Morgunblaðið - 23.08.2001, Blaðsíða 44

44 FIMMTUDAGUR 23. ÁGÚST 2001 MORGUNBLAÐIÐ
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100  Símbréf 569 1329
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
ÉG ER einn í hópi þeirra tugþús-
unda sem lögðu leið sína niður í
miðbæ Reykjavíkur á laugardags-
kvöld og fögnuðu menningarnótt í
Reykjavík í ár. Það var skemmtilegt
að sjá að úrhellið hafði engin áhrif á
andrúmsloftið í bænum; þarna var
fólk á öllum aldri komið til að njóta,
sýna sig og sjá aðra og eins og segir í
laginu góða: það var dansað, sungið
og kysst. Það var líka magnað að
upplifa stemmninguna við Arnarhól
þar sem Garðar Cortes fékk þjóðina
til að syngja fullum hálsi, eins þótt
hljóðkerfið hafi bilað lítilsháttar.
Ég verð þó að játa að eitt skyggði
ofurlítið á gleði mína af þessu annars
frábæra framtaki að þessu sinni.
Ég er mikill aðdáandi finnsku
þjóðarinnar og skal játa að Finnar
hafa jafnan verið í dálitlu uppáhaldi
hjá mér meðal norrænna frænd-
þjóða. Við Íslendingar höfum líka
notið finnsks hugvits með ýmsum
hætti, ekki síst á umliðnum árum og
þegið af þeim (fyrir utan náttúrlega
alla gemsana) frábæra hönnun af
ýmsu tagi, arkitektúr og auðvitað
síðast en ekki síst tónlist og gáfaða
hljómsveitarstjóra. Ég verð samt að
játa að síðasti innflutningur okkar á
finnskri hugkvæmni er af þeim toga
sem ég hefði fremur kosið að fá að af-
þakka fyrir minn part.
Eitt atriði í fjölskylduskemmtun-
inni þetta ár var svokallað ofurhuga-
atriði ungs Finna á hafnarbakkan-
um. Eða eins og sagði í kynningu:
Áhættuatriði sem fengi hárin til að
rísa. Þessi ungi maður hefur unnið
sér það til ágætis að láta reyra sig í
spennitreyju, vera svo hífður upp á
fótunum í 70 metra hæð með ekkert
undir sér nema bera steinsteypuna.
Áður er kveikt í köðlunum sem halda
hvorum fæti uppi. Kúnst Finnans er
síðan sú að ná að losa sig úr spenni-
treyjunni og ná taki á þriðja kaðl-
inum í seilingarfjarlægð áður en
kaðlarnir tveir sem halda honum
uppi brenna svo mjög að þeir fá ekki
borið hann lengur, en þá skellur
hann niður á stéttina 70 metrum
neðar. Sem er sjálfsagt fremur vont.
Þetta skemmtiatriði voru sem
sagt reykvískar fjölskyldur hvattar
til að koma og horfa á. Og „fá hárin á
höfðinu til að rísa“. Ofurhuginn
finnski hafði áður látið þess getið að
reynslan segði að honum þyrfti helst
að takast að losa sig á innan við 110
sekúndum til að sleppa við fallið góða
niður á stéttina. Kynnir í hátalara
jók síðan á stemmninguna með því
að kalla yfir mannskapinn hvað tím-
anum leið – en lét þess um leið getið
að spennandi yrði nú að vita hvort
Finnanum unga tækist að losa sig í
tíma og ná taki á öryggiskaðlinum
„eða hvort þyrfti að skafa hann upp
af stéttinni með kíttisspaða“.
Atriðið fór víst ekki alveg eins og
til var stofnað. Það var ljóst þegar
Finninn var kominn upp að eitthvað
gekk verr en til stóð, honum gekk
ekki nógu greiðlega að krafsa sig
fram úr spennitreyjunni. Brátt var
kynnirinn kominn upp í 120 sekúnd-
ur, annar kaðallinn brunninn sundur
(og þá skammt í að hinn gæfi sig líka)
en sá finnski var enn að baksa við að
losa sig úr treyjunni. Gott ef kynn-
irinn var ekki hættur að telja. En
loks tókst Finnanum að krafsa sig út
úr spennitreyjunni og ná í öryggis-
vaðinn og honum var að því búnu
slakað niður á ný. Um leið og niður
var komið dró hann upp hníf og skar
það sem eftir var af óbrunna kaðl-
inum sundur með einu bragði – svo
allir gátu séð að þar hafði sannarlega
ekki mátt tæpara standa. Kannski
munað 10 sekúndum eða svo.
Þeim finnska virtist reyndar dálít-
ið brugðið. Atriðið hafði ekki að öllu
leyti farið að óskum og hann játaði
að hafa verið orðinn býsna hræddur
um að þetta væri sitt síðasta. En um
leið hafði honum tekist ætlunarverk
sitt sem öllu skipti: að „fá gott adr-
enalínkikk“.
Ég verð að játa að ég hefði ekki
haft hugmyndaflug til að upphugsa
öllu ósmekklegra upphaf á „menn-
ingarnótt“ fjölskyldunnar í miðbæ
Reykjavíkur. Manni flaug oftar en
ekki í hug hvernig kynnirinn góði
hefði nú tekið á því ef Finninn hefði
verið örfáum sekúndum lengur að
losa sig og hefði því gossað þessa 70
metra niður á stéttina, líkami hans
maskast og heilasellur og innyfli
önnur smurst á stéttina. Og hefði í
raun og sannleik þurft „að skafa
hann upp með kíttisspaða“. Ætli sú
niðurstaða hefði ekki haft eitthvað
truflandi áhrif á framhald menning-
arnæturinnar? Eða hvað?
Það er náttúrlega ljóst að á síðari
árum eru komnar upp heilu kynslóð-
irnar af Íslendingum sem óttast eitt
og aðeins eitt í lífinu – og það er að
vera ekki álitnar nógu „kúl“. Mér er
líka mætaljóst að orð kynnisins í
þessu tilfelli voru fyrst og fremst
með þeim formerkjum mælt. Mér
Ófögnuður
menningarnætur
Frá Hallgrími Helga Helgasyni:
KÆRU lesendur!
Ég heiti Annette (Grainger)
Johnson og móðir mín er Betty
Cannada. Tilefni þessara skrifa er,
að mig langar til að fá fréttir af Unni
Cannada eða öllu heldur Unni Jóns-
dóttur Cannada. Ég er frænka
hennar í Bandaríkjunum en mér
hefur því miður ekki tekist að hafa
uppi á henni á Íslandi. Unnur bjó í
Bandaríkjunum um langt skeið eða
þar til frændi minn lést. Þá sneri
hún aftur heim til fósturjarðarinnar.
Ég yrði mjög þakklát þeim, sem
gætu veitt mér einhverjar upplýs-
ingar.
Póstfangið mitt er:
atjohnson@cconnect.net
ANNETTE JOHNSON.
Hvar er Unnur
Jónsdóttir Cannada?
Frá Annette Johnson: