Morgunblaðið - 05.05.2003, Blaðsíða 20

MINNINGAR
20 MÁNUDAGUR 5. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigrún Kristins-dóttir fæddist á
Blönduósi 26. mars
1932. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 19. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Ingileif Sæ-
mundsdóttir hús-
freyja, f. 2.6. 1902,
d. 7.6. 1993, og
Kristinn Magnús-
son bóndi og kaup-
maður, f. 13.3.
1897, d. 26.11.
1979. Systkini Sig-
rúnar eru Sæmund-
ur Magnús, f. 22.5. 1930, d.
17.11. 2000, og Ásdís, f. 29.4.
1939. Sigrún er uppalin í for-
eldrahúsum á Blönduósi ásamt
systkinum sínum og fóstursyst-
ur, Jónínu Björnsdóttur, f. 16.7.
1922, bróðurdóttur Kristins.
Sigrún giftist sumarið 1952
Jóni Erlendssyni kennara, f. 2.
apríl 1926 á Ísafirði og uppalinn
þar. Foreldrar hans voru Gest-
ína Guðmundsdóttir húsfreyja,
f. 14.5. 1895, d. 7.2. 1978, og Er-
lendur Jónsson skósmiður, f.
1.4. 1894, d. 7.9. 1958. Börn Sig-
rúnar og Jóns eru þrjú: a) Ingi-
leif, f. 27.11. 1952, gift Birgi
Birni Sigurjónssyni, f. 20.2.
1949. Synir þeirra eru Magnús,
f. 18.10. 1977, og Árni, f. 27. 5.
1982, unnusta Salvör Gyða Lúð-
víksdóttir f. 2.7. 1984. b) Er-
lendur, f. 18.7.
1954, kvæntur
Önnu Jónu Hauks-
dóttur, f. 29.10.
1953. Sonur þeirra
er Jón, f. 29.7.
1973, kvæntur Evu
Úllu Hilmarsdóttur,
f. 15.7. 1974, og
synir þeirra eru
Ísak, f. 9.8. 1999,
og Kristófer, f. 3.3.
2003. c) Kristín, f.
23.12. 1960, gift
Þórarni Eyfjörð, f.
6.1. 1960. Börn
þeirra eru Sigrún,
f. 25.4. 1989, og
Þorsteinn, f. 30.5. 1995.
Sigrún gekk í barnaskóla á
Blönduósi, tvo vetur í Héraðs-
skólann í Reykholti og vetur-
langt var hún í Kvennaskólan-
um í Reykjavík. Tvítug flutti
hún til Reykjavíkur. Þau Jón
bjuggu lengst af á Rauðalækn-
um. Sigrún var heimavinnandi
húsmóðir á meðan börnin voru
lítil, starfaði svo við afgreiðslu
í mjólkurbúð og síðar í skó-
verslun Steinars Waage. Í
nokkur ár annaðist hún síma-
vörslu hjá Gunnari Ásgeirssyni
og Velti en síðustu starfsár sín,
1988–1997, var Sigrún skólarit-
ari í Fjölbrautaskólanum við
Ármúla.
Útför Sigrúnar verður gerð
frá Laugarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Þegar ég var að kynnast konu-
efni mínu fyrir um aldarfjórðungi
velti ég ekki fyrir mér eitt and-
artak hvers konar tengdafólk ég
myndi eignast. Annaðhvort var
þetta af dæmigerðu fyrirhyggju-
leysi ungs manns eða að mér
fannst það ofar mínum möguleik-
um að geta valið mér tengdafólk.
Hvort sem réð för þakka ég nú
forsjónunni fyrir að hafa fengið að
kynnast tengdamóður minni, Sig-
rúnu Kristinsdóttur, og eignast
vináttu hennar.
Ég hitti Sigrúnu í fyrsta sinn á
æskuheimili konu minnar á Rauða-
læk 67. Hún tók mér strax mjög
vel. Sigrún var afar falleg kona og
snarpgreind með mikla útgeislun.
Fljótlega skildi ég að hún var líka
sérlega næm og hlý manneskja
sem umvafði allt sitt fólk kærleika
og umhyggju; – og fyrr en varði
var ég orðinn hluti af fólkinu
hennar. Sigrún var gædd mikilli
og lifandi kímnigáfu og stríðni.
Mér fannst ég fljótt eiga margt
sameiginlegt með henni fyrir utan
stríðnina. Til dæmis hafði hún
mikla unun af alls konar tónlist og
ljóðum og raunar orti hún að því
er virtist fyrirhafnarlítið mörg eft-
irminnileg ljóð. Þannig fylgdu
gjarnan ljóðakorn með jóla- eða
afmælisgjöfum til barna, tengda-
barna og barnabarna, með sam-
blandi af kímni og vísdómi.
Eftir stutt kynni mín við vænt-
anlegt tengdafólk mitt, Jón og Sig-
rúnu, flutti ég ásamt konu minni
til Stokkhólms vegna framhalds-
náms. Nokkrum mánuðum síðar
komu tengdaforeldrar mínir til
ársdvalar í Stokkhólmi og tengd-
umst við þá enn nánari böndum.
Þegar strákarnir okkar, Magnús
og Árni, fæddust ytra kom Sigrún
til okkar og dvaldi hjá okkur um
skeið til að létta undir með okkur.
Hún varð fjölskyldunni ekki aðeins
mamma, tengdamamma og amma,
heldur náinn vinur hvers og eins.
Eftir heimkomuna til Íslands urðu
Rauðalækur 67 og sumarhúsið,
Kleifakot, sjálfsagðar miðstöðvar.
Þangað komum við gjarnan öll til
að eiga skemmtilega stund með
þeim Jóni og Sigrúnu. Og strák-
arnir áttu alltaf vísan griðastað
hjá afa og ömmu.
Næstu árin eftir heimkomuna til
Íslands fórum við í mörg ferðalög
um landið með Sigrúnu og Jóni,
stundum til að veiða fisk á flugu
en öðrum stundum bara til að
skoða landið og gleðjast saman. Á
ferðalögum er hugurinn opinn og
frjór og móttækilegur fyrir hvers
kyns hughrifum. Þess vegna er svo
gott að kynnast og bindast ferða-
félögum vinaböndum og njóta með
þeim góðra stunda. Það stendur
upp úr núna eftir á. Í kringum
1990 fórum við akandi í tvær afar
eftirminnilegar ferðir um Frakk-
land og Spán, bæði um borgir og
sveitir. Engir gátu verið skemmti-
legri ferðafélagar en þau Sigrún
og Jón, stöðugt vakandi yfir feg-
urð landsins og því skemmtilega
ævintýri sem lífið er. Öll komum
við miklu ríkari úr þeim ferðum.
Ég held að það sé lýsandi um
Sigrúnu að segja að lífsleikni hafi
verið hennar fag. Hún höfðaði ekki
aðeins sterkt til sona minna og
annarra barnabarna, heldur líka
og ekki síst til unglinganna í Ár-
múlaskóla þar sem hún starfaði
um árabil sem skólaritari. Hún
ávann sér trúnað þeirra og traust
vegna þess að hún sýndi þeim
virðingu sem einstaklingum og
nálgaðist þau fordómalaust og á
þeirra forsendum. Þannig var Sig-
rún.
Þegar ég kveð tengdamóður
mína er ég fullur saknaðar en um
leið veit ég að það var sérstök
auðna að fá að kynnast henni. Allt
sem hún gaf okkur mun duga okk-
ur vel fram á veginn, þótt sorgin
eigi huga okkar í dag.
Birgir Björn
Sigurjónsson.
Á hugann leitar mynd af Sig-
rúnu og Jóni sem standa á klöpp
er rís upp úr svörtum sandinum og
þau horfa yfir fegurð íslensku
öræfanna. Silfrað hár Sigrúnar
bærist í hlýjum andvara, þar sem
fjöll, jöklar, hraun og sandar leika
fegurðarsinfóníu, sem helst verður
bara leikin hér. Það er eins og þau
sjái eitthvað í fjarskanum, sem
hefur dýpri merkingu en maður
sjálfur kemur auga á.
Sigrún tengdamóðir mín var
fjölhæf kona með sterka réttlæt-
iskennd og stórt hjarta. Fegurð-
arskyn hennar var fágætt og það
náði jafnt til náttúrunnar og
mannlífsins. Í kyrrð sinni gat gleði
hennar yfir undrum náttúrunnar
næstum orðið áþreifanleg, hvort
heldur staðið var við Öskjuvatn í
hópi fjölskyldumeðlima eða hlúð
að græðlingi milli þúfna í sum-
arlandinu við Þingvallavatn. Eins
var það í samskiptum manna í
millum. Hin smáu atvik voru jafn
verðmæt og þau stóru; innihaldið
sjálft var ávallt það sem skipti
máli. Fjölskyldan naut þess í rík-
um mæli hversu mikilvægur þáttur
samveran var í lífi Sigrúnar, þar
sem hvert tilefni var notað til að
kalla ástvini saman. Þar voru þau
samstiga Sigrún og Jón Erlends-
son tengdafaðir minn. Ástúð
þeirra og rækt við börn, barna-
börn og tengdabörn er fjársjóður
að eiga.
Einn þáttur í skapgerð Sigrúnar
fékk aldrei dulist, en það var lífs-
gleðin sjálf sem var svo rík í allri
hennar framkomu. Þar skipaði
sterk kímnigáfa veglega sess. Hún
setti hlutina oftar en ekki í nýtt og
óvænt samhengi með glettilegri at-
hugasemd, þannig að atburðir,
menn og málefni urðu að skoðast í
nýju og óvæntu ljósi.
Eftir erfið veikindi hefur Sigrún
kvatt þennan heim. Ef nýtt ferða-
lag tekur mið af þeim góðu verk-
um sem menn vinna hér á jörðu,
þá er tengdamóðir mín komin til
þess staðar þar sem fegurðin ein
ræður ríkjum. Þar á Sigrún Krist-
insdóttir heima.
Þórarinn
Eyfjörð.
Elsku tengdamamma.
Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna
og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð.
Þú vaktir yfir velferð barna þinna.
Þú vildir rækta þeirra ættarjörð.
Frá æsku varstu gædd þeim góða anda,
sem gefur þjóðum ást til sinna landa
og eykur þeirra afl og trú.
En það er eðli mjúkra móðurhanda
að miðla gjöfum – eins og þú.
Ég flyt þér móðir þakkir þúsundfaldar,
og þjóðin öll má heyra kvæðið mitt,
er Íslands mestu mæður verða taldar,
þá mun það hljóma fagurt nafnið þitt.
Blessuð sé öll þín barátta og vinna.
Blessað sé hús þitt, garður feðra minna,
sem geymir lengi gömul spor.
Haf hjartans þakkir, blessun barna
þinna, –
og bráðum kemur eilíft vor.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Ég þakka þér fyrir allar stund-
irnar sem við höfum átt saman í
rúm þrjátíu ár. Uppvaxtarár Jónsa
á Rauðalæk hjá ykkur Jóni, ferðir
í rússajeppanum, heimsóknin til
ykkar í Rynkby, Herðubreiðar-
lindir, Þórsmörk, Mývatnsferðir
fjölskyldunnar og þá sérstaklega
sumarið sem við tvær hjóluðum í
kringum vatnið, mikið vorum við
stoltar.
Ég þakka þér fyrir bókina Spá-
manninn eftir Kahlil Gibran/Gunn-
ar Dal þýddi, þar segir um vinátt-
una:
Vinur þinn er þér allt.
Hann er akur sálarinnar, þar sem sam-
úð þinni er sáð og gleði þín uppskorin.
Hann er brauð þitt og arineldur.
Þú kemur til hans svangur og í leit að
friði.
Þegar vinur þinn talar, þá andmælir þú
honum óttalaust eða ert honum sam-
þykkur af heilum hug.
Og þegar hann þegir, skiljið þið hvor
annan.
Því að í þögulli vináttu ykkar verða all-
ar hugsanir, allar langanir og allar vonir
ykkar til, og þeirra er notið í gleði, sem
krefst einskis.
Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú skilur
við vin þinn, því að það, sem þér þykir
vænst um í fari hans, getur orðið þér
ljósara í fjarveru hans, eins og fjall-
göngumaður sér fjallið bezt af sléttunni.
Nú fljúga mínir fuglar, góða dís.
Nú fagna englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Þín
Anna Jóna Hauksdóttir.
SIGRÚN
KRISTINSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um
Sigrúnu Kristinsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
✝ Birna Guð-mundsdóttir
fæddist í Gerðum í
Garði 2. nóvember
1920. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 24. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðmundur Björns-
son kaupmaður, f.
10. ágúst 1876, d.
31. mars 1934, og
Una Guðrún Þuríð-
ur Þorsteinsdóttir,
f. 22. maí 1896, d. 6.
mars 1974. Fjöl-
skyldan flutti til Reykjavíkur
vorið 1923 og bjó þar eftir það.
Systur Birnu voru: 1) Ragnhild-
ur, f. 10. ágúst 1919, d. 26. nóv-
ember 1984, gift Sigurði Gunn-
ari Sigurðssyni, fyrrv. vara-
slökkviliðsstjóra, sem nú er
látinn. 2) Kristín, f. 7. maí 1926,
gift Guðmundi Ófeigssyni.
Birna átti eina dóttur, Þór-
unni Haraldsdóttur, f. 28. des-
ember 1942, d. 6. janúar 1998,
með þáverandi unnusta sínum
Haraldi Eyvinds, f. 10. nóvem-
ber 1918, d. 27. desember 2002.
Leiðir þeirra skildi
þegar Þórunn var
ungbarn. Þórunn
giftist Guðna Jóns-
syni, f. 31. ágúst
1942. Börn þeirra
eru: 1) Ásgeir, f.
11. apríl 1973, í
sambúð með Elínu
Gróu Guðjónsdótt-
ur, 2) Björn, f. 23.
september 1975, d.
4. desember 1978,
og 3) Anna Sigríð-
ur, f. 30. júlí 1980, í
sambúð með Herði
Lárussyni.
Birna hlaut almenna mennt-
un, stundaði nám í Kvöldskóla
KFUM og lærði kjólasaum á
saumastofu Gullfoss fyrir stríð.
Hún byrjaði snemma að vinna
fyrir sér við afgreiðslustörf en
árið 1947 fór hún að vinna í
Sundhöll Reykjavíkur. Árið
1961 hóf hún störf í Borgar-
bókasafni Reykjavíkur og vann
þar í 29 ár þar til hún hætti
vegna aldurs.
Útför Birnu fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku amma.
Eftir mikla baráttu við veikindi
veit ég að þú ert sátt við að kveðja
þetta líf þótt erfitt sé að horfa á
eftir þér. Við áttum margar
ánægjustundirnar saman sem ég
þakka þér fyrir. Það var alltaf
gaman að koma í heimsókn til þín
því þú tókst alltaf svo vel á móti
mér.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Ég veit að mamma tekur vel á
móti þér og þið vakið yfir mér.
Minning ykkar lifir í mínu hjarta.
Guð geymi þig.
Anna Sigríður.
Látin er í Reykjavík elskuleg
móðursystir mín, Birna Guð-
mundsdóttir, fyrrverandi bóka-
vörður. Hún lést á 83. aldursári,
farin að kröftum eftir langvinn
veikindi og södd lífdaga.
Þær voru þjár systurnar, Ragn-
hildur, Birna og móðir mín Krist-
ín, dætur Unu Þorsteinsdóttur frá
Meiðastöðum í Garði og Guðmund-
ar Björnssonar kaupmanns ættaðs
úr Biskupstungum. Eftir lát Guð-
mundar stóð Una amma mín ein
uppi með dæturnar ungar, móður
mína á sjöunda ári. Hart var í búi
á krepputíma og varð amma mín
að þiggja vinarbragð þeirra
hjónanna Bjarnfríðar Sigurðar-
dóttur og Jóhanns Guðnasonar á
Vatnsnesi í Keflavík, um fóstur
fyrir yngstu dótturina Kristínu.
Ólst móðir mín upp hjá þeim á
Vatnsnesi en var þó ætíð í nánu
sambandi við systur sínar og móð-
ur í Reykjavík.
Amma mín vann ýmis störf til
að sjá fjölskyldunni farborða og
fóru eldri dæturnar tvær, Ragn-
hildur og Birna, í sumarvist á
sveitaheimili til að létta undir með
móður sinni, Ragnhildur að Sáms-
stöðum, en Birna að Deildartungu
í Borgarfirði. Alla tíð síðan leit
Birna til áranna í Deildartungu
með þökk og virðingu, og tengdist
hún Deildartungufólkinu, og þá
sérstaklega dætrunum þar, vina-
böndum sem héldust alla ævi.
Með unnusta sínum Haraldi Ey-
vinds eignaðist Birna einkadótt-
urina, Þórunni. Örlögin höguðu því
svo að Birna kom ein að uppeldi
Þórunnar, en þó með dyggum
stuðningi Unu ömmu. Öll uppvaxt-
arár Þórunnar héldu þær þrjár
saman heimili, dóttir, móðir og
amma, lengst af í Ingólfsstræti 18.
Lífsverk Birnu varð uppeldi
dótturinnar, og var ekkert til spar-
að svo að hæfileikar Þórunnar
fengju notið sín. Þórunn lauk prófi
frá Verzlunarskóla Íslands og
stundaði nám í fiðluleik við Tón-
listarskólann í Reykjavík. Unnu
þær Birna og amma hörðum hönd-
um til að svo mætti verða.
Birna vann lengst af sem bóka-
vörður við Borgarbókasafnið og
naut hún sín vel í því starfi, þar
sem saman fór vinna og áhugamál.
Birna hafði unun af lestri góðra
bóka og var víðlesin, þótt ætt-
fræði, ferðasögur og ljóð væru
það, sem oftast var gripið til.
Birna ferðaðist víða og eru mér
minnisstæðar Gullfossferðir þeirra
Þórunnar til „Kóngsins Köben-
havn“, því alltaf komu þær fær-
andi hendi heim aftur. Nutu þá
litlar frænkur og frændur góðs af.
Síðar voru farnar margar ferðir til
annarra landa og var þá í hverri
ferð haldið á vit menningar og
lista.
Í minningunni standa upp úr
ýmis skemmtileg atvik frá sam-
verustundum fjölskyldunnar í af-
mælum og jólaboðum. Litla húsið í
Ingólfsstræti hristist á grunni
þegar hlaupið var hringinn. Jafn-
vel var atgangurinn og fjörið í
okkur krökkunum eitt sinn svo
mikið að tröppur hússins gáfu sig
og hrundu.
Er Þórunn lést hinn 6. janúar
1998, langt um aldur fram, var það
frænku minni þungt högg. Lífsvilj-
inn fór þverrandi, en börn Þór-
unnar, þau Ásgeir og Anna, fengu
þá umhyggju ömmu sinnar
óskipta, og um þeirra hag snerist
allt líf hennar síðustu misserin.
Gladdist Birna mjög yfir því, hve
vel þau hafa staðið sig í lífsbarátt-
unni.
Að leiðarlokum kveð ég elsku-
lega móðursystur mína með sökn-
uði og þakka henni alla umhyggju,
sem hún alltaf sýndi mér og börn-
um mínum.
Barnabörnum hennar, Ásgeiri
og Önnu, sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Helga.
BIRNA
GUÐMUNDSDÓTTIR