Morgunblaðið - 29.09.2001, Qupperneq 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. SEPTEMBER 2001 39
✝ Sigríður Gunn-laugsdóttir fædd-
ist í Ólafsfirði 22.
nóvember 1916. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Horn-
brekku í Ólafsfirði
18. september síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Gunn-
laugur Anton Mar-
teinsson, f. 5. desem-
ber 1879, d. 7. maí
1917, og Þórdís Ingi-
mundardóttir, f. 17.
september 1886, d.
11. desember 1929.
Sigríður missti foreldra sína ung
og tóku hjónin Eva Pálsdóttir og
Jóhann Kröyer hana í fóstur og
mat hún þau mjög mikils. Albræð-
ur Sigríðar voru: Magnús, Óli,
Trausti og Árni, en hálfsystkini,
sammæðra, voru: Magnea Stef-
ánsdóttir og Gunnlaug Stefáns-
dóttir. Þau eru öll látin nema
Gunnlaug.
Sigríður giftist 14. apríl 1938
Sigvalda Þorleifssyni, útgerðar-
manni í Ólafsfirði, f. 8. janúar
1915, d. 20. mars 1997. Börn
þeirra eru: 1) Gunn-
ar Þór, fram-
kvæmdastjóri, f. 15.
október 1938,
kvæntur Báru Finns-
dóttur, og eru börn
þeirra Sigurbjörn
Finnur, Sigvaldi Páll
og Sigríður; 2) Egill
verslunarmaður, f.
14. nóvember 1940,
var kvæntur Sig-
rúnu Ásgrímsdóttur,
sem nú er látin, fóst-
urdóttir Egils er
Guðbjörg Jóhannes-
dóttir; og 3) Þorleif-
ur Rúnar framkvæmdastjóri, f.
25. apríl 1954, kvæntur Aðalheiði
Jóhannsdóttur, þeirra börn eru
Sigrún Anna, Sigvaldi Páll og Eva
Björg. Langömmubörn Sigríðar
eru tólf.
Sigríður vann nánast alla
starfsævi sína heimilisstörf. Hún
var mjög félagslynd, m.a. söng
hún um árabil í kór Ólafsfjarðar-
kirkju.
Útför Sigríðar fer fram frá
Ólafsfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Mig langar að skrifa nokkrar línur
og kveðja þig elsku amma mín. Það
var stundum svo erfitt að heimsækja
þig á Hornbrekku. En ég ætla að
minnast þín og góðu áranna sem ég
fékk að eiga með þér og afa á Horn-
brekkuvegi 9.
Þaðan á ég margar góðar minning-
ar með ykkur. Efst í huga eru þó jól-
in, ég á aldrei eftir að gleyma þeim-
.Við Sigvaldi vorum alltaf svo
óþolinmóð að klára að opna pakkana,
við hlökkuðum svo til að komast heim
til ömmu og afa.
Þar eyddum við því sem eftir var af
aðfangadagskvöldi, heima hjá ykkur
með allri fjölskyldunni. Mér fannst
alltaf svo gaman að koma til ykkar í
heimsókn.
Ég borðaði svo oft með þér og afa,
þú eldaðir alltaf svo góðan mat.
Ég held að kjöt og karrý hafi verið
uppáhaldið mitt hjá þér.
Svo má nú ekki gleyma hafra-
grautnum. Ég man að þú eldaðir
hann alltaf handa Sigvalda þegar
hann bað þig. Ég hafði líka gaman af
því að spila við þig.Við gátum setið í
marga klukkutíma í fótboltaspilinu
eða bara spilað á spil. Ég man að við
spiluðum mikið veiðimann og ólsen-
ólsen. Það besta fannst mér að fá að
sofa hjá ykkur afa. Þú kenndir mér
bænirnar mínar. Alltaf hélst þú í
hendina mína á meðan við fórum með
bænirnar og þangað til að ég sofnaði.
Það vildi ég óska að ég hefði getað
haldið í hönd þína þegar þú sofnaðir
og beðið bænina sem við fórum alltaf
með seinast.
Faðir vor, þú sem ert á himnum.
Helgist þitt nafn,
til komi þitt ríki,
verði þinn vilji,
svo á jörðu sem á himni.
Gef oss í dag vort daglegt brauð,
og fyrirgef oss vorar skuldir,
svo sem vér og fyrirgefum
vorum skuldunautum.
Eigi leið þú oss í freistni,
heldur frelsa oss frá illu.
Því að þitt er ríkið,
mátturinn og dýrðin
að eilífu.
Amen.
Ég sakna þín mikið elsku amma
mín, en það er huggun að vita að
núna ertu komin til afa og þér líður
vel.
Craig, Eydís og Ryan kveðja þig
elsku Sigga og langamma.
Guð gefi okkur öllum styrk á þess-
um erfiða tíma og hjálpi okkur að
halda áfram.
Ég held að amma mundi vilja að
við færum með bænirnar okkar.
Þín
Sigrún Anna, Kaliforníu.
Elsku amma mín og langamma
drengjanna minna tveggja.
Það er skrítið og erfitt að vera að
kveðja þig í síðasta sinn á þennan
hátt, en nú ertu farin yfir móðuna
miklu og hefur hitt hann afa á ný.
Það voru svo margar yndislegar
stundir sem við áttum saman og góðu
æskuminningarnar mínar mjög svo
tengdar því að hafa verið svo heppin
að hafa átt þig sem bestu ömmu, sem
nokkur gat óskað sér. Ég var skírð í
höfuðið á þér á fimmtugsafmælinu
hans afa og þú hélst á mér undir
skírn á þínu heimili. Þá var ég 3ja
mánaða gömul og frá því að ég man
eftir mér sem smástelpu kallaðir þú
mig alltaf nöfnu þína, enda varð ég
líka sú eina.
Núna á þessari stundu rifjast svo
margar bernskuminningar mínar
upp, sem hafa ætíð verið mér svo dýr-
mætar, að hafa verið þeirrar gæfu
aðnjótandi að hafa átt ykkur afa að
og að þið tókuð alltaf á móti manni
með opnum og hlýjum örmum. Síðan
var oft sest niður í borðstofunni og öll
mál rædd í rólegheitunum og þá var
alltaf nægur tími. Þetta voru gæða-
stundir eins og það er kallað í dag, en
fyrir ykkur afa var ekkert sjálfsagð-
ara og fann maður alltaf áhuga ykkar
á málum okkar unga fólksins og þið
vilduð fylgjast vel með. Þið afi voruð
mínir bestu ævivinir og studduð mig í
einu og öllu sem ég tók mér fyrir
hendur á lífsleiðinni og var það mér
alveg ómetanlegt. Ég minnist líka
þess mjög skýrt að sitja með þér
amma á rúminu þínu og læra barna-
bænirnar mínar og faðirvorið sjálft
og varst þú svo þolinmóð að endur-
taka allt þangað til að nafna þín kunni
þetta rétt, enda var þetta líka þitt
hjartansmál. Þetta á ég þér að þakka
og geri það sama í dag með drengj-
unum mínum. Ég var lengi eina
ömmustelpan þín og voru það mikil
forréttindi og get ég ekki annað sagt
og held að það sé örugglega enginn
ósammála því að þú gerðir allt fyrir
hana litlu nöfnu þína. Þú kenndir mér
svo margt og man ég að við saum-
uðum og föndruðum oft saman. Þú
varst líka svo góðhjörtuð kona, sem
engum vildir nokkuð illt og talaðir
alltaf vel um allt og alla. Það var góð
fyrirmynd og veganesti fyrir litla
stelpu á uppvaxtarárunum sínum.
Síðan eftir stúdentspróf fór ég ein
míns liðs út í heim að læra og alltaf
stóðuð þið afi á bak við mig eins og
klettar. Þið voruð bæði svo opin og
jákvæð fyrir framvindu lífs okkar
barnabarnanna og vissuð svo vel að
þetta var framtíðin og gangur lífsins.
Ég bý líka enn í dag að þessum
stuðningi ykkar afa í þá daga, enda
var hann aldeilis ekki sjálfsagður né
er í dag. Þið hjálpuðuð mér mjög svo
að verða snemma á lífsleiðinni sjálf-
stæður einstaklingur sem fékk að
fara sínar eigin leiðir, án hafta né for-
dóma um eitt né neitt.
Það sýndi sig líka allra best síðar
þegar ég giftist erlendum manni og
flutti til útlanda og stofnaði mína eig-
in fjölskyldu og bjó þar í 8 ár. Þá var
mjög erfitt að vera svona langt frá
ykkur og geta ekki hlaupið í heim-
sókn, en þið voruð dugleg að hringja
og það var yndislegt að finna að það
var ykkur fyrir mestu að allir væru
heilbrigðir og hamingjusamir í sínum
högum. Mér var það alltaf þungbær-
ast af öllu að kveðja ykkur afa eftir
sumardvöl hérna heima á hverju ári
og afi sagði stundum við mig „Sigga
mín, það er ekki víst að við amma þín
verðum á lífi þegar þú kemur næst“.
– Þetta braut alveg hjartað í nöfnu
þinni, sem ætlaði kannski aldrei að
vera svona langt í burtu frá ykkur
afa.
Ég flutti svo aftur heim og þá rétt
áður lá afi á dánarbeði sínum og ég
rétt komst til landsins til að kveðja
hann og ég mun aldrei gleyma síð-
ustu orðum hans til mín, sem urðu
líka hans hinstu orð „Það er gott að
þú ert komin alla leið heim“. Nú eruð
þið bæði farin mér frá og ég sit hérna
heima og sakna ykkar sárt, en minn-
ingin um yndislega ömmu og afa mun
alltaf lifa í mínu hjarta.
Ég var svo heppin að hafa átt ykk-
ur að svona lengi og þakka guði fyrir
það og ykkur fyrir alla þá ást og um-
hyggju sem þið gáfuð mér frá því að
ég fæddist. Megi góði guð geyma
ykkur vel og ég veit að þið munið
vaka yfir okkur og vernda.
Ó, Jesús bróðir besti,
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
(P. Jónsson.)
Þín nafna og synir.
Sigríður Gunnlaugsdóttir, Sigga
eins og við kölluðum hana, okkar
kæra vinkona og eiginkona móður-
bróður okkar, Sigvalda Þorleifsson-
ar, er látin eftir langa og erfiða sjúk-
dómslegu í hjúkrunarheimilinu
Hornbrekku í Ólafsfirði þar sem hún
hlaut sérstaklega góða umönnun.
Heimili þeirra Sigvalda var okkur
systkinum nánast annað heimili við
hlið foreldrahúsa og þar dvöldum við
um lengri eða skemmri tíma þegar
foreldrar okkar voru fjarverandi.
Hún var okkur um áratugaskeið ein-
staklega hlý og hjartkær vinkona
sem við viljum minnast að leiðarlok-
um með örfáum þakklætisorðum.
Fyrstu árin bjuggu Sigga og Sigvaldi
í húsi afa okkar og ömmu, Þorleifs
Rögnvaldssonar og Guðrúnar Sig-
urðardóttur á Brekkugötu 1 í Ólafs-
firði. Þau fluttust síðan í hús sem þau
byggðu á Hornbrekkuvegi 9 árið
1950, en síðustu árin, þegar heilsan
bilaði, naut Sigga umönnunar á
hjúkrunarheimilinu Hornbrekku.
Um hin nánu tengsl heimila okkar
fyrr á tíð má meðal annars nefna að
okkur þótti það tilheyra jólagleðinni í
áratugi að koma í heimsókn og fá
súkkulaði og ótrúlega góðar heima-
bakaðar kökur hjá Siggu síðla á
hverju aðfangadagskvöldi eftir að við
höfðum borðað jólamatinn og opnað
pakkana heima hjá okkur. Þegar við
höfðum eignast börn var sjálfsagt að
þau kæmu með og að heimili Siggu
og Sigvalda væri börnunum okkar
ávallt opið. Svo hittust fjölskyldurnar
einnig á gamlárskvöld heima á Horn-
brekkuvegi 1 og nutu þess að sjá
pabba skjóta flugeldum af birgðum
báta sem þeir Sigvaldi áttu saman til
þess að kveðja gamalt ár og heilsa
nýju. Á gamlárskvöld var líka tekið í
spil fram eftir nóttu og þá ljómaði
Sigga, einkum þegar hún hafði
marga „málaða menn á hendi“, eins
og tekið var til orða í fjölskyldunni,
þegar menn höfðu góð mannspil. Það
efldi einnig samheldni fjölskyldna
okkar að móðursystir okkar, Sigrún
Þorleifsdóttir, sem við kölluðum
Rúnu, bjó hjá þeim Siggu og Sigvalda
alla tíð eftir að við komumst til vits og
ára. Hún hafði fengið lömunarveiki
ung og gekk ekki heil til skógar en
var afar ljúf manneskja og barngóð,
eins og Sigga. Þær voru einstaklega
samhentar og umhyggjusamar við
hvor aðra. Við minnumst margra
annarra heimsókna á notalegt heimili
Siggu, Sigvalda og Rúnu. Í minning-
unni eru þetta allt eins og hátíðar-
stundir nú þegar þau hafa horfið okk-
ur öll yfir móðuna miklu. Um langt
skeið var það mikill viðburður á
hverju sumri þegar við þrjú ásamt
mökum og börnum fórum með Siggu,
Sigvalda og Þórólfi frænda til þess að
renna fyrir lax í Svartá. Sigga naut
þessara samverustunda fram í fing-
urgóma. Hún hlakkaði til samver-
unnar og léttrar stemmningar í veiði-
húsinu. Þá var oft tekið lagið og
jafnvel dansað við harmonikuspil
Valdimars, manns Guðrúnar. Þar var
Sigga hrókur alls fagnaðar því óhætt
er að segja að hún hafði mikið yndi af
söng og dansi. Þessar veiðiferðir
urðu okkur öllum tilefni til upprifj-
unar og gamansagna allt árið. Við
urðum þess aðnjótandi hjónin, Rúna
og Lárus, að fara með Siggu og Sig-
valda til Frakklands og Jerseyjar um
það leyti sem hún var sextug, en þá
var verið að smíða fyrsta togara Sæ-
bergs hf. í Ólafsfirði á Bretagne
skaga í Frakklandi. Óhætt er að
segja að það hafi verið mikil upplifun
og oft var búið að segja frá þeim
ferðalögum í okkar hópi.
Sigríður Gunnlaugsdóttir var fal-
leg kona, ákaflega glaðvær og trygg-
lynd. Hún var myndvirk sem glöggt
kom fram í fallegu heimili þeirra Sig-
valda, en hún var fyrst og fremst hlý
og elskuleg manneskja. Börnum okk-
ar fannst svo til hennar koma að þau
nefndu hana gjarnan „ömmu Siggu“.
Við systkinin og fjölskyldur okkar
kveðjum Siggu með söknuði og djúpu
þakklæti. Við vottum bræðrunum,
Gunnari, Agli og Rúnari, og fjöl-
skyldum þeirra innilega samúð. Guð
blessi okkur öllum minningu Sigríðar
Gunnlaugsdóttur.
Lárus, Guðrún og Þórleifur.
Sigríður Gunnlaugsdóttir sem
andaðist 18. þessa mánaðar á Horn-
brekku í Ólafsfirði verður í dag lögð
til hinstu hvílu við hlið eiginmanns
síns, Sigvalda Þorleifssonar, frænda
míns í Ólafsfirði. Hún var Ólafsfirð-
ingur að ætt, fædd 22. nóvember
1916, dóttir Gunnlaugs Marteinsson-
ar og Þórdísar Ingimundardóttur og
bjó og starfaði í Ólafsfirði öll sín ævi-
ár. Staðurinn var henni kær. Hvergi
var betra að vera en í Ólafsfirði að
hennar áliti. Hún kærði sig lítið um
að dvelja annars staðar þótt ekki
væri nema um stutta dvöl að ræða.
Heima var best enda var heimilið að-
alstarfsvettvangur hennar mestan
hluta ævinnar.
Hún var gestrisin og naut þess að
sinna gestum og láta þeim líða vel.
Ég var einn úr hópi þeirra sem hún
veitti góðan beina alltaf þegar ég átti
leið í Ólafsfjörð. Gestkvæmt var á
heimili þeirra hjóna og viðtökur þar
ætíð hinar alúðlegustu. Sigríður var
félagslynd og glaðvær að eðlisfari og
hafði fastmótaðar skoðanir á mönn-
um og málefnum en hún var ekki að
trana sér fram með þær þótt hún léti
þær stundum í ljósi við vini sína og
kunningja. Hún var mjög andvíg allri
lausung og drykkjuskap og taldi slíkt
háttarlag lítt mannsæmandi. Hún
var ættrækin og fylgdist vel með
uppvexti og velferð barnanna í fjöl-
skyldum fólksins sem stóð henni
næst. Hún gladdist mjög yfir vel-
gengni og var að sama skapi
áhyggjufull þegar á móti blés hjá öðr-
um. Hún var vinaföst og vinavönd,
hlédræg og hlý.
Síðustu æviárin voru henni á
margan hátt erfið en hún virtist hafa
einhvern undraverðan lífsþrótt sem
hélt henni uppi um alllangt skeið þótt
allt annað virtist þrotið. Ég kveð
þessa sómakonu með söknuði. Ég og
mínir munum ætíð minnast þeirra
mörgu ánægjustunda sem við höfum
átt í gegnum árin á heimili hennar.
Við Aðalbjörg vottum afkomendum
hennar og öllu venslafólki okkar
dýpstu samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Rögnvaldur J. Sæmundsson.
SIGRÍÐUR
GUNNLAUGSDÓTTIR
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
Birting afmælis- og
minningargreina