Morgunblaðið - 30.08.2002, Qupperneq 34

Morgunblaðið - 30.08.2002, Qupperneq 34
MINNINGAR 34 FÖSTUDAGUR 30. ÁGÚST 2002 MORGUNBLAÐIÐ ✝ Sigríður ValborgSigurðardóttir ljósmóðir fæddist í Miðhúsaseli í Fellum í N-Múlasýslu 17. jan- úar 1922. Hún lést á líknardeild Landa- kots aðfaranótt 23. ágúst síðastliðins. Foreldrar hennar voru Sigurður Jó- hannsson bóndi, f. 22. janúar 1887, d. 15. september 1958, og Sigþrúður Gísladótt- ir, f. 5. mars 1890, d. 17. júlí 1956. Systkini hennar eru Gísli Frímann, f. 11. ágúst 1918, d. 15. apríl 1974, Guð- rún Sigurbjörg, f. 3. maí 1920, d. 29. janúar 1996, Eiríkur, f. 30. október 1924, d. 17. desember 1992, og Oddrún, f. 23. ágúst 1928. Maki Sigríðar var Magnús Þórðarson, f. 5. maí 1922, látinn. Þau slitu samvistum. Þeim fædd- ist andvana drengur 6. ágúst 1947. Fóstursonur Sigríðar er Örn Jónsson sjómað- ur, f. 11. maí 1952, sonur Guðrúnar systur hennar. Maki hans er Sigríður Ingibjörg Gísladóttir launafulltrúi, f. 17. júlí 1955. Börn þeirra eru: Jóhann rafvirki, f. 8. janúar 1976, unnusta hans er Margrét Lukka Brynjarsdóttir nuddari, f. 2. sept- ember 1978; Sigríð- ur Guðbjörg há- skólanemi, f. 10. nóvember 1979; og Gísli Valur, f. 19. september 1988. Sigríður lauk ljósmæðraprófi 30. september 1944 og var ljós- móðir á Seyðisfirði 1944–1945 og 1947–1948. Hún starfaði á fæðing- ardeild Landsspítalans 1945–1946 og var deildarljósmóðir frá 1958 þar til hún lét af störfum 1989. Útför Sigríðar verður gerð frá Háteigskirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 15. Með fáum orðum langar okkur systkinin að minnast ömmu okkar. Þegar við vorum yngri var alltaf beð- ið með eftirvæntingu eftir að Sigga amma kæmi frá Reykjavík til að heimsækja okkur, því oftar en ekki kom hún með eitthvað handa okkur og dekraði við okkur eins og henni einni var lagið. Amma gerði mikið af því að spila og lesa fyrir okkur og voru farnar ófáar bæjarferðirnar sem enduðu oft niðri á tjörn eða á Miklatúninu með nesti. Sigga amma var þekkt fyrir það að gleðja aðra með gjöfum og góðu viðmóti. Elsku amma, við dáðumst að þeim styrk og þeim baráttuvilja sem þú hafðir í veikindunum og viljum kveðja þig með ljóði sem segir allt um hug okkar til þín. Amma kær, ert horfin okkur hér, en hlýjar bjartar minningar streyma um hjörtu þau er heitast unnu þér, og hafa mest að þakka, muna og geyma. Þú varst amma yndisleg og góð, og allt hið besta gafst þú hverju sinni, þinn trausti faðmur okkur opinn stóð, og ungar sálir vafðir elsku þinni. Þú gættir okkar, glöð við undum hjá, þær góðu stundir blessun, amma kæra, nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá, í hljóðri sorg, og ástarþakkir færa. (Ingibj. Sig.) Jóhann, Sigríður og Gísli Valur. Fyrstu kynni okkar Siggu urðu fyrir rúmum fimm árum þegar ég og Jóhann, elsta barnabarn hennar, tók- um saman. Og þar sem við bjuggum hjá henni áður en við fórum sjálf að búa náði ég að kynnast henni ágæt- lega. Sigga var af þeirri manngerð að hún gerði allt sem hún gat fyrir fólkið í kringum sig. Enda var hún stöðugt umkringd ættingjum og vinum. Það var ekki ósennilegt að gestur væri hjá henni þegar maður kíkti til hennar og alltaf voru móttökurnar þvílíkar. Pönnu- kökur eða vöfflur, heimabakaðar kökur, kex og ostur. Handavinnan hjá Siggu var ekki síðri en elda- mennskan og baksturinn. Þau eru ófá pörin af vettlingum sem hún prjónaði á mig og seinna meir púðaverin og dúkarnir sem við fengum í íbúðina. Sigga varð áttræð í janúar og mik- ið verður það dýrmæt minning. Það var fullt hús af gestum stanslaust all- an daginn og hamingjan skein af and- liti hennar þrátt fyrir þreytu þegar leið á kvöldið. Þegar veikindi hennar tóku sig upp aftur varð hún orku- minni. Það var dagamunur á henni en við vorum svo heppin að eiga með henni ágætis stund í sumar þegar við buðum henni í smábíltúr í blíðskap- arveðri. Hún hafði svo gaman af því að sjá hvar við værum að byggja og nýja hverfið okkar. Elsku Sigga, ég kveð þig með söknuði og þakka fyrir allar yndisleg- ar stundir sem við höfum átt saman. Margrét Lukka Brynjarsdóttir. Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins degi, hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér. Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist eigi, og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér. (Ingibjörg Sigurðardóttir.) Hún Sigga mágkona og frænka var fínleg, lágvaxin og grönn kona, en skarðið sem hún skilur eftir sig er svo ótrúlega stórt og verður seint fyllt. Það er erfitt að hugsa til þess að í dag séum við að kveðja Siggu í hinsta sinn, en minningin um hjartahlýju og manngæsku hennar verður aldrei frá okkur tekin. Sigga fluttist ung að árum frá Seyðisfirði til Reykjavíkur til náms og síðan starfa sem ljósmóðir. Þrátt fyrir velgengni í starfi hennar fyrir sunnan var hugur hennar þó ávallt fyrir austan hjá foreldrum, systkin- um og fjölskyldum þeirra. Hún gætti þess að viðhalda nánum tengslum og þrátt fyrir að langt væri milli staða og langan tíma tæki að fara á milli þeirra í þá daga, var Sigga alltaf jafn nákomin og kær, rétt eins og hún byggi í næsta húsi. Þegar einhver úr fjölskyldunni fór til Reykjavíkur, hvort heldur væri í stutta heimsókn eða til lengri dvalar við nám eða störf, stóð heimili hennar þeim ávallt opið. Alltaf fannst henni jafn gaman að taka á móti fjölskyldu sinni og þrátt fyrir að stundum væri fyrirvari heimsóknarinnar stuttur, var ótrúlegt hvað henni tókst að töfra fram af dýrindis veislukostum og allt- af var sama viðkvæðið ef býsnast var yfir fyrirhöfninni: „Æ, þetta er ekk- ert mál, ég átti þetta til.“ Þau okkar krakkanna, sem bjuggu hjá henni veturlangt nokkur ár vegna náms í Reykjavík, bar hún á höndum sér og oftar en ekki, þegar komið var heim að kvöldi dags, lágu fötin þvegin og straujuð á rúminu og heitur matur stóð á borðinu. Allt þetta gerði hún „bara svona í leiðinni“, eftir að hafa skilað fullri vinnu á fæðingardeild- inni þann daginn. Aldrei kom hún svo í heimsókn að hún kæmi ekki færandi hendi og þeir eru fáir innan fjölskyld- unnar sem ekki hafa sofið í rúmfötum frá Siggu, sem hún hafði saumað og „átti bara“. Fjölskyldan var Siggu dýrmæt. Systkin hennar, tengdafólk, börn og fjölskyldur þeirra. Hún var sú, sem tengdi saman alla anga fjölskyldunn- ar og þau tengsl ræktaði hún allt fram í lokin. Ein af hennar síðustu óskum var að þess yrði gætt að tengslin rofnuðu ekki við þann hluta fjölskyldunnar, sem fluttist til Dan- merkur, en síðasta utanlandsferð hennar var í heimsókn til þeirra á síð- asta ári, í miðjum veikindum hennar. Það var henni síðan mikils virði að Rúna systir hennar kom frá Dan- mörku til að vera hjá henni síðustu mánuðina, allt þar til yfir lauk. Sigga hafði yndi af ferðalögum og fór víða, innanlands sem erlendis. Ein skemmtileg minning er frá því fyrir örfáum árum að einn ungling- urinn í fjölskyldunni kom heim úr ferð í Þórsmörk. Þar hafði hann farið í fjallgöngu og sagði frá því stóreygur að þarna uppi á fjöllum hefði hann mætt Siggu á gangi. Ferðareynsla Siggu kom sér líka vel þegar Eiríkur bróðir hennar þurfti að leggjast á sjúkrahús í London. Sigga tók ekki annað í mál en að fara með honum og Lóu mágkonu sinni, til halds og trausts, og var ómetanleg stoð og stytta þá sem endranær. Henni Siggu þótti sælla að gefa en þiggja og þegar hún kom í heimsókn var viðkvæði hennar jafnan „ekki hafa fyrir mér“ og þegar hún lá sína síðustu legu á líknardeildinni á Landakoti þótti henni verst að það væru svo fá sjúkrarúm þar og að hún skyldi vera að teppa eitt þeirra. Þannig var Sigga til hins síðasta, allt- af tilbúin til að gefa af sér og sínu til þess að láta öðrum líða vel. Ég sendi þér kæra kveðju, nú komin er lífsins nótt. Þig umvefji blessun og bænir, ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta þá sælt er að vita af því þú laus ert úr veikinda viðjum, þín veröld er björt á ný. (Þórunn Sig.) Elsku Sigga, við þökkum þér ynd- islega samfylgd og biðjum góðan Guð að styrkja okkur öll við fráfall þitt. Erni syni hennar og fjölskyldu, Rúnu systur hennar og öllum öðrum að- standendum vottum við okkar dýpstu samúð. Hugur okkar er hjá ykkur. Jóhanna (Lóa) mágkona, börn, tengdabörn og barnabörn. Elsku Sigga. Megi þér sannarlega verða ríkulega launað, allur þinn kærleikur, endalausa gestrisni og ómælda hjálpsemi, sér í lagi vegna allra þeirra ungu námsmanna fjöl- skyldunnar, sem þú hýstir og studdir á alla lund. Þín verður sannarlega sárt saknað af allri þinni stóru fjöl- skyldu, slíkur miðpunktur hennar sem þú varst. Hvað er það að deyja annað en standa nak- inn í blænum og hverfa inn í sólskinið? Og hvað er að hætta að draga andann ann- að en að frelsa hann frá friðlausum öldum lífsins, svo að hann geti risið upp í mætti sínum og ófjötraður leitað á fund guðs síns? Aðeins sá, sem drekkur af vatni þagn- arinnar, mun þekkja hinn volduga söng. Og þegar hefur þú náð ævitindinum, þá fyrst munt þú hefja fjallgönguna. Og þegar jörðin krefst líkama þíns muntu dansa í fyrsta sinn. (Kahlil Gibran.) Blessuð sé minning þín. Sigurður Friðrik og Kristinn Haukur. Ég sendi þér kæra kveðju, nú komin er lífsins nótt. Þig umvefji blessun og bænir, ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta þá sælt er að vita af því þú laus ert úr veikinda viðjum, þín veröld er björt á ný. (Þórunn Sig.) Nú þegar lífsljósið hennar Siggu frænku er slokknað sitjum við hér döpur saman og minningarnar um hlýja og góða ömmusystur hrannast upp. Minningarnar frá því við vorum lítil, þegar Sigga frænka hlýjaði litlum höndum og fótum með vett- lingum og sokkum sem hún prjónaði á okkur og síðan hélt hún áfram að prjóna á okkar börn. Því Sigga var engin venjuleg frænka. Hún var okk- ur öllum sem amma og vinkona. Alltaf gladdist Sigga frænka jafn mikið þegar börn fæddust, sama hvort þau voru henni skyld eða óskyld. Og nú síðast þegar tveir nýjir fjölskyldumeðlimir fæddust í ágúst og hún fékk fréttir af því þá sagði hún alltaf finnst manni nú jafn gaman þegar börn fæðast. Með þessum orðum kveðjum við þig Sigga frænka okkar. Ég þakka þau ár sem ég átti, þá auðnu að hafa þig hér. Og það er svo margs að minnast, svo margt sem um hug minn fer. Þó þú sért horfin úr heimi, ég hitti þig ekki um hríð. Þín minning er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sig.) Innilegustu samúðarkveðjur send- um við ykkur öllum, Erni, Siggu, Jó- hanni, Auði, Sirrý, Gísla Val og Rúnu frænku. Sigfinnur, Guðrún, Jónas, Hannes og Soffía. SIGRÍÐUR VALBORG SIGURÐARDÓTTIR  Fleiri minningargreinar um Sig- ríði Valborgu Sigurðardóttur bíða birtingar og munu birtast í blaðinu næstu daga. 6((+% %)     %      &(   %   (  (  = 4,*D ' !'& /&"& &' >(#@@  )53(&+ )%&'"#$% $5%''(# %5*5##'$5&%  &###)% '$5&%  , $% $5%''(# 5 &%'$5&%  $$ $5%'$5&% % #(%%'(# % $% $5%''(#     2%#2%#(2%#2%#2%#+ 7 %  +       +%   % )       #)#      &( %% &(    %  &(  &     &  )4))*    &!/( &@  -5%'/0#+ !   +      &&    #%   8  6 #(& &/  (   #/& $%)% '$5&% !"#$%5 " %#E5%)% ''(# >& 2(% !"#$'$5&%  0% #&-5%!%'(# ! 2% !"#$'$5&% , $%*5#, $%''(# -5%/& $% !"#$'$5&%     (2%#2%#2%#&#+ ✝ Einar Jóhann-son fæddist á Gjögri í Árnes- hreppi í Stranda- sýslu 4. febrúar 1915. Hann lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja 16. ágúst síðastliðinn. Foreldrar Einars voru Jóhann Karl Hjálmarsson og Ragnheiður Benja- mínsdóttir. Hann var yngstur af sex systkinum sem öll eru látin. Einar kvæntist 1943 Sigríði Benediktsdóttur, f. 1. desember Laufey, f. 24. ágúst 1947, maki Hannes Ólafsson, f. 26. febrúar 1944. Þau eiga þrjú börn. 5) Guðveig, f. 1. ágúst 1954, maki Árni Pétursson, f. 13. júní 1953. Þau eiga tvö börn. 6) Jóhann Karl, f. 29. sept. 1960, maki Ás- rún Guðmundsdóttir, f. 19. apríl 1963. Þau eiga tvo syni. Barna- barnabörn Einars og Sigríðar eru orðin 20 talsins. Einar flutti fimm ára að aldri með foreldrum sínum og systk- inum að Hvammi í Bjarnarfirði og síðar að Bakka í sömu sveit en hann var bóndi á Bakka á ár- unum 1940–1971. Þá fluttust þau hjón til Keflavíkur. Þar vann hann ýmis störf, aðallega við fiskverkun. Árið 1987 fluttu þau í Garðinn og hafa búið þar síðan. Útför Einars verður gerð frá Keflavíkurkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. 1922. Þau eignuðust sex börn. Þau eru: 1) Valgerður, f. 25. nóv- ember 1940, d. 3. febrúar 2000, maki Jón Sigurbjörnsson, f. 6. maí 1937, d. 23. desember 1990. Þau eignuðust fjögur börn. 2) Guðmundur, f. 18. janúar 1943, d. 30. ágúst 1988, maki, Fanney Jóhannsdótt- ir, f. 15. júní 1948. Þau eignuðust þrjú börn. 3) Ólafur, f. 15. ágúst 1944, maki Anna Magnúsdóttir, f. 12. júní 1946. Þau eiga fjögur börn. 4) Elsku afi. Nú hefur kallið loksins komið, þú hefur loksins fengið að sofna. Ég veit að þú varst orðinn þreyttur, líkaminn orðinn þreyttur og lúinn. Það er samt svo sárt að sjá á eftir þér. Þú varst oft mikið veikur, en alltaf náðirðu að rétta þig við aft- ur, og einhvern veginn bjóst ég við að svo yrði einnig í þetta skiptið. Það eru margar góðar minningar sem koma upp í hugann. Sú minning sem kemur oftast upp er þegar við vorum norður í Hvammi. Ævinlega fórst þú út á kvöldin til að kveikja upp svo við fengjum smáyl í bústaðinn, og yfir- leitt rölti ég með þér, afi minn. Alltaf áttir þú einhverja aura í vasanum þínum og yfirleitt kom ég með lúku- fylli af klinki inn í bústaðinn. Mikið fannst mér ég vera rík. Ég áttaði mig reyndar ekki á því þá, enda bara lítill strumpur, að ég var ennþá ríkari að eiga ykkur ömmu að. Þegar við systkinin vorum yngri EINAR JÓHANNSSON

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.