Morgunblaðið - 29.11.2002, Qupperneq 47

Hvernig má það vera að þessi kraft-
mikla og hæfileikaríka kona er horf-
in á braut til annarra verka. Illt er
fyrir okkur sem eftir lifum að skilja
hvernig mögulegt er að útskýra
hversu sterk þörfin er fyrir þig á
efri hæðum. Adda var á ráðstefnu í
Reykjavík og var í fullu fjöri að
sinna starfi sínu og útvíkka sjón-
deildarhringinn þ.a. það mætti nýt-
ast sem best í heimabyggð, þegar
eins og hendi væri veifað kallið kom
er leiddi til andláts hennar. Hún var
ávallt reiðubúin að leggja sig fram
um að sinna þeim verkefnum sem
hún tók að sér með alúð og krafti og
skila þannig vel frá sér hverju verk-
efni sem unnið var að á hverjum
tíma.
Adda starfaði á Heilsugæslustöð
Vopnafjarðar allan sinn starfsaldur
lengst af sem hjúkrunarforstjóri.
Hún sinnti mörgum mikilvægum
trúnaðarstörfum fyrir sveitarfélag-
ið, var m.a. forstöðumaður heimilis-
hjálpar, formaður félagsmálanefnd-
ar, barnaverndarnefndar, stjórnar
heilsugæslustöðvar og gegndi ýms-
um öðrum trúnaðarstörfum og tók
virkan þátt í menningarlífi sveitar-
félagsins.
Adda var gift Aðalbirni Björns-
syni skólastjóra og áttu þau þrjá
drengi; Tryggva 16 ára, Bjart 8 ára
og Heiðar 6 ára. Missir ykkar er
mikill og ekki gott að skilja hvernig
hægt er að útskýra svo ótímabært
brotthvarf. Í minningunni mun
kraftur og dugnaður Öddu vafalaust
styrkja ykkur á þeim erfiðu tímum
sem framundan eru. Hún mun fylgj-
ast með ykkur þaðan sem hún er og
styrkja ykkur í því að ganga ótrauð-
ir inn í framtíðina.
Vopnfirðingar munu ávallt geyma
í huga sér minninguna um duglega,
hæfileikaríka og glaðværa konu.
Aðalbjörn og synir og aðrir að-
standendur. Ég votta ykkur mína
dýpstu samúð og bið einlægan Guð
um að lýsa ykkur veginn áfram.
Þorsteinn Steinsson
sveitarstjóri.
Það er undarleg tilfinning sem
fylgir því að setjast niður og skrifa
minningarorð um Öddu. Við erum
óþægilega minnt á hverfulleika lífs-
ins þegar ung kona sem hefur verið
samstarfsmaður okkar í fjölda ára
er hrifin í burtu af alvarlegum sjúk-
dómi sem leggur hana að velli á
nokkrum dögum
Þessir nóvemberdagar í Vopna-
firði hafa verið langir og dimmir.
Þegar fréttir bárust af skyndilegum
veikindum Öddu var eins og þung
hönd legðist yfir allt og alla. Hávaði
hversdagsins lækkaði eins og við
héldum að með því gætum við létt
henni baráttuna. Hugurinn leitaði
stöðugt til eiginmanns, sona, for-
eldra og ástvina sem sátu við
sjúkrabeðinn syðra.
Í litlu byggðarlagi munar um
þegar hönd dauðans slær ungt fólk
að velli. Adda Tryggvadóttir var
lífsþyrst, fjörmikil og athafnasöm
allt frá bernsku og hefur því sett sín
spor alls staðar í okkar litla sam-
félagi. Góður félagi, hreinskiptin og
heil, og alltaf tilbúin til þátttöku í
félagsstarfi og góðum verkum.
Adda hefur sem hjúkrunarfræðing-
ur verið einn af máttarstólpum
heilsugæslunnar í Vopnafirði sl. 20
ár og átt stóran þátt í uppbyggingu
núverandi starfsemi. Síðast minn-
umst við samstarfsins við undirbún-
ing árshátíðar, þar sem Adda okkar
fór á kostum sem oft fyrr. Ótrúlegt
er að eiga aldrei aftur eftir að heyra
hratt fótatak hennar á ganginum
eða sjá Öddu snarast inn með sitt
geislandi bros og ákafa í augum til
að takast á við verkefni dagsins og
komast síðan heim til Alla og
drengjanna sinna sem voru henni
allt.
Við samstarfsfólk Öddu kveðjum
hana með þessum fátæklegu orðum
og viljum með þeim kveðja vin og
vinnufélaga, sem í blóma lífsins er
kallaður frá fjölskyldu og ástvinum.
Í huga okkar ríkir söknuður og
tregi.
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stef.)
Megi góður Guð styrkja Aðal-
björn, Tryggva, Bjart og Heiðar og
hjálpa þeim að takast á við sökn-
uðinn. Megi minningin um ástkær-
an lífsförunaut og móður lýsa þeim
á komandi árum. Vonandi berum
við Vopnfirðingar gæfu til að létta
þeim þessi erfiðu spor. Okkar inni-
legustu samúðar- og vinarkveðjur
til Heiðu, Tryggva, systkina og ann-
arra ástvina.
Blessuð sé minning Öddu
Tryggvadóttur.
Samstarfsfólk í Heilsugæslu
Vopnafjarðar, Lyfsölu,
Hjúkrunarheimilinu Sundabúð
og heimilishjálpinni.
Það er með sorg og trega sem ég
sest niður og skrifa þessar línur í
minningu Öddu Tryggvadóttur.
Adda var þessi einstaka, lífsglaða
og skemmtilega kona sem kom allt-
af til okkar Þorgerðar systur minn-
ar þegar hún sá að við vorum komin
að sunnan heim til Vopnafjarðar.
Hvort sem það var nálægt jólum,
þegar við krakkarnir komum heim
til foreldra okkar eða að sumarlagi í
kringum verslunarmannahelgina
eins og við gerum svo oft. Adda
spurði okkur alltaf spjörunum úr
þegar við hittum hana. Hvernig er
fyrir sunnan? Hvernig gengur í
skólanum? Ætli þið ekki að fara
flytja heim aftur? Svoleiðis var hún
vön að spyrja og það var okkur mik-
ils virði að finna áhuga hennar. Í
raun var þetta orðinn ómissandi
hluti af því að koma heim, enda lét-
um við jafnan móðan mása um allt
sem hafði á daga okkar drifið síðan
við hittum hana síðast.
Ég kynntist Öddu fyrst almenni-
lega sumarið 1992, þegar ég þjálfaði
meistaraflokk kvenna í knattspyrnu
um sumarið. Adda var annar aldurs-
forseta liðsins þó að hún væri ekki
nema um þrítugt og tæplega tíu ár-
um eldri en ég, þjálfarinn hennar og
a.m.k 18 árum eldri en yngstu stelp-
urnar í hópnum.
Aldrei vantaði Öddu baráttuand-
ann, sem hún hafði örugglega frá
honum Alla, eiginmanni sínum. Sér-
staklega man ég eftir leikjunum við
Sindra frá Höfn. Þar léku meðal
annars einar þrjár ungar stúlkur
sem áttu síðar eftir að gera garðinn
frægan með Val og landsliðinu.
Hver var betri í að gæta þeirra en
einmitt Adda. Adda var svo hörð í
horn að taka á vellinum að annað
eins hef ég aldrei séð. En á sama
tíma svo móðurleg og góð við stelp-
urnar í liðinu, sem sumar voru þá
aðeins 12–13 ára, að byrja sinn
íþróttaferil. Og ég man hvað það var
rosalega gott að hafa hjúkrunar-
fræðinginn Öddu Tryggvadóttur
með sér þegar upp komu erfið
meiðsli eða eitthvað annað sem ung-
ur og óreyndur þjálfarinn vissi ekki
svör við.
Ég man eiginlega ekki eftir Öddu
öðruvísi en með bros á vör, hvort
sem það var í dósasöfnun eða
rækjusölu, sem flestum fannst nú
heldur óskemmtilegt, eða þá þegar
þær hjúkrunarfræðingarnir komu
reglulega í grunnskólann nokkur ár
í röð með hið bragðvonda munnskol.
Alltaf var hún með brosið sitt og
hlýjuna meðferðis, jafnvel þó að all-
ur bekkurinn léti í ljós óánægju sína
þegar þær birtust í hjúkrunarslopp-
unum sínum. Nú skyldi sko skola
með flúor og eins ótrúlegt og það
hljómar þá fyrirgáfu henni allir
vonda bragðið, bara af því að hún
var svo yndisleg.
Kæri Alli. Ég bið þess nú innilega
að góður Guð veiti þér, sonunum
þremur og fjölskyldu ykkar styrk í
þessari miklu sorg. Minningar ykk-
ar um Öddu verða þó aldrei frá ykk-
ur teknar og ég veit að þið munuð
ylja ykkur við þær um ókomna tíð.
Helgi Már Þórðarson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. NÓVEMBER 2002 47
✝ Ingólfur Arnar-son fæddist í
Hafnarfirði 27. des-
ember 1957. Hann
lést 19. nóvember síð-
astliðinn. Foreldrar
hans eru Örn Ingólfs-
son, prentari, f. 7.7.
1930, d. 17.3. 2000, og
Hallgerður Jónsdótt-
ir, f. 15.5. 1930. Systk-
ini Ingólfs eru Jón
Arnarson, f. 1952, og
Anna Vala Arnar-
dóttir, f. 1964, bæði
búsett í Hafnarfirði.
Ingólfur kvæntist
18.4. 1981 Friðrikku Sigfúsdóttur,
f. 6. maí 1958. Sonur þeirra er Þor-
steinn Ragnar Ingólfsson, f. 5.12.
1982. Ingólfur og Friðrikka hafa
búið allan sinn búskap í Hafnar-
firði, nú síðast á Hellisgötu 27.
Frá unglingsárum
starfaði Ingólfur í
prentsmiðju föður
síns, Arnarprenti, og
lauk hann sveins-
prófi í prentiðn 1998.
Ingólfur tók við
rekstri Arnarprents
eftir lát föður síns.
Síðar meir keypti
hann reksturinn og
rak prentsmiðjuna til
dauðadags.
Ingólfur var mikill
veiðiáhugamaður og
vann oft á sumrin
sem leiðsögumaður
erlendra veiðimanna. Einnig
stundaði hann hestamennsku í
fjölda ára.
Útför Ingólfs fer fram frá Víði-
staðakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Við kveðjum Ingó bróður að
sinni, með þessu fallega erindi:
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Minning okkar um elskulegan
bróður lifir að eilífu í hjarta okkar.
Jón og Anna Vala.
Það er erfitt að kveðja ungan
frænda sinn sem maður hefur fylgst
með frá fyrsta degi vaxa úr grasi og
verða að manni, en fellur svo
skyndilega frá langt um aldur fram.
Ingó eins og hann var alltaf kall-
aður var nýbyrjaður að takast á við
lífið á eigin forsendum, en mest af
sínum starfsaldri hafði hann varið
við hlið föður síns í Arnarprenti og
eftir lát hans fyrir tæpum þremur
árum tók hann við rekstri prent-
smiðjunnar.
Það er nú svo með ungt fólk að
það vill fara sínar eigin leiðir í lífinu,
því á maður ekki annan kost en að
fylgjast í fjarlægð með framgangi
mála, en Örn bróðir sá nokkuð um
þá hlið málsins því hann hringdi oft
í mig til að segja mér fréttir af Ingó
og oft fylgdi á eftir: „Ég held hann
ætli að verða alveg eins og þú.“ Og
ég sat eftir með vangaveltur um það
hvort það væri í jákvæðri eða nei-
kvæðri merkingu. En það sem ég
held að hann hafi átt við er að Ingó
gerði yfirleitt það sem hugur hans
stóð til og var ávallt tilbúinn að tak-
ast á við eitthvað nýtt sem lífið hafði
upp á að bjóða.
Þegar Ingó var innan við tvítugt
hringdi Örn bróðir í mig og sagði
mér að Ingó væri byrjaður að vinna
hjá Hans Petersen. Það gladdi mig
mikið því þar vissi ég að hann fengi
þann grunn sem kæmi honum vel á
lífsleiðinni. Þegar ég var á svipuð-
um aldri og Ingó varð ég þeirrar
gæfu aðnjótandi að starfa fyrir
þetta fyrirtæki um skeið og verð ég
að segja að Hans Petersen yngri
eins og hann var oft kallaður var að
öðrum ólöstuðum einn besti vinnu-
veitandi sem ég hef átt um ævina.
Þeir feðgar héldu tryggð við þetta
fyrirtæki alla tíð og var það gagn-
kvæmt því eitt af síðustu verkum
Ingós var í þágu þessa fyrirtækis.
Ingó var afburða veiðimaður og
var oft fenginn til að leiða erlenda
veiðimenn um náttúru landsins sem
hann gerði með miklum sóma og var
hann í miklum metum hjá þessum
mönnum, ekki bara fyrir þekkingu
sína á veiðislóð heldur einnig fyrir
mannlega og eðlilega framkomu.
En það var fleira sem átti hug hans,
hann var laginn hestamaður og átti
afburða gæðinga sem hann vann
ýmsa sigra á.
Já, elsku frændi, kannski var það
líkt með okkur að við höfðum stund-
um nokkuð mörg járn í eldinum.
Síðast þegar við ræddum saman
höfðum við uppi áætlanir um að
veiða saman að vori. Ef mér ber
gæfa til að stikla um bakka í vor
mun ég hugsa til þín í anda og
kannski fá einhverja leiðsögn.
Um leið og ég og fjölskylda mín
kveðjum þig, kæri frændi, vil ég
þakka þér ræktarsemi í minn garð
og hvað þú varst duglegur að hlusta
á músíkina mína og bera út hróður
minn í þeim efnum, músíkin var eitt
af þínum áhugamálum og það var
unun að sjá þig hlusta á músík því
tilfinningin var falslaus og þar
varstu svo sannarlega líkur honum
föður þínum.
Guð hann leiddu um grænan völl,
gróna bakka og vötnin blá.
Umvefð’ann yl í himins höll,
hönd á brjóst hans leggðu á.
Gunnar Páll Ingólfsson
og fjölskylda.
Venjulegur vinnudagur var rétt
hafinn þegar Friðrikka systir mín
hringdi og tilkynnti mér að Ingó
væri dáinn. Hann hafði orðið bráð-
kvaddur á heimili þeirra um morg-
uninn. Ingó hafði átt við veikindi að
stríða síðustu mánuði en engan
grunaði hversu alvarlegt það var.
Hann átti að fara í aðgerð eftir fá-
eina daga. Við fréttir sem þessar
setur mann hljóðan. Manni finnst
alltaf óréttlátt þegar ungt fólk í
blóma lífsins er kallað burt og sér-
staklega svo snögglega.
Friðrikka og Ingó kynntust þeg-
ar þau voru aðeins 14 og 15 ára
gömul. Þau opinberuðu trúlofun
sína í febrúar 1975 og giftu sig í apr-
íl 1981. Þau voru miklir félagar og
vinir. Ingó var mikið náttúrubarn
og hans aðaláhugamál var veiði.
Hann var aðeins smástrákur þegar
hann fór fyrst í veiðitúr með pabba
sínum. Það var árlegur viðburður
frá vori fram á haust. Þeir feðgar
unnu einnig saman við prentiðn í
mörg ár eða þar til faðir hans lést
fyrir um tveimur árum. Þar missti
Ingó mikið, ekki eingöngu góðan
föður heldur mikinn félaga og vin.
Sólargeislinn þeirra, Þorsteinn,
kom inn í líf Friðrikku og Ingós
1987 þá fimm ára gamall. Það er
óhætt að segja að þau hafi verið fyr-
irmyndaruppalendur. Þorsteinn er
mjög vel gerður og voru þau öll
mjög náin hvert öðru.
Friðrikka og Þorsteinn hafa
misst mikið. Við syrgjum með þeim.
Tíminn græðir sárin og við viljum
trúa því að allt hafi þetta einhvern
tilgang. Það ræður enginn sínum
næturstað.
Ég og fjölskylda mín vottum
Gerðu móður Ingó, Nonna, Önnu
Völu og fjölskyldum þeirra okkar
samúð.
Halldóra Sigfúsdóttir
og fjölskylda.
Góður vinur, Ingólfur Arnarson
er fallinn frá, fyrirvaralaust og
langt um aldur fram. Þegar ég rifja
upp þrjátíu ára vináttu okkar Ingós
standa veiðitúrarnir upp úr, þar átt-
um við okkar bestu stundir. Pjakk-
arnir er veiðifélagsskapur sem sam-
anstendur af nokkrum félögum sem
hafa brennandi áhuga á laxveiði.
Farin var ein ferð á sumri í veiðitúr
með Pjökkunum og yfirleitt varð
Norðurá fyrir valinu. Það kom alltaf
glampi í augun á Ingó þegar við
settumst niður og fórum að skipu-
leggja þennan túr. Ég sé Ingó fyrir
mér brosandi með stöngina á ár-
bakkanum, reyndar var hann alltaf
brosandi drengurinn og hrókur alls
fagnaðar. Á kvöldin tók hann upp
gítarinn og söng Bítlalögin af mikilli
innlifun og sagði brandara. Á haust-
in komu Pjakkarnir saman, elduðu
góðan mat og fengu sér koníakstár
og rifjuðu upp veiðisögur sumars-
ins. Það kom yfirleitt í hlut okkar
Ingós að sjá um eldamennskuna
enda var hann mikill matmaður og
góður kokkur. Við gerðum grín að
því að það væri eins gott að við
tækjum þetta að okkur á hverju ári,
annars væri víst að við fengjum
ekkert að eta. Einn var sá í hópnum
sem gaf okkur strákunum ekkert
eftir í veiðimennskunni, en það var
Örn, pabbi Ingólfs. Hann var með í
þessum hópi þar til hann lést fyrir
rúmum tveimur árum.
Við geymum í huga okkar minn-
ingar um margar ánægjustundir
með Ingó og Frikku. Minningin um
góðan dreng lifir í hjörtum okkar.
Við Rut sendum Frikku, Þorsteini
og fjölskyldu innilegustu samúðar-
kveðjur með von um styrk frá æðri
máttarvöldum til að takast á við
þessa miklu sorg.
Bragi Jónsson.
INGÓLFUR
ARNARSON
AFMÆLIS- og minningar-
greinum er hægt að skila í
tölvupósti (netfangið er minn-
ing@mbl.is, svar er sent sjálf-
virkt um leið og grein hefur
borist), á disklingi eða í vélrit-
uðu handriti. Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að
fylgja. Nauðsynlegt er að síma-
númer höfundar og/eða send-
anda (vinnusími og heimasími)
fylgi með. Bréfsími fyrir minn-
ingargreinar er 569 1115. Ekki
er tekið við handskrifuðum
greinum.
Frágangur af-
mælis- og minn-
ingargreina