Morgunblaðið - 23.03.2003, Qupperneq 20

20 SUNNUDAGUR 23. MARS 2003 MORGUNBLAÐIÐ
ALLIR þeir sem lagt hafahönd á plóg við upp-færslu á Söngvaseið áÍsafirði eru sammálaum að þetta sé verkefni
af þeirri stærðargráðu að áhuga-
menn ættu ekki að valda því. „Við
hefðum líklega aldrei gert þetta ef
við hefðum séð fyrir hvað þetta yrði
mikil vinna, “ segir Sigríður Ragn-
ars skólastjóri Tónlistarskóla Ísa-
fjarðar og einn aðalhvatamaðurinn
að sýningunni. Alls eru þátttakend-
ur vel ríflega 110 talsins, þar af 50
leikarar og söngvarar, 12 hljóð-
færaleikarar og aðrir starfsmenn
sýningarinnar eru liðlega 40. Þá eru
ótaldir listrænir stjórnendur sem
eru nær 10 talsins.
Fjöldinn stafar að hluta til af því
að tvísett er í hlutverk yngstu
barnanna til þess að létta þeim
álagið við æfingarnar og sýningarn-
ar og einnig er tvísett að nokkru
leyti í hljómsveitina. Vegna tvísetn-
ingarinnar eru frumsýningarnar
tvær um helgina, sú fyrri fór fram á
föstudagskvöldið og sú seinni verð-
ur í kvöld, sunnudag, svo allir fái
jafnt tækifæri til að njóta uppsker-
unnar af öllu erfiðinu sem er að
baki.
Þegar spurt er hvers vegna þetta
verkefni hafi orðið fyrir valinu er
svar leikstjórans Þórhildar senni-
lega næst sannleikanum. „Hér var
bara ákveðið að ráðast á garðinn
þar sem hann er hæstur og mér
sýnist að allir ætli bara að komast
yfir með nokkrum sóma.“
Löggilt kraftaverk
Það getur varla talist annað en
lítið en löggilt kraftaverk í hvert
sinn sem margar hendur leggjast á
eitt í sameinuðum áhuga af slíku
afli að Grettistökin bifast hvert af
öðru. Og ef sýningin sjálf er ekki
kraftaverk fyrir einhverja van-
trúaða þá má bæta því við að til að
koma sýningunni fyrir með góðu
móti fyrir leikendur og áhorfendur
þá var ónotuð rækjuverksmiðja
tekin til handargagns og innréttuð
sem leikhús svona í leiðinni. Hvern-
ig er þetta hægt?
„Þetta er svo rosalega gaman,“
sögðu allir sem blaðamaður ræddi
við. Það hlýtur eiginlega að vera því
hvers vegna ætti fólk að fórna öll-
um frítíma sínum í þrjá eða fjóra
mánuði nema af því að þetta sé svo
óskaplega gaman. Hvað er það ná-
kvæmlega sem er svona gaman? Að
vinna saman í stórum hópi fólks á
öllum aldri, sameinast í sköpun, leik
og söng, ásamt því að fjöldi manns
fær útrás fyrir félags- og athafna-
þörf sína að tjaldabaki við smíðar,
ljós, búninga, leikmynd og hvaðeina
án þess að sjást nokkurn tíma utan
úr sal. Kynslóðabilið hverfur og
börn og unglingar kynnast full-
orðnu fólki í öðru samhengi en hin-
um hefðbundnu hlutverkum uppal-
enda, kennara, starfsfólks og
stjórnenda í samfélaginu. Allt í einu
kenur í ljós að þessi eða hinn er allt
annar maður (eða kona) þegar hann
er laus af klafa hlutverksins sem
hann leikur í daglega lífinu.
Skemmtilegt tækifæri fyrir
atvinnu- og áhugafólkið okkar
Sigríður Ragnarsdóttir skóla-
stjóri Tónlistarskólans á Ísafirði er
ásamt Guðrúnu Jónsdóttur sópran-
söngkonu upphafsmaður að því að
Söngvaseiður varð samstarfsverk-
efni skólans og Litla leikklúbbsins á
Ísafirði. „Okkur þótti þetta tilvalið
verkefni fyrir nemendur skólans að
takast á við. Þarna bjóðast bæði
tækifæri fyrir söngnemendur okkar
og hljóðfæraleikara,“ segir Sigríð-
ur. „Hugmyndin er auðvitað ekki
gripin algjörlega úr lausu lofti og
markmiðið með þessari sýningu er
margþætt. Í fyrsta lagi að gefa
nemendum okkar tækifæri til að
þjálfast í tónlistarflutningi af þessu
tagi. Þá vildum við líka gefa at-
vinnumönnunum okkar, söngkon-
unum Guðrúnu Jónsdóttur og Ing-
unni Ósk Sturludóttur, tækifæri til
að stunda list sína en þær sinna
fyrst og fremst kennslu. Tónlistar-
stjóri sýningarinnar, Beáta Joós, er
jafnframt kórstjóri og kennari við
skólann. Hún hefur lagt gríðarlega
mikla vinnu í þetta. Með því að ráða
atvinnuleikstjórann Þórhildi Þor-
leifsdóttur og Messíönu Tómasdótt-
ur leikmyndahönnuð þá fær fólkið
okkar einnig tækifæri til að vinna á
öðrum forsendum en það gerir alla
jafna.“
Þórhildur segir að hún hafi ekki
haft neinar fyrirfram gefnar hug-
myndir um Söngvaseið. „Ég er lík-
lega ein fárra núlifandi Íslendinga
sem ekki hafa séð þessa frægu
kvikmynd með Julie Andrews í að-
alhlutverki en það er ljóst að þetta
er kunnáttusamlega samið verk.
Rodgers og Hammerstein vissu
hvað þeir voru að gera og vinsældir
og sýningarsaga verksins taka af
allan vafa um hvort það sé sýning-
arhæft.“
Þórhildur segist sannarlega gera
strangar kröfur til allra sem vinna
við sýninguna, bæði flytjenda og
annarra starfsmanna, og stundum
hafi hrikt í stoðum. „Bæði í sam-
starfi og húsinu sjálfu. Það fylgir
bara svona krefjandi vinnu en ég
verð að segja hversu ánægjulega
það hefur komið mér á óvart hvað
allir hafa lagt sig gríðarlega vel
fram og þá sérstaklega börnin. Þau
eru einbeitt og vel öguð og hefur
varla þurft að gera meira en að
sussa á þau endrum og sinnum. Í
atvinnuleikhúsunum í Reykjavík er
yfirleitt ráðið fólk sérstaklega til að
hafa ofan af fyrir börnum sem taka
þátt í leiksýningum. Hér sjá börnin
um að hafa ofan fyrir sér sjálf þegj-
andi og hljóðalaust.“
Sigríður grípur þetta á lofti og
segir þetta vafalaust afrakstur þess
mikla uppbyggingarstarfs sem unn-
ið hafi verið í málum barna og ung-
linga í Ísafjarðarbæ. „Hér hefur
þróast mjög skemmtilegt og já-
kvætt félags- og tómstundastarf
meðal barna og unglinga á undan-
förnum árum, þar sem leiklist og
tónlist skipa stóran sess. Við erum
mjög stolt af unglingunum okkar.“
Hún leggur jafnframt áherslu á
að sönglíf í Ísafjarðarbæ sé í mikl-
um blóma og það hafi verið ein for-
sendan fyrir því að þau hafi séð
möguleika á að ráðast í þetta. „Hér
eru mjög góðir kórar og Beáta hef-
ur stjórnað uppfærslum á Messíasi
Händels og Sálumessu Mozarts á
undanförnum árum og við vissum
því að hér væri fólk sem gæti gert
þetta. Beáta setti saman nunnukór-
inn sem er skipaður 25 kvenrödd-
um.“
Útilokað án þátttöku skólans
Fyrir nokkrum árum setti Tón-
listarskólinn upp söngleikinn Ólíver
og Sigríður rifjar upp að á árum áð-
ur hafi óperettur verið settar upp á
Ísafirði. „Þetta er því ekkert eins-
dæmi sem við erum að fara út í en
vissulega er þetta stærra í sniðum,
en það réð miklu um valið að tvö
stærstu hlutverkin smellpassa fyrir
þær Guðrúnu og Ingunni Ósk.“
Sigríður segir alveg ljóst að þetta
væri ekki framkvæmanlegt nema
með frumkvæði skólans. „Æfingar
á tónlistinni, bæði einstaklingsæf-
ingar og hljómsveitaræfingar, hafa
verið hluti af námi nemendanna frá
því í desember. Ég held að það væri
útilokað að hugsa sér að nemend-
urnir gerðu þetta bara á eigin veg-
um utan skólans.“
Að lokum segir Sigríður að þegar
svo margir leggi hönd á plóginn þá
eigi nánast allir í bæjarfélaginu ein-
hvern eða einhverja sem taki þátt í
verkefninu. „Maður verður alls
staðar var við svo mikinn áhuga og
velvilja. Það fylgjast allir vel með,
enda eru þetta börnin þeirra, vinir
eða ættingjar sem eru í sýning-
unni.“
Stærra í sniðum
en okkur grunaði
Um helgina frumsýna Tónlistarskólinn og Litli
leikklúbburinn á Ísafirði söngleikinn Söngvaseið í
leikstjórn Þórhildar Þorleifsdóttur. Verkefnið er
risavaxið og hefur undirbúningur staðið frá því
fyrir jól. Vel yfir 100 manns taka þátt í flutn-
ingnum, bæði börn og fullorðnir, í leik, söng og
hljóðfæraleik auk starfsmanna að tjaldabaki.
Hávar Sigurjónsson brá sér til Ísafjarðar í liðinni
viku og fylgdist með undirbúningi og ræddi við
þátttakendur.
Morgunblaðið/Halldór Sveinbjörns
Trapp greifi (Guðmundur Óskar Reynisson) ásamt barnahópnum sínum.
Eitt af mörgum glæsilegum hópatriðum í sýningunni.
Systurnar sem koma hvað mest við sögu. Frá vinstri: Ragnheiður Halldórsdótt-
ir, Sandra Björg Gunnarsdóttir, Ingunn Ósk Sturludóttir og Freyja Ólafsdóttir.
„Stolt af unga fólkinu okkar,“ segir Sigríður Ragnars. havar@mbl.is