Morgunblaðið - 15.12.2002, Blaðsíða 18

18 SUNNUDAGUR 15. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Morgunblaðið/Sigurður Jónsson
Hagyrðingarnir skemmtu sér vel og Ómar tók sín frægu bakföll af hlátri. Hér er hann á milli Halldórs og Hákonar.
Ekki verður annað sagt en að áheyrendur hafi skemmt sér konunglega.
SÓKN er besta vörnin og á þaðbæði við um handbolta ogbundið mál. Það var líka leik-kerfið sem Guðni Ágústsson
landbúnaðarráðherra lagði upp með
þegar hann efndi til kvæðaþings á
Hótel Selfossi í vikunni til styrktar
handknattleiksliðinu á staðnum. Og
ekki verður annað sagt en að leik-
kerfið hafi gengið upp, því um 800
manns voru í salnum og var haft á
orði að „bærinn væri troðinn af bíl-
um“.
Ómar Ragnarsson var leikstjórn-
andi og byrjaði á því að senda út í
salinn vísu að norðan eftir Hjálmar
Freysteinsson:
Vinsældir manna er vandi að mæla
vitlaust úr tölunum margur les
Endalaust Guðna allir hæla,
en auðvitað meina þeir Jóhannes.
Ómar Ragnarsson bætti svo við
frá eigin brjósti:
Eftirhermu hann ég tel
með hárnákvæmu fési
því hann apar afar vel
eftir Jóhannesi.
Þá sneri Ómar sér til liðanna sem
voru að etja saman kappi og sendi
boltann til þeirra. Í þjóðarliðinu voru
Flosi Ólafsson leikari, Hákon Aðal-
steinsson, „náttúrulífsmaður“ af
Austurlandi, og séra Hjálmar Jóns-
son dómkirkjuprestur, sem nýlega
hætti á þingi og gekk til liðs við þjóð-
ina. Í þingliðinu voru Halldór Blön-
dal, forseti Alþingis, Jón Kristjáns-
son heilbrigðisráðherra og Stein-
grímur Sigfússon alþingismaður.
Líklega verður taktík þeirra best
lýst í bundnu máli frá Halldóri:
Er þeir sparka orðknöttum
inn í mark hjá hver öðrum
eftir þjark í þingsölum
þá er harka í sendingum.
Vert er að taka fram að þingliðið
var allt úr einu kjördæmi, Norðaust-
urlandi, og því forvitnilegt hvort að-
sóknin verður eins góð á pólitíska
fundi í kjördæminu eða umræðan
jafn málefnaleg.
Steingrímur velti því fyrir sér
hvað hann hefði sér til ágætis, sem
fallið gæti í kramið á kvæðaþingi í
öðru kjördæmi.
Skín hér ljós á skallann minn
og skeggið fyrir neðan,
kannski er helsti kosturinn
að konan mín er héðan.
Hann hafði heyrt að handboltalið-
ið ynni alla leiki, að vísu með mínus
tveimur mörkum. Það minnti hann á
sérkennilegt máltæki, sem hann
hefði heyrt frá fóstbróður sínum þar
um slóðir – að ekki væri allt unnið
með mátinu.
Hjá handboltaliðinu er lánið valt
og leikirnir tapast í fátinu,
en munið að þá er ekki allt
unnið með mátinu.
Hákon var kynntur „náttúrulífs-
maður“ á Húsum í Fljótsdal í Morg-
unblaðinu og hjó Jón eftir því:
Lifandi laus við hlekki
lengi ég Hákon þekki;
nú heiðrum við hann
þann hamingjumann
sem náttúran yfirgaf ekki.
Þótt Hákon sé titlaður náttúrulífs-
maður gat hann státað af fleiru.
Hann væri kominn í sóknarnefnd í
sinni sveit og það þætti bara töluvert
þar. Og hann hafði jafnvel búið til
starfslýsingu, sem ku vera lenska í
viðskiptaheiminum:
Við leiðum starf svo landinn trúi hlýðinn
og leitumst við að sætta menn án hefnda
Við keppumst við að reyna að láta lýðinn
læra að virða formenn sóknarnefnda.
Við tryggjum frið ef trúardeilur hefjast
og tökum hart á syndabrotum flestum
er aðstæðurnar krafta okkar krefjast
og kristur hefur gefist upp á prestum.
Þá var komið að Flosa að segja
deili á sér. Hann greindi frá því hvar
hann hefði orðið fyrir mestum inn-
blæstri:
Las ég mér til menntunar
margan doðrant vænan
en lærdómsríkust lesning var
Litla gula hænan.
Ómar stóðst ekki mátið og sagðist
halda upp á vísu um Flosa og hans
ástarlíf. Bað hann endilega að rifja
hana upp. „Þú veist hvaða vísa það
er!“ sagði hann.
Flosi sagðist halda það. Sín mesta
hrelling í lífinu væri sú að hann hefði
í fyrra verið útnefndur mesta karl-
rembusvín á Íslandi, en það yrðu
karlar þegar aldurinn færðist yfir og
þeir yrðu náttúrulausir. Svo kom hik
á Flosa þar til hann bætti við: „Þetta
er klámvísa!“
„Þetta er bara hressilegt íslenskt
mál,“ sagði Ómar.
„Ég get nú varla verið þekktur
fyrir það við hliðina á Hjálmari,“
sagði Flosi og bætti við: „Fyrirgefðu
Hjálmar.“ Enn og aftur tók hann
fram að hann gengi alls ekki heill til
skógar og yrðir meira og meira karl-
rembusvín eftir því sem náttúran
fengi meira af honum. Svo byrjaði
hann:
Milli fóta …
„Ekki þessa!“ hrópaði Ómar. „Ég
átti ekki við þessa.“ Og Flosi þagn-
aði. Hann stal þess í stað vísum frá
nágranna sínum og heimfærði á Óm-
ar og Steingrím:
Af skáldum bera skatnar tveir
sköllótt göfugmenni
af höfuðprýði hafa þeir
há og fögur enni.
Á þeim hárið illa grær
öngvan hafa þeir makka
út af því að ennið nær
aftur fyrir hnakka.
Steingrímur kvað greinilegt hvað
stýrði vísunum, sem Flosi hefði „ort“
um sig og Ómar, félagana af íþrótta-
deild Sjónvarpsins.
Flosi yrkir Ólafssonur
öfundar suma kallana
því fyrir okkur falla konur
flestar vegna skallanna.
Halldór stóðst ekki mátið og bætti
við um Flosa:
Áður Flosi af öðrum bar hann.
Að því brosir hver sem sér hann.
Laufagosi glaumsins var hann.
Gróinn mosa núna er hann.
Jón kom með vísu um sessunaut
sinn úr þingliðinu og var greinilega
ánægður með hans frammistöðu:
Í þinginu er barist á báðar hendur,
en býsna góður er kaffisopinn
meðan í pontu Steingrímur stendur
og stöðugt er með kjaftinn opinn.
Jón gerði síðan prestinum í næsta
húsi við þinghúsið skil. Hann sagðist
hafa mætt honum í Vonarstræti með
prestakragann í hendinni og hemp-
una á handleggnum:
Ég gekk fram á hann í grenndinni
með geislabauginn í hendinni,
í ágætu stuði
sem var ættað frá Guði
og hempuna hangandi á lendinni.
Þetta var nýr og breyttur maður,
sem birtist Jóni, sem sagðist hafa
skilið syndirnar eftir í þinghúsinu:
Teygar hann lífsins trúarlindir
og talar við oss um ýmis svið;
á útmánuðum sínar syndir
og sjálfan Davíð skildi við.
Halldór bætti við um Hjálmar:
Prísaði íhald sá með sann
sem hans rómur kunni
sálma nýja syngur hann
sína í Dómkirkjunni.
Séra Hjálmar sendi fyrripart á
Hákon um flóðin fyrir austan:
Eystra viðsjáll vindur næðir
vatnið yfir landið flæðir
Hákon var ekki í vandræðum með
að finna orsökina fyrir flóðunum og
botnaði:
Það boðar alltaf austan rosa
ef mig fer að dreyma Flosa.
Þá var komið að Hákoni að kasta
fram fyrriparti:
Flosa má hér frískan sjá
fram í salinn rýna
Og botninn hjá Hjálmari var í
anda fyrri vísunnar:
Bráðum flæðir Ölfusá
yfir bakka sína.
Fyrst farið var að yrkja um Flosa
varð Steingrími að yrkisefni jafnað-
armennskan hjá honum, að gera öll-
um jafn hátt undir höfði í kveðskapn-
um:
Af Flosa stafar frægðarljóma
á Flosa búi er allt í sóma
Flosi aldrei feilspor stígur
Flosi jafnt á alla mígur.
Flosi þakkaði kærlega fyrir sig og
sagðist stoltur af því að vera svona
merkilegt skotmark. Honum datt í
hug, ef yrkja ætti um Alþingi:
Um Alþingi er ekki neitt
sem um er vert að fjalla
nema kannski aðeins eitt?
Æ, ég held það varla.
Halldór svaraði fyrir þingliðið:
Meðan Flosa allt lék í lyndi
leikarans þessa góða snjalla
rullu eina ég eftir myndi?
Æ, ég held það varla.
Flosi svaraði um hæl:
Gráhærður og gugginn er
gerir fátt af veti
hefur allt á hornum sér
Halldór þingforseti.
Guðni hafði sagt að jólin yrðu
græn í anda Framsóknar og tilhugs-
unin varð að vísu hjá Hákoni:
Ekki er allt unnið
með mátinu
Hlátrinum ætlaði aldrei að linna.
Guðni Ágústsson og Ómar Ragnarsson bera saman bækur sínar.
Hagyrðingarnir í vígaham, frá hægri: Flosi, Hjálmar, Hákon, Ómar og Halldór.
Troðfullur salur af hlátrasköllum.
Kappleikurinn milli þjóðarúrvalsins og þingliðsins á Hótel Selfossi á dögunum
var spennandi og stemmningin engu lík í salnum. Pétur Blöndal gefur sýn-
ishorn af tilþrifunum, þar sem prófkjör, skalla, Guðna og náttúru bar á góma.