Morgunblaðið - 29.11.2002, Blaðsíða 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. NÓVEMBER 2002 49
✝ Sigurður Krist-inn Hallgríms-
son fæddist á
Hreðavatni í Norð-
urárdal 11. júní
1909. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi hinn 20
nóvember síðastlið-
inn eftir stutta sjúk-
dómslegu. Foreldr-
ar hans voru Hall-
grímur Sigurðsson,
f. 26. jan. 1885, d.
16. mars 1971, og
Elín Kristín Ólafs-
dóttir, f. 1. sept.
1879, d. 30. mars 1970, bændur
að Háreksstöðum í Norðurárdal.
Sigurður á eina systur, Guðrúnu
ur, f. 17. nóv. 1939, maki Paul B.
Hansen tæknifræðingur. Börn
þeirra eru: Jóhanna Björg og
Sigurður Böðvar.
Fyrstu ár starfsævi sinnar
vann Sigurður við vegagerð og
síðan í byggingarvinnu í Reykja-
vík, m.a. við byggingu Háskóla
Íslands, Þjóðleikhúsið og fleiri
merkar byggingar. Hann vann
einnig við gerð Reykjavíkurflug-
vallar á vegum breska setuliðs-
ins.
Sigurður var íþróttamaður á
yngri árum, stundaði m.a. sund
og glímu. Hann lauk námi frá
Íþróttaskóla Jóns Þorsteinssonar.
Árið 1929 keypti Sigurður Há-
reksstaði í Norðurárdal með for-
eldrum sínum og var bóndi þar
fyrst með föður sínum en síðan
einn. Á Háreksstöðum voru þau
Þuríður með blandaðan búskap.
Sigurður og Þuríður brugðu búi
og fluttu til Hafnarfjarðar árið
1981.
Útför Sigurðar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Ólafíu, f. 10. ág. 1919.
Sigurðar kvæntist
eftirlifandi eiginkonu
sinni Þuríði Sigur-
jónsdóttur 22. júlí
1938. Foreldrar
hennar voru Sigurjón
Jónasson bóndi og Jó-
hanna Kristín Andr-
ésdóttir ljósmóðir á
Stóra-Vatnshorni í
Haukadal í Dalasýslu.
Börn Sigurðar og
Þuríðar eru: 1)
Ninna, íþróttakenn-
ari, f. 29. júní 1938,
maki Steinar Ólafs-
son búfræðingur. Börn þeirra
eru: Ágústa Kristín og Þuríður
Elín. 2) Elsa, hjúkrunarfræðing-
Margs er að minnast frá þeim
ótal samverustundum sem við höf-
um átt með Sigurði afa á liðnum ár-
um. Þegar afi tók við okkur barna-
börnunum í vist í sveitinni þurfti að
kenna okkur borgarbörnunum ým-
islegt, aldrei brast honum þó þol-
inmæði við það verk. Ótrauður hélt
hann áfram og sendi okkur í hvert
verkefnið á fætur öðru. Traust hans
á okkur byggði upp sjálfsöryggi og
starfsánægju sem við búum enn að.
Sú ást og virðing sem hann bar fyr-
ir umhverfi sínu kenndi okkur að
umgangast náttúruna af virðingu
og varfærni. Jafnt háa sem lága,
menn sem skepnur kenndi hann
okkur að umgangast af jafnræði,
réttlæti og varfærni. Alltaf gaf afi
sér tíma til þess að spjalla og hlusta
á hugleiðingar okkar, þrátt fyrir að
við værum ekki há í loftinu. Þessi
samtöl eru fjársjóður sem við búum
að, enda í asa nútíma samfélags því
miður lítið tóm gefið til slíkra sam-
ræðna. Í öllum sínum verkum var
hann eins og kletturinn í hafinu,
hvorki gnauð vinda né ólgusjór
hversdagsins bifuðu honum. Á
stundum gustaði af kvenfólkinu
hans, það haggaði afa hins vegar
aldrei. Í minningunni er hann kím-
inn og glaðvær, með vísu á vörum
sem hæfir tilefninu. Með frásögn-
um um löngu liðna atburði og gull-
kornum íslenskra höfuðskálda
stytti afi okkur stundir og gerði
hversdagsleg verkefni að ánægju-
stundum. Sveitin hans afa, Norður-
árdalurinn, þar sem Baula og Norð-
urá skarta sínu fegursta, átti ávallt
hug hans og hjarta.
Að leiðarlokum er fyrst og fremst
þakklæti sem kemur upp í hugann
fyrir þá ást og umhyggju sem afi
sýndi okkur og allar þær dýrmætu
stundir þar sem hann lagði sig fram
um að kenna okkur. Það er arfleifð
sem við munum búa að um ókomin
ár.
Jóhanna.
SIGURÐUR
KRISTINN
HALLGRÍMSSON
Leiðir okkar Ólafíu
G.E. Jónsdóttur lágu
saman er hún kynntist
móður okkar og ömmu
Kristínu Guðbrands-
dóttur. Eftir það hefur hún fylgt
okkur fjölskyldunni í gegnum árin
ásamt eiginmanni sínum Guðmundi
Þorsteinssyni, en hann lést 11. júní
1989. Þau ráku gullsmíðaverslunina
Guðmund Þorsteinsson, Banka-
stræti 12, í yfir 50 ár og er sú verslun
nú í eigu okkar fjölskyldunnar. Þau
ÓLAFÍA G.E.
JÓNSDÓTTIR
✝ Ólafía Gróa Ey-þóra Jónsdóttir
var fædd í Votmúla-
Austurkoti í Sand-
víkurhreppi í byrjun
síðustu aldar, 7. júní
1904. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
við Sóltún sunndag-
inn 15. september
síðastliðinn.
bjuggu á Vífilsgötunni
en eyddu jafnframt
miklum tíma á jörðinni
Hjarðarnesi á Kjalar-
nesi.
Minningar okkar
krakkanna þaðan eru
ánægjulegar enda var
alltaf glatt á hjalla þeg-
ar Lóa og Mundi komu
keyrandi á gulbrúna
bílnum niður malarveg-
inn því við vissum að
þau myndu lauma til
okkar nokkrum brjóst-
sykursmolum. Þau
voru einnig bæði mjög
söngelsk og sungu stundum fyrir
okkur er þau komu í heimsókn, fyrst
í Huldulandið og svo seinni ár í
Rauðásinn. Lóa kom stundum í mat
til okkar og var hún sérstaklega
ánægð ef hryggur eða læri var á boð-
stólnum enda var það hennar uppá-
haldsmatur. Hún var ætíð alveg ein-
staklega kát og gleyma fáir hennar
skemmtilega hlátri sem kynnst hafa.
En allt hefur sinn endi og eftir
langa ævi eru Lóa og Mundi saman á
ný eftir 13 ára aðskilnað.
Hvíl í friði elsku Lóa.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Fjölskyldan Rauðási 15.
Við vorum fimm
systkinin, sem áttum
okkar bernsku- og ung-
lingsár í Tandraseli í
Borgarhreppi. Og nú er Margrét
horfin úr hópnum. Hún var mikill
dýravinur og náttúruunnandi, harð-
dugleg og verklagin. Glaðvær og
gestrisin. Það fóru allir glaðir í sinni
af hennar fundi. Ræktunarkona var
hún mikil. Um það bar vitni garður
MARGRÉT
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Margrét Guð-mundsdóttir
fæddist á Haugum í
Stafholtstungum í
Borgarfirði 10. apríl
1921. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 3. nóvem-
ber síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Selfoss-
kirkju 9. nóvember.
hennar í Smáratúni 5 á
Selfossi. Naut hún þar
aðstoðar manns síns,
Guðmundar. Ern voru
þau og samhent að búa
sér og börnum sínum
fagurt heimili.
Margrét var mikil
húsmóðir og börn
hennar og barnabörn
áttu traustan að þar
sem hún var. Það er
margs að minnast á
kveðjustund. Þökk sé
þér, systir, fyrir alla
hjálpsemina og sam-
fylgdina í gegnum árin.
Fjóla, Halldóra,
Tómas og Ásta.
Í dag kveðjum við eina af perlum
þessa lands, Margréti Guðmunds-
dóttur. Hún var óvenjulega vel af
Guði gerð, alltaf sama góða skapið og
aldrei hallmælti hún nokkrum
manni.
Börnin löðuðust að henni, hún var
aldrei að flýta sér og róminn hækk-
aði hún aldrei. Fyrir mörgum árum
þegar ég bjó í Hveragerði fór ég eitt
sinn á Selfoss í verslunarerindum
ásamt þriggja ára barnabarni mínu
og þegar innkaupunum var lokið
sagði barnabarnið: „Amma, eigum
við ekki að koma til Möggu mág-
konu?“ Hún hefur eflaust haldið að
hún héti þetta, því ég kallaði hana
aldrei annað.
Því miður fékk Magga áfall fyrir
mörgum árum, þegar hún hefði get-
að farið að eiga rólegri daga, en þá
var hún búin að hjúkra manninum
sínum í mörg ár.
Síðustu árin dvaldi hún á hjúkr-
unarheimilinu Ási í Hveragerði. Þar
naut hún mikillar umhyggju, en var
bundin við hjólastól og gat lítið tjáð
sig. Hún naut þeirrar gæfu að eiga
yndisleg börn og tengdabörn, sem
gerðu hvað þau gátu til að létta henni
lífið. Með söknuði er Magga mág-
kona kvödd.
Anna Ólöf Sveinbjörnsdóttir.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
EIRÍKUR ÁGÚST SÆLAND
fyrrum garðyrkjubóndi, Espiflöt,
Þrastarrima 17,
Selfossi,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju mánudag-
inn 2. desember kl. 13.30.
Hulda G. Sæland,
Sigríður Sæland, Árni Erlingsson,
Gústaf Sæland, Elín Ásta Skúladóttir,
Stígur Sæland, Kristín J. Arndal,
Klara Sæland, Haraldur B. Arngrímsson,
Sveinn Auðunn Sæland, Áslaug Sveinbjarnardóttir,
Eiríkur Ómar Sæland,
barnabörn og barnabarnabörn.
Það er erfitt að átta
sig á því að Lullú
frænka er látin. Ég sat
við lestur í skólanum í
Kaupmannahöfn á
laugardagsmorgni þegar ég frétti
lát hennar. Augun fylltust tárum.
Eftir árlanga búsetu erlendis
sem barn, hitti ég Lullú oft hjá afa
og ömmu. Hún var mér alltaf góð
og elskuleg. Eftir lát afa, jólin 1992,
leitaði ég í auknum mæli til hennar.
Hún minnti mig um margt á afa;
gædd einstaklega hlýrri nærveru
og góðmennskan holdi klædd. Það
varð snemma að hefð að ég hringdi
í hana á afmælisdaginn hennar.
Stúdentsgjöfin sem Lullú gaf
mér gladdi mig sérstaklega. Hún
lét sjóndepurð ekki aftra sér frá að
prjóna handa mér dúkku með hvíta
stúdentshúfu, límda á kringlóttan
spegil ásamt bænabók. Ég varð
gjörsamlega orðlaus yfir þessari
yndislegu gjöf. Litla bænabókin
kom að góðum notum sumarið 1998
þegar ég gekkst undir stóra skurð-
aðgerð erlendis.
Heimsóknir okkar mæðgna á
Dalbrautina hafa verið tíðar und-
anfarin ár. Lullú varð sífellt veik-
byggðari líkamlega en kollurinn var
í góðu lagi og minnið hélst óskert.
Oftast settist hún á rúmstokkinn,
ég settist við hlið hennar og hún
kúrði sig inn í faðm minn.
Í júlíbyrjun þegar ég kom til Ís-
lands í sumarfrí hafði heilsu Lullú
enn hrakað, talið var að hún myndi
fara þá og þegar. Ó nei, hún var
ekki alveg ferðbúin. Ég reyndi m.a.
að stytta henni stundir með lestri
úr ljóðabók Valdemars langafa. Í
eitt skiptið bað hún mig að lesa um
litlu stúlkuna með augun blá. Að
lestri loknum sagði hún: ,,Þetta
samdi pabbi um mig“ og brosti. Það
var stutt í húmorinn og gerði hún
óspart grín að duttlungunum í
sjálfri sér. Það var mér ómetanlega
dýrmætt að fá að eyða sumrinu með
henni. Nærvera hennar hlýjaði mér
inn að hjartarótum.
Minning hennar mun fylgja mér
alla tíð.
Inga Jóna Ingimarsdóttir.
LAUFEY VALDE-
MARSDÓTTIR
SNÆVARR
✝ Laufey GuðrúnValdemarsdóttir
Snævarr fæddist á
Húsavík 31. október
1911. Hún lést á
dvalarheimilinu við
Dalbraut 9. nóvem-
ber síðastliðinn og
var útför hennar frá
Áskirkju 18. nóvem-
ber.
„Veistu að í dag eru
tveir sunnudagar? Það
er sunnudagur, en líka
hvítasunnudagur!“ Ég
var í helgarpössun hjá
ömmu og afa á Hjarð-
arhaganum, búið um
mig í stofustólunum
tveimur sem urðu að
mátulega rúmi handa
lítilli mannveru þegar
þeir voru settir hvor
gegnt öðrum.
Minningarbrotin
hrannast upp, við
barnabörnin á nýárs-
dag í skollaleik í
hjónaherberginu, eða rennandi
okkur á rassinum niður allan stiga-
ganginn. Afi að setja sælgæti í
kramarhúsin á jólatrénu á meðan
amma ber fram „desert“ í bláu skál-
unum. Og þessi líka ákaflega
heillandi jólatréssería sem „bubbl-
ar“! Ég er ákaflega þakklát fyrir að
hafa átt svona ekta ömmu, ömmu
með mjúkan faðm sem var svo und-
urljúft að sökkva í, ömmu sem alltaf
var til staðar til að hlusta á hvað
sem manni lá á hjarta, ömmu sem
var síprjónandi vettlinga og leista
handa manni.
Síðustu leistana afhenti hún mér
í vor og spurði hvort mig vantaði
ekki á eitthvert barnanna minna.
Ég þáði leistana, en þeir verða aldr-
ei notaðir. Þeir verða geymdir til
minningar um handverk konu sem
aldrei lét verk úr hendi falla, sem
alla tíð lifði fyrir heimilið og fjöl-
skylduna, og signdi í huganum yfir
hvern einasta fjölskyldumeðlim
sérhvert kvöld.
Á níræðisafmæli ömmu færði ég
henni ljóðið Íslenska konan. Út-
dráttur úr því verður mín loka-
kveðja.
Hún bar þig í heiminn og hélt þér að sér.
Hún heitast þig elskaði’ og fyrirgaf þér.
Hún ætíð er skjól þitt, þinn skjöldur og hlíf.
Hún er íslenska konan, sem ól þig og þér
helgaði sitt líf.
Með landnemum sigldi’hún um svarrandi haf.
Hún sefaði harma. Hún vakti’er hún svaf.
Hún þerraði tárin. Hún þerraði blóð.
Hún var íslenska konan, sem allt á að þakka
vor þjóð.
Og loks þegar móðirin lögð er í mold
þá lýtur þú höfði og tár falla’á fold.
Þú veist, hver var skjól þitt, þinn skjöldur og
hlíf.
Það var íslenska konan sem ól þig og gaf þér
sitt líf.
(Ómar Ragnarsson.)
Unnur Pétursdóttir.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti, netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun að
fylgja. Nauðsynlegt er að símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusími og heimasími)
fylgi með. Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær
berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn ein-
stakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.