Morgunblaðið - 29.11.2002, Síða 46

MINNINGAR
46 FÖSTUDAGUR 29. NÓVEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Adda Tryggva-dóttir fæddist á
Akureyri 19. mars
1961, hún lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans í
Fossvogi 20. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Heiðbjört
Björnsdóttir frá
Syðra-Laugalandi í
Eyjafirði, f. 16.9.
1930, og Tryggvi
Gunnarsson, skip-
stjóri frá Brettings-
stöðum á Flateyjar-
dal, f. 24.7. 1927. Systkini Öddu
eru: 1) Þorgerður, f. 12.9. 1949,
hárgreiðslumeistari í Kópavogi,
maki Gylfi Ingimundarson, eiga
þau tvær dætur og þrjú barna-
börn. 2) Hulda, f. 17.4. 1953,
hjúkrunarfræðingur og ljósmóð-
ir í Reykjavík, maki Jóhann Jak-
obsson, þau eiga þrjú börn. 3)
Gunnar Björn, f. 10.10. 1955,
skipstjóri á Vopnafirði, maki
fyrstu æviárin en fluttist með
fjölskyldu sinni til Hafnarfjarðar
1964 og þaðan til Vopnafjarðar
1969. Hún lauk hjúkrunarprófi
frá Hjúkrunarskóla Íslands 1982
og hóf sama haust störf við
Heilsugæslustöðina á Vopnafirði
þar sem hún starfaði, lengst af
sem hjúkrunarforstjóri, þar til
hún veiktist skyndilega 8. nóv.
sl. Einnig var hún hjúkrunarfor-
stjóri yfir Hjúkrunarheimilinu
Sundabúð á árunum 1983–87 og
var yfirmaður heimaþjónustu
Vopnafjarðarhrepps frá árinu
1983.
Adda var virk í félagsmálum
og var formaður félagsmála-
nefndar Vopnafjarðarhrepps frá
1994, fulltrúi og síðar formaður
í barnaverndarnefnd, auk þess
var hún um árabil í stjórn
Heilsugæslustöðvar Vopnafjarð-
ar og sinnti þar einnig for-
mennsku.
Adda var ötull stuðningsmað-
ur knattspyrnudeildar Einherja
og lék sjálf knattspyrnu með
kvennaliði félagsins nokkur sum-
ur. Adda söng einnig með Sam-
kór Vopnafjarðar frá árinu 1988.
Útför Öddu fer fram frá
Vopnafjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Birna Einarsdóttir,
þau eiga fjórar dæt-
ur og eitt barnabarn.
4) Emma, f. 22.10.
1959, hjúkrunar-
fræðingur og ljós-
móðir á Vopnafirði,
maki Steindór
Sveinsson, þau eiga
tvær dætur.
Adda giftist 20.12.
1995 Aðalbirni
Björnssyni, skóla-
stjóra á Vopnafirði,
f. 13.3. 1955. For-
eldrar hans voru Að-
alheiður Stefánsdótt-
ir, verkakona á Vopnafirði, f.
20.12. 1914, d. 14.8. 1995, og
Björn Elíesersson, bóndi á Há-
mundarstöðum og síðar verka-
maður á Vopnafirði, f. 25.8.
1915, d. 16.1. 1970. Synir Öddu
og Aðalbjörns eru Tryggvi, f.
21.6. 1986, menntaskólanemi,
Bjartur, f. 14.7. 1994, og Heiðar,
f. 12.12. 1996.
Adda átti heima á Akureyri
Ein af okkar uppáhaldsfrænkum,
sem hún Adda svo sannarlega var,
er fallin frá. Eftir alltof stutta veru
hér á jörðu. Skyndileg veikindi
Öddu og undanfarnir dagar eru eins
og vondur draumur. En vondi
draumurinn svífur ekki á braut eins
og aðrir draumar heldur er sár
staðreynd.
Adda er yngsta móðursystir okk-
ar og þar sem við erum elstu barna-
börn ömmu og afa eru árin á milli
okkar og Öddu ekki mörg. Sem litl-
ar stúlkur dvöldum við á sumrin hjá
afa og ömmu á Vopnafirði. Þá voru
Adda og Emma sem stóru systur
okkar, léku við okkur og lánuðu
okkur dúkkuvagnana sína.
Á undanförnum árum hefur ein
heimsókn að sumri til Vopnafjarðar
verið fastur liður hjá okkur systr-
um. Adda var góð heim að sækja,
alltaf svo kát og glettin. Hlátur
hennar og glens smitaði ávallt út frá
sér. Nú er stórt skarð höggvið í
frændgarð okkar á Vopnafirði sem
aldrei verður fyllt að nýju.
Elsku Alli, Tryggvi, Bjartur og
Heiðar, missir ykkar er mikill, svo
og missir ömmu og afa sem sjá á
eftir yngsta sólargeislanum sínum.
Við sem eftir stöndum munum
reyna að styðja og styrkja hvert
annað. En góðar stundir gleymast
ei og yndislegar minningar geymum
við í hjarta okkar. Þær verða aldrei
frá okkur teknar.
Guð geymi þig, elsku Adda.
Þínar frænkur,
Heiðbjört og Margrét.
Adda frænka okkar dó um dag-
inn. Við söknum hennar mikið af því
að okkur þótti svo vænt um hana.
Hún var mjög skemmtileg og alltaf
hress og kát. Við biðjum Guð að
geyma hana og hjálpa Alla,
Tryggva, Bjarti og Heiðari.
Berglind og Dagný.
Mig langar í fáum orðum að
minnast Öddu Tryggvadóttur,
skólasystur minnar. Við vorum
samferða í hjúkrunarnámi í Hjúkr-
unarskóla Íslands og lukum námi
þaðan í ágúst 1982. Síðan skildi leið-
ir, en núna á þessu ári lágu leiðir
okkar saman á ný er við hittumst á
ráðstefnu um reykingavarnir er
haldin var á Skútustöðum við Mý-
vatn í september síðastliðnum.
Adda var tíguleg kona sem vakti at-
hygli fyrir frjóan og skapandi huga,
svo sem sjá mátti af hjúkrunarstörf-
um hennar við heilsugæsluna á
Vopnafirði. Þar hóf hún störf strax
við útskrift haustið 1982 og starfaði
lengst af sem hjúkrunarforstjóri.
Eftir ráðstefnuna á Mývatni nú í
haust höfðum við ákveðið að hittast
áður en langt um liði og ræða sam-
eiginleg áhugamál okkar á sviði
heilsueflingar en af því varð því
miður aldrei.
Adda var hugmyndarík og bjó yf-
ir atgervi til frumkvæðis og fram-
kvæmda. Hún átti einstaklega auð-
velt með að vekja fólk til
umhugsunar um heilsueflingu og
heilbrigða lifnaðarhætti. Hún gaf
samborgurum sínum og samstarfs-
fólki óspart af þeim neista er bjó
innra með henni. Þennan neista
þekktu allir er kynntust Öddu
Tryggvadóttur hjúkrunarfræðingi
og þessi neisti mun ekki slokkna í
huga þeirra er þekktu hana. Guð
blessi minningu góðrar skólasystur.
Árný Helgadóttir.
„Vertu þakklát fyrir hvern dag og
hvert ár sem þú færð að bæta við líf
þitt.“
Þetta sagði Adda eitt sinn þegar
ég var að fárast yfir gráum hárum
og hækkandi tugatölu í aldrinum.
Og nú hefur maður óþyrmilega ver-
ið minntur á gildi þessara orða –
minntur á að líta á það sem forrétt-
indi að fá að eldast og það að taka
ekkert sem gefið.
Ég kynntist Öddu bæði í gegnum
starf mitt og utan þess. Alla tíð
virkaði hún á mig sem heilsteypt
persóna, trygglynd, hispurslaus í
framkomu og hrókur alls fagnaðar á
góðri stundu. Það var gott að leita
til hennar í vanda, þar mætti manni
traust, hlýja og viss ákveðni. Þess
hef ég notið og á henni margt að
þakka. Starfi sínu sem skólahjúkr-
unarfræðingur í Vopnafjarðarskóla
sinnti hún af alúð og áhuga og
ávann sér traust þeirra sem til
hennar leituðu. Komu hennar á
kennarastofuna fylgdi glaðværð og
hressileiki.
Nú er svo skyndilega komið að
kveðjustund og ósjálfrátt veltir
maður fyrir sér tilgangi þess sem
örlagavefina spinnur. Við því fást
engin svör.
En eftir lifa minningarnar og
góðar minningar eru gulls ígildi.
Adda mín, ég er þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast þér.
Elsku Alli, Tryggvi, Bjartur,
Heiðar, Heiða og Tryggvi – ykkur
og öllum öðrum aðstandendum
sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Guð veri með ykkur.
Fyrir hönd Vopnafjarðarskóla
langar mig að kveðja Öddu með
þessum erindum
Heimsins vegur hulinn er
huga manns og vilja,
enginn þarf að ætla sér
örlög sín að skilja.
Trúin hrein og hugsun djörf
hjálpa mest í raunum,
þakkir fyrir fögur störf
flyt ég þér að launum
(S. B.)
Harpa Þ. Hólmgrímsdóttir.
Ótímabært fráfall Öddu kom sem
reiðarslag yfir alla í þessu litla sam-
félagi. Það eru ekki einungis við,
vinir hennar og ættingjar, heldur
samfélagið allt sem stendur fátæk-
ara eftir. Hún var alltaf jákvæð,
skemmtileg og til í glens og grín.
Adda var að sama skapi innileg og
hlýleg við alla sem í kringum hana
voru. Allt sem hún tók sér fyrir
hendur gerði hún af lífi og sál. Hún
starfaði sem hjúkrunarfræðingur
og var einstaklega alúðleg við sína
sjúklinga og gaf mikið af sér. Adda
var alltaf boðin og búin að aðstoða
við allt ef til hennar var leitað. Það
er okkur efst í huga hvernig hún
brást við sem algjör bjargvættur í
þeim hremmingum sem við lentum í
daginn sem skíra átti Albert og
Óliver, eldri syni okkar.
Við eigum eftir að sakna Öddu
sárt, við söknum þess að sjá Öddu
ekki koma akandi á jeppanum sín-
um og taka beygjuna inn í stæðið
sitt á tveimur hjólum, heyra ekki
óminn frá henni yfir götuna fyrir
átta á morgnana að koma öllum af
stað í vinnu og skóla, við eigum eftir
að sakna glaðværðar hennar og
hversu bjartsýn hún horfði fram á
veginn en þó sérstaklega eigum við
eftir að sakna vináttu hennar og
nærveru. Við biðjum Guð að blessa
manninn hennar, Alla, og syni
þeirra, Tryggva, Bjart og Heiðar,
foreldra hennar og systkini. Við
biðjum Guð að gefa öllum þeim sem
eiga um sárt að binda styrk til þess
að takast á við þessa miklu sorg.
Ása og Jóhann.
Við eigum bágt með að trúa því
að hún Adda okkar sé dáin, hún sem
var alltaf svo kát og hress, það
geislaði af henni hamingja og gleði.
Adda var alltaf tilbúin að hjálpa
öðrum, hún var svo hlý og góð. Við
getum ekki annað en velt því fyrir
okkur hvaða réttlæti sé í því að taka
Öddu, þessa ungu fallegu konu, frá
Alla og sonum sínum, henni hlýtur
að vera ætlað mikið hlutverk á æðri
stöðum.
Við eigum eftir að sakna elsku
Öddu sárt, en við hugsum um allar
skemmtilegu stundirnar sem við
áttum með henni. Við biðjum Guð
að styrkja eiginmann hennar, Alla,
og syni þeirra, Tryggva, Bjart og
Heiðar, í þeirra miklu sorg. Við
biðjum einnig Guð að styrkja for-
eldra hennar og systkini og alla þá
sem hana syrgja.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Systkinin frá Ásgarði
og makar.
Sem betur fer hugsum við sjaldan
útí það hve lífið er hverfult, ekki er
víst að sífelld meðvitund um það
væri bærileg. Flest högum við lífi
okkar í samræmi við það að eiga
langa og jafnvel nokkuð vel skipu-
lagða framtíð fyrir höndum. Ein-
staka sinnum erum við samt minnt
á það að í raun eigum við ekkert
nema þetta augnablik sem er að
líða, þetta hér og nú. Og þó að gott
sé að treysta því að morgundagur-
inn renni upp án þess að djúpstæð-
ar breytingar verði á eigin högum
og okkar nánustu, kann líka að vera
lærdómsríkt að taka eitthvert mið
af hverfulleika tilverunnar og njóta
augnabliksins.
Sviplegt, óvænt og sárt andlát
Öddu Tryggvadóttur vekur óhjá-
kvæmilega upp hugrenningar sem
þessar. Stórt skarð er höggvið í
okkar litla samfélag á Vopnafirði.
Adda var áberandi bæði í leik og
starfi og það er erfitt að hugsa sér
lífið hér án hennar. Hún hefur sung-
ið með okkur í Samkór Vopnafjarð-
ar í áraraðir og það hefur verið ein-
staklega skemmtilegt að fá að
starfa með henni þar.
Adda var mikill gleðigjafi og allt-
af stutt í brosið og skondnar at-
hugasemdir og verður hennar sárt
saknað. Ef mikið stóð til hvort sem
það voru tónleikar heima eða söng-
ferðalög var alltaf hægt að reiða sig
á að Adda legði sitt af mörkum til að
halda uppi fjörinu. Erfitt verður að
hugsa sér starfið án hennar en við
vitum að það var ekki í hennar anda
að gefast upp þó að á móti blési.
Nú veit ég að sumarið sefur
í sál hvers einasta manns.
Eitt einasta augnablik getur
brætt ísinn frá brjósti hans,
svo fjötrar af huganum hrökkva
sem hismi sé feykt á bál,
uns sérhver sorg öðlast vængi
og sérhver gleði fær mál
(Tómas Guðm.)
Fyrir hönd Samkórs Vopnafjarð-
ar þökkum við Öddu ógleymanlegar
samverustundir. Dýrmætar minn-
ingar um hana munu lifa meðal okk-
ar.
Elsku Alli, Tryggvi, Bjartur
Heiðar og aðrir ástvinir, missir ykk-
ar er mikill. Megi Guð styrkja ykk-
ur og styðja á erfiðum tímum.
Anna Pála Víglundsdóttir,
Guðjón Böðvarsson.
Hinn 20. nóvember bárust fregnir
af andláti Öddu Tryggvadóttur,
Vopnafirði.
Ljóst er að stutt er á milli gleði
og sorgar og ekki er með nokkrum
hætti mögulegt að skilja hvernig
skilið er þar á milli. Ung kona í
blóma lífsins og í fullu fjöri eins og
Adda var fram undir það síðasta.
ADDA
TRYGGVADÓTTIR
✝ Kristján Krist-jánsson fæddist á
Ytra-Leiti á Skóga-
strönd 12. apríl 1919.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Stykkishólms
22. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru María
Magdalena Krist-
jánsdóttir, f. 10.8.
1889, d. 15.12. 1987,
og Kristján Jóhanns-
son, f. 7.5. 1891, d.
3.8. 1984. Þau bjuggu
mestan sinn búskap á
Þingvöllum í Helga-
fellssveit.
Systkini Kristjáns eru Ingibjörg
Sigríður, f. 3.3. 1922, Unnur, f.
9.7. 1923, og Hall-
varður Guðni, f.
18.9. 1928, d. 14.10.
1997.
Kristján bjó lengst
af á Þingvöllum í
Helgafellssveit en
stundaði sjósókn og
fiskvinnslustörf í
Grindavík, Stykkis-
hólmi og Grundar-
firði. Kristján lauk
vélstjórnarnámi
1945. Síðustu árin
bjó hann á Dvalar-
heimilinu í Stykkis-
hólmi.
Útför Kristjáns fer fram frá
Helgafellskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Kær frændi minn hefur lokið jarð-
vist sinni.
Hugurinn leitar til baka því marg-
ar af mínum æskuminningum eru
tengdar Kidda. Pabbi og Kiddi voru
bræðrasynir og miklir vinir, þess-
vegna kom Kiddi oft í Einholtið þeg-
ar hann kom suður. Það fór ekkert á
milli mála þegar Kiddi var í heim-
sókn, því hláturinn hans ómaði um
íbúðina, þeir voru alltaf svo glaðir
þegar þeir hittust frændurnir, enda
brölluðu þeir margt saman. Þær
voru nokkrar ferðirnar sem Kiddi og
Unnur systir hans fóru með pabba
og mömmu til útlanda og þótti hon-
um alltaf jafngaman að rifja þær upp
og hlusta á upptöku þeirra frænda af
segulbandi þar sem þeir lýstu því
sem fyrir augu bar og þá var mikið
hlegið.
Ég fór oft vestur að Þingvöllum,
en þar átti Kiddi heima fyrr á árum
hjá Halla bróður sínum, Sillu konu
hans og börnum þeirra. Þar var
Kiddi í essinu sínu. Fór til veiða
bæði á sjó og landi, en hann átti þar
bát og bauð okkur með í siglingu
milli eyjanna. Hann var mikill veiði-
maður og fóru þeir frændur oft sam-
an til veiða, bæði í lax og silung.
Kiddi átti alltaf bíl frá því ég man
eftir mér. Hann fór sérlega vel með
þá eins og annað sem hann um-
gekkst og stundum talaði hann um
bílana sína eins og hestamaður um
gæðing. Það var því mikil eftirvænt-
ing hjá Kidda þegar við Baldur ferj-
uðum vestur til hans nýjan bíl sem
hann hafði keypt. Þegar við rennd-
um í hlaðið á Dvalarheimili aldraðra
í Stykkishólmi stóð Kiddi á tröpp-
unum eitt sólskinsbros og sagði:
„Svona fallega blár eins og ég vildi.“
Ég keypti svo gamla bílinn hans og í
hvert skipti sem við töluðumst við
eftir það vildi hann vita hvort ekki
væri allt í lagi með bílinn. „Ég vildi
ekki að þú værir svikin af honum,“
sagði hann. Það var ég heldur ekki.
Nýi bíllinn veitti Kidda mikla
ánægju, hann gat skotist inn í sveit
með veiðistöngina sína eða bara til
að horfa á náttúruna. Svo fór hann
auðvitað margar ferðir heim að
Þingvöllum, en þar dvaldi hugur
hans gjarnan.
Nú hringir Kiddi frændi minn
ekki oftar til að spyrja um bílinn,
rifja upp ferðalög, segja veiðisögur
og fylgjast með líðan okkar, ég
sakna þess.
Síðast þegar við hittumst sagðist
hann ekki treysta sér í afmælið mitt
sem verður á morgun, en ég verð
þar í huganum, sagði hann. Nú veit
ég að hann verður þar, frjáls úr veik-
um líkama sínum.
Ég kveð kæran frænda minn með
söknuði og þakka honum samfylgd-
ina.
Margrét Einarsdóttir.
Elsku Kiddi Mér fannst dálítið
skrítið að geta ekki heimsótt þig
lengur á Dvaló. Ég man þá tíma þeg-
ar ég og Fanney, frænka mín, fórum
upp til þín, í Kiddakot, og spjölluð-
um saman.
Alltaf tókum við eftir sögunum
þínum um veiðar sem þú stundaðir
mikið. Leitt að þú getir ekki stundað
þær lengur.
Sama hvert þú fórst á spítala, allt-
af kom ég að heimsækja þig.
Mér fannst svo gott að sitja hjá
þér og mömmu, hlusta á ykkur tala
um allt milli himins og jarðar, því að
ef ég væri veik á spítala, þætti mér
vænt um að fá heimsóknir.
Ég þarf víst að kveðja þig núna.
Ég vona að þér líði alltaf vel uppi hjá
Guði.
Þín frænka,
Alda Rún.
KRISTJÁN
KRISTJÁNSSON