Morgunblaðið - 29.09.2001, Síða 42

MINNINGAR
42 LAUGARDAGUR 29. SEPTEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hilmar SigurðurÁsgeirsson
fæddist í Byggðar-
horni í Flóa 13. júní
1931. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans 19. septem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar Hilmars voru
Guðleif Magnúsdótt-
ir, f. 17. mars 1911,
og Ásgeir Jóhanns-
son, f. 2. jan. 1899.
Systkini Hilmars eru
Gunnar Jóhann, f.
28. maí 1933, Ásta
Sigrún, f. 7. mars
1943, Birgir, f. 3. mars 1948, og
Margrét, f. 11. ág. 1950.
Hilmar kvæntist Aðalheiði
Bóasdóttur, f. 19. okt. 1933. Þau
slitu samvistir. Börn þeirra eru:
1) Anna Jakobína, f. 5. des. 1955,
hennar maður er Guðjón Þór
Guðjónsson, f. 12. sept. 1955, og
sonur þeirra er Davíð Örn, f. 29.
apr. 1977. 2) Ásdís Hrönn, f. 27.
mars 1963, sambýliskona hennar
er Gunnfríður Ingimundardóttir,
f. 20. ágúst 1960. 3) Hjörleifur
Heimir, f. 10. jan.
1965, hans kona er
Wenche Kvistler, f.
29.10. 1969, og
þeirra sonur
Trygve Heimir, f.
12. febr. 1998. Hjör-
leifur á einnig Dið-
rik Hilmar, f. 28.
mars 1994, með
fyrri sambýliskonu
sinni, Guðrúnu
Helgu Ingólfsdótt-
ur.
Tveggja ára gam-
all fluttist Hilmar
með foreldrum sín-
um að Kálfholti í Holtum þar sem
hann ólst upp. Hann vann ýmis
störf sem ungur maður; við
sveitastörf, vegagerð, fór á ver-
tíð til Vestmannaeyja, á Kefla-
víkurflugvelli, ók bifreiðum hjá
Landleiðum og Mjólkurbúi Flóa-
manna. Árið 1954 hóf hann akst-
ur leigubifreiðar og var það hans
aðalstarf upp frá því, lengst af
hjá Bifreiðastöðinni Hreyfli.
Útför Hilmars fór fram í kyrr-
þey frá Kálfholtskirkju.
Þegar ég sit hér og hugsa til
baka, hugsa um pabba minn og
hvernig hann var, veit ég ekki
hvernig hægt er að segja frá hon-
um. Hann var flókinn persónuleiki
af gamla skólanum, vildi ekki láta
hafa fyrir sér, kvartaði ekki og
hafði ekki mörg orð um hugsanir
sínar. Við sem þekktum hann sáum
að þessir síðustu dagar og vikur
voru ekki auðveldur tími. Þessi
mjög svo ræðni maður hafði ekki
lengur neitt að segja, hann var
þreyttur og veikur.
Það kom ekki fyrir á árum áður,
óþreytandi gat hann rætt um hross,
bíla og ættfræði og var mikil þekk-
ing til staðar á þessum sviðum.
Hestar og allt sem þeim viðkemur
voru alltaf mikil ástríða hjá pabba.
Hann lifði og hrærðist með hross-
um frá bernsku, og var farinn að
vinna með hross mjög ungur í Kálf-
holti með afa. Síðar tamdi hann og
járnaði fyrir fólk í mörg ár hér í
Reykjavík. Ég veit að margir þeir
eldri muna eftir pabba á Jarp og
síðar Svarta-Blesa sem hann var
stoltastur af þótt hann hafi um dag-
ana átt marga góða hesta.
Bílarnir hans voru yfirleitt ekki
af verri tegundunum, amerískir
skyldu þeir helst vera, helst með
V-8 vél og „skipt fyrir daginn“.
Aldrei neitaði hann mér um að fá
bílana lánaða þó um atvinnutæki
væri að ræða og vinnan í húfi ef
eitthvað kæmi fyrir. Og óþreytandi
var hann að keyra okkur hvert sem
var. Þannig var pabbi minn.
Ættir og uppruni fólks var eitt af
áhugamálum hans ásamt fornsög-
unum. Á árum áður höfðum við ekki
mikinn áhuga á þessu þ.e. hverjir
námu land hvar og hverjir bjuggu á
þessum og hinum bænum fram á
daginn í dag, af hvaða ættum þessi
og hinn er eða var, en eftir því sem
við urðum eldri lærðum að meta
þetta allt. Að keyra um landið og fá
lifandi lýsingu á öllu því sem fyrir
augu ber og hefur gerst í gegnum
aldirnar er ógleymanlegt en lærist
því miður ekki strax.
Þegar ég sit hér og sé fyrir mér
pabba minn, er hann vel ríðandi við
slakan taum, öll veikindi eru
gleymd. Ég veit að þannig vill hann
að sín sé minnst.
Þín dóttir
Ásdís Hrönn.
Í morgunljómann er lagt af stað.
Allt logar af dýrð, svo vítt sem er séð.
Sléttan hún opnast sem óskrifað blað,
þar akur ei blettar, þar skyggir ei tréð.
– Menn og hestar á hásumardegi
í hóp á þráðbeinum skínandi vegi
með nesti við bogann og bikar með.
Betra á dauðlegi heimurinn eigi.
Þannig kvað Einar Benediktsson
og finnst mér þetta ljóð að flestu
leyti lýsa lífssýn Hilmars Ásgeirs-
sonar. Hann var mikill aðdáandi ís-
lenska hestsins og naut margra
ánægjustunda í samfélagi við hesta
sína. Hann lærði ungur að umgang-
ast þá heima í sveitinni en í upp-
vexti hans var hesturinn enn þarf-
asti þjónninn, hvort sem var við
vinnuna og búskapinn eða þegar
menn lyftu sér upp frá amstri dag-
anna.
Seinna þegar sveitadrengurinn
hafði kvatt sveitina og sest að í
borginni var það hesturinn sem gaf
honum samband við náttúruna. Og í
félagsskap við hestana sína átti
hann margar ánægjustundir. Hann
átti góða hesta, en þekktastur var
Svarti-Blesi. Þeir félagar fóru vel
saman. Á tímabili endaði hann oft
sína næturvakt með því að fara á
hestbak og leggja út í morgunljóm-
ann. Og víst er að þetta voru honum
góðar stundir. En einnig hafa þær
átt við ljóðlínurnar sem skáldið
endar ljóð sitt Fákar með:
– Ef inni er þröngt tak hnakk þinn og
hest
og hleyp á burt undir loftsins þök.
Hýstu aldrei þinn harm það er best.
Að heiman út, ef þú berst í vök.
Það finnst ekki mein sem ei breytist og
bætist,
ei böl sem ei þaggast, ei lund sem ei
kætist
við fjörgammsins stoltu og sterku tök.
Lát hann stökkva, svo draumar þíns
hjarta rætist.
Þannig lýsir skáldið ákveðinni
aðferð við að takast á við and-
streymi lífsins. Það er vissulega svo
að þess þurfum við öll og gerum
hvert með sínu lagi. Hilmar var við-
kvæmur maður og nokkuð ör í lund.
Þetta einkenndi hann auk óvenju-
legrar réttlætiskenndar sem hrein-
lega var honum eins konar fjötur
um fót allt lífið. Hann gat aldrei
lært að beygja sig fyrir neinu sem
honum fannst ekki í hjarta sínu
vera rétt. Þetta færði honum gjarn-
an tilefni til baráttu við öfl af ýms-
um toga. Þessi réttlætiskennd var
líka uppspretta þess að hann þurfti
ætíð að standa með þeim sem áttu í
vök að verjast og verja þeirra mál-
stað. Sem sagt hann valdi ekki allt-
af auðveldustu leiðina. Það hefur
sennilega verið í samræmi við þessa
skapgerðareiginleika, að hann
komst aldrei upp á lag með að meta
störf sín í krónum og aurum. Að
gera vini eða kunningja eða bara
bráðókunnugu fólki greiða var svo
sjálfsagt að það tók oft drjúgt af
tíma hans. Á sama hátt brást hann
illa við svikum og undirferli og öllu
slíku og lærði þá af reynslunni, eftir
að hafa gefið fólki tækifæri, sem
hann gaf öllum, og fór þá ekki í
manngreinarálit. Hann varð líka
þeirrar gæfu aðnjótandi að kynnast
fólki sem ekki brást trausti hans og
það mat hann mikils. Á sama hátt
var oft gestkvæmt á heimili hans og
Aðalheiðar. Systkini og aðrir
vandamenn þeirra voru alltaf vel-
komnir og nutu gestrisni þeirra og
hins góða heimilisanda sem ætíð
ríkti hjá þeim.
Systkinabörnum sínum var hann
góður frændi. Hann fylgdist ætíð
með hverju og einu þeirra og spurði
eftir þeim þegar hann talaði við
systkini sín. Að launum uppskar
hann virðingu og væntumþykju
hinna yngri. Þegar kemur að þeim
tímamótum í lífinu sem hér hafa
orðið reikar hugurinn til bernsk-
unnar, foreldraheimilisins. Hann
Hilmar var elstur okkar fimm
systkina og var 19 ára bil til hins
yngsta. Hann fór fyrstur út í heim-
inn og kom með hann heim með sér.
Nútíminn birtist okkur í formi am-
erískra „glæsidrossía“ eftir að hann
gerðist atvinnubílstjóri. Hann náði
strax tökum á framkomu heims-
mannsins þó sveitastrákurinn væri
alltaf á sínum stað. Ég minnist líka
þess tíma þegar hann kom með
hana Aðalheiði sína. Allý var eins
og prinsessan úr ævintýrinu eða ef
til vill frekar eins og amerísk film-
stjarna. Þetta voru góðir dagar og
lífið opið sem óskrifað blað. Síðan
bættust þeim börnin þrjú, þau voru
og eru hans gæfa og hafa hlotið
margt af því besta frá foreldrum
sínum.
Ég spjallaði stundum við Hilmar
bróður eftir að hann veiktist og ég
er þess alviss að hann taldi sig
gæfumann og var sáttur við lífið.
Það var gaman að fá hann til að
segja frá því sem var fyrir mitt
minni. Hann var einnig nokkuð
fróður um ættir okkar og hringdi
stundum til að segja mér eitthvað
af þeim vettvangi.
Hilmar naut mikils og góðs
stuðnings fjölskyldu sinnar í erfið-
um veikindum sl. tvö ár. Við systk-
inin erum þakklát fyrir að hafa
fengið að njóta góðrar kvöldstund-
ar með honum og fjölskyldu hans á
sjötugsafmælinu hinn 13. júní sl. á
heimili Önnu Jakobínu dóttur hans.
Hann var glaður og skemmti gest-
um sínum, þótt fársjúkur væri. Að
leiðarlokum flyt ég börnum hans,
tengdabörnum og barnabörnum
samúðarkveðjur og blessunaróskir
og Aðalheiði ástarþakkir fyrir
tryggð og vináttu við hann og okkur
öll í fjölskyldu hans.
Sigrún.
HILMAR SIGURÐUR
ÁSGEIRSSON
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
#  

    

   
 

2.4'



  
     + 

 
 ! 
" 5#6& / ! !"
4 
7& 
5#68 &  !"
/ ! #  & 
4 &  !"
 % 8%  & 
/ */ * & 
/ & / * !"
5#6& / * !"+
#   
     
 
 
"
/5
'494
'2

# )  "

$6 #* :;

  
     + 


 
),! 
" - .
/  
 
'$ '/
  0



 / "  
  +  
!
 
&) / 7 !" ' " 1"' " & 
 ! /* / 7 !" '   #7 !!"
/*  /7/ 7 &  < = 
>/ 7&# #/7
3# # &   
  !"
 / 72 ? &#  +
#  

  
     
 


2.
-



/7 ) ;
/  
 
 1


 



 
(! "  !)%!**!
#  / !1"!"

" ' 
 % & 
1" 
 % & 

& 
 % !"
#  3# & 

#  / 
 % &   #52" !"
/ ##  
 % !" ' /   
/ !" #7
 % &  #  .& !
&#) )* +
0.
2 
3 / 2/
    3 .
   
.

' .' 
 

2432'1-48@ 4
>-   #1&7" !" 8% 3*# & 

 3*8% !" 1&7"  #8% & 
86 86  &  3 
" !"
#   86  !"+
#  

   



 


-A
32
>- ' 7 7:B

 
 
 
 4 '

 

 ! 
" 2   !" 2" & ) 
    !"
2 & )(   !" ' .)* & 
8%  5+  !"
# ( 
&  
& )   &  '- * ' 7 ! !"
5#6  !"
"   ## & 
%  !" % 2  & 
) )* &#) ) )* +
0.
 2  
3  
  
   3  
    
.

  .



2432'1- 8@ 4
>- / 786 1&7" &  3*# !"
 #1&7" &   # -  !"
  *77 )* &#  #*77 )* +