Vísir - 31.03.1980, Blaðsíða 8
Mánudagur 31. mars 1980
8
utgefandi: Reykjaprent h/f
Framkvæmdastjóri: Davió Guðmundsson
Ritstjórar: óiafur Ragnarsson
Ellert B. Schram
Ritstjórnarfulltrúar: Bragi Guömundsson, Elias Snæland Jónsson.
Fréttastjóri erlendra frétta: Guðmundur G. Pétursson.
Blaóamenn: Axel Ammendrup, Frióa Astvaldsdóttir, Gisli Sigurgeirsson, Hannes
Sigurðsson, Halldór Reynisson, lllugi Jökulsson, Jónina Michaelsdóttir, Katrin
Pálsdóttir, Páll Magnússon, Sæmundur Guðvinsson.
Iþróttir: Gylfi Kristjánsson og Kjartan L. Pálsson.
Ljósmyndir: Bragi Guðmundsson, Gunnar V. Andrésson, Jens Alexandersson.
utlit og hönnun: Gunnar Trausti Guðbjörnsson, Magnús Olafsson.
Auglýsinga- og sölustjóri: Páll Stefánsson.
Dreifingarstjóri: Sigurður R. Pétursson.
Auglýsingar og skrifstofur:
Sióumúla 8. Simar 86611 og 82260.
Afgreiðsla: Stakkholti 2-4, simi 86611.
Ritstjórn: Siðumúla 14, simi 86611 7 linur.
Askrift er kr. 4.500 á mánuði
innanlands.
Verð i lausasölu
230 kr. eintakiö.
Prentun Blaöaprent h/f.
Umræðan um herstððina
Samtök herstöövaandstæöinga hafa minnt okkur á, aö umræöan um varnarliöiö og aö-
ildina aö Nato má ekki falla niöur. Þjóöhollir Islendingar telja dvöl varnarliösins vera
óhjákvæmilega en illa nauösyn, og bæöi er brýnt og tfmabært, aö þjóöin og einkum ungt
fólk sé vel upplýst um söguna og aödragandann aö þeirri utanrfkisstefnu, sem tsland
hefur fylgt.
Við vorum minnt á það um
helgina, að samtök herstöðva-
andstæðinga eru enn með lífi,
a.m.k. að nafninu til. Þessi
áhugahópur sendi frá sér frétta-
tilkynningu um einhverjar mót-
mælaaðgerðir í tilefni 31 árs af-
mælis aðildar (slands að Atlants-
hafsbandalaginu. Menn héldu, að
þessi félagsskapur hefði lognast
út af eftir að Alþýðubandalagið
gafst formlega upp á því að
halda þessu baráttumáli sínu til
streitu og gekk til stjórnarsam-
starfs, án þess að minnast einu
orði á brottför hersins.
Alþýðubandalagið einn flokka,
hefur gert herstöðvarmálið að
heilögu stríði í stjórnmálabarátt-
unni undanfarna áratugi, og
blekkt til sín margan góðan þjóð-
ernissinnann á þeirri forsendu,
að flokkurinn væri íslenskari en
aðrir flokkar. En eftir að valda-
stréitumenn og kerfiskarlar
komust þar til valda hefur farið
sifellt minna fyrir hugsjónunum,
og nú er svo komið, að ekki þótti
einu sinni taka þvf að haf a á blaði
einhverja yf irlýsingu í fyrri dúr í
st jórnarsáttmálanum. Her-
stöðvarmálinu hefur verið fórn-
aðfyrir kjötkatlana, og vitaskuld
verður lítill máttur í samtökum
herstöðvaandstæðinga, þegar
enginn stjórnmálaf lokkur í land-
inu hefur lengur áhuga á að
fylgja máli þeirra eftir.
En þetta brölt samtakanna
minnir engu að síður á, að öll um-
ræða um varnarsamninginn við
Bandaríkin og aðild okkar að
NATOer nauðsynleg, og má ekki
falla niður. Og hún á ekki ein-
vörðungu að koma úr einni átt.
Islendingar verða að vera vel
upplýstir og vakandi um utan-
ríkisstefnu þjóðarinnar og ungt
fólk, sér í lagi, verður að þekkja
söguna og aðdragandann að þátt-
töku okkar að NATO. Það verður
að vita, að Islendingar gengu
með opin augu til samstarfs við
aðrar lýðræðisþjóðir til að stöðva
útþenslu komm únismans.
Bandaríska varnarliðinu var
leyfð dvöl hér á landi til varna en
ekki til árása, og með því var ís-
lenska þjóðin ekki að leggja
blessun sína á hernað og vopna-
skak heldur að taka af stöðu gegn
ofbeldis- og einræðisstef nu
Stalíns og eftirmanna hans. At-
burðirnir í Ungver jalandi,
Tékkóslóvakíu og nú síðast í
Afganistan, eru ekki tilviljanir,
heldur staðfestingar á heims-
valdastefnu Sovétríkjanna, svo
að ekki verður um villst.
Því miður eru þessi dæmi svo
átakanleg, að þau gera þörf
varnarbandalags frjálsra þjóða
óhjákvæmilega. Með þátttöku í
því bandalagi eru íslendingar
bæði að hugsa um eigið öryggi og
einnig hitt að sýna öðrum frjáls-
um þjóðum samstöðu og vera
hlekkur í varnarkeðju þeirra.
Viðerum ekki einir í heiminum
í þessum efnum frekar en þegar
menn tala með töluverðri um-
hyggju um ástandið í þróunar-
löndunum eða átökin f Austur-
löndum.
Lýðræðið og frelsið eru ekki
sjálfgefin lífsgæði. Þau kosta
fórnir, sem ætti að standa okkur
(slendingum nærri að færa.
Hitt er rétt að undirstrika, að
allir þjóðhollir íslendingar hljóta
að óska þess, að sú stund geti
runnið upp, að varnarliðsins
verði ekki þörf. Þjóðernismetn-
aður okkar hlýtur að beinast að
því marki, að við getum einir en
óhultir búið í landi okkar. Hópur
erlendra manna, vopnum búinn,
ríki í okkar ríki, er þyrnir í aug-
um sjálfstæðrar þjóðar og er ill
nauðsyn meðan hún varir.
Umræðan um herstöðvamálið
hefur alla tíð verið ýkt og öfga-
full. Sannleikurinn er sá, að
Nato-andstæðingar hafa alltof
lengi fengið að ráða ferðinni í
þeirri umræðu og blekkt ungt
fólk með dylgjum og hræsnisf ull-
um þjóðernisrembingi. Mót-
mælaaðgerðir herstöðvaand-
stæðinga nú eru máttlausar og
marka engin tímamót.
En þær ættu þó að vera áminn-
ing til hinna, sem eru miklu
f leiri, að skynsamleg umræða er
brýn og tímabær.
Yrði varnarlaust Is-
land látiö óáreitt?
Enn einu sinni efna
kommúnistar hér á
landi til ,,láta”, eins og
þeir kalla það sjálfir í
Þjóðvil janum sl.
fimmtudag, i baráttu
sinni gegn dvöl banda-
ríska varnarliðsins í
landinu og fyrir svo-
kölluðu hlutleysi
islenzku þjóðarinnar.
Þvf miður eru allt of
margir islendingar
orðnir sljóir fyrir þess
um „ látum” hins harða
kommúnistakjarna og
átta sig ekki á þvi, að
baráttunni er sifellt
stjórnað af harðsviruð-
um kjarna dyggra
kommúnista vegna
þess að þeim hefur
venjulega tekizt að fá
til liðs við sig nokkurn
hóp rómantiskra þjóð-
ernissinna.
Margir hinna andvaralausu
segja sem svo: Kommarnir eru
búnir aö láta svona i bráðum 30
ár án þess aö brölt þeirra hafi
borið nokkurn árangur, þvi þarf
engar áhyggjur að hafa af
þessu. Sumir bæta meira að
segja við, að kommúnista-
foringjarnir i Alþýöubandalag-
inu meini I raun og veru ekkert
með sinni hávaðasömu baráttu
gegn aðild Islands að Atlants-
hafsbandalaginu og dvöl
varnarliðsins i landinu, eins og
sjá megi af þvi, að þeir séu nú i
fjóröa s.inn seztir i rikisstjórn
án þess að viö varnarliöinu
verði hróflaö, þeir séu þvi með
„látum” s&ium aðeins að frið-
þægja ákveðnum hluta af
atkvæðafylgi sinu.
Þó að kommúnistarnir lýsi
þvi yfir berum orðum sjálfir, að
þeir hugsi i áratugum, en ekki i
árum eða kjörtimabilum, veita
margir góðir og gegnir borgar-
ar þvi enga athygli, og slikar
yfirlýsingar auka m.a.s. á and-
varaleysiö.
Hvað vakir fyrir þeim?
Kommúnistum hér hefur með
þviaö bregða yfir sig ýmsum og
breytilegum dulargervum tek-
izt aö blekkja til fylgis viö flokk
sinn, Alþýöubandalagið, fjöl-
margt fólk, sem I reynd mundi
ekki vilja taka áhættuna af þvi
að gera landið varnarlaust og
getur áreiðanlega ekki hugsað
sér neins konar tengsl við Sovét-
rikin, hvað þá sovézk yfirráð á
Islandi.
Hvað vakir i raun og veru
fyrir forystumönnum Alþýðu-
bandalagsins með baráttu
þeirra fyrir þvi að rjúfa varnar-
samvinnu Islendinga við aðrar
vestrænar þjóðir? Trúa þeir
sjálfir á hina svokölluðu þjóð-
ernishyggju sina, sem þeir spila
á I áróöri sinum? Trúa þeir þvi,
aö hlutlaust, og varnarlaust
fsland yrði látið öáreitt, ef stór-
veldin teldu þaö þjóna hags-
munum sinum að ná hér fót
festu? Ef svo er, þá hafa þeir
hvorki lesið fslandssöguna né
almenna sögu siðustu áratuga,
—og þaödettur engum i hug, aö
þeir hafi ekki gert.
Vilja þeir ábyrgjast
Rússa?
Þora islenzku kommúnista-
foringjarnir að koma fram fyrir
þjóðina og lýsa þvi afdráttar-
laust yfir, að fsland muni verða
óhult a.m.k. fyrir Rauða hern-
um sovézka, ef þjóöin tekur upp
varnarlausthlutleysi? Þaö væri
fróðlegt aö heyra þá gefa slika
yfirlýsingu og fá þá um leið
skýringu þeirra á því, hvað rétt-
lætti slik forréttindi fslendinga i
augum Sovétherranna.
Þegar áróður islenzkra
kommúnistaforingja i varnar-
málunum undanfarin ár og ára-
tugi er skoðaður i heild; kemur í
ljós, að honum er ætið hagað
með þeim hætti, sem bezt þjón-
ar hagsmunum Sovétrikjanna
hverju sinni, þó að þeir i
sýndarskyni hafi tekiö upp þann
hátt að hnýta I Sovétríkin ööru
hvoru.
Aróðurinn breytist —
en markmiðið ekki
Núna, þegarmeirivlösjár eru
I heimsmálunum en verið hafa
um langt skeiö, leggja þeir
áherzluna á, að vamarliðið eigi
að fara U r landinu vegna þess að
vera þess hér hafi I för með sér
hættu á árás á landið. Þegar
minni spenna hefur rlkt I sam-
skiptum stórveldanna, hafa þeir
á hinn bóginn fyrst og fremst
stutt kröfu slna um varnarleysi
með þvi, aö svo friðvænlegt sé I
heiminum, að ástæðulaust sé að
hafa varnir á Islandi.
Þannig hafa forystumenn
Alþýðubandalagsins og her-
stöðvaandstæöinga skipt litum i
áróðri sínum eftir þvl sem þeir
Hörður Einarsson
skrifar i tilefni af hinni
nýju áróðurssókn
kommúnista gegn dvöl
varnarliðsins i landinu
og spyr m.a.: „Þora
islenzku kommúnista-
foringjarnir að koma
fram fyrir þjóðina og
lýsa þvi afdráttarlaust
yfir, að ísland muni
verða óhult a.m.k. fyrir
Rauða hernum
sovézka, ef þjóðin tek-
ur upp varnarlaust
hlutleysi?”
hafa talið vænlegast til árang-
urs hverju sinni. En markmiðið
er og hefur alltaf verið það
sama: Aðskapa tómarúm á ís-
landi, sem vinir þeirra austur i
Moskvuhafi færi á að skjótast
inn i hvenær sem þeir teldu
sér henta.