Morgunblaðið - 10.03.2003, Blaðsíða 15

LISTIR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. MARS 2003 15

 
        

 
                    
 

    
 

 

  
    

  


   
   





   
 
 
     
 

       
      

 



        
  

  ! 
 

   

  
 



 
 
 


!
 

 
"
   #  
$$  





 % 
HVAÐ þarf til, svo að
tónleikar heppnist –
hljóðfæraleikarinn kom-
ist skammlaust frá sínu
og áheyrendur upplifi
það sem til var ætlast?
Möguleikhúsið frum-
sýndi í fyrradag einleik
Stefáns Arnar Arnar-
sonar sellóleikara sem
hann samdi í samvinnu
við Pétur Eggerz, þar
sem glímt er við þessar
spurningar. Sellóleikar-
inn er mættur til að
halda tónleika. Á efnis-
skránni er Svíta nr. 1 í
G-dúr eftir Bach. Ým-
islegt fer úrskeiðis,
fyrst og fremst vegna
þess að einbeiting selló-
leikarans er vægast sagt
brokkgeng, en einnig
vegna utanaðkomandi
áreita. Áhorfandinn er
leiddur í gegnum heim
þar sem mörk raunveru-
leikans og ímyndunar-
afls hljóðfæraleikarans
eru óljós.
Hugmynd Stefáns Arnar er
skemmtileg. Ekki síst vegna þess
að hún leiðir áhorfandann í sann-
leikann um hvað það getur verið
vandasamt að sitja einn á sviði og
leika tónlist fyrir fullu húsi áheyr-
enda. Það er ekkert grín. Lát-
bragðsleikur Stefáns Arnar er lið-
lega hálftíma langur, og því
sniðinn að þörfum skólanna, sem
gætu boðið nemendum sínum upp
á „kennslustund“ í raunum hljóð-
færaleikarans. Umgjörð verksins
er að sama skapi einföld og „með-
færileg“. Hún ætti þó ekkert síð-
ur að höfða til fullorðinna – og
kannski sérstaklega tónlistar-
manna sem fá þarna gott tæki-
færi til að skoða sjálfa sig í spé-
spegli – og þeirra sem sækja
tónleika.
Það mæðir á Stefáni Erni að
halda athygli áhorfenda fanginni
án þess að nokkuð sé talað. Hér
er það músíkin og látbragðið sem
ræður úrslitum um að vel til tak-
ist. Stefán Örn er ekki leikari, en
sýnir þó prýðisgóða takta í þá
veruna. Hlutverk tónlistarinnar er
stórt, og við lesum líð-
an sellóleikarans úr
framvindu hennar. Þeg-
ar einbeitingin bregst
sellóleikaranum fer
leikurinn af stað og þá
fer allt úrskeiðis sem
hugsast getur. Hann
lætur glepjast af kunn-
ingjum útí sal – lætur
sig dreyma um að vera
að spila eitthvað allt
annað – kannski einleik
með stórri hljómsveit –
eða að vera sjálfur
hljómsveitarstjóri. Til-
hugsunin um að vera
„ofurkúl“ rokkari frek-
ar en settlegur Bach-
spilari heillar hann líka.
Og jakkinn hans er eins
og hamur – skiptir lit-
um eftir því sem
draumarnir verða lit-
sterkari og geggjaðri.
Það væri gleðispillir
fyrir þá sem eiga eftir
að sjá verkið, að segja
frekar frá þeim kostu-
legu uppákomum sem
sellóleikarinn lendir í.
Stefán Örn heldur at-
hygli áhorfenda full-
komlega í látbragðinu,
og lengd verksins alveg
mátulega stutt til þess
að halda. Leikurinn
minnir um margt á
trúðleik, og mætti Stef-
án þess vegna ýkja lát-
bragðið enn meira til
að gera meira úr hlægi-
legustu atriðunum.
Hljóðmyndin sem er í raun mót-
leikari Stefáns, er ákaflega
skemmtileg og vel saman sett.
Leikur Stefáns á sellóið fylgir
hugarástandi sellóleikarans vel,
og það gerir sýninguna sterkari
að fá að kynnast fyrstu sellósvítu
Bachs í þessu ljósi. Hún hlýtur að
verða áheyrendum minnisstæðari
fyrir vikið. Þetta var smellin sýn-
ing sem sýndi heim tónlistar-
mannsins í óvæntu og bráðfyndnu
ljósi.
Raunir sellóleikarans
LEIKLIST/TÓNLIST
Möguleikhúsið
Stefán Örn Arnarson flutti
látbragðsleik sinn og Pét-
urs Eggertz byggðan á hug-
mynd Stefáns Arnar, í leik-
stjórn Péturs. Leikmynd og
búningar: Katrín Þorvalds-
dóttir; hljóðmynd: Stefán
Örn Arnarson; lýsing: Bjarni
Ingvarsson; píanóleikur:
Þorsteinn Gauti Sigurðs-
son. Laugardag kl. 17.00.
TÓNLEIKUR
Morgunblaðið/Jim Smart
„Stefán Örn heldur athygli áhorfenda fullkomlega í lát-
bragðinu,“ segir Bergþóra Jónsdóttir.
Bergþóra Jónsdóttir