Morgunblaðið - 30.05.2003, Síða 26

MINNINGAR
26 FÖSTUDAGUR 30. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
H
versu marga karl-
menn þarf til að
opna bjórdós?
Engan, bjórinn
á að vera opinn
þegar hún kemur með hann.
Veistu af hverju það tók Móses
fjörutíu ár að komast yfir eyði-
mörkina? Hann var villtur en
harðneitaði að spyrja til vegar.
Eitt það besta að mínum dómi
við umræðuna um jafnrétti, stöðu
og samskipti kynjanna, er að
margir frábærir brandarar sem
snúast um hversu ólík karlar og
konur eru,
hafa litið
dagsins ljós.
Þeir hafa
kannski alltaf
verið til en
núna er eng-
inn feiminn við að segja þá og
enginn verður móðgaður. Eða
hvað? Ef þú ert viðkvæmur fyrir
svona bröndurum, hættu þá strax
að lesa !
Alla vega hefur þetta orðið til
þess að ég er ekki lengur stimpl-
uð bitur piparjúnka þó ég slengi
fram fullyrðingum um einfaldan
karlmannsheilann og körlum er
leyfilegt að gera grín að versl-
unarþörf kvenna.
Ein þekktasta fullyrðingin um
hversu ólík kynin eru kemur fram
í titli bókar sem sennilega má
rekja upphaf umræðunnar að ein-
hverju leyti til. Þar segir að karl-
ar séu frá Mars og konur frá
Venus. Við erum sumsé geimver-
urog orðtækið um að eitthvað sé
svo framandi að það virðist vera
frá annarri plánetu er einkar við-
eigandi. Í bókinni kynnast Mars-
og Venusbúar og læra að meta
kosti og galla hvers annars og lifa
í sátt og samlyndi. Það gæti
kannski gerst, þ.e. að geimverum
semdi vel, en konur og karlar,
þessar jarðnesku skepnur sem
við erum, virðast samt varla geta
það með góðu móti.
Ég á reyndar góða bók um
þetta efni. Hún heitir Konur eru
frá Venus – karlar eru frá HEL-
VÍTI og er uppfull af „fróðleik“
um samskipti kynjanna. Í bókinni
er að finna fyndnar fullyrðingar
um bæði kynin og vekur hún ætíð
kátínu í boðum (hjá báðum kynj-
um).
Þar stendur t.d.: Karlar eru
heimskir og konur eru brjálaðar.
Ástæðan fyrir því að konur eru
brjálaðar er sú að karlar eru
heimskir.
Nokkur lykilatriði eru ofarlega
á blaði í bröndurum sem snúa að
samskiptum kynjanna. Iðulega er
bent á óþrjótandi kynlífsþörf
karla og þá sömuleiðis kynkulda
kvenna. Sérstaklega eftir að þær
ná með klækjum að draga unn-
usta sína upp að altarinu. Hér er
eitt ágætt dæmi:
Vísindamenn hafa fundið fæðu-
tegund sem dregur úr kynlöngun
kvenna um 90%. Fæðan er brúð-
arterta.
Óhamingja karla virðist inn-
sigluð með giftingahringnum og
hér er annað dæmi sem sannar
það: Karlmaður auglýsti í einka-
máladálknum: „Kona óskast“.
Daginn eftir fékk hann tugi
bréfa, sem öll voru á sama veg:
„Þú getur fengið mína“.
Þá er mjög oft gert grín að því
hversu mikið karlmenn horfa á
íþróttir og geta ekki gert tvennt í
einu og í fjölda brandara kemur
sú skoðun fram að konur eigi að
vera þjónar eiginmannanna og
sinna heimilisstörfunum.
Af hverju hafa konur nettari
fætur en karlmenn?
Svo þær geti staðið nær eld-
húsvaskinum.
Hversu einfaldur karlmanns-
heilinn er virðist dæmigert við-
fangsefni í bröndurum sem þess-
um:
Allt sem konur taka sér fyrir
hendur þurfa þær að gera tvisvar
sinnum betur en karlar til að vera
álitnar jafn góðar. Sem betur fer
er það ekki mjög erfitt.
En það er ekki sama við hvern
svona kvenna- og karla-
brandarar eru sagðir. Maður
mætir varla í starfsviðtal og byrj-
ar á því að segja brandara um
kynkaldar konur eða sjónvarps-
þyrsta karlmenn. Það er nefni-
lega auðvelt að misskilja svona
brandara og taka þá sem móðg-
un. Þess vegna þarf að þekkja
manneskjuna nokkuð vel áður en
brandaranum er kastað fram.
Það er vissulega stundum gaman
að taka áhættu og láta vaða, en af
fenginni reynslu mæli ég ekki
með því. Þessir brandarar ganga
mislangt og karl sem er sífellt að
segja brandara um að konur ættu
ekki að vinna úti er nú ekki beint
fýsilegur félagsskapur til lengd-
ar. Kona sem byrjar alltaf á að
segja: „Æ, karlmannsheilinn er
svo lítill og einfaldur.“ er það ekki
heldur.
Sú staðreynd virðist ekkert
hafa breyst, þrátt fyrir töluverða
viðleitni dálkahöfunda, rithöf-
unda, fræðimanna og alls al-
mennings, að konur og karlar
skilja hvort annað ekki að fullu,
þótt þau gjarnan vildu, eins og
dæmið hér að neðan sannar:
Maður er á gangi á ströndinni
þegar hann rekst á flösku í fjöru-
borðinu. Hann tekur upp
flöskuna og þurrkar af henni og
upp kemur þessi andi sem segir:
„Fyrir að frelsa mig mun ég veita
þér eina ósk.“ Maðurinn hugsar
sig um stundarkorn og segir svo:
„Ég vil að þú bindir enda á hung-
ur í heiminum og komir á friði
milli allra þjóða.“ Andinn sýpur
hveljur við að heyra bón manns-
ins og segir: „Ertu frá þér, þetta
hefur engum tekist og er ófram-
kvæmanlegt!“ Maðurinn hugsar
sig betur um og segir: „Hjálpaðu
mér þá að skilja konur.“ Þá hvítn-
ar andinn en segir: „Hvort viltu
hungrið eða ófriðinn burt fyrst?“
En þó að við skiljum ekki hvort
annað eru mismunandi eig-
inleikar kynjanna ótæmandi
brunnur skemmtunar, en í hófi og
með tillitsemi þó.
Óskiljan-
legar geim-
verur
Ég á reyndar bók um þetta efni. Hún
heitir Konur eru frá Venus – karlar eru
frá HELVÍTI og er uppfull af „fróðleik“
um samskipti kynjanna.
VIÐHORF
Eftir Sunnu Ósk
Logadóttur
sunna@mbl.is
✝ Guðrún Krist-jánsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 5.
febrúar 1922. Hún
andaðist 21. maí síð-
astliðinn á Landspít-
alanum við Hring-
braut, 81 árs að aldri.
Foreldrar hennar
voru hjónin Ragn-
hildur Hjaltadóttir, f.
30. apríl 1899, d. 16.
maí 1972, og Kristján
Siggeirsson hús-
gagnameistari og
forstjóri, f. 26. febr-
úar 1894, d. 20. maí
1975. Ragnhildur var dóttir Guð-
rúnar Ólafsdóttur ljósmóður frá
Vestri-Tungu í Landeyjum, f.
1871, d. 1920, og Hjalta Jónssonar
skipstjóra, f. 1869, d. 1949, en þau
áttu bæði ættir að rekja í Rang-
árvalla- og Skaftafellssýslur.
Kristján, faðir Guðrúnar, var son-
ur Siggeirs Torfasonar kaup-
manns á Laugavegi 13, sem ætt-
aður var úr Reykjavík, f. 1862, d.
1938, og Helgu Vigfúsdóttur, f.
1857, d. 1934, ættaðrar frá Ytri-
Tungu á Tjörnesi í Suður-Þingeyj-
arsýslu. Guðrún var Reykvíking-
ur í marga ættliði í föðurætt.
Bróðir Guðrúnar er Hjalti Geir
Kristjánsson húsgagnaarkitekt, f.
21. ágúst 1926.
Guðrún giftist 25. nóvember
1950 Hannesi Guðmundssyni fv.
sendifulltrúa, f. 26. júní 1916.
Hann er sonur hjónanna Frið-
gerðar Guðmundsdóttur, f. 1887,
d. 1973, og Guðmundar Hannes-
sonar bæjarfógeta á Siglufirði, f.
1881, d. 1970. Guðrún og Hannes
eignuðust fjórar dætur. Þær eru:
1) Ragnhildur, ritari, f. 7.10. 1951,
gift Gylfa Gunn-
laugssyni bók-
menntafræðingi f.
25.1. 1952. Þau eiga
tvö börn: a) Sigrúnu,
f. 16.11. 1976 og b)
Árna, f. 18.3. 1984. 2)
Gerður, f. 11. maí
1954, BA, dönsku-
kennari, gift Gunn-
ari O. Skaptasyni
framkvæmdastjóra,
f. 10.2. 1954. Þau
eiga fjögur börn: a)
Hannes, f. 29.8.
1977, b) Helga, f.
21.7. 1982, c) Hall-
dór, f. 1.2. 1990, og d) Hörð, f. 1.2.
1990. 3) Edda, stundar nám við
Háskóla Íslands, f. 22.1. 1957, gift
Einari Sigurjónssyni, fram-
kvæmdastjóra, f. 1.8. 1957. Þau
eiga tvö börn: a) Guðrúnu Birnu,
f. 21.1. 1982, og b) Ragnar, f. 20.9.
1988. 4) Guðrún, MA í uppeldis- og
menntunarfræði, f. 14.4. 1964, gift
Guðmundi Þ. Þórhallssyni við-
skiptafræðingi, f. 19.7. 1963. Þau
eiga tvo syni: a) Hannes, f. 3.4.
1994, og b) Styrmi, f. 30.9. 1995.
Guðrún lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík árið
1941. Að því loknu starfaði hún
sem gjaldkeri hjá vegamálastjóra
um nokkurra ára skeið. Þá hélt
hún til Bandaríkjanna árið 1945
og stundaði nám við háskólann í
Minneapolis í Minnesota í heimil-
isfræðum. Eftir að hún giftist
helgaði hún heimilinu og börnun-
um alla sína krafta og var heima-
vinnandi húsmóðir ævina alla.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
föstudaginn 30. maí, og hefst at-
höfnin klukkan 15.00.
Hinn 21. maí sl. vorum við fjöl-
skyldan á ferðalagi um Suður-Frakk-
land í sól og sumaryl. Þá hringir sím-
inn og þessi bjarti og hlýi sólardagur
breytist í kaldan og myrkan dag.
Núra var komin á spítala og útlitið
var ekki bjart. Fimm tímum síðar var
hún dáin. Þá var vont að vera víðs
fjarri.
Ég kynntist Núru tengdamóður
minni 1978 og hafa kynni okkar því
varað í um 25 ár, sem telst vera lang-
ur tími í ævi hvers manns. Fjölskylda
mín á margar góðar minningar um
ótal samverustundir á þessum árum,
sem nú á kveðjustundu streyma fram
í hugann og varðveita minningu um
móður, tengdamóður og ömmu sem
umhugað var um velferð dætra sinna
og fjölskyldna þeirra.
Ef ég ætti að nefna helstu kosti
Núru eins og ég þekkti hana þá var
hún ákaflega umhyggjusöm, sérstak-
lega ef eitthvað á bjátaði, trygglynd
við alla þá sem hún tengdist og með
mjög sterka réttlætiskennd. Hún
hafði skoðanir á því sem hún hafði
áhuga á og byggði þær á sínum for-
sendum. Hér var því um að ræða
konu með marga góða eiginleika.
Óhætt er að fullyrða að Núra naut
sín óvíða betur en þegar hún var á
ferðalögum og í huga mínum eru
minningar um sameiginleg ferðalög
með henni og Hannesi tengdaföður
mínum þær stundir sem eru hvað eft-
irminnilegastar. Við vorum svo hepp-
in að fara með þeim nokkrum sinnum
og í þeim ferðum kom það glöggt
fram hve mikil heimskona Núra var.
Bæði var hún vel að sér um hina ýmsu
staði og með góða málakunnáttu, m.a
talaði hún frönsku, þýsku, dönsku og
ensku. Oftast forum við með þeim til
Timmendorfer Strand í Þýskalandi
þar sem hún og Hannes fóru nánast á
hverju ári hin síðari ár. Þessi staður
var orðinn þeim sælureitur þar sem
þau nutu sín sérstaklega vel. Eins og
verða vill á ferðalögum þá koma upp
ýmis skemmtileg atvik og hjá Núru
var stutt í glensið og stundum kom
fyrir að hún fékk hlátursköst sem
voru þannig að allir aðrir drógust
með, en það verður að viðurkenna að
þau voru ekki alltaf við „réttar“ að-
stæður ef svo má segja. Mér er minn-
isstætt þegar hún eitt sinn fékk slíkar
magakitlur, eins hún kallaði þær, og
ég tók undir við aðstæður þar sem
ekki beint hentaði. Eftir á sagðist hún
hafa orðið fyrir miklum „vonbrigð-
um“ yfir því að ég skyldi hafa tekið
undir með henni því þá gat hún ekki
hætt. Þetta atvik varð reyndar upp-
spretta frekari skemmtunar alla ferð-
ina sem eftir var. Þau hjónin voru bú-
in að panta sér ferð nú í júni og þá að
sjálfsögðu til Timmendorfer Strand,
en sú ferð verður aldrei farin.
Þá má ég til með að minnast á, að
góður vinskapur varð á milli móður
minnar og hennar. Núra sýndi móður
minni mikla vináttu og ræktarsemi og
vil ég þakka henni það.
Eftir því sem árin færðust yfir
gerðu ýmis veikindi vart við sig. Slit-
gigt í mjöðm þjáði hana og síðustu ár-
in voru hnén orðin illa farin af sama
sjúkdómi. Við þetta bættist að hún
var veil fyrir hjarta síðustu ár. Þrátt
fyrir það var lífsneistinn mikill og af
öllum mætti reynt að standa sig í
þátttöku daglegs lífs. Þannig var það
að þegar við kvöddum hana áður en
við fórum til útlanda sýndi hún okkur
allt sem hún var búin að láta laga á
heimilinu síðustu daga. Það er því
dýrmætt fyrir mig, börnin og ekki síst
Eddu að hafa átt góða kveðjustund
með henni kvöldið áður en við fórum í
fríið, en hún var svo ánægð með að við
vorum að fara á fornar slóðir.
Það er með söknuði og hlýhug sem
ég kveð þig. Guð blessi þig og varð-
veiti Núra mín, og styrki Hannes sem
var þér svo góður. Minning þín mun
lifa meðal okkar sem eftir erum.
Einar Sigurjónsson.
Ég vil í fáum orðum minnast elsku-
legrar tengdamóður minnar, Núru
eins og hún var kölluð. Sumarið 1990
kynntist ég Hannesi og Núru, síðar
tengdaforeldrum mínum.
Henni var mjög svo umhugað um
heilsu og velferð allra innan fjölskyld-
unnar. Þeir sem þekktu til Núru vissu
að oft var stutt í áhyggjurnar væri
ekki allt hnökralaust. Þannig var
ræktarsemin og samheldnin hennar
leiðarljós í samskiptum við sína nán-
ustu.
Þær eru ófár ánægjustundirnar
sem ég hef átt með tengdaforeldrum
mínum. Minnist ég sérstaklega
skemmtilegra utanlandsferða og víst
er að Núra var höfðingi heim að
sækja og margar stórveislurnar hafa
verið haldnar á Laugarásveginum.
Ég vil minnast Núru, tengda-
mömmu, sem sérstaklega einlægrar
persónu og þakka fyrir allar þær
góðu stundir sem við höfum átt sam-
an.
Guðmundur Þ. Þórhallsson.
Elsku amma, það er með miklum
trega sem við segjum skilið við þig.
Það er mikið tómarúm sem myndast,
þar sem við höfum alltaf getað gengið
út frá því sem vísu að eiga þig að. Við
höfum alltaf verið velkomin til ykkar
afa og fengið hlýjar móttökur. Þú
gafst þér alltaf tíma til að tala við okk-
ur, hafðir áhuga á að vita hvað við
værum að gera og fylgjast með okkar
lífi. Þá gafst þú okkur alla þína athygli
og alúð, sem sannfærði okkur um að
þú mast fjölskyldu þína mikils. Sam-
skipti meðal afkomenda þinna og afa
eru tíð og góð, og er það fyrst og
fremst því að þakka hvað þú lagðir
mikið upp úr því að halda sambandi
við okkur öll. Við verðum þér ævin-
lega þakklát fyrir það, eins og fyrir þá
ómetanlegu væntumþykju sem þú
sýndir okkur og vonum að hvað sem
tekur við eftir andlát fáir þú þær mót-
tökur sem þú átt skilið.
Sigrún Gylfadóttir,
Árni Gylfason.
Elsku amma, nú ert þú farin frá
okkur. Þetta gerðist allt svo fljótt.
Það er erfitt að átta sig á þessu.
Þú varst alltaf svo góð við okkur
barnabörnin, glöð og gjafmild.
Ég hlakkaði svo til að sitja inni í
eldhúsi með ykkur afa yfir kaffibolla
og segja ykkur hvað við Joy höfum
verið að gera í Þýskalandi. Það var
svo gaman hjá okkur síðast þegar við
vorum á landinu. Ég man hvað þú
sagðir við mig áður enn ég skildi við
þig síðast. Því miður varð sú ósk ekki
uppfyllt.
Ég sakna þín, við söknum þín öll.
Ég vona að þér líði vel núna, elsku
amma. Ég veit að þú munt vaka yfir
okkur. Minning þín mun ávallt vera
hjá mér.
Takk fyrir allt saman, elsku amma
mín. Hvíl í friði.
Þinn
Hannes.
Elsku amma.
Það er sárt að hugsa til þess að þú
sért ekki lengur á meðal okkar. Engin
amma inná Laugarásvegi sem tekur
svo vel á móti manni, kyssir mann,
faðmar og síðast en ekki síst hrósar
en það var nú lítið sparað hjá henni
ömmu í garð barnabarnanna sinna.
Upp í hugann koma ótal minningar.
Ein af mínum fyrstu minningum um
þig er þegar ég sat hjá þér í sófanum
inní hornstofu og tók í höndina á þér
og sagði við þig að höndin á þér væri
alveg rosalega mjúk. Ég hef verið
nokkurra ára en man svo vel eftir
þessu, þú brostir til mín og svaraðir
því til að hún væri bara orðin svona
gömul og hrukkótt og þá yrði hún
svona mjúk. Öll ferðalögin innanlands
og utan sem við fórum í með þér og
afa eru mér mjög minnistæð og núna
síðast þegar farið var á hótel Geysi
um páskana. Þar áttum við alveg ynd-
islegan tíma saman. Ég og Ragnar
bróðir erum afar þakklát fyrir allt það
sem þú og afi hafið gert fyrir okkur og
minninguna um þig munum við
geyma í hjarta okkar um ókomna
framtíð.
Guð blessi þig og varðveiti, elsku
amma mín,
Þín Guðrún,
Birna og Ragnar.
Traustur bakhjarl er mikilvægur
ungu fólki í dag. Við höfum verið svo
lánsamar að hafa slíkan bakhjarl og
var Núra, afasystir okkar, hluti af
honum. Nánast daglega töluðu þær
amma saman í síma og oft var það ein-
ungis Núra að hringja og athuga
hvort allir væru hressir og hefðu það
gott. Fjölskyldan var Núru nefnilega
hugleikin og dýrmæt. Núra hélt mikið
upp á einkabróður sinn, Hjalta Geir,
og náði ást hennar líka til afkomenda
hans og vina og fengum við svo sann-
arlega að finna fyrir þeirri væntum-
GUÐRÚN
KRISTJÁNSDÓTTIR