Morgunblaðið - 26.10.2002, Blaðsíða 52

MINNINGAR
52 LAUGARDAGUR 26. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðrún JóhannaMagnúsdóttir
fæddist á Surtsstöð-
um í Jökulsárhlíð 1.
mars 1917. Hún lést á
Sjúkrahúsi Seyðis-
fjarðar 16. október
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Guð-
rún Helga Jóhannes-
dóttir, f. 10.12. 1896,
d. 11.6. 1951, og
Magnús Arngríms-
son, f. 21.2. 1887, d.
30.6. 1977. Systkini
Jóhönnu eru tíu, þrjú
eru látin: 1) Kristín,
f. 29.10. 1918, maki Guðmundur
Guðjónsson, f. 9.5. 1913, d. 20.10.
1981, 2) Þorbjörn, f. 3.7. 1920, d.
10.12. 1992, 3) Ingimar, f. 5.8.
1922, 4) Heiðrún Sesselja, f. 7.1.
1924, d. 7.6. 1993, maki Eggert
Ólafsson Guðmundsson, f. 6.9.
1926, d. 19.1. 1985, 5) Arngrímur,
f. 22.3. 1925, maki Elsa Guðbjörg
Jónsdóttir, f. 7.9. 1928, 6) Jónína,
f. 5.1. 1927, 7) Eiríkur Helgi, f.
15.8. 1928, maki Gunnþórunn
Anna Jónsdóttir, f. 10.12. 1937, 8)
Valgeir, f. 13.1. 1932, maki Krist-
björg Ragnarsdóttir, f. 18.7. 1943,
9) Hörður Már, f. 7.4. 1933, d. 13.1.
1992, og 10) Ásta, f. 8.10. 1941,
maki Ásgrímur Ingi Jónsson, f.
10.10. 1932, d. 3.12. 1973.
Jóhanna giftist 25. nóvember
1937 Sigurði Magnússyni frá Þór-
arinsstöðum í Seyðisfirði, f. 13.4.
1909. Þau eiga fjögur börn, þau
eru: 1) Þórunn, f. 22.1. 1938, maki
Finnur Jónsson, f. 8.4. 1937. Þau
eiga fjögur börn. 2) Magnús Helgi,
f. 29.6. 1947, maki Sigríður J.
Stefánsdóttir. Þau skildu, eiga tvö
börn. 3) Ásdís, f. 27.1. 1950, maki
Sveinn Valgeirsson, f. 24.6. 1947.
Þau eiga fimm börn. 4) Ólafur
Már, f. 29.11. 1953,
maki (1) María V.
Ólafsdóttir, f. 27.11.
1955. Þau skildu,
eiga þrjú börn, eitt
þeirra er látið. Maki
(2) Sigrún Kristín
Ægisdóttir, f. 31.8.
1961. Þau eiga tvö
börn og tvö fóstur-
börn.
Jóhanna og Sig-
urður hófu búskap á
Þórarinsstöðum í
Seyðisfirði 1937 og
bjuggu þar til ársins
1943 er þau fluttust
suður í Garð á Reykjanesi. Þar
dvöldust þau um eins árs skeið og
fluttu alfarin til Vestmannaeyja í
byrjun árs 1944. Í Vestmannaeyj-
um stóð heimili þeirra óslitið allt
fram að gosinu þar 1973. Fyrri
tengsl þeirra beggja við Seyðis-
fjörð urðu til þess að þau hjón
fluttu austur og hafa búið þar síð-
an, eigin búi við rausn, þar til á
síðasta ári er þau fengu bæði vist
á sjúkrahúsi staðarins. Jóhanna
ólst upp í foreldrahúsum í Másseli
og hlaut hefðbundna barnamennt-
un í farskóla, var nokkra vetur í
barnaskóla á Seyðisfirði og síðar
einn vetur í Eiðaskóla. Hennar
ævistarf var fyrst og femst að
vera húsmóðir og eftir að börnin
uxu úr grasi vann hún einnig af og
til við fiskvinnslu, bæði í Vest-
mannaeyjum og á Seyðisfirði. Sig-
urður vann allan sinn starfsaldur í
Vestmannaeyjum fyrir bæjar-
félagið þar, lengst af sem verk-
stjóri. Eftir búrferlaflutningana
til Seyðisfjarðar hefur Sigurður
unnið að fræðistörfum.
Útför Jóhönnu verður gerð frá
Seyðisfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Einhvern veginn er það svo, að
andlátsfregnir koma á óvart, jafnvel
þegar háaldrað fólk kveður þennan
heim. Þannig var það þegar tilkynnt
var að Hanna, eins og hún var jafnan
kölluð meðal skyldfólks og vina,
hefði andast á Sjúkrahúsi Seyðis-
fjarðar.
Við fráfall sérstæðrar konu, kærr-
ar tengdamóður, er þakklæti fyrir
trygga vináttu og gagnkvæman kær-
leika í áratugi efst í huga þegar hún
er hér kvödd hinstu kveðju.
Það munu vera liðlega 43 ár síðan
fundum okkar bar saman í fyrsta
sinn. Mikil eftirvænting var í beggja
huga þegar dóttirin, frumburður
Hönnu, kom með mannsefnið til
kynningar í foreldrahúsum í Vest-
mannaeyjum. Þjóðhátíð var fram-
undan og vel til fallið að gefa gest-
inum steiktan lunda því vitað var að
hann hefði aldrei bragað slíkt góð-
gæti áður. Ilmurinn úr eldhúsinu,
ljúft bragð veislumatarins og hlýtt
fyrsta viðmót verðandi tengdafor-
eldra við þetta tækifæri er enn í
fersku minni. Og ekki spillti það fyrir
þegar við Þórunn ákváðum að ganga
í hjónaband um tveimur árum síðar.
Við þessi fyrstu kynni myndaðist
samband kærleika og virðingar sem
haldist hefur æ síðan.
Það var með Hönnu eins og marg-
ar fullorðnar konur að henni féll
aldrei verk úr hendi. Hún var
prjónakona af Guðs náð og hef ég
meðal annarra fengið að njóta þess
frá fyrstu tíð. Tvær sérlega fallegar
og vel prjónaðar lopapeysur gaf hún
mér og hún sá mér fyrir ullarhosum
síðustu áratugi. Allt var þetta gert af
mikilli vandvirkni og alúð. Fyrir
þetta og allt annað sem okkar hefur
farið á milli verður seint fullþakkað.
Örlögin höguðu því þó þannig að
jafnan var langt á milli heimila okk-
ar, við langdvölum erlendis og eftir
heimkomuna hófum við búskap í
Reykjavík. Þá bjuggu tengdaforeld-
ar mínir ennþá í Vestmannaeyjum
en alla tíð eftir gosið þar á Seyðis-
firði. Ekki hafa þessi búsetuskilyrði
komið í veg fyrir mikinn og reglu-
legan samgang okkar á milli. Þau,
kærir tengaforeldrar mínir, lögðu á
sig langa leið frá Vestmannaeyjum
til Kaupmannahafnar til að heim-
sækja okkur hjón og börn okkar
snemma á sjöunda áratugnum. Það
var ekki lítið á sig lagt að fara þessa
leið á þeim tíma og í þessari ferð
kynntist Hanna fyrstu tveimur
barnabörnum sínum sem frá þeirri
stundu hafa haldið góðu sambandi
við ömmu sína og afa. Betra vegar-
nesti ungu fólki á lífsleiðinni get ég
ekki ímyndað mér en að njóta sam-
vista við og eiga ástúð góðs afa og
góðrar ömmu.
Eftir að tengaforeldrar mínir
fluttu til Seyðisfjarðar var eins og
vegalengdin milli okkar af Reykja-
víkursvæðinu og þeirra hefði styst.
Ég er þó ekki í vafa um að innilegar
móttökur í hvert sinn, fiskibollurnar
hennar Hönnu, kaffisopinn í eldhús-
inu ásamt náttúrufegurð fjarðarins
varð til að draga okkur í austurátt á
hverju sumri og við önnur tækifæri.
Í hvert sinn vakti undrun okkar og
aðdáun sú reisn sem yfir þeim,
tengdaforeldrum mínum, jafnan var.
Að búa á eigin heimili og sjá að lang-
mestu um sig sjálft er ekki algengt
meðal fólks á níræðis- og tíræðis-
aldri. Það var ekki fyrr en á síðasta
ári að þau fengu vist á Sjúkrahúsi
Seyðisfjarðar þar sem þau hafa notið
sérstakrar umönnunar og hlýs við-
móts starfsfólksins, sem ber að
þakka.
Síðast, núna í haust, bar fundum
okkar saman, og voru þá fagnaðar-
fundir eins og jafnan. Nú þegar þú
ert horfin, elsku Hanna mín, er erfitt
að kyngja því að fá ekki að hitta þig
framar hér í þessu lífi. Ferð okkar
var svo ánægjuleg, inn í Hallorms-
staðaskóg, inn fyrir Lög og út Fella-
hrepp í fallegu haustveðri. Hápunkt-
ur ferðarinnar var málsverðurinn á
veitingahúsi á Egilsstöðum. Ánægj-
an og stoltið skein úr andliti þeirra
gömlu hjónanna, ekki minnst Hönnu
minnar. Sú minning er mér ofarlega
í huga og verður varðveitt, tengda-
móðir kær, og þannig vil ég muna
eftir þér. Guð varðveiti þig.
Barnabörnin, Siggi, Guðrún og
Hulda Björk, öll búsett erlendis,
hafa beðið fyrir sérstaka kveðju til
ömmu sinnar með kæru þakklæti
fyrir allt. Öll voru þau langdvölum á
sumrin á Seyðisfirði og nutu ástúðar
afa og ömmu. Þau harma það sárlega
að hafa ekki tök á að fylgja elsku-
legri ömmu sinni til hinstu hvíldar.
Finnur.
Elsku amma. Það eru svo margar
fallegar minningar sem koma upp í
huga okkar þegar við hugsum til þín.
Þú varst sko amma af Guðsnáð og
alltaf boðin og búin þegar við þurft-
um á þér að halda. Það var svo gott
að koma heim til þín og afa og fá ný-
bakaðar kleinur og mjólk, hlusta á
sögurnar þínar og vísurnar og bara
að vera í kringum þig og horfa á þig
prjóna. Börnin þín og barnabörnin
voru þér allt og allt þitt líf snerist í
rauninni um okkur og afa. Nú seinni
árin þegar heilsan var farin að gefa
sig kvartaðir þú aldrei en barst hag
okkar hinna alltaf fyrir brjósti, svona
varst þú bara.
Elsku amma, það er svo sárt að
þurfa að kveðja. Það er þó gleði í
sorginni að nú fær Óli Marel bróðir,
sem var þér svo kær, að njóta sam-
vista við þig á ný, og við vitum að það
verða fagnaðarfundir þegar þið hitt-
ist aftur.
Takk fyrir allt, elsku amma.
Minningin um þig mun veita okk-
ur hlýju og lifa með okkur um alla
ævi.
Þínar
Hildur og Stella Hrönn.
Elsku Hanna amma. Leitt að þú
skulir vera farin.
Alltaf hlakkaði maður nú til að
fara til „Seyðó“ til Hönnu ömmu og
afa Sigga, hitta þau og fá góða mat-
inn þinn, því þú varst alveg ótrúleg í
eldhúsinu. Við munum alltaf muna
hvað þú hafðir mikinn áhuga á því
sem við vorum að gera, bæði í íþrótt-
um og skóla, og hvað þú hafðir mik-
inn áhuga á píanóleik Jónínu.
Það er skrítið að setjast niður og
skrifa minningargrein um þig núna,
það var alltaf svo skemmtilegt að fá
símtal frá Seyðisfirði og tala við þig,
elsku amma og afi.
Skyndilega fréttum við bara að þú
værir farin upp til Guðs og það var
skrítin frétt.
Við munum alltaf minnast þín og
þú varst okkur alltaf góð og
skemmtileg.
Guð blessi þig, elsku Hanna
amma.
Við hugsum vel um afa Sigga.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Jónína, Bjarki Már og
Ólafur Ægir.
Einhvernveginn finnst mér það
líkt henni Hönnu að hverfa á braut
inn í haustið, því nú er sumar á braut
og í mínum huga er hún sumarbarn.
Víst var hún beygð og þreytt er við
töluðum saman síðast, nú er hvíldin
fengin.
Ég kynntist Jóhönnu Magnús-
dóttur fyrir nokkrum árum, þá er ég
átti um vetrarpart skjól hjá henni og
manni hennar Sigurði Magnússyni í
húsi þeirra Dröfn á Seyðisfirði. Sá
tími verður mér um margt minnis-
stæður og þá helst fyrir það hve
kynnin við þau sómahjón voru góð.
Eins og títt er um fólk af þeirra kyn-
slóð kunnu þau frá mörgu að segja.
Sigurður hafði alla tíð stundað fræði-
mennsku og átti mikil vísindi í hand-
raðanum, það vissi ég áður. Hitt kom
mér meira á óvart hve ótakmarkað-
an fróðleik Jóhanna hafði til að bera í
sínum kolli.
Hún var hlédræg og svo sem ekki
allra, en ég var svo lánsöm að binda
þarna þau bönd að mega síðan kalla
hana vinkonu mína. Í minni eru
kveldin í eldhúsinu í Dröfn, hún sitj-
andi á kollinum sínum, prjónandi af
kappi eitthvað fallegt og hlýtt á litla
hönd eða fót og sagði mér sögur sem
urðu lifandi í hennar frásögn. Hríð-
armuggan hvískraði á glugga og tím-
inn flaug eins og ætíð þegar gaman
er. Oft hef ég óskað þess að styttra
væri á milli okkar, því ekki hef ég
getað sótt Hönnu mína heim síðari
misserin. Síðast hitti ég hana í fyrra-
sumar á ferð sem ég gerði um Aust-
urland. Atvikin höguðu því svo að hjá
henni var gerður of stuttur stans. Úr
því átti ekki fyrir okkur að liggja að
sjást á ný, en síminn notaður af og
til.
Síðustu mánuðina dvaldi Jóhanna
ásamt manni sínum á sjúkrahúsi
Seyðisfjarðar. Þar hlutu þau góða
umönnun og leið vel, en ég veit að
þetta reyndist henni Hönnu minni
um margt erfitt því hún vildi alla tíð
vera sem mest sjálfrar sín – það hef-
ur mér ætíð þótt falleg setning.
Kæra vinkona! Ég mun sakna þín,
veröldin, hversu örlát og góð sem
hún er, verður fátækari í hvert sinn
sem góður maður gengur út af henni.
Áfram mun hríðarmuggan hvískra á
glugga, komandi vetur án þín. Ég
geymi ómetanleg kynnin við þig í
hjarta mér.
Kæri vin Siggi og aðrir aðstand-
endur, samúðarkveðjur austur til
ykkar allra.
Óla Friðmey Kjartansdóttir.
Allt fram streymir endalaust og
nú er komið að kveðjustund. Hanna,
eins og Guðrún Jóhanna var oftast
kölluð, var hluti af lífi okkar og nán-
ast ein úr fjölskyldunni. Hún og
móðir okkar voru afar góðar vinkon-
ur og höfum við systkinin alla tíð not-
ið þeirrar vináttu. Forsaga þessa
vinskapar er sú að þau hjónin og for-
eldrar okkar voru öll Austfirðingar
og áttu sameiginlegan bakgrunn í
landslagi Austfjarða og lífsháttum
þar á fyrri hluta síðustu aldar.
Hanna og Siggi bjuggu fyrst á
Þórarinsstöðum í Seyðisfirði, þar
sem Sigurður var ráðsmaður. Til
Vestmannaeyja fluttu þau árið 1944.
Þar bjuggu þau til ársins 1973 er þau
neyddust til að yfirgefa staðinn
vegna eldgossins. Þegar gosinu lauk
var allt orðið breytt og Hanna gat
ekki hugsað sér að flytja aftur, kaus
að setjast að á Seyðisfirði þar sem
þau hjónin bjuggu upp frá því.
Í minningum bernskunnar er
bjart yfir heimsóknum í húsið
Kirkjuveg 57 í Eyjum. Við systkinin
nutum þess hve kært var milli full-
orðna fólksins og glaðværð og kátína
yfir góðra vina fundum. Yfir kaffi-
bollum voru rifjaðar upp sögur af
mönnum og málefnum í bland við
draugasögur og ofurmennasögur
sem við krakkarnir drukkum í okk-
ur.
Hanna var hæg og hljóðlát kona,
seintekin en ákaflega trygg. Hún
vann á heimili sínu á meðan börnin
ólust upp, var vel að sér, las þjóð-
legan fróðleik um hagi fólks og ævi-
sögur og bar umhyggju fyrir öllu
sem mannlegt var. Faðir okkar sagði
eitt sinn við son hennar: „Pabbi ykk-
ar veit allt en mamma ykkar miklu
meira.“ Þessi setning segir mikið um
Hönnu. Síðustu árin hafa þau hjónin
löngum dvalið á sjúkrahúsinu á
Seyðisfirði. Hanna átti hug og hjarta
starfsfólksins sem vildi allt fyrir
hana gera.
Minningin um Hönnu mun standa
sterk í huga okkar. Á kveðjustundu
þökkum við umhyggju hennar og
elsku og vottum eftirlifandi eigin-
manni og aðstandendum samúð okk-
ar.
Bryndís og Gunnhildur
Hrólfsdætur.
Elsku Jóhanna amma. Takk fyrir
allar yndislegu stundirnar.
Fram í hugann streyma minning-
ar: Lítill ljóshærður gutti trítlar til
ömmu, fær hjá henni kakósúpu og
hlustar af athygli á vísur og sögur
frá liðnum tíma. Dótapokinn með
tálguðu leikföngunum hans afa og
mekkanóinu er dreginn fram og við
þetta er unað tímunum saman, eða
þar til amma birtist með ískalda
mjólk og kleinur eða lummur, bak-
aðar af einstakri snilld.
Ég hugsa heim í Dröfn: Amma sit-
ur við eldhúsborðið og prjónar, en afi
við skriftir. Amma úti á svölum með
prjónana sína í sól og sumaryl með
Strandartind í baksýn.
Fjölskylduboð á jóladag og amma
á þönum í eldhúsinu, enda flestir úr
ættinni saman komnir og nú skyldi
enginn fara svangur heim.
Ég orðinn eldri og kominn með
kærustu, sem ég kynni auðvitað fyrir
ykkur afa og fyrr en varir er búið að
rekja ættir okkar saman.
Börnin mín eru svo lánsöm að hafa
fengið að kynnast þér og afa, heim-
sækja ykkur í Dröfn, þar sem þau
fengu sinn skerf af vísum og sögum.
Í sumar hittumst við í síðasta sinn
og þá fengu þau að færa þér stein úr
Austdalnum. Blik augna þinna sagði
allt um það hve Seyðisfjörður var
þér kær: Það var sem stirndi á dem-
ant í lófanum þínum.
Guð geymi þig, elsku amma. Við
Guðný Rúna og börnin okkar send-
um kærar kveðjur,
Stefán Ragnar Magnússon,
Stokkseyri.
JÓHANNA
MAGNÚSDÓTTIR
MINNINGARGREINUM í
Morgunblaðinu hefur fjölgað
verulega á undanförnum árum.
Til að öllu efni Morgunblaðsins
verði haganlega fyrir komið
reynist nauðsynlegt að setja
minningargreinum, sem og öðru
efni, ákveðin lengdarmörk. Því
hefur verið ákveðið að fyrir utan
aðalgrein verði aðrar greinar
1.500 slög (með bilum), sem eru
um 50 línur í blaðinu (17 dálk-
sentimetrar) og í kringum 300
orð.
Hinsta kveðja
– nýtt form
Jafnhliða þessu verður tekin
upp nýjung sem kölluð er
HINSTA KVEÐJA þar sem
hægt verður að senda örstutta
kveðju (5–15 línur), þegar það á
við. Þetta form á við þegar votta
á virðingu án þess þó að það sé
gert með langri grein (sjá sýn-
ishorn).
Lengd minningargreina
Hæfileg lengd. Til þess að sjá
lengd minningargreinar í t.d.
Word-ritvinnslu, þá er valið
Tools-valblaðið og síðan Word
Count. Þá opnast þessi upplýs-
ingagluggi og sýnir orðafjöldann
(Words); slagafjölda án orðabila
(Characters (no spaces)); slaga-
fjölda með orðabilum (Characters
(with spaces)): 1.500.
g
fa
g
n
ar
n
k,
a
ð-
m
g
m
n-
ér
ir
ð
r-
i.
m
r-
n-
í
ar
l-
u
í
ð
ð-
gg g
Sú hugsun að svo kynni að fara var
manni þó oftast fjarri, svo mikill var
lífsþróttur hennar, hugurinn vökull
og atorkan óbilandi.
Ækjlskdfj aæsldkjf æa lskdfj aæ
ldskf jalæskdjf alsækdlaskdj.
lkasdjf laksjf laks jdf.
Laksdjælaskdjfæalskjfaæls
kdjfaæl sk djfalæs kd.
Jón Jónsson og
Jónína Jónsdóttir
Ækjlskdfj aæsldkjf æa lskdfj aæ
ldskf jalæskdjf alsækdlaskdj
lkasdjf laksjf laks jdf laksdjælask-
djfæalskjfaæls kdjfaæl sk djfalæs
kd fdh fg df df df n dfhndfghdfh
dfgh dfgh dfh fdgh.
Ækjlskdfj aæsldkjf æa lskdfj
aæ ldskf jalæskdjf alsækdlaskdj
lkasdjf laksjf laks jdf laksdjælask-
djfæalskjfaæls kdjfaæl sk.
Ækjlskdfj aæsldkjf æa lskdfj
aæ ldskf jalæskdjf alsækdlaskdj
lkasdjf laksjf laks jdf laksdjælask-
HINSTA KVEÐJA