Vísir - 08.07.1976, Blaðsíða 2

( f REYKJAVÍK )
yiT ^
Hvert ætlar þú að fara um
verslunarmannahelgina?
Anna Eövaldsdóttir, flokksstjóri
vinnuskóla: „Þá verð ég liklega
aö undirbúa mig fyrir Spánar-
ferð, — ég ætla út þann áttunda
ágúst. En það getur lika vel verið
að ég fari eitthvaö i útilegu”.
Brynja Matthiasdóttir, vinnur i
vinnuskólanum: „Éghugsa að ég
fari á Úlfljótsvatn”.
Guðrún Másdóttir, vinnur i
vinnuskólanum: „Ég verð senni-
lega fyrir austan, liklega á Eski-
firði”.
Hildur Björnsdóttir, vinnur i
vinnuskólanum: „Mig langar aö
fara eitthvað i útilegu, ætli það
veröi ekki Galtalækjarskógur”.

Guðrún Jónsdóttir, vinnur i
vinnuskólanum: „Ég býst við að
ég fari i Vatnsfjörðinn”.
Hér hefur verið fariö heldur
geyst! Þórarinn datt i ána og
gengurá sokkunum upp að biln-
um
Stefán Guðjohnsen með einn
vænan úr Laxá i Kjós.
Rogast með morgunveiöina frá árbakkanum. Þennan dag var frek-
ar léleg veiði I Laxá, en þeir Stefán Guöjohnsen og Þórarinn
Sigþórsson iétu sig ekki muna um að draga sjö fyrir hádegiö.
AH/Mynd: Loftur
„Ekki amalegt að koma inn I hlýtt húsið eftir allt volkið.
ERTU BARA MEÐ SKAMMTINN?
Striðið um ferðamannagjald-
eyrinn tekur á sig ýmsar mynd-
ir. Mest er það þó háð i blööun-
um, þar sem deilt er um
mismunandi þjónustu ferða-
skrifstofa. Ein þeirra selur
kannski matarmiða upp á tvær-
máltiöir á dag, þegar önnur sel
ur aðeins fyrir einni. Þegar á
það er litiö að hægt er að greiða
þessa matarmiða I islenskum
krónum má öllum vera ljóst að
um þetta munar. En umræða á
borð við þetta sýnir hve feröa-
mannabisnessinn stendur völt-
um fótum. Maður sér fyrir sér
fólk, sem komið er alla leiö suð-
ur að Miðjaröarhafi til að borða
einu sinni á dag. Maður sér fyrir
sér fólk, sem er svo peninga-
laust, að það á varia fyrir sima-
sjálfsala. Og maöursérfyrir sér
iólk, sem hefur svo góð „sam-
bönd”, aö það á gjaldeyri til aö
sötra cuba libra frá sólarupprás
til sólseturs og frá sólsetri til
sólaruppkomu. Það er auðvitaö
þetta gjaldeyrisfólk, sem fjöl-
mennaster á sólarströndum um
þessar mundir, vegna þess að
nær ógjörningur er að ferðast til
sólarstranda fyrir þann gjald-
eyri, sem skammtaður er, þrátt
fyrir nýja hækkun. Auk þess fer
alltaf mikið af fólki til inn-
kaupaferöa tii Bretlands,
væntanlega ekki gjaldeyris
laust. A þessu sést að gjald-
eyrisskömmtunin er ekki til
gagns öðrum en þeim, sem selja
gjaldeyri á svörtum. Þaö er svo
annaö mál, að gjaldeyrisstaöan
leyfir kannski ekki svona sólar-
landasóun, ni .a . vegna þess að
gjaldeyrishungrið leiöir til
undanbragða viö skil á gjald-
eyri.og vltahrings sem á endan-
um getur leitt til strangari
skömmtunar og hafta.
Annars er það alveg dæma-
laust hvaö sameiginlegur áróð-
ur margra ferðaskrifstofa getur
teymt fólk til útlanda á besta
tima sumarsins. t gær var 24
stiga hiti i skugganum á norð-
austurlandi. Og dag eftir dag
eru hér hitar og hlýindi, þótt
misjafnlega sjái til sólar á
suðurlandi. En satt og rétt er að
hótelgisting hér innanlands er
óeðlilega dýr, einkum fyrir
barnmargar fjölskyldur, og hin
finni hótel með shiu sumarveröi
eru þvi næst lokuð öllum
almenningi. Þá eru vlnveitingar
og önnur þjónusta enn undir
pilsfaldi reglugerða, sem mið-
ast við að skapa sem mest
óþægindi á sama tima og
islendingar geta fengið sér
hressingu utan húss sem innan,
aðeins ef þeirtaka sér fari suður
i lönd til að sóa gjaldeyri. Hér er
nóg af sundlaugum, sem ætti
ekki að vera verra að baða sig i
en menguðu Miðjarðarhafi. En
þótt laugarnar séu margar, eru
þær búnar til af slikum van-
efnum, jafnvel þótt þær kosti
allt upp I fimmtlu milljónir per
stk., að hvergi eru hellulagnir i
kringum þær eba skjólgarðar
fyrir vindi, svo illt er að liggja
langdvölum við laugarnar.
Sé ferðamannastraumurinn
til útlanda svo þungur að nauð-
synlegt reynist að skammta
gjaldeyri með þeim hætti, að
samkvæmt reglum séu ferða-
mennirnir settir á plan með
trúbadúrum, er eins gott að
reyna að koma upp samskonar
miðjarðarhafsástandi hér
heima yfir sumartimann með
breytingum á umhverfi sund-
staða og breytingum á rekstri
hótela við sllka sundstaði og úti-
vistar svæði. Samkvæmt verð-
lagi hér gæti auðvitað enginn
notað þessa staði. En þá á að
koma til kasta þeirra, sem ekki
geta séðaf gjaldeyri. Þeim hlýt-
ur að vera ljóst, að hag-
kvæmara er að eyöa islenskum
krónum I að gera fólki kleyft að
ástunda sólar- og vatnsboðin
hér heima en eyba til þess gjald-
eyri, sem raunar er ekki til.
Á meöan ekkert viðnám á sér
stað hér heima heldur
straumurinn til Miðjarðarhafs-
ins áfram að vaxa. Ferðaskrif-
stofurnar auglýsa sólina eins og
hún séhvergi nema þar, og fólk
á ekki nógu sterk orð til að lýsa
aðbúnaðinum, þegar það kemur
til baka. Vandamálið er hins
vegar þetta með skammtinn.
Dugar skammturinn eöa dugar
hann ekki? Og þetta meö
skammtinn er oröið svo brýnt,
að það fyrsta, sem menn eru
spurðir að, þegar þeir koma að
heiman er þetta: Ertu bara með
skammtinn? A.m.k. var Halldór
E. ráöherra spurður að þessu,
þegar hann steig út úr flugvél á
Ibiza fyrir nokkrum dögum.
Svarthöfði.