Morgunblaðið - 27.06.2001, Qupperneq 32

✝ Ólafur Ó. John-son fæddist í
Reykjavík 19. apríl
1931. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut að
morgni 18. júní. For-
eldrar Ólafs voru
Ólafur Þ. Johnson,
stórkaupmaður í
Reykjavík, f. 29.5.
1881, d. 9.11. 1958,
og Guðrún Árna-
dóttir, frá Geita-
skarði í Húnavatns-
sýslu, f. 27. 5. 1902,
d. 11.9. 1973. Ólafur
var yngstur í stórum hópi systk-
ina, þau eru: Agnar, læknir, f.
1908, d. 1990, Friðþjófur, for-
stjóri, f. 1909, d. 1955, Pétur, hag-
fræðingur, f. 1912, d. 1996, Örn, f.
1914, d. sama ár, Örn, forstjóri, f.
1915, d. 1984, Hannes, forstjóri, f.
1923, og Helga Hersey, húsfreyja,
f. 1930. Fyrri eiginkona Ólafs Þ.
var Helga Thorsteinsson, f. 22.1.
1884, d. 22.9. 1918.
Ólafur kvæntist 20.3. 1954 Guð-
rúnu Gunnlaugsdóttur, f. 21.3.
1933. Foreldrar hennar voru þau
Gunnlaugur Loftsson, kaupmað-
ur, f. 22.4. 1901, d. 15.4. 1975, og
Haukur og Helga Þóra, f. 1998.
Ólafur fluttist til Bandaríkj-
anna með foreldrum sínum árið
1939 og bjó þar framyfir tvítugt.
Hann var við nám í Valley Forge
Military Academy árin 1945-1949
og tók ABA-gráðu frá Nichols
College, Massachussetts, 1951.
Hann stundaði nám í Adelphi Uni-
versity í New York 1951-1952.
Ólafur snéri heim til Íslands árið
1952 til að starfa við fjölskyldu-
fyrirtækið, Ó. Johnson og Kaaber,
fyrst sem sölumaður, en tók við
sem forstjóri 1955 og gegndi
þeirri stöðu til ársins 1991.
Ólafur gegndi margvíslegum
trúnaðarstörfum, var m.a. trún-
aðarmaður Confederation of Brit-
ish Industries frá árinu 1954, sat í
stjórn Árvakurs hf., útgáfufélags
Morgunblaðsins, um áratuga-
skeið, sat í stjórn Flugleiða og
Verslunarráðs Íslands, þar sem
hann var varaformaður 1988-
1990. Þá var hann stjórnarfor-
maður Ó. Johnson og Kaaber hf.
og dótturfyrirtækja um árabil.
Ólafur starfaði lengi með
Lions-hreyfingunni og Junior
Chamber á Íslandi, þar sem hann
var alþjóðlegur senator og lands-
forseti um tíma. Þá var Ólafur
sæmdur viðurkenningunni Memb-
er of the Order of the British
Empire.
Ólafur verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin kl. 15.00.
Guðrún Geirsdóttir,
húsfreyja, f. 18.12.
1908, d. 15. 9. 1988.
Guðrún og Ólafur
eignuðust fimm börn:
1) andvana stúlka, f.
19.10. 1954. 2) Frið-
þjófur, framkvæmda-
stjóri, f. 27.2. 1956,
sambýliskona hans er
Sigurlaug Sigurðar-
dóttir, f. 25.9. 1968,
þeirra dóttir er Sig-
urdís, f. 2000. Sonur
Friðþjófs og Kristínar
Helgu Ámundadóttur
er Ólafur Örn, f. 1994.
Dóttir Sigurlaugar er Linda Sif
Brynjarsdóttir, f. 1992. 3) Gunn-
laugur, arkitekt, f. 8.6. 1957, dæt-
ur hans og Védísar Skarphéðins-
dóttur eru Ingibjörg, f. 1988, og
Guðrún, f. 1990. 4) Ólafur, fram-
kvæmdastjóri, f. 15.5. 1962, eig-
inkona hans er Bjarndís Pálsdótt-
ir, f. 24.8. 1962. Börn þeirra eru
Ólafur Páll, f. 1985, Sigríður, f.
1988, og Guðrún María, f. 1993. 5)
Helga Guðrún, fréttamaður, f.
27.8. 1963, eiginmaður hennar er
Kristinn Gylfi Jónsson, f. 7.7.
1963. Börn þeirra eru Auður, f.
1991, Jón Bjarni, f. 1994, Ólafur
Í dag kveðjum við tengdaföður
minn, Ólaf Ó. Johnson. Hann lést 18.
júní síðastliðinn, 70 ára að aldri. Óli
var glæsilegur maður með einstak-
lega þægilega framkomu, yfirmáta
kurteis og rólegur en alltaf skemmti-
legur og með brandara á takteinum.
Fyrstu árin bjó Óli í Esjubergi, við
Þingholtsstræti, sem síðar hýsti
Borgarbókasafn Reykjavíkur. Átta
ára flutti hann með foreldrum sínum
til New York þar sem hann bjó til
tvítugs.
Hann öðlaðist fjölbreytta lífs-
reynslu í Bandaríkjunum, t.d. gekk
hann í herskóla og lék með farand-
leikhúsi nokkur sumur. Fljótlega
eftir heimkomuna til Íslands kynnt-
ist hann Dúru og þau giftu sig árið
1954. Óli og Dúra bjuggu lengst af á
Neshaga 8 og áttu þar fallegt heimili.
Þangað kom ég fyrst fyrir 17 árum
þegar ég kynntist Óla syni þeirra og
var tekið opnum örmum. Fyrstu árin
bjuggum við Óli í kjallaranum á Nes-
haganum með Óla Pál lítinn og tel ég
það ómetanlegt fyrir hann að hafa
búið svo nálægt afa sínum og ömmu.
Á heimili þeirra var mjög gest-
kvæmt, m.a. margir erlendir við-
skiptamenn og vinir sem Óli og Dúra
tóku á móti af gestrisni. Hann lét sér
mjög annt um fjölskyldu sína og
fylgdist vel með afabörnunum í námi
og leik.
Óli var mikill útivistarmaður. Á
sínum yngri árum stundaði hann
fjallaferðir og skíðamennsku. En hin
seinni ár áttu laxveiði og golf hug
hans allan. Ógleymanlegar eru veiði-
ferðirnar með Óla og Dúru í nátt-
úruperluna Laxá í Aðaldal sem Óli
þekkti mjög vel og hafði gaman af að
kynna fyrir okkur. Óli var einnig
heimsborgari mikill, hafði farið um
heiminn þveran og endilangan. Það
var gaman að ferðast með svona ver-
aldarvönum manni.
Í sumarbústaðnum í Mjóanesi við
Þingvallavatn áttum við margar góð-
ar stundir. Þar kenndi Óli barna-
börnunum að veiða. Hann skapaði
góða stemmningu í bátnum með því
að syngja sjómannalög á meðan
rennt var fyrir silung.
Í júlí í fyrra var haldin fjöl-
skylduhátíð í Mjóanesi í yndislegu
veðri. Óli var þá orðinn mikið veikur
af slæmu afbrigði Parkinsons-sjúk-
dómsins (Shy Drager) sem hann háði
erfiða baráttu við. En þarna
skemmti hann sér mjög vel með
Dúru, öllum börnunum og fjölskyld-
um þeirra. Það var dansað og sungið
á pallinum fram eftir kvöldi og í alla
staði var þessi helgi okkur ógleym-
anleg.
Ég minnist Óla með virðingu, hlý-
hug og þakklæti fyrir samfylgdina.
Blessuð sé minning hans.
Bjarndís Pálsdóttir.
Genginn er mætur maður, tengda-
faðir minn, Ólafur Ó. Johnson. Kynni
okkar ná 20 ár aftur í tímann, eða allt
frá því að ég fékk leyfi til að sitja að-
alfundi verslunarinnar Geysis sem
afar okkar Helgu Guðrúnar áttu
báðir þátt í að stofna ásamt öðrum
árið 1919. Allt frá fyrstu kynnum átti
ég í Ólafi góðan vin og það var mér
mikils virði hversu vel hann tók mér
þegar ég síðar kom inn í fjölskyld-
una.
Í viðskiptum naut Ólafur virðing-
ar og trausts og átti að baki glæsi-
legan feril í rekstri þeirra fyrirtækja
sem hann tók við forystu í ungur að
árum. Það sem umfram annað ein-
kenndi Ólaf var umhyggja fyrir sam-
ferðafólki sínu, ekki síst starfsfólki
fjölskyldufyrirtækisins, Ó. Johnson
og Kaaber, og dótturfyrirtækja.
Ömmusystir mín, Guðlaug Péturs-
dóttir, var ein fjölmargra sem léði
fyrirtækinu starfskrafta sína í yfir
hálfa öld og var henni svo hlýtt til
fyrirtækisins og Ólafs að hún nánast
leit á hann og fjölskylduna sem sína
eigin.
Auk þess að stýra fjölskyldufyr-
irtækinu kom Ólafur víða að í stjórn-
un fyrirtækja og var áhugasamur
þátttakandi í margs konar frum-
kvöðlastarfi. Ólafur studdi óhikað við
bakið á þeim sem hann hafði trú á og
þess nutu margir. Verslun og við-
skipti voru sameiginlegt áhugamál
okkar tengdafeðga og oft gaf hann
mér góð ráð í þeim verkefnum sem
ég var að fást við. Áratugalöng
reynsla af viðskiptum, ferðalög um
allan heim og ótrúlegur vinafjöldi
gat af sér margar góðar sögur sem
gaman var að hlusta á. Hann hafði
mikla og góða frásagnargáfu og
gæddi hverja sögu lífi með leikræn-
um tilburðum og kímni.
Ólafur var mikill áhugamaður um
laxveiði og var fengsæll veiðimaður á
sínum yngri árum. Þær ánægju-
stundir sem við áttum á árbakkanum
með þeim Ólafi og Dúru og í veiði-
húsunum eru ógleymanlegar þótt
aflinn væri ekki alltaf stórfenglegur.
Sem fjölskyldufaðir var Ólafur
einstakur. Ekki einasta passaði hann
vel upp á sitt fólk heldur var líka
ræktarsamur við stórfjölskylduna.
Hann var mikill höfðingi heim að
sækja og örlátur á allt sem hann
hafði að gefa. Við eigum endalausar
minningar af góðum stundum í
Mjóanesi, frá Flórída og af Neshag-
anum, heimili Ólafs og Dúru í ríflega
fjörutíu ár. Þeirra samband var alla
tíð ákaflega innilegt og gott, byggt á
traustum grunni, gagnkvæmri ást og
virðingu. Það sást kannski einna
best þegar heilsu Ólafs fór hrakandi.
Þrátt fyrir mikil veikindi undir það
síðasta brast aldrei þeirra styrkur
eða trú. Og reisn hélt Ólafur allt
fram á síðustu stund. Hans verður
sárt saknað.
Það hefur verið mér ákaflega dýr-
mætt að kynnast þessum mæta
manni og ég tel það forréttindi að
hafa átt hann að vini. Guð blessi
minningu Ólafs Ó. Johnson.
Kristinn Gylfi Jónsson.
Mig langar með þessum fátæk-
legu orðum að kveðja tengdaföður
minn, Ólaf Ó. Johnson, sem lést eftir
harða baráttu við erfiðan sjúkdóm á
Landspítalanum 18 júni sl.
Fyrstu kynni okkar Ólafs voru
þegar við Friðþjófur vorum að byrja
okkar samband. Hlýjan og alúðin
sem ég fann frá honum þá var ómet-
anleg og mér leið strax sem einni af
fjölskyldunni.
Ólafur var glaðlyndur maður og
kunni ófáar sögur og gamanmál sem
rifjast upp þegar hugsað er til baka.
Þá voru sérstaklega skemmtilegar
margar veiðisögur hans, því Ólafur
var mikill áhugamaður um laxveiði
og þótti fátt betra en að dveljast úti í
náttúrunni í góðra vina hópi við fal-
lega á og renna fyrir lax.
Einnig eru margar góðar minn-
ingar úr sumarbústað þeirra hjóna
að Mjóanesi í Þingvallasveit þar sem
ávallt er gestkvæmt og glatt á hjalla.
Það sem einkenndi Ólaf öðru
fremur var góðmennska og hjálp-
semi og mátti hann fátt aumt vita án
þess að reyna að aðstoða á allan þann
hátt sem hann gat.
Ólafur var hugrakkur og ósérhlíf-
inn maður og kom það glöggt í ljós í
hans baráttu við þann sjúkdóm sem
lagði hann að velli að lokum. Hann
naut ómetanlegrar umönnunar
hjúkrunarþjónustu Karítas og
starfsfólks á deild 11a, Landspítala.
Fyrir þá aðstoð verður seint þakkað.
Ég kveð Ólaf með söknuði og bið
Guð að gæta hans og gefa honum
frið.
Sigurlaug Sigurðardóttir.
Við vorum að koma úr margra
daga veiði og stóðum fyrir utan Hót-
el Húsavík í þingeyskri sumar-
brækju 1991. Óli og Dúra voru að
renna í bæinn með klassískri við-
komu á Húnavöllum en við Gulli með
okkar geitur austur um land.
„Hvernig væri að skiptast á tónlist?“
sagði ég með hugann við öll þessi
hundruð kílómetra sem voru fram-
undan. Jú, Óli rétti fram Gypsy
Kings og fékk Cohen á móti, First
we take Manhattan. Gulli yppti öxl-
um og fannst tillagan heldur klén, ég
væri bara að hafa salsatónlistina af
þeim hjónum, þau sætu uppi með rás
eitt alla leið í bæinn og myndu aldrei
hlýða á einn tón af spólunni. En mér
fannst þetta passa lygilega vel, þeir
Cohen voru einhvern veginn dáldið
líkir, svona ísmeygilegir, flottir og
feimnir. Þegar við hittumst aftur í
Reykjavík tveimur vikum síðar kom
líka í ljós að hann hafði fallið í frjóan
jarðveg og tengdapabbi var búinn að
kaupa diskinn til fá almennilegan
hljóm í tónlistina. Það var alltaf hægt
að kveikja í honum með nýju efni.
Það eru tíu ár síðan þetta var og
þegar litið er til baka er ljóst að þá
gekk Ólafur ekki fullkomlega heill til
skógar. Vissulega var hann enn jafn-
fyndinn, gamansamur og hlýr en
áræðið og þrekið hafði þá þegar
dofnað til muna. Við höfðum bara
smám saman vanist því að hann héldi
sig til hlés, talaði lágt og væri óör-
uggur gagnvart þeim sem hann
þekkti ekki. Sögurnar af ýmsum af-
rekum hans og ferðum á yngri árum
pössuðu ekki alveg við hann lengur,
þær voru einsog sögur af öðrum
manni. Næstu ár á eftir heimsóttu
þau okkur reglulega til útlanda og
við sáum greinilega hvernig honum
fór aftur með ári hverju. Áður en yfir
lauk var sjúkdómurinn búinn að
leggja á hann svo öfluga fjötra að
hann mátti sig hvergi hræra né held-
ur gat hann gert sig skiljanlegan.
Þessi fallegi séntilmaður glataði þó
aldrei þeim þætti í fari sínu sem ein-
kenndi hann öðrum fremur, en það
var kurteisin og hlýtt viðmót, hann
heilsaði alltaf og kvaddi með brosi
þótt það væri veikburða.
Við Ólafur vorum af ólíku bergi
brotin, þó bæði Húnvetningar í móð-
urætt og áttum það líka sameiginlegt
að vera yngst af sjö systkinum, hann
bætti því raunar við að við bærum
þess líka hvorugt nokkurt merki að
vera spillt af eftirlæti, ég var sam-
mála því. Hann var sérlega ræktar-
samur maður við ættingja sína nær
og fjær og samstarfsfólk, einstak-
lega umhugað um velferð sinna nán-
ustu og hafði mjög ríkan metnað fyr-
ir þeirra hönd. Ég held að fáir
tengdasynir hafi sýnt tengdamæðr-
um sínum slíka umhyggju og hann
sem heimsótti hana á Hrafnistu nær
því daglega árum saman. Móðir hans
skipaði greinilega heiðurssess í huga
hans og aldrei hef ég vitað meiri hjón
en þau Dúru, þræðirnir milli þeirra
voru óvenjulega þéttofnir og traust-
ir. – Við biðjum Dúru allra heilla á
þessum tímamótum þegar hún kveð-
ur lífsförunaut sinn og fjölskyldunni
guðsblessunar í bráð og lengd. Minn-
ingin lifir með okkur öllum um ein-
stakan fjölskyldumann, glaðan og
reifan og falslausan.
Védís.
Kæri afi. Láttu guð passa þig og
láttu þér líða vel á himnum. Vona að
þér líði vel. Núna geturðu hitt pabba
þinn og mömmu og dána vini. Núna
getur þú leikið þér í borðtennis og
gengið og talað. Ég vona að þú hafir
fengið sápukúlurnar og kveðjurnar
frá guði sem við sendum til þín í gær
og í dag.
Kveðja,
Guðrún (afastelpa).
Nú þegar afi minn hefur kvatt
þennan heim hrannast upp minning-
ar um alla skemmtilegu hlutina sem
við gerðum saman. Þar sem ég er
elsta barnabarnið var ég svo heppinn
að fá að kynnast afa mínum mun bet-
ur en hinir krakkarnir. Þegar ég var
að vaxa úr grasi var hann við hesta-
heilsu og mikið óskaplega var hann
indæll við mig.
Stundirnar mínar með afa kenndu
mér margt. Að hafa mann við hlið sér
sem hefur upplifað svo margt og gat
miðlað reynslu sinni til mín er ómet-
anlegt. Afi ferðaðist heimshornanna
á milli, bjó í Bandaríkjunum sem
strákur, hafði verið í herskóla og
jafnvel verið leikari.
Í sumarbústaðnum hjá ömmu og
afa við Þingvallavatn kynntist ég því
fyrst hvernig átti að veiða. Þá stóð
afi með mér á bakkanum og við köst-
uðum í sameiningu út í vatnið og bið-
um eftir að einhver vænn silungur
biti á færið. Eins voru það margir
laugardagsmorgnar sem við pabbi
eyddum með afa í borðtennissalnum
í Kaaber þar sem þeir kenndu mér
leikinn sem afi hafði svo gaman af.
Heima á Neshaganum hjá ömmu og
afa var alltaf svo gott að vera. Þar
sátum við afi oftast inni í stofu og
spiluðum og ræddum um allt milli
himins og jarðar. Alltaf var amma
nálægt og spjallaði við okkur og sá
um að okkur vanhagaði ekki um
nokkurn skapaðan hlut. Einnig voru
óteljandi golfhringir sem ég rölti
með afa. Þá var lífinu tekið með ró,
eitt högg tekið fyrir í einu, ekkert
stress og það skipti ekki máli hvort
höggafjöldinn var hola í höggi eða 10
högg á braut. Það var útiveran sem
skipti mestu máli og það var frábært
að sjá gleðina sem skein úr andliti
afa þegar hann spilaði. Afi studdi
mig í öllu sem ég tók mér fyrir hend-
ur, hvort sem var í skólanum, á fót-
boltavellinum eða bara í lífinu. Hann
óskaði mér sem öðrum alls hins
besta í lífinu.
Ég get vart hugsað mér skemmti-
legri mann en afa. Alltaf var fólk
brosandi í nærveru hans. Allar sög-
urnar sem hann kunni og er þá ekki
minnst á brandarana sem fengu fólk
til að hlæja í marga daga. Minnis-
stæðastir eru mér samt galdrarnir
sem afi kunni, spilagaldrarnir og
ekki síst töfrahárið sem við öll elsk-
uðum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku afi, ég kveð þig nú með
miklum söknuði en einnig gleði og
von um að þú sért nú kominn á betri
stað og sért orðinn fullhraustur á ný.
Fyrir hönd barnabarnanna,
Ólafur Páll Johnson.
Ólafur Ó. Johnson ólst upp á stóru
heimili að Esjubergi í Þingholtunum.
Hann fékk fastmótað uppeldi á sínu
æskuheimili, en naut þess jafnframt
að vera yngstur sjö systkina. Barn
að aldri fluttist hann til Bandaríkj-
anna með foreldrum sínum og tveim-
ur systkinum, en flutti svo aftur til
Íslands að loknu framhaldsnámi.
Ungur að árum tók Ólafur við
starfi forstjóra Ó. Johnson & Kaaber
hf. er bróðir hans Friðþjófur féll frá,
langt fyrir aldur fram. Í nærfellt
fjóra áratugi gegndi hann því starfi
uns sonur hans Friðþjófur tók við, en
var stjórnarformaður fyrirtækisins
upp frá því. Auk starfa sinna við fjöl-
skyldufyrirtækið sat hann til margra
ára í stjórnum ýmissa annarra fyrir-
tækja. Ólafur lagði mikið upp úr að
rækta persónuleg viðskiptasambönd
sem fyrirtækið naut góðs af. Fjöl-
skyldan og fyrirtækið áttu hug hans
og var hann virtur af starfsmönnum
og lifir sú virðing enn.
Ólafur var agaður og setti sterkan
svip á umhverfi sitt. Góð kímnigáfa
naut sín í snjallri frásagnarlist og oft
með leikrænum tilburðum. Hann var
barngóður og minnisstætt er þegar
við krakkarnir hópuðumst fyrir
framan Óla þar sem hann sýndi lát-
bragðsatriði með svo fagmannlegum
hætti að áhorfendur gleymdu stund
og stað. Síðar bættist ný kynslóð
aðdáenda við sem naut gamansemi
Óla og hlýju. Ætíð var gott að koma
á Neshagann til Óla og Dúru, enda
ríkti mikil gestrisni á heimilinu.
Sumarbústaðurinn við Þingvallavatn
skipar líka sinn sess í minningunni
og þar steig yngri kynslóðin sín
fyrstu skref í silungsveiði undir nat-
inni leiðsögn Óla.
Ólafur sýndi systkinum sínum og
frændfólki einstaka ræktarsemi með
margvíslegum hætti. Í mörg ár sendi
hann reglulega fréttabréf til þeirra
sem bjuggu erlendis og miðlaði frétt-
um af frændfólkinu. Hann fylgdist
með afmælisdögum í fjölskyldunni
og þau eru ófá símtölin sem hófust
með afmælissöng og góðum óskum.
Þeir bræður Ólafur og Hannes fóru
margar gönguferðirnar á seinni ár-
um meðan heilsan leyfði og árlega
fóru þeir ásamt Dúru og Sirrý til
Flórída þar sem tækifæri gafst til að
hitta Helgu systur þeirra í Banda-
ríkjunum. Systkinin Hannes og
Helga lifa nú bræður sína, en auk
Ólafs og Friðþjófs eru bræðurnir
Örn, Agnar og Pétur einnig látnir.
Ólafur kynntist mörgum á lífsleið-
inni og líf hans var viðburðaríkt og
ÓLAFUR Ó.
JOHNSON
MINNINGAR
32 MIÐVIKUDAGUR 27. JÚNÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ