á nýja heimilinu,
Sigríður Halla Jóhanns-
dóttir til vinstri otg Eygló
Ebba Hreinsdóttir til hægri
á myndinni.
OF STORIR
menn fyrir
þjóðfélagið
Ekki er vonlaust um Alþingi á
meðan þar sitja menn af Guð-
laugsstaðaætt. Þar kernur til
seigla og fjármálavit Björns
Eysteinssonar, og svo þetta
mikla feimnisleysi, sem ein-
kennir þá Björn á Löngumýri og
Halldór búnaðarmálastjóra.
Fulltrúi ættarinnar á þingi núna
er Páll Pétursson frá Höllustöö-
um, hljóölátur maður öndvert
við frændur sina, en skortir að
öðru leyti engin emkenni ættar-
innar. Siðan Páll á Höllustöðum
settist á þing hefur hann ekki
haldiö margar ræöur, og þaðan
af siður að fólk utan úr bæ hafi
þust á pallana til að hlusta á
hann, eins og Björn frænda hans
á Löngumýri, sem nú er kominn
í eitt af þessum ár-
vissum stríðum sinum við Jón
isberg — i þetta sinn út af böðun
sauðfjár.
En Páll á Höllustöðum hefur
ekki lokað skilningarvitum sín-
um á þingi. Um það ber vott
grein eftir hann, sem birtist i
Timanum nú um helgina undir
fyrirsögninni Teiknistofa ríkis-
ins. En grcin með þvi heiti les
ekki nokkur maður. Kitstjórum
hefur liklega ekki fallið að setja
gamla skrafskjóðuheitið „Orðið
er frjálst” á þingmanninn, en i
þess stað kosið dulmálsfyrir-
sögn á efni, sem i sjálfu sér er
stórfelldara en Kröflumálið.
i allri hógværð sinni upplýsir
Páll á Ilöllustööum, að hann, á-
samt Gunnlaugi Finssyni, hafi
llutt þingsályktunartillögu um
athugun á, hvort ekki væri hag-
kvæmtað koma á fót teiknistofu
rikisins, sem hannaði byggingar
sjúkrahúsa, skólamannvirkja,
og iþróttamannvirkja. Við at-
hugun, scgir Páll að hönnunar-
kostnaður sé nú oröinn 6—7,5%
af heildarkostnaði verka. Síðan
reynir hann að mæla hallar-
smiðina máli og bendir á, að
notagildi bygginga skipti mcstu.
Samkvæmt reglum er iþrótta-
rými 35% af skólarými. Sam-
kvæint tillögum norma-nefndar
yrði það 50%. Samkvæmt tillög-
um iþróttalulltrúa rikisins 78%
og samkvæmt tillögum iSi 97%.
Samkvæmt tillögum ÍSÍ er gert
ráö fyrir iþróttahúsi i Grimsey,
sem mundi kosta 75 milljónir kr.
Þar af yrði hönnunarkostnaður-
inn einn um 4 milljónir. ibúar i
Grimsey eru 86. i Hrisey eru 300
ibúar. tSÍ gerir ráð fyrir húsi,
sem að stærðinni til gæti kostað
130 milljónir. Páll bendir á, að
auðvitað þurfi þessir staöir
iþróttahús, en „bæöi riki og
livað þá sveitarfélögum er of-
raun að uppfylla svona óskir”.
Þá kemur i Ijós, að hönnuöir
taka 60% af upphaflegu gjaldi
vegna hönnunar heilsugæslu-
stöðva fyrir endurtekna notkun
teikninga. Siðast i greininni
skýrir Páll frá þvi, að lionum
hafi borist kostnaðaráætlun yfir
stækkun sjúkrahússins á Sauð-
árkróki. Þar er hönnunarkostn-
aður áætlaður 29 milljónir
króna. Reiknar slðan Páll út, að
þótt hönnuðurinn hefði tvöföld
þingmannslaun, þá mætti liann
cyða tiu árum i verkið.
Auðséö er á þessum upplýs-
ingum, að tvennt er alveg komið
úr skorðum: hugmyndir um
hlutfall iþróttarýmis i almennu
skólarými, en við skólabygging-
ar eru fyrirhugaðar miklar
framkvæmdir vegna lagasetn-
ingar um grunnskóla, —og þær
tekjur, sem hönnuðir ætla I sinn
hlut af heildarkostnaði bygg-
inga.
Ótalin er þá sú árátta arki-
tekta að vilja hverju sinni reisa
byggingar, sem auk þess að
vera glæsihallir og eflaust
fram múrskarandi til sins brúks,
ef einhver hefði efni á að nota
þær, standa sem minnismerki
um verkkunnáttu hinna dýru
manna að frátöldum lekum þök-
um. Hönnuðirnir eru slikir
beljakar, að þegar þeir ætla,
hvað starf snertir, að iklæðast
þjóðfélagsflíkínni, springur hún
öll á saumunum, með þeim ár-
angri að við erum jafnnær þrátt
fyrir mikinn lærdóm, stórar
hugsjónir og listilegar teikning-
ar.
Svarthöfði