Morgunblaðið - 01.02.2004, Side 44

MINNINGAR
44 SUNNUDAGUR 1. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Þökkum innilega auðsýnda samúð, vináttu og
aðstoð vegna andláts og útfarar elskulegs
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður,
afa og langafa,
FINNBOGA GUNNARS JÓNSSONAR,
Drápuhlíð 33,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á deild 11-E
Landspítala v/Hringbraut fyrir góða aðhlynningu.
Sigurbjörg Jóhanna Sigfúsdóttir,
Jóhanna Finnbogadóttir,
Birgir Karl Finnbogason, Amelia Rosa Fernandes Finnbogason,
barnabörn og langafabarn.
Þökkum af alhug auðsýnda samúð og vinar-
hug við andlát og útför ástkærrar móður,
tengdamóður, ömmu, langömmu og langa-
langömmu okkar,
AÐALHEIÐAR EYJÓLFSDÓTTUR
frá Stokkseyri.
Guð blessi ykkur öll.
Margrét Sturlaugsdóttir, Hjalti Þórðarson,
Viktor Sturlaugsson, Sigríður Th. Mathiesen,
Einar Sturlaugsson, Svala Valgeirsdóttir,
Jakob Guðnason, Oddný Ríkharðsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegustu þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför
KRISTINS BREIÐFJÖRÐS GÍSLASONAR,
Stykkishólmi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á deild 11-G
á Landspítala Hringbraut fyrir alúð og
umhyggju.
Sólveig Sigurðardóttir,
Magdalena Kristinsdóttir, Jón Pétursson,
Sigrún Kristinsdóttir,
Sesselja Kristinsdóttir, Árni Valgeirsson
og fjölskyldur.
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför
SIGURÐAR ÁGÚSTS HAFSTEINS
JÓNSSONAR,
hjúkrunarheimilinu Skógarbæ,
Árskógum 2,
Reykjavík.
Starfsfólki Skógarbæjar þökkum við einstak-
lega góða umönnun.
Guð veri með ykkur.
Þórdís Gerður Sigurðardóttir, Björn Snorrason,
Sigrún Sigurðardóttir, Jónatan Ólafsson,
Jón Sigurðarson, Margrét Thorsteinsson,
Kjartan Sigurðsson, Guðrún Gyða Ólafsdóttir,
Vilborg Þórunn Sigurðardóttir, Heimir Einarsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Afi minn er dáinn og ég geymi
ávallt allar góðu minningarnar um
hann. Hann hefur verið í lífi mínu frá
því ég man eftir mér á þriggja kyn-
slóða heimili.
Afi var alltaf mikill verkmaður og
allt var mjög vel vandað sem hann
kom nálægt. Besta hrós sem var
nokkurn tímann hægt að fá frá hon-
um var: „Ég hefði ekki getað gert
þetta betur sjálfur,“ sem var ekki oft.
Til dæmis þurfti að binda bandið hjá
kúnum á ákveðinn hátt og það var al-
veg sama þótt maður reyndi að binda
alveg eins og hann, alltaf leysti hann
það og batt aftur, það var öruggast að
hann gerði þetta.
Afi var alltaf syngjandi og þá var
sama hvort hann var í fjósinu eða að
berja niður girðingarstaura, alltaf
barst manni fallega tenórröddin að
eyrum.
Afi var líka búinn að ferðast mikið,
aðallega í huganum. Hann þekkti
landið sitt mjög vel af bókum og talaði
um staðina eins og hann hefði oft
komið þangað þótt hann hefði bara
lesið um þá, hann sá þá alla fyrir sér.
Mér fannst svo gaman þegar við
Haukur vorum lítil og afi bjó til fleka
með okkur og hjálpaði okkur að láta
hann sigla á stóru tjörnunum sem
mynduðust alltaf á Heiðartaglinu eft-
ir miklar rigningar. Afi var allan dag-
inn með okkur og við systkinin kom-
um heim rennblaut og þreytt, en mjög
ánægð.
Þegar ég kom heim með Jón í
fyrsta skipti sátu þeir lengi og spjöll-
uðu. Afi sagði Jóni frá því þegar hann
var að vinna í Vestmannaeyjum og frá
söngferðalaginu til Ameríku. Þeir
komust líka að því að afi og Eggert afi
hans Jóns hefðu verið herbergisfélag-
ar og mjög góðir vinir á Bændaskól-
anum á Hvanneyri. Hverjum hefði
dottið í hug að mörgum árum seinna
ættu barnabörnin þeirra eftir að gift-
ast! Jón var í miklu uppáhaldi hjá afa
og hann spurði alltaf eftir honum ef
ég kom ein austur. Afi sagði að Jón
væri snillingur og hann var einn af
fáum sem afi treysti fyrir verkum eins
og sjálfum sér. Ef eitthvað bilaði hjá
ömmu og afa sagði afi alltaf að hann
væri nú viss um að Jón gæti lagað
þetta. Þegar Iðunn Ósk fæddist og
langafi sá hana í fyrsta skiptið ljómaði
hann og kallaði hana litla blómið.
Afi ætlaði alltaf að kenna Jóni að
brýna hnífa, en nú verður það að bíða
betri tíma.
Eitt af því síðasta sem hann sagði
við okkur þegar við vorum að heim-
sækja hann á sjúkrahúsið og vorum
að fara, var: „Veriði sæl, við skemmt-
um okkur.“ Nú er afi kominn til
himna. Við komu hans þangað hefur
1. tenór í englakórnum stórbatnað og
ég veit að hann skemmtir sér.
Álfheiður Viðarsdóttir.
Genginn er góður maður, Guð-
mundur Ámundason, bóndi að Ásum í
Gnúpverjahreppi.
Ég kynntist honum þegar ég var
ungur maður og það var frábær tími
sem við áttum saman í sveitinni.
Gummi var skemmtilegur maður
og kunni að segja sögur svo unun var
á að hlusta. Þegar ég var að hjálpa
honum við girðingarvinnu, eða eitt-
hvað sem til féll, sagði hann mér eitt
og annað frá sínum yngri árum og þá
var hann í essinu sínu. Mér þótti alltaf
gaman að heyra sögurnar frá því í
gamla daga. Svo vel lýsti hann öllu að
ég gat auðveldlega séð fyrir mér
hvernig allt leit út sem hann lýsti. Ég
GUÐMUNDUR
ÁMUNDASON
✝ GuðmundurÁmundason
bóndi að Ásum í
Gnúpverjahreppi
var fæddur að Sand-
læk í sömu sveit
hinn 17. september
1913. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun-
inni á Selfossi 23.
janúar síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Stóra-
Núpskirkju 31. jan-
úar.
á góðar minningar frá
þessum samverustund-
um.
En nú er komið að
kveðjustund, góði vinur,
og ég þakka fyrir það að
hafa kynnst þér.
Ég óska þér góðrar
ferðar á nýjan stað og ef
ég þekki þig rétt verður
þú ekki verkefnalaus.
Ég þakka fyrir allt
sem þú gerðir fyrir dótt-
ur mína, Ingunni Ástu,
afastelpuna þína, og alla
þá ást og umhyggju sem
þú sýndir henni.
Elsku Stebba mín og börn, ég sendi
ykkur innilegar samúðarkveðjur.
Sigmundur G. Sigurjónsson.
„Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld.“
Þessar hendingar Bólu-Hjálmars
fljúga mér oft í hug á þessum síðustu
haustdögum þegar ég á að sjá á eftir
hverjum félaga mínum af öðrum yfir
móðuna miklu. Núna síðast missti ég
Guðmund Ámundason, bónda frá Ás-
um, jafnaldra minn og góðan félaga
um áttatíu ára skeið. Sitthvað var líkt
með aðstæðum okkar og lífshlaupi.
Þegar við vorum fimm ára gamlir
urðum við báðir fyrir þeirri reynslu
að missa feður okkar, Ámunda á
Sandlæk og Gest á Hæli, úr spönsku
veikinni 1918. Og þótt okkur væri það
ekki fullkomlega ljóst hvað hafði skeð
urðum við þess varir fyrr en vænta
mátti. Það var að vísu þungt áfall fyrir
lítið þroskaða stráka en við áttum
sterkar fjölskyldur, mæður og systk-
ini sem studdu okkur og styrktu og
eins og barna er háttur þá er fé-
lagsskapurinn við jafnaldrana sterk-
ur og frjór þáttur í lífi ungra drengja.
Þessi hópur okkar sem sótti hinn
nýja Ásaskóla var þar engin undan-
tekning. Skólinn tók til starfa haustið
1923 og næstu árin var þar gott lið
ungs fólks, sem fékk örugga hand-
leiðslu afburða kennara og ráðskonu
sem báðar lögðu sig fram um að örva
skólabörnin til jákvæðra starfa jafnt í
frístundum sínum og námi, meðal
annars var sönglistin í hávegum höfð
og setti mark sitt á nemendurna þá
þegar og eins þegar fram í sótti. Þá
var starfandi í næstu sveit karlakór,
Hreppakórinn, sem heimsótti skól-
ann okkar og var unga fólkinu þar
sönn og holl fyrirmynd. Þeir ánægju-
legu dagar gleymast ekki. Þá strax
var Gummi á Sandlæk drifkraftur í
söngstarfi Ásaskóla og kór Stóra-
Núpskirkju. Þeirri forystu hélt hann
alla tíð enda var hann eftirsóttur kór-
kraftur fram á sitt endadægur. Það
þótti fengur að því að standa hið
næsta Gumma þegar lagið var tekið
og bar margt til þess. Hann hafði
hreina og fagra tenórrödd og svo
öruggur með tón og texta að af bar.
Um skeið söng hann með Karlakór
Reykjavíkur og þegar hann hóf bú-
skap í Ásum hafði kórinn áformað að
fara í söngferð til Bandaríkjanna en
Gummi hafði ákveðið að stunda bú-
skapinn af fullum krafti. Þá var hann
sóttur þangað austur og tekinn með í
Ameríkuferðina þrátt fyrir andmæli
hans. Það lýsir best því trausti sem
söngstjóri kórsins bar til Gumma að
hann hætti ekki að telja hann á að
fara með kórfélögunum í Ameríku-
ferðina fyrr en hann lét til leiðast að
takast þá ferð á hendur þótt hún væri
áætluð að taka nokkuð á þriðja mán-
uð.
Það kom snemma í ljós hversu
Gummi var afkastamikill í starfi og
margs konar smíðar voru honum auð-
veldar. Ég minnist þess enn að þegar
við vorum ungir drengir bar það eitt
sinn til okkar í milli að mig vantaði
skauta til nota á áveitum sem ég hafði
bæði í nánd við skólann og heima hjá
mér á Hæli. Gummi taldi ekki neinn
vanda að bæta um það og næst þegar
við fundumst eftir helgarfrí í skólan-
um kom hann með nýja skauta handa
mér sem hann hafði smíðað um
helgina og færði mér til nota á svell-
unum í nánd við skólann. Þetta var
ekki í eina skiptið sem Gummi leysti
vanda minn hraðar og fljótar en mig
óraði fyrir að gæti gerst.
Þá minnist ég þess að það mun hafa
verið eftir áramótin 1936 að Þorgeir
bróðir minn og Gummi félagi okkar
frá Sandlæk höfðu ráðið sig til vertíð-
arstarfa í Vestmannaeyjum. Okkur
hugkvæmdist þá að hvetja félaga okk-
ar í MA-kvartettinum til að fylgja
Gumma í verið og syngja í Eyjum tvo
til þrjá konserta í byrjun vertíðar og
svo aftur um vertíðarlokin bæði í Eyj-
um og í verstöðvum uppi á landi. Ég
minnist þess að við nutum aðstoðar
Gumma við æfingar í Eyjum og ým-
issar hjálpar nutum við frá hans
hendi. Þar var Gummi betri en enginn
við útvegun og aðstoð í þessi skipti
þar í Vestmannaeyjum.
Og nú er margs að minnast þegar
leiðir skiljast svo eftirminnilega. Við
þessir gömlu og góðu félagar bíðum
nýrra funda og nýrra tíðinda og kvíð-
um ekki endurfundunum. Ég veit að
Gummi, minn gamli vinur, er nú eins
og jafnan áður glaður og reifur og
hlaðinn lífskrafti svo sem hann hefur
lengst af verið öðrum til hugarléttis
og góðs.
„Eg kem eftir, kannske í kvöld …“
Steinþór Gestsson.
Fornvinur minn og gamall söng-
bróðir, Guðmundur Ámundason,
bóndi í Ásum í Gnúpverjahreppi, á
sokkabandsárunum nefndur Gummi
frá Sandlæk, hefir nú brýnt ljáinn í
síðasta sinn, slegið úr orfinu og geng-
ið heim úr slægjunni, sæll og glaður
yfir unnu dagsverki, enda tekið að
rökkva og gott að hvíla lúin bein með
söng í hjarta.
Vinátta okkar var orðin nokkuð
jafngömul íslenska lýðveldinu, og það
mun hafa verið Hreppamaðurinn og
músíkantinn Þorvaldur Ágústsson frá
Ásum, síðar mágur Gumma, sem
leiddi okkur saman. Með honum kom
ég á þetta merkilega heimili á Bar-
ónsstíg 27 í Reykjavík, þar sem skáld-
konan Halla Lovísa Loftsdóttir bjó
með börnum sínum þremur, Sigríði
Lilju, Guðrúnu og Guðmundi
Ámundabörnum. Hjalti sonur hennar
var þá látinn, en Loftur, sem verið
hafði vinur og bekkjarbróðir Hauks
bróður míns í Iðnskólanum í Reykja-
vík nokkrum árum fyrr, bjó með fjöl-
skyldu sinni í annarri íbúð í sama
húsi. Halla var fædd í Fljótshlíðinni,
en fluttist fyrir fermingu út yfir
Þjórsá, giftist 25 ára gömul jafnaldra
sínum, Ámunda Guðmundssyni frá
Sandlæk, þar sem þau bjuggu, þar til
húsbóndinn dó úr spænsku veikinni
1918 frá fimm ungum börnum. Þá
kom til skjalanna drengskaparmað-
urinn Loftur Loftsson, bróðir Höllu,
og stóð fyrir búi með henni, svo að
hún þurfti ekki að leysa upp heimilið.
Það var ekki fyrr en 1931, að Halla
fluttist til Reykjavíkur með Hjalta
son sinn, sem var hjartasjúklingur, en
Loftur bjó áfram á Sandlæk. Eldri
systkinin komu svo síðar eitt af öðru í
skjól móður sinnar.
Á þessu heimili voru listir mjög í
heiðri hafðar, orðlist, ritlist, leiklist,
tónlist og myndlist. Bækur voru ekki
aðeins í skápum og hillum, heldur
lágu þær einnig á borðum og stólbrík-
um og þá einatt opnar, því að þær
voru um hönd hafðar, lesnar og rædd-
ar. Tónleikar, leiksýningar og mál-
verkasýningar voru mikið sóttar, og
úrvalsmyndir eftir fremstu málara Ís-
lendinga prýddu veggina. Listir voru
daglegt brauð andanum, jafnnauð-
synlegt honum og lífsnæringin líkam-
anum. Úr þessum jarðvegi voru þau
sprottin, Sandlækjarsystkinin, og
báru þess líka ljósan vottinn.
Þarna varð ég brátt heimagangur
og heimilisvinur og við hjónaleysin
bæði, eftir að Ellen var komin til sög-
unnar. Við Gummi, Þorvaldur og Ey-
þór Óskar Sigurgeirsson stofnuðum
svo söngkvartettinn „Fjóra félaga“.
Við vorum ósparir á hljóðin, sungum á
hvers kyns mannamótum í Reykjavík
og víðar um suðvestanvert landið og
nokkrum sinnum í útvarp. Við mun-
um hafa átt hátt í 200 lög æfð og til-
tæk, en upptökutæknin var þá enn á
frumstigi, svo að nú er aðeins vitað
um 6 lög, sem varðveittust. Síðast
sungum við saman í brúðkaupi okkar
Ellenar 1947, og þá báru þeir Eyþór
Óskar og Gummi brúðina í gullstól til
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
ÁSMUNDUR J. JÓHANNSSON
tæknifræðingur,
Hlíðarhúsum 3-5,
Reykjavík,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Eir, verður
jarðsunginn frá Grafarvogskirkju fimmtudaginn
5. febrúar kl. 13.30.
Bergþóra Benediktsdóttir,
Jenný Ásmundsdóttir, Guðmundur Benediktsson,
Hildur Hanna Ásmundsdóttir, Gylfi Jónsson,
Jóhann Ásmundsson, Magnea Einarsdóttir,
Benedikt Grétar Ásmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.