Morgunblaðið - 08.02.2001, Side 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. FEBRÚAR 2001 47
✝ Sigrún Sigurðar-dóttir fæddist í
Syðri-Gróf í Villinga-
holtshreppi í Árnes-
sýslu 1. október 1897.
Hún lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 2.
þessa mánaðar. For-
eldrar hennar voru
Sigurður Magnússon,
bóndi og kirkjusmið-
ur, f. 29. júní 1870, d.
14. október 1935 og
Hólmfríður Þ. R.
Gísladóttir, f. 31. júlí
1876, d. 9. desember
1949. Þau fluttust frá
Syðri-Gróf um aldamótin að
Miklaholtshelli í Hraungerðis-
hreppi og bjuggu þar til 1920 er
þau fluttu að Móhúsum á Stokks-
eyri og síðar á Eyrarbakka. Systk-
ini Sigrúnar voru Margrét, f. 1898;
Magnea, f. 1901; Guðríður, f. 1903;
Gíslína, f. 1905; Ingibjörg, f. 1906;
Sveinbjörn, f. 1907; Ingvar, f.
1910; Magnús, f. 1914; Egill, f.
1915 og Ármann, f. 1921, auk
drengs sem dó skömmu eftir fæð-
ingu.
Sigrún fór ung að vinna fyrir
sér, var meðal ann-
ars um tíma í vist hjá
prestinum í Hraun-
gerði. Eftir að hún
fluttist til Reykjavík-
ur vann hún heimilis-
störf og var í fisk-
vinnu. Eiginmaður
hennar var Helgi
Bjarnason, bifreiða-
stjóri, f. 14. septem-
ber 1905, d. 2. janúar
2000. Þau skildu.
Hófu búskap á Kára-
stíg 2 og bjuggu síð-
an á Skarphéðins-
götu 18. Börn þeirra
eru: 1) Bjarni, garðyrkjubóndi, f.
23. júní 1928, eiginkona Lea Krist-
ín Þórhallsdóttir, f. 18. júlí 1932 og
eru börn þeirra Helgi, Steinunn,
Þórhallur og Sigrún. 2) Júlíana S.
Helgadóttir, verslunarmaður, f.
31. júlí 1936, eiginmaður Halldór
Hallfreðsson, vélstjóri, f. 7. janúar
1940, d. 29. ágúst 1973 og er sonur
þeirra Hallfreður Helgi. Barna-
barnabörnin eru ellefu.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elskuleg tengdamóðir mín, Sig-
rún Sigurðardóttir, lést á hjúkr-
unarheimilinu Skjóli 2. þessa mán-
aðar. Hvíldin var henni kærkomin
enda búin að lifa í rúm 103 ár og
líkaminn farinn að gefa sig.
Sigrún var elst ellefu systkina
og síðust til að kveðja þetta jarðlíf.
Hann var stór systkinahópurinn í
Miklaholtshelli og samheldinn.
Einkum höfðu þær systurnar mik-
ið samband enda flestar búsettar í
Reykjavík.
Sigrún var mjög heilsteypt og
vönduð kona, trygglynd en hlé-
dræg. Hún var af þeirri kynslóð
sem ekki gerði kröfur fyrir sig en
var alltaf tilbúin að fórna sér fyrir
aðra.
Þegar ég kynntist Sigrúnu fyrst
var hún ráðskona á sumrin hér á
Laugalandi. Mötuneytið var í
gömlum hermannabragga við
garðyrkjustöðina. Þar var lang-
borð og bekkir beggja vegna, þétt
setnir af vinnufólki og ekki var
færra um helgar því þá var oft
gestkvæmt. Nútíma þægindi voru
engin. Aðeins ljósamótor. En alltaf
var nóg heitt vatn og brauðin bök-
uð í hvernum. Þarna stóð Sigrún
við kolaeldavélina og eldaði, alltaf
var tvíréttaður matur kvölds og
morgna. Ekki nóg með að mikið
hafi verið að gera heldur var
vinnudagurinn langur. Dagarnir
hófust með morgunverði og þeim
lauk með kvöldhressingu klukkan
tíu. Sigrún var mjög myndarleg í
öllum sínum verkum.
Heimili hennar á Skarphéðins-
götunni stóð okkur opið. Einnig
var hún alltaf tilbúin að gæta
barna okkar þegar þau voru ung
og nokkrum sinnum kom hún
hingað og tók að sér heimilið þeg-
ar við þurftum að bregða okkur af
bæ.
Eftir að Júlíana dóttir Sigrúnar
lenti í flugslysi aðeins nítján ára
gömul var umhyggjan fyrir henni í
fyrirrúmi. Hún fór í hverjum
heimsóknartíma á Landspítalann
og hjálpaði dóttur sinni að takast á
við síendurteknar læknisaðgerðir.
Ég er sannfærð um að það var fyr-
ir snilli Snorra Hallgrímssonar og
aðstoðarlækna hans, jákvæðni og
styrk Júlíönu og stuðning og ein-
staka umönnun móður hennar sem
hún náði ótrúlegum bata.
Júlíana hefur endurgoldið móð-
ur sinni umhyggjuna. Samband
þeirra var mjög náið. Júlíana
heimsótti hana nær daglega á
Skjól í þau tólf ár sem hún var
þar. Sigrún naut mjög góðrar
umönnunar á Skjóli og ber að
þakka það.
Ég þakka tengdamóður minni
samfylgdina og alla hennar hjálp
og umhyggju.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Lea Kristín Þórhallsdóttir.
Við systkinin frá Laugalandi
vorum svo lánsöm að eiga góða afa
og ömmur í Reykjavík þegar við
vorum að alast upp. Nú er Sigrún
amma látin, síðust úr þessum hópi.
Hún varð 103 ára og er því ein
þeirra fáu sem lifað hafa alla tutt-
ugustu öldina og kynnst lífinu á
þremur öldum.
Við vorum öll hjá ömmu á
Skarphéðinsgötunni þegar við vor-
um í skólum eða dvöldum af ein-
hverjum öðrum ástæðum í Reykja-
vík um lengri eða skemmri tíma.
Hún hugsaði vel um okkur og
kannski má segja að hún hafi
dekrað okkur úr hófi fram. Amma
var þeirrar gerðar að hún hugsaði
ekki mikið um sjálfa sig en gat
gefið öðrum þeim mun meira.
Börn hennar og fjölskyldur þeirra
voru henni lífið sjálft.
Miðstöð fjölskyldunnar var hjá
Sigrúnu ömmu á Skarphéðins-
götunni. Þar hittust ættingjarnir,
gjarnan yfir heimsins bestu kjöt-
súpu eða öðrum kjarngóðum ís-
lenskum mat. Ákveðinn gesta-
gangur fylgdi barnabörnunum og
til ömmu komu einnig oft systur
hennar, skemmtilegar konur sem
bjuggu í nágrenninu, enda héldu
þær ávallt góðu sambandi. Þá var
íbúð hennar stundum eins og
vöruflutningamiðstöð því þangað
var komið með vörur sem fara
áttu í sveitina og tómatarnir
höfðu þar stundum viðkomu á
leiðinni á markaðinn. Því var oft
mikið um að vera á heimilinu.
Amma hélt alltaf ró sinni, sama
á hverju gekk. Og lífið var í föst-
um skorðum hjá henni, ekki var
mikið farið út úr Norðurmýrinni
og hún sá alltaf til þess að ung-
lingarnir hefðu næði til að lesa
undir skólann.
Hún hafði góða kímnigáfu og
var fundvís á lítil atvik úr daglega
lífinu sem henda mátti gaman að.
Það hefur sjálfsagt verið hennar
brynja því þótt amma bæri ekki
tilfinningar sínar á torg vitum við
að hún hafði átt erfiða daga og að
undir hlédrægu viðmóti bærðust
ríkar tilfinningar. Þessum góða
eiginleika, kímnigáfunni, hélt hún
fram á síðustu ár.
Við systkinin minnumst ömmu
okkar með þakklæti fyrir allt sem
hún gerði fyrir okkur.
Sigrún, Þórhallur, Stein-
unn og Helgi.
Elsku amma mín, loksins hefur
þú fundið friðinn, hina hinstu
hvíld.
Minningarnar streyma fram í
huga mínum og það eru allt
skemmtilegar minningar.
Skemmtilegustu minningarnar eru
þær þegar þú bjóst á Skarpó, eins
og maður var vanur að kalla það,
og maður kom annað hvort í heim-
sóknir eða í pössun en þú varst nú
vön að passa mig. Ég man að þeg-
ar við fórum í göngutúra, oft út á
Klambratún, var gjarnan komið
við í Bjössabúð og keypt malt í
gleri og eitthvert góðgæti með. Og
hvað maður vandist við að setjast
alltaf upp á ísskápinn þinn bíðandi
eftir að mamma kæmi að sækja
mig.
Síðan fluttir þú frá Skarpó,
heim til okkar og við hugsuðum
um þig. Hvað gat verið skemmti-
legra en að hafa ömmu sína heima
hjá sér, og ég mun alltaf sakna
þess að koma ekki lengur í heim-
sókn eða pössun á Skarpó. Loks
fluttir þú á hjúkrunarheimilið
Skjól og auðvitað var það mikil
eftirsjá að hafa þig ekki lengur
heima. Þú fluttir nú ekki langt í
burtu, það var svo gott að hafa þig
í nálægð okkar. Sérstaklega á
meðan þú hafðir heilsu. Það var
gaman að fá þig í heimókn yfir jól-
in og við ýmis önnur tækifæri.
Ég mun sakna þess að geta ekki
lengur heimsótt þig og tekið utan
um þig og sagt hvað mér þykir
vænt um þig, komið með lang-
ömmubarnið, dóttur mína, þennan
litla sólargeisla í lífi okkar, hana
nöfnu þína. Þú varst svo hrifin af
henni, það var yndislegt að sjá
hvað hún gaf þér mikla ánægju í
lífinu, og þú ljómaðir öll af gleði
þegar þú sást hana.
Elsku amma, ég mun alltaf
sakna þín á öllum stundum, en ég
veit að þú munt verða með okkur
um ókomna framtíð. Takk, elsku
amma, fyrir allar okkar góðu
stundir. Guð geymi sál þína.
Þinn
Hallfreður Helgi.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þín nafna,
Júlíana Sigrún.
SIGRÚN
SIGURÐARDÓTTIR
Heima á Akureyri í
bernsku minni voru
tvenn jól. Það voru
þau sem allir héldu
eins og venjan bauð
og önnur í byrjun
febrúar sem ég hlakkaði ekkert
minna til. Það voru afmælisdagar
þeirra feðga, Ingimundar söng-
stjóra og Magnúsar sonar hans
sem hér er kvaddur síðbúinni
kveðju.
Við Magnús, eða Maggi eins og
hann var kallaður, vorum jafnaldr-
ar og systkinasynir.
Allt frá því að ég man fyrst eftir
og fram yfir fermingu vorum við
eins og fóstbræður, lékum okkur
saman, sátum hlið við hlið í skóla
og vissum varla hvar hvor okkar
átti heima, svo náið var sambandið
milli heimila okkar. Ýmislegt var
brallað á þeim árum og kannski
ekki allt par fínt. Þótt Maggi væri
eldri í árinu héldu margir að því
færi öfugt farið, enda var frum-
kvæðið mín megin víst síst minna í
því sem við tókum okkur fyrir
hendur. Maggi var síkátur og
stríðinn, en styttra í kvikuna hjá
honum en mér, og væri einhverra
hluta vegna sett ofan í við okkur
átti hann erfiðara með það en ég
að setja upp sakleysissvip og láta
sem ekkert væri. Öðru var þó nær
en við værum einhverjir óknytta-
strákar, enda gættu foreldrar okk-
ar þess að ekki væri farið yfir
strikið. Ekki má gleyma því að
báðir vorum við sendir í sveit vest-
ur í Skagafjörð, eins og þá var al-
gengt, og þó að við værum ekki á
sama bæ var stutt á milli og fá
tækifæri til að hittast látin ónotuð.
MAGNÚS
INGIMUNDARSON
✝ Magnús Ingi-mundarson
fæddist á Grenivík 8.
febrúar 1923. Hann
lést 29. nóvember
síðastliðinn og fór
útför hans fram í
kyrrþey 6. desem-
ber.
Ingimundarhúsið í
Oddeyrargötu 36 var
um margt til fyrir-
myndar. Þar var
söngur og gleði í há-
vegum haft, en heim-
ilið laut þó styrkri
stjórn Guðrúnar föð-
ursystur minnar sem
lét sig ekkert muna
um að ganga mér í
móðurstað líka bæri
eitthvað út af í lífi eða
leik.
Í mínum augum var
Maggi flestum öðrum
fremri og engin orð fá
lýst því hve vænt mér þótti um
hann.
Fljótt eftir fermingu varð vík
milli vina. Ég hélt áfram í MA, en
Maggi fór snemma að heiman og
settist í Verzlunarskóla Íslands í
Reykjavík. Þar lauk hann námi og
síðar háskólaprófi í viðskiptafræð-
um í Bandaríkjunum. Að því er ég
best veit kynntist hann konuefni
sínu, Kristjönu Eggertsdóttur
Kristjánssonar stórkaupmanns,
meðan hann var í Verzlunarskól-
anum. Þau kynni urðu honum mik-
ið gæfuspor sem í fyllingu tímans
leiddi til hjúskapar. Fáum konum
hef ég kynnst sem meira var í
spunnið en Kristjönu. Þeim Magn-
úsi varð fjögurra barna auðið sem
upp komust.
Maggi var lengst af forstjóri
Kexverksmiðjunnar Fróns hf.
Hann var hörkuduglegur og lét
aldrei deigan síga þótt stundum
blési á móti. Starfs hans vegna
hlýtur iðulega að hafa komið sér
vel hve glöggur og minnugur hann
var á tölur og talnadálka meðan
heilsan entist.
Samband okkar frænda var slitr-
ótt á fullorðinsárum, en við fylgd-
umst þó, að ég held, alltaf hvor
með öðrum. Síðustu ár Magga
voru honum erfið, en styrk hönd
hans góðu konu létti honum lífið.
Ég kveð gamlan og góðan vin og
votta ástvinum hans samúð.
Björn Bjarman.
ERFIDRYKKJUR
STÆRRI OG MINNI SALIR
Borgartún 6 ehf., sími 561 6444
Fax 562 1524 Netfang borgaris@itn.is
Þeir geta sumir synt á læk og tjörn,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð.
og sameinar með töfrum loft og jörð.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt.
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar Guðs í Paradís.
(Dav. Stef.)
Við lofum að passa Sibbu ömmu.
Hvíl í friði, elsku langafi.
Þín
Elísabet Ósk og Alex Tristan.
Þeir hverfa af sviðinu hver af
öðrum félagarnir tryggu og trú-
föstu sem reyndust mér bezt, þegar
ég var að byrja að feta mín þing-
mannsspor. Gunnþór er sá þriðji
sem kveður á örstuttum tíma, áður
eru þeir gengnir Ólafur Eyjólfsson
og Kristján Stefánsson. Það sækir
söknuður heim hugans borg þegar
vinur minn Gunnþór er kvaddur.
Hann var einn af þessum traustu
alþýðumönnum, sem hvergi hvik-
uðu og mynduðu þá rösku sveit
sem alltaf var hægt að reiða sig á á
Fáskrúðsfirði. Það var hlýtt brosið
hans Gunnþórs og hláturinn bjart-
ur og handtakið hans fól í sér þessa
hlýju og tryggð sem er svo mikils
virði þeim sem þurfa að sækja fylgi
sitt beint og umbúðalaust til fólks-
ins sjálfs. Strax á kennaraárum
mínum á Fáskrúðsfirði fékk ég að
kynnast þessum röskleikamanni
mikillar vinnusemi og hugþekk
börn hans birtu mér mynd af góðu
heimili alúðar og hjartahlýju. Son-
ur þeirra hjóna, sem þá var nem-
andi minn og varð mér þá og síðar
einkar kær vinur, lézt langt um
aldur fram og varð öllum harm-
dauði. Sá harmur mun hafa gengið
Gunnþóri mínum nærri, því hann
var næmur og viðkvæmur, þó alla-
jafna sýndi hann á sér hlið glettn-
innar. Hann Gunnþór gat kveðið
fast að orði, ef honum þótti svo
hæfa og glöggt man ég skörp orða-
skipti okkar í máli sem hvor hafði
sína sýn til, en þegar kvaðzt var á
eftir var það vináttan og sameig-
inleg heildarsýn til samfélagsmála
sem völdin tók og spaugsyrðin
flugu á milli í fullri eindrægni.
Hann var glöggur á öll veðrabrigði
í pólitíkinni og gott að eiga við
hann tal um viðbrögð, því hollustu
trúnaðarins mátti treysta.
Gunnþór var verkmaður góður
og kunni því bezt að taka rösklega
til hendi við hvað sem fengizt var.
Hann þótti gott að hafa í verkliði
hverju. Lífslán hans mest var að
eiga svo vel gerðan lífsförunaut
sem hana Sigurbjörgu og börnin
þeirra báru sínu hlýja og góða
heimili hið bezta vitni. Gunnþór
hafði lengi barizt við veikindi, því
að þó hjartalagið væri gott, var
hjarta hans veilt. Fjarri honum var
þó allt víl, sárveikur gjörði hann að
gamni sínu sem fyrr, þegar við hitt-
umst síðast og kveðjuhandtakið
hlýtt sem ætíð áður. Aðeins iðrar
mig þess nú að hafa ekki heimsótt
hann hér syðra og fengið að eiga
með honum ánægju- og upprifj-
unarstund, en nú er það of seint.
Við Hanna sendum Sigurbjörgu og
börnunum okkar einlægustu sam-
úðarkveðjur á þessari saknaðar-
stund. Samvizkusamur og dreng-
lundaður vinur er kært kvaddur
með einlægri þökk fyrir góða og
gjöfula samfylgd. Megi góðir
verndarenglar fylgja honum á veg
inn á eilífðarlendur. Blessuð sé
hugumkær minning Gunnþórs Guð-
jónssonar.
Helgi Seljan.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.