Morgunblaðið - 12.11.2003, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 12. NÓVEMBER 2003 33
í hvítri sól –
sem klukknahringing
í hvítri sól –
hvítasunnusól
svo var okkar kynning.
Eins og vögguljóð,
sungið rauðum rósum
yfir opinni gröf
slík, ó, slík er þín minning.
(Tómas Guðmundsson.)
Elsku amma mín, ég þarf ekki að
kveðja þig. En ég óska þér farar-
heilla á nýjum slóðum, og ég sam-
gleðst þér í þínu nýfundna frelsi.
Takk fyrir samveruna að sinni, takk
fyrir allt sem þú varst mér og alla
ástina sem þú gafst mér.
Þín
Ingunn.
Amma var úr efninu sem demant-
ar og ský eru búin til úr. Fyrir henni
var lögmál fegurðarinnar eina lög-
málið sem nokkra þýðingu hafði. Ég
man svo vel eftir fallega síða hárinu
hennar og góðlega andlitinu, en best
man ég þó eftir fasinu sem var svo
fullt af náttúrulegum þokka. Hún
barst áfram á hrynjandi náttúrunnar
sem hún endurspeglaði í skrifum sín-
um þegar hún bjó til fyrir okkur
lystigarða andans.
Ég man eftir hlátrinum hennar,
sem aldrei var venjulegur hlátur,
heldur straumur sem fyllti heiminn
af smitandi gleði og ég man eftir
glampanum í augum hennar þegar
hún hló eða kjassaði einhvern af sín-
um ástkæru vinum úr dýraríkinu. Ég
man eftir þegar hún talaði við hest-
ana og hundana og kettina og páfa-
gaukana og alla hina ástvini sína, og
ég man að hún kallaði þá „bévað
pakk“, sem í mínum eyrum verður
alltaf stærsta ástarjátning sem
nokkur lifandi vera getur átt von á að
heyra.
Ég man eftir henni bograndi yfir
blómunum sínum þegar hún var að
fegra veröldina okkar. Hennar dýr-
mætustu skartgripir spruttu úr
moldinni og teygðu rauðu, gulu og
bláu andlitin sína á móti henni, sem
geislaði svo langtum sterkar en sólin.
Hún ræktaði garðinn sinn og gerði
hann að skrúðgarði þar sem hverri
plöntu, hverju strái fannst það vera
elskað.
Ég man eftir þegar hún talaði um
vini sína orðin og setningarnar. Hún
horfði dreymandi út í loftið og fór
með ljóðpart eða setningu sem var
henni hugleikin. Þá var hún stödd á
stað sem hún kenndi mér að væri til.
Staðnum þar sem hreystin skín úr
andlitum og gleðin felst í einföldu
hlutunum sem manni yfirsést allt of
oft. Staðnum þar sem árnar glitra og
hestarnir kljást í dálítilli lund á með-
an fuglarnir syngja deginum ástar-
ljóð. Staðnum þar sem fegurðin ríkir
ein. Þannig man ég eftir ömmu
minni. Hún hét Ástríður og nú býr
hún í blómunum og fuglunum og
hestunum, og þaðan heyri ég í henni
á hverjum degi.
Daði.
Það sem ég minnist einna helst í
fari Ástríðar var að hún kunni svo vel
að hrífast af fegurð og láta í ljós
gleði. Þetta sýndi hún einna helst
þegar hún hreifst af fallegum hest-
um og ekki síst þegar hún sá folöld
og unghesta sýna listir sínar og
bregða á gang. Á sama hátt hafði hún
mikið yndi af fallegum bókum og
skáldverkum og ekki síst ljóðum sem
lýstu mannlífinu í sínum mörgu
myndum og stórfengleik náttúrunn-
ar.
Það fór ekki á milli mála þegar
Ástríður kom í heimsókn og var þá
oft glatt á hjalla og mikið að ræða og
það var eins og heimurinn í kringum
þig fengi nýtt gildi. Þau faðir minn
töluðu oft um æskuárin og fagran
skáldskap, tungumál og það sem var
að gerast í umheiminum en þær
mamma ræddu um hesta og allt sem
þeim fylgdi og vantaði ekki umtals-
efnið.
Þegar veður leyfði á þessum dög-
um var oft farið í útreiðartúra og var
það oft mitt hlutskipti að sækja hest-
ana. Mér tókst oft að ná einhverjum
þeirra, hoppa á bak og reka hin
hrossin í horn sem hægt væri að ná
þeim. Síðan tókum við bestu hestana,
söðluðum þá og riðum úr hlaði og lét-
um gamminn geisa. Ástríður átti
hest sem hét Nökkvi, hann var mikill
skeiðhestur og minnist ég hennar á
honum þar sem hann skeiðaði á slétt-
um árbökkum Hvítár af miklum
krafti. Þarna sat hún og naut lífsins
og lét drauma sína rætast á fleygi-
ferð á jarpa hestinum sínum.
Ég þakka þér, elsku Ástríður mín,
fyrir allt það sem þú gerðir fyrir mig,
fyrir að hafa átt þátt í því að draumar
mínir rættust og ég fengi að lifa því
lífi sem ég þráði djúpt í hjarta mínu.
Fyrir það er ég þér eilíflega þakklát
og þakka Guði fyrir þann kærleika
sem þú ævinlega sýndir mér, stelp-
unni sem allt vildi vita.
„En nú varir trú, von og kærleikur,
þetta þrennt, en þeirra er kærleik-
urinn mestur.“
Gegnum daga bjarta dimma,
gekk hún lífsins veg.
Hrifin burt til himnasala,
hamingjusöm nú er.
Leitandi að lífsins gleði
leidd af innri þrá.
Anda hennar og ástarljóma
aldrei gleyma má.
Með samúðarkveðju til dætra
hennar, barnabarna, ættingja og
vina.
Guðbjörg Sigurðardóttir
frá Hvítárholti.
Nú er látin elskuleg Ástríður föð-
ursystir mín í hárri elli og södd líf-
daga. Ég kynntist henni best þegar
við vorum á Hólum í Hjaltadal. Ást-
ríður var mikið náttúrubarn, allt lif-
andi menn, dýr og jurtir léku í hönd-
um hennar. Lýsir það henni best
þegar hún gekk í næsta hús og hugs-
aði um nýfætt barn í marga mánuði,
vegna veikinda móðurinnar. Er barn
það nú mikils metinn maður í þjóð-
félaginu og vinnur að hugðarefnum
hennar, hrossaræktinni. Allur gróð-
ur naut hennar hlýju handa og dafn-
aði allsstaðar, er mér minnistæðast
er hún tók allan gamla garðinn, fyrir
framan skólahúsið á Hólum og
breytti í augnayndi.
Hún elskaði hesta og standa upp
úr í mínum huga Blesi sem hún
kynntist ung og talaði oft um og svo
þeir Börkur og Rökkvi. Ég sé í huga
mér þá þrjá taka á móti henni, hún
bregður á bak, þeysir um ókunnar
slóðir með Krumma flögrandi yfir.
Krummi var taminn hrafn úr hreiðri
ofan úr Hólabyrðu.
Ástríður kom fram með mikilli
reisn svo sópaði af henni. Varð henn-
ar framkoma tilefni til að ort var ljóð
er hún ung að aldri sást á göngu.
Reykjavíkurskáldið Tómas Guð-
mundsson sá hana þar í upphafi
kreppuáranna að morgni hvítasunnu
á Hverfisgötu með bjartsýni í augum
og reisn í fasi. Varð sýn þessi tilefni
þess að kvæðið Svefnrof varð til.
Kemur hér erindið sem vel á við á
þessum tímamótum í lífsgöngu henn-
ar. Síðasta erindið hljóðar svo.
Hófatak í heiði
í hvítri sól
sem klukknahringing
í hvítri sól
hvítasunnusól
– svo var okkar kynning
eins og vögguljóð
sungið rauðum rósum
yfir opinni gröf
– slík, ó, slík er þín minning.
Þessi unga stúlka var Ástríður
Sigurmundardóttir sem gaf skáldinu
innblástur til að yrkja ódauðlegt ljóð
sem geymir minningu hennar í
ókominni framtíð, á það vel við í lok
lífsgöngu Ástríðar.
Löng og viðburðarík ævi er liðin
og má segja að náð hafi yfir frá alda-
gömlum tíma til nútíma.
Blessuð sé minning hennar. Hvíli
hún í friði til göngu nýrra heima.
Hennar einlæg bróðurdóttir:
Anna Soffía og hinar
systurnar frá Hvítárholti.
anir. Hann var líka þeim eiginleika
gæddur að allt lék í höndunum á hon-
um. Hann var því frumkvöðull í eðli
sínu. Það ríkti í honum löngun til að
starfa sjálfstætt og vera eigin herra.
Greiðvikni var honum jafnframt í blóð
borin. Því kom ekki á óvart þegar
hann tók við rekstri á söluskálanum
Skútunni á Akranesi. Söluskálann rak
hann með eiginkonu sinni um árabil.
Það var ekki alltaf auðvelt, enda er
slíkur rekstur flókinn og kostar mikla
vinnu og útsjónarsemi.
Viðar var ekki maður kyrrstöðunn-
ar og keypti hann sokkaverksmiðjuna
Trico á Akranesi í lok árs 1992. Það
fyrirtæki átti hug Viðars allan og þar
fékk hugmyndaauðgi og fram-
kvæmdagleði frumkvöðulsins að
njóta sín.
Þegar Viðar veiktist fyrir rúmu ári
voru einmitt sum af nýstárlegum
áformum hans í Trico að verða að
raunverulegum viðskiptatækifærum.
Áfallið var mikið en það skipti þó
miklu máli að yngri dóttirin Helga
kom inn í reksturinn og tók við hlut-
verki föður síns.
Það hefur ekki verið auðvelt fyrir
Viðar að vera kippt út úr erilsömu lífi
athafnamannsins þegar hugmyndir
voru að fullmótast og breytast í veru-
leika og þegar fjölskyldan var að
stækka og hver augasteinninn á fæt-
ur öðrum að bætast í hópinn og
heillast af afa. En Viðar lét veikindin
ekki brjóta sig niður. Eins og ávallt
áður lét hann bjartsýnina ráða og
gerði allt sem hann gat til að gera fjöl-
skyldu sinni og umhverfi sem bæri-
legast að takast á við erfiðleikana.
Hann var fram til hinsta dags sama
sterka ljúfmennið.
Með Viðari er fallinn frá drengur
góður. Það var ævinlega gott að
sækja hann heim, spjalla við hann um
alla heima og geima og hlusta á sjón-
armið hans sem oft voru bæði íhugul
og frumleg. Það var líka víst að hann
var ævinlega tilbúinn að rétta fram
hjálparhönd ef á þurfti að halda og
gera sitt besta ef vandi knúði að dyr-
um hjá samfylgdarfólki hans. Harm-
ur og eftirsjá eru efst í huga á þessari
stundu en undir niðri býr gleðin og
þakklætið yfir að hafa fengið að kynn-
ast Viðari og eiga með honum samleið
í meira en þrjá áratugi.
Far vel, kæri vinur. Megi fjölskyld-
an eiga þinn styrk.
Þórdís Sigurðardóttir.
Vertu blessaður, frændi minn. Ég
þakka þér fyrir þann tíma sem ég
fékk að eyða með þér í þessu lífi. Man
eftir ófáum stundum, sem þó hefðu
mátt vera fleiri. Ég sakna þess til
dæmis að hafa aldrei nýtt tækifæri til
þess að veiða með þér. En það er samt
svo margt að þakka fyrir, eins og það
jákvæða viðmót í fari þínu sem réð
ferðinni og hlátursrokurnar sem
fylgdu. Þá bjartsýni og hugmynda-
auðgi sem þú bjóst yfir og sást m.a. í
frumlegum lausnum í öryggisfatnaði
og sokkaframleiðslu. Ég man líka eft-
ir afstöðu þinni til vandamála, því það
snerist ekki um þau heldur tækifærin
og lausnirnar og þú varst ekki vitund
smeykur við að „kýla“ á hlutina.
Mjólkurglasið var alltaf hálffullt
hjá þér og ósjálfrátt komst maður á
flug við að ræða við þig um ýmis verk-
efni. Síðast en ekki síst vil ég þakka
fyrir þann einstaka vilja þinn til að
hjálpa þeim sem leituðu til þín í stóru
og smáu.
Ég votta Marsibil, Ásdísi, Helgu og
Magnúsi samúð mína.
Einar Skúlason.
Góður drengur, Viðar Magnússon,
verður borinn til hinstu hvíldar í dag.
Hann háði hetjulega baráttu við
sjúkdóminn sem lagði hann að lokum
að velli á aðeins einu ári.
Viðar var kvæntur mágkonu minni
þegar ég kom inn í tengdafjölskyld-
una.
Mér er ofarlega í huga hversu vel
hann tók á móti mér innan fjölskyld-
unnar og vildi allt fyrir mig gera. Síð-
ar tók ég eftir því að hann sýndi öllum
þeim sem hann umgekkst þessa ein-
stöku greiðvikni og hjálpsemi. Þetta
meðal annarra kosta í fari Viðars
gerði það að verkum að hann eign-
aðist ótrúlega stóran hóp kunningja
og vina sem sakna hans sárt. Allt frá
fyrstu kynnum okkar hélst góð vin-
átta með okkur sem aldrei féll skuggi
á. Samskipti okkar voru margvísleg.
Um tíma gerðum við út litla trillu
ásamt tengdaföður okkar og komu þá
fram margir af hans góðu kostum,
hann var lipur í samstarfi, laginn,
duglegur og hugmyndaríkur. Synir
mínir áttu alltaf athvarf á heimili hans
og um tíma unnu þeir hjá Viðari. Efst
í huga eru þó allar góðu samveru-
stundirnar í sumarbústað hans og
fjölskyldunnar í Botni í Botnsdal þar
sem Viðari leið best og var á heima-
velli. Þangað voru allir velkomnir og
nutu gestrisni hans ríkulega.
Viðar var vel menntaður þó lítt
skólagenginn. Hann hlaut óvenjulegt
uppeldi í Olíustöðinni í Hvalfirði sem
hefur eflaust veitt honum fjölbreytta
reynslu og um leið mikla víðsýni. Víð-
lesinn var hann og vel að sér í flestum
málum. Viðar starfaði við margt bæði
til sjós og lands og allt vann hann af
miklum dugnaði og ósérhlífni. Síðustu
árin var hann með sinn eigin rekstur.
Í raun held ég að Viðar hefði notið
framhaldsnáms ríkulega ef það hefði
boðist.
Ég kveð góðan dreng og vin með
hlýhug og þakklæti fyrir góð kynni.
Hvíl í friði.
Elmar Þórðarson.
Viðar Magnússon var einstakur
maður. Ég hef kynnst mörgu fólki og
stendur Viðar upp úr í þeim kynnum.
Viðar var mikill athafnamaður, „er
við, við og við. Viðar“. Viðar var mikill
húmoristi og tók alltaf vel í stuttar
hnyttnar sögur um allt og ekki neitt.
Alltaf mikill hlátur og samskiptafor-
ritið í lagi. Viðar bar öllum vel sögu,
sama hver í hlut átti. Fegraði fremur
en hitt í heimi þar sem stundum ekki
sér til sólar.
Mér er minnisstæður sá atburður
þegar Viðar kynnti nýja framleiðslu-
línu í öryggisfatnaði fyrir álver á al-
þjóðlegri ráðstefnu í Reykjavík fyrir
nokkrum árum.
Undirbúningur var ágætur og
framkvæmdin eftir því. Alla vega
hlaut hann fyrstu verðlaun fyrir besta
fyrirlesturinn í þeim hópi. Hann hafði
fengið ágætiseinkunn frá skóla lífsins
og tók þannig arf sinn úr föðurgarði.
Ég kveð góðan dreng og votta Marsi-
bil, Ásdísi, Helgu, Magnúsi og öðrum
aðstandendum Viðars mína dýpstu
samúð.
Skúli Jóhannsson.
Við andlát Viðars Magnússonar,
framkvæmdastjóra Trico ehf. og
frumkvöðuls á sviði öryggisfatnaðar
fyrir álver og málmbræðslur, þá
koma mörg ánægjuleg minningabrot
fram í hugann; frá Hvalstöðinni og ár-
dögum Járnblendiverksmiðjunnar á
Grundartanga, þar sem við störfuðum
saman.
Síðan lágu leiðir okkar aftur saman
með samstarfi um þróun og sölu á ís-
lensku hugviti til álvera víða um heim
með sameiginlegri þátttöku fyrir-
tækja okkar í alþjóðlegum vörusýn-
ingum og heimsóknum til álvera. En
Viðar og fjölskylda hans lögðu í það
þrekvirki, miðað við íslenskar að-
stæður, að vinna að þróun á örygg-
isfatnaði fyrir starfsmenn stóriðju-
vera til að bæta öryggi þeirra og forða
frá stórslysum vegna hættu á slettum
ofurheitra málma. Kom reynsla Við-
ars frá störfum hans í Járnblendinu
þar að miklu gagni. Þá hafði hann ná-
ið samstarf við öryggisfulltrúa Járn-
blendifélagsins, Norðuráls og ÍSAL
um þróun þessa fatnaðar og naut
einnig aðstoðar sérfræðinga Iðn-
tæknistofnunar og fleiri aðila.
Það er von mín og þeirra sem
áhuga hafa á bættu öryggi starfs-
manna í málmbræðslum, að fjöl-
skylda Viðars fái stuðning íslenskra
málmbræðslna og fjárfesta til að nýta
lífsstarf hans við áframhaldandi þró-
un og alþjóðlega markaðssetningu
þessa öryggisfatnaðar, sem þegar
hefur staðist ströngustu prófanir
samkvæmt alþjóðlegum stöðlum um
slíkan fatnað.
Við starfsfólk Altech, erlendir vinir
og samstarfsmenn Viðars, vottum
frumkvöðlinum virðingu okkar fyrir
göfugt lífsstarf og sendum Marsibil,
eiginkonu hans, börnum þeirra hjóna,
fjölskyldu og vinum innilegustu sam-
úðarkveðjur okkar.
Jón Hjaltalín Magnússon.
Með örfáum orðum langar okkur
að minnast félaga okkar og skóla-
bróður Viðars Magnússonar sem nú
er látinn eftir harða baráttu við ill-
vígan sjúkdóm.
Endurnýjun kynna okkar og Við-
ars hófst fyrir um áratug þegar við
störfuðum saman í undirbúnings-
nefnd fyrir nemendamót fyrrverandi
nemenda við Gagnfræðaskólann á
Akranesi. Það voru fagnaðarfundir
þegar þessi hópur hittist að nýju og
minningarnar um gamla skólann og
skólafélagana svifu um þegar lagst
var á eitt um að gera þessa stund end-
urfundanna sem eftirminnilegasta.
Á þeim stundum komu eiginleikar
Viðars bersýnilegast í ljós. Hann
gerðist leiðtogi hópsins, boðaði til
fundar á vinnustað sínum og viðraði
hugmyndir sínar sem okkur oft á tíð-
um fannst að ekki gætu gengið upp.
„Þetta verður ekkert mál“, var þá við-
kvæðið hjá Viðari sem rauk í símann
og eftir nokkur símtöl var allt komið á
fullt við að koma hugmyndum hans í
framkvæmd.
Hann og kona hans, Marsibil Sig-
urðardóttir, buðu síðan á degi endur-
fundanna öllum árgangshópnum af
miklum myndarskap í fyrirtæki
þeirra Trico hf á Akranesi.
Síðla síðasta vetrar hittumst við öll
aftur á heimili Siggu Karenar og eig-
inmanns hennar Guðjóns Sólmunds-
sonar og áttum eftirminnilega og óg-
leymalega stund saman þar sem
Viðar var hrókur alls fagnaðar og full-
ur baráttuhugar. En þá var hann far-
inn að kenna sér þess meins er hann
barðist við til hinstu stundar.
Við viljum að lokum þakka þér
kæri vinur fyrir góðar og eftirminni-
legar stundir. Genginn er drengur
góður. Við viljum votta fjölskyldu Við-
ars, foreldrum og systkinum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Sigþór, Sigríður Karen, Ólöf
Hannesar, Hrefna Grétars,
Helga Jóna og Þráinn.
Kveðja frá
Kiwanisklúbbnum Þyrli
Fréttin um fráfall félaga okkar,
Viðars Magnússonar, kom mönnum
ekki á óvart. Það virtist sýnt að
hverju stefndi í glímu hans við ósigr-
andi sjúkdóm. En Viðar bauð erfið-
leikunum byrginn og með bros á vör
og sínum sérstaka hlátri mætti hann
til leiks í Kiwanisklúbbnum Þyrli, allt
fram til þess síðasta. Hann var ákveð-
inn í því að láta ekki bugast fyrr en í
fulla hnefana.
Það er öllum sárt að sjá á eftir góð-
um félaga hverfa yfir móðuna miklu á
besta aldri. Fyrir okkur Kiwanis-
félagana er mikil eftirsjón að Vidda
og hann skilur eftir ófyllt skarð í röð-
um okkar. Hann var virkur og áhuga-
samur félagi . Naut hylli í klúbbnum
fyrir alúðlegt viðmót og jákvæða
framkomu í öllum störfum sínum á
vegum klúbbsins. Ekki verða þau öll
rakin hér, af svo mörgu er að taka, en
þess getið, að hann gegndi störfum
forseta í tvígang. Í fyrra sinn starfs-
árið 1989-1990 og hið síðara 2001-
2002.
Fyrir þetta allt skulu honum hér
færðar sérstakar þakkir frá Þyrils-
félögum.
Á lífsleiðinni mátti Viðar þola með-
byr og mótlæti, en það er vart ofsög-
um sagt að mesti styrkur hans á því
sviði hafi verið eiginkona hans, Marsi-
bil Sigurðardóttir, og stóð hún við hlið
hans gegnum þykkt og þunnt og naut
Kiwanisstarfið þess í ríkum mæli.
Henni eru því færðar samúðar-
kveðjur, börnum þeirra, öldruðum
foreldrum Viðars og öðrum aðstand-
endum, sem eiga um sárt að binda.
Viðar tók sér margt fyrir hendur
um dagana, enda bjó hann yfir fjöl-
þættum hæfileikum og hugmynda-
auðgi. Var sérlega ánægjulegt að
verða vitni að því hve miklum árangri
hann náði á þeim sviðum, sem hann
helgaði krafta sína síðustu ár og hlaut
m.a. opinbera viðurkenningu fyrir
frumkvæði að nýjungum í fram-
leiðslu. Því sárara er það öllum vinum
hans, að kallið skuli koma þegar björt
framtíð virtist blasa við og þau Marsi-
bil horfa fram á veginn vonglöðum
augum.
Megi sá sem öllu ræður blessa
minningu Viðars Magnússonar.
Guðmundur Vésteinsson.