Vísir - 30.06.1979, Síða 20

vism
Laugardagur 30. júnl 1979.
hœ krakkar!
Litía kvöídsagan
Borgarkisan
fer I sumarfrí
Borgarkisunni leið
heldur illa. Svarti feldur-
inn hennar var rykugur,
hún var að ærast af
hávaðanum í bílunum og
strætisvögnunum og hún
var alveg að kafna af
kolsýringnum úr bílun-
um. Nú fannst henni
kominn tími til að fara
upp í sveit.
Hún skrifaði því sveita-
kisunni og sagðist vilja
koma í heimsókn.
A réttum tíma kom hún
á bóndabæinn til sveita-
kisunnar. Diskur með
rjóma beið eftir henni,
þegar hún kom. Hún lapti
eins og hana lysti og lék
sér síðan í grasinu og
sóleyjunum. Sólin skein
og borgarkisunni leið vel.
Hún var ekkert hissa á
því, að sveitakisan var
svo ánægð og leit svo vel
út. Feldurinn hennar
skein og glampaði í sól-
inni.
En loks kom að því, að
borgarkisan varð að fara
heim aftur.
„Það er leiðiniegt, að
þú skulir þurfa að fara
aftur í þessa hræðilegu
borg. Ég vorkenni þér",
sagði sveitakisan.
„Já, það er sannarlega
hræðilegt", sagði borgar-
kisan, en i raun og veru
meinti hún það ekki.
Nú, þegar henni leið svo
vel, þá langaði hana aftur
heim í borgina. Hún var
að verða svolítið leið á
sveitinni. Hún hugsaði
um vini sína, þá Berta,
Tomma og Skottu. Þau
voru að vísu horuð og
rytjuleg, en þau fundu
alltaf upp á einhverju
skemmtilegu.
„Hafðu ekki áhyggjur
af mér, sveitakisa",
sagði borgarkisan. „Mér
gengur vel". Og það voru
orð að sönnu.
Þegar hún kom heim í
borgina, hitti hún fijót-
lega vini sína, Berta,
Tomma og Skottu og þau
fóru strax að leika sér öll
f jögur.
„Það er ágætt að fara í
frí", mjálmaði borgar-
kisan, „en það er svo gott
að vera komin heim aft-
ur".
GATUR
1. Hvað er það, sem alltaf fer i austurátt?
2. Hvað sést best i myrkri?
3. Af hverju hafa vindlar belti?
4. Hvaða pund er ekki hálft kiló?
5. Þegar fjórir kettir sitja i fjórum hornum,
hversu mörg augu sér þá hver köttur?
Svör: (smátt leturannars staðar á siðunni)
Ég á skjald-
böku, sem
heitir Skjalda
Lára Kristjánsdóttir er
8 ára. Hún á heima í
Stórahjalla 31, Kópavogi.
Lára á skjaldböku, sem
heitir Skjalda. Hún hefur
átt Skjöldu í nokkra mán-
uði. Nú er Skjalda að
stærð um það bil eins og
lófinn hennar Láru, en
Skjalda á eftir að stækka
enn þá. Hún verður
kannske eins stór og
undirskál. Skjalda er
falleg skjaldbaka, græn-
ieit að lit, og þegar ég tók
mynd af henni og Láru,
horfði hún virðulega á
mig eins og hún vildi sitja
fallega fyrir og fá góða
mynd af sér. Ég vona, að
þið sjáið á myndinni,
hvað hún Skjalda er sæt.
Skjalda borðar mat úr
dósum og í þeim eru ýmis
þurrkuð skordýr og lirf-
ur, sem skjaldbökum
finnst sérstaklega góð.
En Skjalda fer ákaflega
fínt í það að borða og
hvorki Lára né neinn ann-
ar á heimilinu hafa séð,
þegar Skjalda borðar. En
hún Lára skrifaði litla
sögu um það, hvernig hún
eignaðist skjaldbökuna
og hér kemur svo sagan:
Skjaldbakan
Einu sinni keypti pabbi
vinkonu minnar, sem
heitir Margrét, skjald-
böku. Hún var sett í búrið
hjá fiskunum þeirra. En
svo kom í Ijós, að hún
réðstá litlu fiskana í búr-
inu og át þá. Þau vildu þá
ekki eiga hana lengur og
gáfu mér hana. Ég hef
hana núna í plastfati, en
seinna fæ ég kannski búr
handa henni og kannski
lika aðra skjaldböku, svo
að Skjöldu leiðist ekki.
Lára Kristjánsdóttir, 8
ára.
Skjaldbakan mín,
hún er svo sæt og fín,
Hún á svo sæta skel
og syndir ósköp vel
hún á svo fína fætur
og felur sig um nætur
og hún á fínan haus,
en hann er ekki laus,
svo fæ ég bráðum búr
og skjaldbakan fær sér lúr.
Þar fær hún frjáls að sveima
og finnur sig þar heima.
P.L.
Svör
1. Vestanvindurinn.
2. Ljós.
3. Þeir væru svo asnalegir
meö axlabönd.
4. Sterlingspund.
5. Sex augu.